Margje

Eind maart schreef ik er nog over. Over Oudste en haar examens.

Ondertussen weten we dat ze al die schoolexamens goed gemaakt heeft. Ze heeft alle toetsen in Coronatijd zelfs zo goed gemaakt dat er bij het diploma een cijferlijst komt waarop alleen maar voldoendes staan. Een paar zessen, een stapel zevens en een mooie acht voor Engels (you rock girl!). Zodra vorige maand alle cijfers binnen waren hingen we de vlag al een keer op. Maar vandaag is het 4 juni. Nationale geslaagdendag, oftewel #nationaleslaagdag Dus de vlag hangt weer uit. De fototaart staat in de koelkast. Tussen 10 en 16 uur komt haar mentor langs met de cijferlijst en het officiële nieuws: Oudste is geslaagd voor haar VWO!!!

Dat dit automatisch ook betekent dat ze het huis gaat (en hoewel dat op zich natuurlijk ook heel feestelijk is maar toch ook een beetje ongezellig wel), dat negeer ik nog maar even. Eerst vieren we feest. Hoera!!

Het is zo stil in mij,

ik heb nergens woorden voor.

In mijn hoofd zing ik dit liedje soms. Maar eigenlijk klopt het niet. Ik ben wel stil, maar zit juist vol met woorden. Ze komen er alleen niet uit. Omdat ik er namelijk zelf niet zo goed uitkom. Wat ik moet met alles. Omdat ik niet zo goed weet wat ik moet met de stilte op straat en mijn lege agenda versus de drukte van maatregelen, stress en alle informatie op t.v., social media en kranten. Als u me nog kunt volgen? Ik volg me zelf namelijk soms niet eens.

Het ene moment denk ik, het komt vast allemaal goed, we komen hier wel doorheen en het andere moment zit ik opeens in tranen (in de tuin onder een heldere sterrenhemel, of op de bank bij kaarslicht, ‘s nachts in mijn bed – ik zie opeens een patroon in deze donkere momenten; ik ben alleen en het licht is uit) omdat alles mij zo aangrijpt en ik me zorgen maak om mijn kinderen en hun toekomst, maar ook om de hele wereld als een groot geheel van alles (een wereld die doordraait, maar toch ook niet – waar is Matthijs van Nieuwkerk eigenlijk gebleven?).

En omdat het soms zo stil is, of juist zo vol misschien, in mijn hoofd meed ik dit blog. Was het niet te triviaal om hier te schrijven over kleine dagelijkse dingen terwijl er zoiets groots de wereld bepaalde? Was het wel oprecht als ik hier mijn momenten van klein geluk zou delen, terwijl ik op sombere dagen doel- en inspiratieloos op de bank lag, met een sombere wolk in en boven mij? Buiten was het soms zo zonnig dat het al zomer leek, binnen in mij voelde ik regelmatig een soort grijze mist. Om op een andere dag weer te merken dat ik zelf juist de zon ben in het diepst van mijn bestaan. Op die dagen fietste ik vrolijk door het lentegroen en was ik dankbaar voor alles wat er goed en fijn was. Beide gevoelssferen, licht en donker, leven in mij. Soms lijk ik geen controle te hebben over welke sfeer het wint op een dag. Soms wisselen ze per uur. Ik kan u vertellen dat het daardoor regelmatig reuze vermoeiend is om mij te zijn.

In mijn eentje bedenk ik van alles wat ik zou kunnen zeggen, zou kunnen schrijven hier. Hele blogjes verzon ik. Maar ik typte ze niet.

Tot ik zonet mijn blog-url letter voor letter tikte en begon te schrijven. Blijkbaar ben ik terug. Van nergens naar toe geweest.

De kat dood.

Mijn moeder in een ambulance naar het ziekenhuis vanwege hartklachten (ondertussen weer thuis en ze maakt het goed gelukkig).

Mijn zoon onderweg naar station gevallen met zijn skateboard (kin gehecht en een scheurtje in zijn kaakkopje waardoor hij zes weken alleen maar vloeibaar mag eten).

Afgelopen donderdag vertelde ik op Twitter dat ik maart tot nu toe nog niet echt leuker vond dan februari. En toen moesten alle Corona-maatregelen nog komen.

Ondertussen leven we in een andere wereld. Eentje met lockdowns en social distancing. Eentje waarin mijn Oudste zich niet langer zorgen maakt of ze haar eindexamens gaat halen, maar of ze überhaupt wel door gaan dit jaar. Eentje waarin ik het opeens een beetje eng vind dat we woensdag naar het ziekenhuis moeten voor controle van de kin van Jongste. Want ziekenhuizen zijn opeens een potentiële bron van besmetting in plaats van genezing geworden. Eentje waarin ik niet naar mijn ouders kan om ze te knuffelen en te zeggen dat het allemaal heus wel goed komt. Eentje waarin, hoe het ook verder gaat, wat er ook gaat gebeuren, 2020 altijd het jaar van Corona zal zijn. Tot nu toe is 2020 niet echt een heel fijn jaar. Terwijl wij zo klaar waren voor een feestelijk jaar; 21 maart zijn we 25 jaar getrouwd. 9 april word ik vijftig. Meer dan ooit tevoren zoeken we naar de lichtpuntjes. Dat leuke pakketje van Dwarsligger bij de post, de lieve berichtjes op Whatsapp, vrienden die Jongste pakken chocolademelk of een bakje tompoucevla komen brengen, tweepcare op Twitter. En, niet te vergeten, een huis, een volle voorraadkast (heb ik sowieso altijd al, niet per se alleen nu), werkend internet, elkaar.

Vanochtend stond ik op en wist ik niet of ik een potje moest huilen en teruggaan naar bed, of maar gewoon thee te zetten, mijn schouders er onder te zetten en te bedenken dat ook dit zal wennen en/of voorbij zal gaan.

Toch maar aangekleed en door gegaan. Dit is vanaf nu onze nieuw normaal. Laten we dan samen maar zorgen voor een goed verhaal.  Liefst met een ouderwets happy end.

En ze leefden nog lang en gelukkig.

Ik dacht, ik ga weer eens veel bloggen. En ik begin op 1 maart. Zo’n maand met de lente in zicht. Tijd voor nieuwe dingen, leuke zaken, zonnige verhalen enzo. Een beetje tegenwicht bieden tegen de coronastress en vieren dat februari voorbij is. Zoiets.

Maar nu blijkt de kat doodziek. De dierenarts (tegelijkertijd ook de lieve buurvriend van op de hoek) is net weg. Hij kon er geen mooi verhaal van maken. En ik dus nu ook even niet.

Life is what happens to you while you’re busy making other plans. Plannen zat. Maar nu gaan die even de koelkast in en maken we kruiken voor de kat. Het arme beestje.

Update maandagavond 2 maart:

Rond een uur of tien vanavond is Tijger overleden. Op de bank, tussen Oudste en mij in. Hij is in slaap gevallen terwijl wij hem aaiden en we hebben niet doorgehad dat ie dood ging. Dus het is rustig gegaan. We gaan hem missen. 😢

Ergens eind 2016 bedacht ik dat ik wel een weekje naar de zon zou willen ergens in het voorjaar. Om de winterdip een beetje tegen te gaan. Een week uitslapen, lezen, wandelen, luieren en meer van dat soort relaxte zaken. Samen met Lief weggaan was niet echt een optie, te kostbaar en we konden de kinderen ook niet een week alleen laten. Ik zou wel alleen weg kunnen gaan. Lief vond het prima, hij ging tenslotte elk jaar een weekje skiën met vrienden. Maar ik wilde eigenlijk  niet alleen, zo ongezellig. Met wie zou ik kunnen gaan? Ehm…. geen idee, zover was ik toen nog niet met mijn plannen. Je kunt niet zomaar met iedereen op vakantie. Een eerdere vakantie met een vriendin had me al eens een vriendschap gekost (die is trouwens sinds kort gelukkig weer hersteld!!), en wie zou er nou net als ik zomaar een weekje weg kunnen èn ook nog eens akkoord gaan met een vakantie waar lezen het zou winnen van culturele uitstapjes en waar wandelen of zwemmen het meest sportieve zou zijn wat er die week zou gebeuren? Ik zou alleen kunnen gaan, maar dat was niet per se de bedoeling. Opeens wist ik wie ik mee zou kunnen vragen: mijn moeder!

Drie jaar geleden, in 2017, gingen mijn moeder en ik dus voor het eerst samen een weekje op winterdipvakantie. Lekker naar Rhodos. Het beviel goed. Natuurlijk bezochten we wel een museum tussen het slapen en lezen door, en deden we een bus-excursie over het halve eiland om toch nog iets meer te zien dan alles wat op wandelafstand was. “Zullen we volgend jaar weer samen een weekje op stap?” vroeg ik mijn moeder. Die vond dat een goed idee. Dus in 2018 togen we samen naar Tenerife. Net als het jaar daarvoor wandelden we weer hele einden en boekten we weer een cliché bus-excursie van een dag, want stiekem vinden we dat gewoon heel leuk. Een nieuwe traditie was geboren. Met elk jaar een weekje samen weg, en voorpret die al ergens in november begon, bij het zoeken en boeken. Elke maand spaar ik een bedrag om deze luxe te kunnen realiseren.

Maar bij het zoeken van een vakantie voor 2019 kreeg ik last van vliegschaamte. Dus bedachten we een regel; we zouden niet elk jaar naar de zon vliegen, maar slechts om de twee jaar. In het jaar tussen de buitenlandreizen in zouden we in Nederland blijven (of met de trein ergens naar toe reizen). Vorig jaar februari boekte ik dus een hotel op de Veluwe en fietsten we door de bossen, gingen twee keer naar de bios en deden we een dagje winkelen. Ook heel relaxt en gezellig. Maar iets meer zon zou winterdiptechnisch wel fijn zijn.

Dit jaar reizen we naar Lanzerote. Over drie weken wandelen we daar over het strand, lezen we boeken in bed, spelen we potjes Scrabble, gaan we mensen zitten kijken op een terrasje en zwemmen we in het zwembad. En natuurlijk boeken we ook weer een dagje een bus-excursie met een bus vol toeristen. Ik kijk er al maanden naar uit. Met een beetje mazzel wordt mijn moeder gezond en wel honderd, en ik ook, kunnen we nog jarenlang samen op pad. Als twee oude bejaarde besjes. Samen voorin de excursiebus.

Hoeveel mensen zouden net als Jongste en ik vandaag in de war zijn geweest? Dat ze net als hij en ik het gevoel hadden dat het vandaag dinsdag of maandag was? Door al die vrije feestdagen zo midden in de week raak je je ritme of de kluts best snel kwijt.

Jongste vond dat eigenlijk elk nieuwjaar op een maandag zou moeten beginnen. Onafhankelijk van op welke dag Oudjaarsdag dan ook zou vallen. Gewoon heel simpel: 1 januari is altijd een maandag. Het klinkt wel lekker duidelijk en overzichtelijk.

Zelf denk ik dat het wel de hele maand januari zal duren voordat ik überhaupt besef dat het 2020 is. En aan het eind van de maand ga ik een weekje met mijn moeder op vakantie. Moet ik in februari weer helemaal opnieuw beginnen met in een ritme komen!!