Margje

Op de lagere school (basisschool), was ik altijd de kleinste van de klas. Dat werd bij elke gymles weer duidelijk. Want dan moesten we op een rijtje gaan staan, van groot naar klein. Aan de ene kant stond dan altijd Alie, de langste van de klas, aan de andere kant stond ik. Onderdeurtje Margje. Iedereen was langer dan ik was. Totdat mijn achternichtje Roelien in mijn klas kwam. Blijkbaar waren we genetisch behept met DNA waarop lengte niet meteen een overtuigend stempel drukte. Roelien redde mij van die laatste plek in de rij.

Uiteindelijk kwam het qua lengte nog wel een beetje goed. Lang ben ik niet geworden, maar met mijn 1 meter 63 ben ik niet altijd en overal de kleinste. Helaas tegenwoordig wel vaak overal de dikste, maar dat is weer een heel ander verhaal.

Goed. Lengte dus. Ik lag er gelukkig niet wakker van. Al vond ik dat aan het eind van de rij staan geen pretje. Na de basisschool hoefde ik nooit meer in een rij te staan waarin werd gemeten wie de langste en wie de kortste was, dus het hele onderwerp verdween wat naar de achtergrond.

Nu komt het weer omhoog. Ik ga namelijk weer de kleinste van een groepje zijn. En deze keer voor altijd. Niemand die me kan komen redden. Ze gaan me binnenkort een keer voorbij. Oudste en Jongste groeien als kool. Hoewel zij in hun klas ook bij de kleintjes horen, groeien ze me toch langzaam letterlijk boven het hoofd.

Oudste gaat al een paar maanden lang zo’n beetje om de week naast me staan om te kijken of ze al langer is. Dat is nog steeds niet zo, maar ze is me wel bijna aan het inhalen. Waar ze echter niet op had gerekend was dat zij ook ingehaald kon worden. Door Jongste. Vorige week zagen we het opeens; hij was langer dan zijn zus! Verbaasd keek die naar hem en daarna naar ons. Potverdorie, ingehaald van onderen, terwijl ze net zelf aan een inhaalrace bezig was. Natuurlijk ging ik toen gelijk ook naast Jongste staan. Hij zou toch niet ook mij…?? Het scheelde niet veel. Voorlopig zijn de kinderen nog korter dan ik ben. Maar het is een kwestie van weken vrees ik. Dan is het gebeurd. En dan ben ik echt de kleinste van dit gezin. Het zat erin natuurlijk, Lief is 1 meter 93. Blijkbaar zijn er toch ook van hem wat lengtegenen in die kinderen terecht gekomen.

Ik ga op Facebook eens even vragen aan achternicht Roelien hoe lang zij uiteindelijk is geworden. Maar ik geloof dat ik daar ook niet meer van kan winnen.

Continue reading “Hé kleintje”

Heel social media gaat al los op de nieuwe campagne van SIRE.

Die campagne en het nieuwsbericht erover vind je trouwens hier (KLIK), mocht je alle commotie gemist hebben.

(foto: SIRE)

Ik heb wel eens ergere campagnes van SIRE gezien eigenlijk. Ze proberen in de berichtgeving te nuanceren dat DE jongen natuurlijk niet bestaat.

Okay, je kunt ook zeggen dat ze wel heel erg uitgaan van een eenzijdig beeld van jongens. Zelf vind ik het echter geen gek idee de discussie eens aan te zwengelen. Op sommige basisscholen is de norm wel heel erg Be quiet, sit, listen and learn. Stilzitten en luisteren zou wat meer afgewisseld mogen worden met bewegen en doen. En ik heb ook hartstikke voor meer meesters in het basisonderwijs. Jongste heeft in al die acht jaar alleen maar juffen gehad, een leuke man voor de klas was een fijne afwisseling geweest. Maar hé, DE meester bestaat ook al niet. Een man voor de klas betekent dus niet automatisch dat er dan wel geravot mag worden. Dat kan ook bij een leuke sportieve juf. Dus blijf bewust van die nuance; het gaat niet per se om Jongens en Meisjes (of Mannen en Vrouwen), het gaat erom dat elk mens anders is.

Het moeilijke van dit alles? Dat we proberen iedereen in hokjes te plaatsen. Ook goedbedoelde hokjes zijn nog steeds hokjes.

Want ik ken ravottende meiden, en lezende jongens. Die passen dan gelijk niet meer in het jongens- of meisjehokje van SIRE… En bij ons thuis is Jongste misschien dan wel een jongen die overal inklimt (geen boom of paal is veilig), maar Oudste is toch echt degene die altijd met kapotte broeken thuis komt. Of dat iets zegt over haar of over de kwaliteit van haar broeken, daar ben ik nog niet helemaal uit.

Maar goed, de campagne loopt een beetje scheef dus vrees ik, door alles wat we in het filmpje zien te bestempelen als jongensgedrag. Veel te genderbepalend is dat. Want ook meiden kunnen dit gedrag hebben, zo zijn, zo (willen) doen. Net zo goed als er jongens zijn die helemaal niets hebben met skateboards, ravotten en klimmen en klauteren of vuurtjes stoken. Maar dat kinderen dat mogen, dat we ze daar de ruimte voor geven, daarmee ben ik het met SIRE eens. Alleen dus dan graag voor kinderen die dat willen, die zo zijn. Piemeltje of geen piemeltje.

Continue reading “Mogen jongens weer jongens zijn? Ehm. Ja joh. Tuurlijk.”

Hoe het nou is afgelopen met Oudste?

Oh ja, niet iedereen leest mijn Twitterberichten of is bevriend met mij op Facebook.

Dus daarom ook hierbij even een update: ze is gewoon over naar de vierde!

Joehoe.

Fijn met haar eigen klasgenootjes door naar de vierde dus. De knapperd. Met een 5 op Duits en een 4 op Grieks. Dat wel. Maar die vakken heeft ze volgend jaar lekker niet meer. En op alle andere vakken staat ze een zes of een zeven. En zoals jullie al weten: In elke klas moet er ook iemand zijn die de zesjes en zevens haalt (KLIK)

Ze had trouwens ook een 8. Op Lichamelijke Oefening. Op Gymnastiek dus. Blijkt ze alsnog gewoon toch nog een echte gymnasiast! 😉

En Jongste? Die is ook blij; hij mag volgend jaar door naar de zo door hem gewenste Technasium klas. Met een schitterend rapport sluit hij zijn brugklasperiode af. Ook op hem zijn we retetrots. Bijna elke schooldag fietste hij 30 kilometer zonder te mopperen (15 heen en 15 terug). Afgelopen donderdag kwamen alle jongens uit zijn klas taart eten omdat hij jarig was geweest de week ervoor, en daarna gingen ze naar de bioscoop. Wat een knullen zijn dat toch, die dertienjarigen die brugpieper af zijn, maar stiekem nog net zo speels als een jaar geleden.

Wij gaan hier in ieder geval vrolijk en dankbaar de zomervakantie in: twee kinderen door naar het volgende leerjaar en een fijne campervakantie in het vooruitzicht. Je zou van minder dingen blij worden.

Continue reading “Update blogpost”

Op Twitter vertelde iemand dat haar moeder haar altijd waarschuwde wel netjes ondergoed aan te trekken, voor het geval je een ongeluk zou krijgen en in het ziekenhuis zou eindigen.

Ik moest grinniken. Want ik leerde dat ook. Van Je weet maar nooit, en stel je voor…

Soms, als ik onverhoopt toch eens een bijna kapotte onderbroek aantrek (omdat ie is ontsnapt aan mijn kritische oog en niet in de prullenbak is beland, of omdat ie zo lekker zit…), dan denk ik iets als “Zul je zien, beland ik juist vandaag in het ziekenhuis”.

Want als je in het ziekenhuis terecht komt, dan is natuurlijk niets erger dan dat je lingerie niet matchend is of een los naadje heeft. Stel. Je. Voor.

“Dokter, haar been hangt er half af, ze heeft een hersenschudding van hier tot aan Beijing en OH MY GOD, het elastiek van haar onderbroek is zichtbaar/ik zie een scheurtje in haar BH (die trouwens totaal niet past bij haar broekje)/er zit een steekje los van haar slipje.”

Maar toch, toch zit het erin gebakken. Dat van Wel netjes, want je zou maar in het ziekenhuis belanden. Dat krijg je er niet meer uit bij mij.

Wat bakte jouw moeder in jouw hoofd?

Continue reading “Mijn moeder zei altijd…”

Zes zessen.
Vijf zevens.
Een acht.
En dan nog die ene vier en die ene vijf.

In elke klas moet er ook iemand zijn
die de zesjes en de zevens haalt.
Zo herhaalde ik dit jaar een paar keer richting Oudste
als er weer eens een slecht cijfer op Magister stond
en het gemiddelde van een vak naar beneden zakte.
In elke klas moet er ook iemand zijn
die de zesjes en de zevens haalt.
Niet iedereen haalt achten en negens lieverd
zolang je maar je best doet
en dat doe je
en ik zie dat je er voor werkt
en dat zie ik.
Dan ben ik blij met elke zeven, maar ook met elke zes
en kan ik niet boos zijn op alles daaronder.

Nu, bijna aan het einde van het jaar is dit het resultaat.
Zes zessen, vijf zevens, een acht.
En dan nog die vier en die vijf. Waardoor gewoon overgaan er niet meer inzit.

Mocht er een wonder gebeuren bij het proefwekcijfer van Duits, dan gaat ze heel misschien nog wel over. Maar die kans lijkt nihil. Ze wordt dus zeer waarschijnlijk een ‘bespreekgeval’. En ik weet niet precies wat ze dan bespreken. Of wat ze denken te weten over haar.

Continue reading “Zessen en zevens”

Nou denken jullie natuurlijk allemaal dat ik die vulkaan uit de titel van deze blogppost figuurlijk bedoel. Dat een van de pubers nu eindelijk eens echt die puberteittijd ingeschoten is en vuurspuwend door huis loopt te mopperen. Of misschien vermoed je dat we hier in huis regelmatig De vloer is lava! roepen en dan allemaal op de bank springen of op de tafel gaan staan.

Niets is echter minder waar.

We hadden gewoon echt een vulkaan in huis. En bij mooi weer stond ie buiten.

Een aardrijkskundeprojectje van Jongste.

Ik dacht dat dit soort dingen alleen gemaakt werden in Amerika, op high schools. Daar ken ik het namelijk van, omdat het in elke Amerikaanse tv-serie waar kinderen in voorkomen wel eens voorbij komt, die vulkaanknutsel.

Maar nu stond dat ding dus opeens hier in huis. Of de Aardrijkskundeleraar is van mijn generatie en kijkt ook te veel naar Amerikaanse tv-series. Of hij wilde gewoon eens echt De vloer is lava! kunnen spelen met de klas van Jongste.

Van heftige uitbarstingen (vulkanisch of puberaal) is hier in huis gelukkig nog geen sprake.

En dan roep ik nu even heel hard: De vloer is lava!!! Kunt u nu met uw voeten omhoog gaan zitten. Of op de tafel springen. Gewoon zeggen dat het van Margje moest! 😉

Continue reading “Een vulkaan in huis”