Margje

Als ik het mailbericht zie, schrik ik even.
Doorgaans is het stiekem best handig dat Facebook je een berichtje stuurt wanneer iemand jarig is. Want, eerlijk is eerlijk, ik vergeet ook wel eens een verjaardag. Maar deze jarige leeft niet meer. Eind vorig jaar is hij overleden, nadat hij lang ziek is geweest en zijn familie steeds meer afscheid moest nemen van wie hij ooit was en van het idee van een toekomst samen met hem. Heel verdrietig, want hij was nog jong, vader van twee pubers. Mijn leeftijd. En hoewel ik hem niet heel goed kende, maakte het toch indruk. Het was raar om hem al een jaar niet meer te kunnen zien en spreken bij de evenementen waar hij eigenlijk gewoon bij hoorde te zijn en ik vond het heftig om te horen dat hij was overleden.

En nu, een paar maanden later, opeens een mailtje van Facebook. Met de tip om hem te feliciteren met zijn verjaardag. Au. Dit is wel heel pijnlijk.

Het wordt nog gekker als ik later op Facebook zie dat er daadwerkelijk heel wat felicitaties op zijn tijdlijn staan. Mensen die hem vrolijk een heel fijne verjaardag wensen. Die blijkbaar niet weten dat hij dood is. Die schrijven “Gefeliciteerd en maak er een mooie dag van!”, of “Maak er een topdag van!”. Ik kan het niet laten en scroll door de berichten. Zie ballonnen. Lees dat iemand hem een mooi nieuw levensjaar wenst. Tussen de alledaagse en doorgaans (maar nu dus niet!) heel gewone felicitaties door, staan berichtjes waarin de familie sterkte wordt gewenst, of waarin kusjes naar de wolken worden gezonden. Maar de reguliere felicitaties overheersen.

Ik klik de pagina weg en bedenk dat je online nog tijden door kunt leven, terwijl offline je geliefden, familie en vrienden al lang afscheid van je hebben genomen.
Het geeft natuurlijk iets van de vluchtigheid van een platform als Facebook weer. Als je ook bevriend bent met mensen die niet in je adressenboekje staan (en dus geen condoleancekaart krijgen bijvoorbeeld), dan kan zoiets als dit dus gebeuren; dat je online vrienden niet weten dat je er eigenlijk niet meer bent. Niet eens weten misschien dat je al lang geleden ziek bent geworden.

Voor mij voelt het al best gek. Ik kan me amper voorstellen hoe het dan voor zijn familie moet zijn. Al die blije vrolijke berichten.
Maar misschien maak ik het zwaarder dan het al is.
Is het eigenlijk wel mooi dat hij zo nog meer bestaat dan alleen in herinneringen.
Ergens online is er nog een wereld waarin hij gewoon nog leeft, en in gedachten van anderen gewoon een taartje zat te eten op zijn verjaardag. Want zij weten het nog niet, die anderen. Dat hij er niet meer is. In hun wereld is hij er gewoon nog. Eigenlijk leven zij in een betere wereld. Eentje waarin hij niet dood is.

Zou het nou vandaag wel of niet leuk zijn om Valentijn te heten?
En als je Valentijn heet, hoe vaak krijg je dan te horen dat het voor jou elke dag Valentijnsdag is?

Hoe dan ook, ik verstuurde geen kaartjes naar een man (wel naar een stel lieve vriendinnen) gisteren, maar stopte vanochtend wel hartjessnoepjes in de jaszak van mijn Lief. Benieuwd of ie ze ondertussen al gevonden heeft 🙂

Ik deed er ook een stel in de lunchtrommels van de kinderen. Zouden ze dat nu leuk of “beschamend” vinden?

Eigenlijk zou elke dag een dag vol Liefde moeten zijn.
Ook al heet je geen Valentijn.

Ik wens je liefde vandaag! 

Mijn man?
Oh, die zwamt!

De meelwormen waren letterlijk en figuurlijk geen lang leven beschoren. Na anderhalf jaar meelwormen kweken (eerst in de badkamer en later in de schuur), en een paar keer herschrijven van een bedrijfsplan, besloot Lief dat hij toch maar geen meelwormenboerderij zou gaan beginnen. In de vriezer liggen nog een paar bakjes ingevroren beestjes (kunnen we nog eens mee gourmetten of een bitterbal van maken), maar verder herinnert niets meer aan dit bijzondere avontuur.

Voor zijn vijftigste verjaardag vroeg hij een ander kweekcadeau.
Hij is weer aan de slag gegaan dus.
De meelwormen kregen wortels en zoete aardappel.
Deze keer is koffiebonenprut de voeding.
Handig dus; we recyclen zo ons eigen afval!

En nu is het wachten op de zwammen.
Oesterzwammen.
Want na meelwormenkweker is Lief nu aanrecht-agrariër geworden.
Ik ben dus niet op zoek naar een Boer.
Ik blijk er al met eentje samen te wonen.
Die om de paar dagen wat koffiedik voert aan een witte schimmel.

Over een paar weken eten we samen een paddenstoelensoepje van thuisgekweekte zwammen.
Lijkt me stiekem lekkerder dan roergebakken meelwormen.
En we kunnen op vakantie zonder dat we er een oppas voor hoeven in te schakelen.
Stukken handiger dus, die zwammen.

Donderdagochtend, twintig voor acht.
Ik ben net opgestaan. Als ik de woonkamer inloop, wil Lief net de gang opgaan. Terug naar bed, zo blijkt. “Ik heb Oudste net ziek gemeld op school, wil jij straks naar kantoor bellen en mij ook ziek melden? Ik voel me echt niet lekker. Ziek melden kan tussen half negen en negen”. Hij loopt de trap op terwijl ik op zoek ga naar Jongste. Die gaat normaal tegen tien voor acht richting school, maar is nu nergens te vinden. Oudste en Lief liggen in bed, de kat op de bank, het huis ademt stilte uit. Te stil voor dit tijdstip. Ik loop naar buiten en check de schuur. Ah, de fiets van Jongste is weg, die is dus blijkbaar vroeg naar school vertrokken.
Ik trek de achterdeur achter me dicht en doe hem op slot. Daarna ga ik onder een dekentje op de bank liggen wachten tot het het half negen is. Zodat ik Lief kan ziek melden. En mezelf ook. Daar had ik zonet niet eens de tijd voor, om tegen Lief te zeggen dat ik (ook) ziek was. Ik hoop maar dat Jongste op tijd van het virus vandaan is gefietst.

Hij zal pas tegen vieren weer thuiskomen. Nadat Oudste, lief en ik de hele dag slapend en hoestend hebben doorgebracht.
Terwijl hij huiswerk maakt, kijken Oudste en ik een film. Samen hangen we bank. Het heeft bijna iets gezelligs. Beetje jammer van het ziek zijn.

Gelukkig is het volgende week voorjaarsvakantie. Met een beetje mazzel doen we die luie donderdag gewoon nog eens virusvrij over!

Er valt niets te spijbelen aan dat klimaat…