Wit gat

IMG-20230629-WA0013

Vooraf had ik het niet bedacht. Maar een bachelordiplomauitreiking is gewoon enorm ontroerend. Al die jonge blije studenten, al die trotse familieleden, al die mooie speeches en muzikale optredens. Ik zat steeds weer in tranen.

Oudste kreeg op 29 juni, na drie jaar studeren (inclusief een half jaartje in Finland!) haar Bachelordiploma. Midden in het eerste Coronajaar ging ze als kersverse studente het huis uit. Haar achttiende verjaardag vierden we dus een paar maanden later in haar nieuwe woonplaats, Leeuwarden. En nu is ze 20, bijna 21, en zaten we toevallig in hetzelfde restaurant als toen te vieren dat ze alles gehaald had. Met een 7,9 voor haar scriptie zelfs. Dat is gewoon hoger dan een 8- had ik enthousiast uitgeroepen toen ze het nieuws vertelde. Ik kon niet trotser dan trots zijn. Niet alleen omdat ze d’r Bachelor had gehaald, maar vooral omdat ze zo’n mooi mens is. Die zich inzet voor zaken als milieu en duurzaamheid, een fijne vriendengroep om zich heen verzamelde, aandacht heeft en lief is voor de mensen om haar heen en heerlijk haar eigen weg gaat. En dan nu ook nog eens klaar met haar studie.

We mochten bij de bachelordiomauitreiking in Leeuwarden zijn. Zoals ik al zei, ik was zo ontroerd, al die blije jongeren, allemaal nog een hele toekomst voor ze. Maar het is ook gek. Opeens is ze geen student meer (ze neemt een pauze van studeren en stelt haar Master nog even uit. Tijd zat ook nog, ze is nog maar 20!), de RUG en Campus Friesland gedag gezegd, twee dagen later uit haar studentenkamer verhuisd, een zomer voor zich met vakantie èn vakantiewerk. En daarna? Zij en haar vriendinnen noemen het een wit gat. Dat klinkt stukken beter en hoopvoller dan een zwart gat. Waarschijnlijk gaat ze reizen. De wereld door, het leven in.

Kleine meisjes worden groot. In een oogwenk lijkt het. Dus daar zat ik, met knipperende ogen proberen de tranen tegen en de tijd vast te houden.

De reus van Amsterdam – een winactie!

Mijn blog had een paar weken een storing, maar we zijn er weer. Joehoe!

Een mooi moment om er een ouderwetse winactie in te gooien.

UPDATE: de winactie is afgelopen. Dank aan iedereen die meedeed. Ria krijgt het boek thuisgestuurd!

Ik kocht de nieuwe roman van Tanya Commandeur voor jullie. De reus van Amsterdam is de titel. Je kunt dit exemplaar winnen (voor jezelf of voor iemand anders) door of een mailtje te sturen naar groeneolifant@live.com of door een reactie achter te laten op deze blogpost.
En het allerleukste is; als jij deze historische roman wint, zal Tanya het boek voor je signeren (eventueel dan dus met jouw naam of van wie je maar wilt erin!).

Leuker kunnen we het niet maken op deze laatste maandag van de maand.

Kijk hier naar een trailer van het boek van Tanya

Dus: wil je een boek winnen? Mail of reageer en lees deze zomer het verhaal van De reus van Amsterdam!
Screenshot_20230626_214144

Weg

Dinsdag was ik de hele werkdag in Groningen (want studiedag daar), vandaag had ik de hele werkdag een congres in Utrecht en ook morgen moet ik voor een bijeenkomst weer naar Utrecht. Inclusief reizen zijn dat lange en drukke dagen. En door al die bijeenkomsten kom ik gewoon niet aan “gewoon” werken toe. Eigenlijk kom ik deze week dus een paar dagen tekort. Iemand nog een dagje of twee over misschien?
Geef ik ze in een voor mij rustige periode wel weer aan je terug. Ergens rond Sint Juttemis ofzo.

Nog meer school

Donderdag deed ik twee uur lang sportief in een boksschool. En ik vond het nog leuk ook. Dat had ik van te voren ook niet kunnen verzinnen. Het kwam voornamelijk door het leuke gezelschap, want het was samen met collega’s en ik heb echt leuke collega’s. En dat de twee jongens die de boksschool leiden er een feestje van maakten hielp ook wel mee. Maar alsnog was het bijzonder dat ik er zo’n lol in had. Ik ben namelijk niet zo van de sport en sportscholen. Maar deze donderdag deed ik twee ontdekkingen, boksen blijk ik best leuk te vinden en mijn buikspieren zijn totaal verdwenen.

Deze twee bevindingen hebben vriendin Esther en ik vandaag maar meteen een soort van ten gelde gemaakt; we zijn bij een plaatselijke sportschool langs geweest voor een kennismaking en korte rondleiding en binnenkort gaan we een proefles Boksfit meedoen. Ik stond gewoon te kijken van mezelf.

Over kijken gesproken. Toen ik vanmiddag in de badkamer in de spiegel keek zag ik een nieuwe Margje terugkijken. Eentje die serieus van plan is haar buikspieren terug te vinden en misschien ook wel zichzelf.

20230527_110555

Brainfog

Regelmatig kom ik niet op woorden die ik wil zeggen. Val ik halverwege een zin stil omdat ik niet weet welk woord er dan moet komen. Ik voel mezelf dan zoeken in een soort leegte naar het juiste woord in een vacuüm dat minutenlang lijkt te duren. In werkelijkheid is het maar een paar seconden, maar het voelt vaak langer. Soms komt het woord helemaal niet omhoog en moet mijn gesprekspartner het invullen of gokken.

Op andere momenten zeg ik soms een woord terwijl ik eigenlijk een heel ander woord bedoel. Meestal hebben de verwisselde woorden wel met elkaar te maken. Zeg ik Zweden als ik Finland bedoelde, stoel in plaats van tafel of maandag als het woensdag moet zijn. Zodra het verkeerde woord mijn mond uitkomt weet ik dat het fout is, toch zeg ik het alsof het de waarheid is.

En altijd weer voelt het zo gek allemaal, alsof mijn hersenen en mijn lijf niet helemaal goed werken en ik er geen controle over heb.

Ook ben ik wel eens vergeten dat ik bepaalde dingen (al) heb gedaan en schiet ik ineens in de stress om iets waar geen stress meer voor nodig is.

Het is gewoon soms mistig in mijn hoofd. Niet ze heftig dat ik niets kan zien door dikke mist, maar wel van die mist die met luchtige flarden voorbij drijft en die je voor een seconde of twee even helemaal verrast.

De brainfog was vlak na mijn Coronabesmetting heel erg, waardoor ik vind dat het nu eigenlijk best heel goed gaat. Zo kan ik weer gewoon boeken lezen bijvoorbeeld, daar kon ik een tijd lang echt de concentratie niet voor opbrengen. En het lukte me ook om mijn toneelteksten te onthouden. Toch fijn dat dat allemaal weer gaat! Dus ik vergeef mezelf en mijn hersenen maar even dat er zo nu en dan een flardje mist opsteekt en kijk vooral naar al het zonnige in mijn leven. Past ook veel beter bij het weer van de afgelopen dagen 😉

Terug naar school

De komende weken ga ik elke dinsdag weer naar school. De Hanzehogeschool in Groningen. De stad waar ik van 1988 tot 1995 woonde en studeerde. Waar ik toen stages liep, bijbaantjes had en oppasgezinnen. En waar ik ondertussen al jaren niet meer ben geweest. Laat staan in de collegebanken zat.

Stiekem ben ik een beetje ongerust. Ga ik het wel volhouden om van negen tot half vijf lessen te volgen? Gaat mijn brein het allemaal volgen? Zal ik de oudste deelnemer van deze leergang zijn?

Morgenavond weet ik of mijn tijdelijke studentenleven me een beetje bevalt. Gelukkig betaalt mijn werkgever dit alles, bouw ik tenmiste geen nieuwe studieschuld op!

Vol nest

Het komende weekend is ons huis opeens heel vol. Zo vol dat Lief en ik er zelf niet meer inpassen!

Oudste studeerde van eind augustus tot eind december in Finland en leerde daar een stel leuke mensen kennen. En bijna die hele vriendengroep van daar komt dit weekend hier logeren. Sommigen vanuit thuis, anderen op doorreis vanuit Finland. Het is een internationaal gezelschap namelijk, ze komen uit Frankrijk, Duitsland, België en Canada! Ze gaan samen het Songfestival kijken, bijkletsen en logeren hier dus allemaal twee nachten. Daarna vertrekt iedereen weer terug naar de landen waar ze oorspronkelijk wonen en studeren. Gelukkig heeft Oudste ook hier in Nederland een fijne vriendengroep, want ik weet dat ze de logees van dit weekend, en eentje in het bijzonder, heel erg zal gaan missen straks. Dus een aantal lieve vriendinnen hier in Nederland kan ze vanaf maandag zeker wel gebruiken!

Wij zorgen vanavond voor een welkomstdiner en vertrekken daarna voor een weekendje weg. We gaan onze nieuwe fietsendrager voor achter op de auto voor het eerst gebruiken. Ik voel me heel volwassen nu.

Empty nest

Vorige maand speelde ik met theatergroep Op Woensdag de voorstelling Nest. Het was heel bijzonder om ons verhaal in het theater te kunnen spelen. In de voorstelling, over een stel zussen die hun ouderlijk huis moeten leegruimen na de dood van hun moeder, moest ik niet alleen toneelspelen, maar ook zingen en dansen. Ik moet eerlijk zeggen dat dat op zaterdagavond beter ging dan bij de voorstelling van zondagmiddag, want bij het matinee was ik iets meer vermoeid al door de avond ervoor. Het kostte me echt al mijn energie. Maar het was een feestje om eindelijk weer voor publiek te staan.
IMG-20230417-WA0018

Daarna moest ik minstens anderhalve week bijkomen van alles. Want ik ben tegenwoordig een soort bejaarde in de verpakking van een vijftigjarige (53 om precies te zijn, ik was een maand geleden jarig!). De Covid heeft meer effect op mij gehad dan ik had gehoopt/gewenst. Maar ik mopper niet (al ben ik er soms wel wat sip van), want er zijn mensen die na een besmetting helemaal niets meer kunnen, en zo erg is het bij mij niet. Ik leef alleen een stuk rustiger en saaier leven dan eerst, doe regelmatig dutjes en heb steeds na een drukke/volle/actieve dag er twee of drie dagen last van. Maar ik kijk naar de kleine dingen waar ik blij van word en geniet dubbel van alles wat ik wel kan en doe (zodat het minder opvalt dat ik eigenlijk maar de helft kan/doe in vergelijking met voor mijn besmetting).

Ons eigen nest thuis is tegenwoordig trouwens helemaal empty. Jongste heeft vorig jaar gewoon zijn eindexamens gehaald, hoppa, en vertrok naar Enschede om Industrieel Ontwerpen te gaan studeren. Eind augustus ging hij op kamers, terwijl zijn zus op dat moment al in Finland woonde omdat zij daar een half jaartje ging studeren. Het ene moment breng je ze nog elke week naar zwemles en het andere moment vliegen ze gewoon uit naar Enschede of Turku. Niet letterlijk, want Jongste neemt gewoon de trein natuurlijk naar Enschede in het Oosten, en Oudste vertrok met een Flixbus (en een veerboot) richting Turku in het verre Noorden, want vliegen vond ze milieutechnisch niet verantwoord.

Het was even wennen hoor. Oudste was natuurlijk in 2020 al op kamers gegaan. En dat Jongste twee jaar later ook een studentenkamer zou gaan zoeken lag in de lijn der verwachting enzo, maar stiekem had ik het (voor mezelf) niet heel erg gevonden als hij was gezakt 😉 Gelukkig voor hem zakte hij niet en kon hij ook nog eens kiezen zelfs of hij in Delft of in Enschede ging studeren. Het werd de universiteit van Twente. En voordat ik het wist woonden Lief en ik kinderloos in het huis waar we ooit met een kleuter en peuter naar toe verhuisden.

Gelukkig gaat het goed met iedereen. Is Oudste ondertussen terug in Nederland (en krijgt ze waarschijnlijk eind juni haar bachelor al, en is die kleuter van toen gewoon al een soort van afgestudeerd!) en maakt Jongste het zoals altijd weer spannend of hij wel of niet door mag gaan naar het volgende studiejaar (maar is hij blij met zijn kamer, huisgenoten en vriendengroep en alle leuke dingen die hij als student doet, en vindt hij zijn studie heel leuk en hoopt hij wel door te kunnen gaan).

En met ons, de ouders op het lege nest, gaat het ook goed. We blijken elkaar, ook zonder dat er kinderen in huis rondlopen, nog steeds leuk genoeg te vinden en hebben het fijn met ons tweetjes (en kat Jules). En al die dingen samen, dat is rijkdom mensen. Zelfs met de inflatie, de energieprijzen en een lekkend dak dat, as we blog, momenteel voor heel veel geld gemaakt wordt door twee vriendelijke dakdekkers. Met een beetje mazzel blijft ons lege nest dus straks ook bij heftige regenbuien weer droog. En blog en dans ik nog lekker lang door!

Alles is zoals het was en toch heel anders

Zo gek dat dit blog nog bestaat
Na al die tijd stilte en afwezigheid

Offline ging alles door.
Maar hier online zijn, daar had ik heel lang geen energie voor.
Het offline leven kostte me soms meer energie dan ik beschikbaar had.

Alle verhalen bleven in mij. Stapelden op in mijn volle wazige hoofd.
Maar het wachtwoord om hier in te loggen wist ik nog. Het lag netjes te wachten in een hoekje van mijn brein.
Het voelt goed om hier terug te zijn.

Boer zoekt vrouw, de speeddates wordt Vrouw blogt niet

Ik kijk met jullie mee hoor. Naar de speeddatende boeren. Als een soort afleiding. Want het nieuwe nieuwe normaal is dat ik bij het 8 uur journaal steeds moet huilen. Ook al heb ik de beelden al eerder op Twitter gezien. Het blijft binnenkomen.
Al die vluchtende mensen.
Dat dode gezin, naast hun koffers op straat.
De Finnen die tulpen uitdelen aan Russen die niet langer bij Rusland willen horen en per trein naar Helsinki een onbekende toekomst inreizen.
Alle onmacht.

Dan zijn liefdezoekende boeren een oase van kneuterigheid in alle ellende.
Maar er over bloggen lukt niet.
Ik lig namelijk misselijk onder een dekentje.
Niet alleen misselijk van de oorlog, maar ook van één of ander virus ofzo. Alle coronatesten slaan nog negatief uit, dus blijven we maar positief over dat we niet weer Corona in huis hebben. Maar ondertussen ben ik te brak om de notulen van Boer zoekt Vrouw bij te houden. Geen BZV blog dus deze week. Iedereen die normaal niet kijkt en hier de info uit mijn samenvattingen haalt: sorry! Volgende week ben ik hopelijk weer fris en fruitig genoeg om over de dagdate te vertellen. Om te bloggen over een universum waar de oorlog niet lijkt te bestaan. Waar niemand voor haat, maar iedereen voor liefde lijkt te gaan…