Margje

Ergens tussen de verschrikkelijke hoestbuien

gekneusde ribben

zakdoekjes vol slijm

en doorwaakte nachten door

las ik afgelopen week iets over een oorlelverjonging.

Ik had daarvoor nooit nagedacht over het feit dat ook mijn oorlellen ouder worden. Laat staan dat er een optie is om ze jonger te laten opereren. Een facelift, pardon, earloblift dus. Het bestaat.  Ik verzin dit niet.

Dus toen ik net na een warme douche (want ik had het zo koud, zo koud) me afdroogde en in de spiegel naar mijn duffe vermoeide (maar ondertussen wel lekker warme) gezicht keek, checkte ik ook mijn oorlellen maar eens.

Mijn oorlellen hingen er rond, vol en lobbig bij (mijn oorlellen zijn eigenlijk een beetje zoals mijzelf, zo dacht ik). Aan niks viel te zien dat ze al negenveertig jaar lel hingen te zijn. Ik heb ook geen idee hoe oude lellen er dan bij hangen, en wanneer en hoe je ze zou willen verjongen.

Op dit moment wil ik helemaal niet per se jonger zijn. Ik ben al blij als ik morgen wakker word en niet klink als een blaffende zeehond met een longontsteking. Maar toch fijn dat mijn oorlellen gewoon helemaal okay zijn. Dat dan weer wel.

Hallo Sint het is eigenlijk al zaterdag nu, dus u bent vast al heel dichtbij. Zit er in de grote pakjesboot ook een cadeautje voor mij? Want ik ben dan wel al bijna vijftig jaar, het liefst zet ik morgen gewoon ook een schoentje klaar. Want Sinterklaas dat voel nog steeds als feest, omdat het sinds mijn kindertijd altijd zo is geweest.

Ik vind al dat Pietendisccusie ellende best een gedoe, en word van al dat gezeik van de laatste jaren best een beetje boel moe.

Het feest draait toch niet alleen om de Piet zijn kleur, dus dat ie per se zwart moet blijven vind ik wat gezeur. Al is die Piet blauw, rood, paars, groen of wit, het gaat een kind toch om de betovering en wat er in zijn of haar schoentje zit?

En voor mij zit de lol in de surprises en gedichten, of in kleine verassingen voor iemand regelen en alle vrolijke gezichten. Van samenzijn en samen lol, van elkaar voor de gek houden, niets is te dol. Elkaar een beetje pesten met een gedicht vol geouwehoer en grappen, of ‘s ochtends een klein cadeautje vinden als je je laars in wilt stappen.

En als we met die zwarte Piet de kans op racisme lopen, dan gaan we toch gewoon rode, gele of groene schmink kopen? Want serieus, ik snap het niet, hoe kun je nou last hebben van een roetveegPiet? Waarom vast houden van hoe iets ooit was, want alles verandert, dat tekent de vooruitgang toch pas? We leren als mensheid, we evolueren, daarbij hoort ook verandering mensen, dat moeten we leren.

Ik wil blijven geloven in het leuke en het bijzondere en fijne van het Sinterklaasverhaal. Wie weet, is over een paar jaar elke roetveegPiet of regenboogPiet gewoon normaal.

 

Ik heb ruim anderhalf uur over op een volle dag. Het is vijf uur geweest en mijn trein vertrekt om zeven uur. Eerder weg gaan kan niet, want ik moet mijn fiets meenemen in de trein en dat mag niet in de spits.

Ik loop de stad in. De lichtjes tegemoet. Ooit woonde ik hier, waren deze straten mijn straten, die kroeg mijn kroeg, die kerktoren mijn uitzicht. Maar het is al twaalf jaar geleden dat we Den Haag verruilden voor de Kop van Overijssel. De stad is mijn stad al lang niet meer, ook al ben ik er nog regelmatig te vinden. Er kwamen nieuwe gebouwen bij, cafeeetjes kregen een andere naam, winkels waar ik nog nooit van gehoord had openden plots hun deuren (en verdwenen soms net zo snel weer).

Het regent. En het is november. Misschien is dat het. Dat ik opeens met tranen in mijn ogen loop bij het zien van alles wat nog wel het zelfde is gebleven. Herinneringen aan een tijd lang geleden. Eerst zonder en toen met kleine kinderen. Weemoed overvalt me. Wat waren we jong nog toen. Waarom kan niet alles blijven zoals het was?

Dan loop ik opeens langs een Waroeng. Echt Indonesisch Padang food lees ik. Mijn lievelingseten sinds ik eens een half jaar door Indonesië reisde.  Ik loop door, maar dan bedenk ik me en draai ik me om. Niet veel later zit ik achter een bordje weemoedeten helemaal gelukkig te zijn in de Scholestraat. Soms toch best fijn hoor, dat dingen veranderen. Anders was dit restaurantje er nu niet geweest!

Na regen komt zonneschijn. Zo ook vandaag. Gisteren regende het de hele dag en kleurde de lucht grauw en grijs. Vandaag ontwaakten we met zon en een strakblauwe lucht. Lief en ik hebben, zoals bijnabejaarden betaamt op zondag, net een eind gefietst. Lekker door de wei- en ommelanden met uitzicht op de bomen in herfstkleuren.

Voor regen heb je ook vaak zonneschijn trouwens. Vrijdag was het namelijk ook een schitterende dag. Die middag werd ik door vriendin E. getrakteerd op een high tea (nog tegoed voor mijn verjaardag!). Op een fijne plek met een prachtig uitzicht zagen we de zon ondergaan.

Prima dus eigenlijk dat er grauwe grijze zaterdagen bestaan. Want zo geniet je nog meer van de mooie dagen ervoor en erna!

 

Het regent

en ik heb geen zin

om nat te worden op mijn fiets.

Het regent

in een grijze wereld

soms vind ik het najaar even niets.

Het regent

al de hele dag

alsof het nooit meer stoppen gaat.

Het regent

mijn planning in de war

en grote plassen op de natte straat.

Het regent

herfst mijn leven in

met druppels kou en nat en miezer.

Het regent

in de verlepte tuin

het spoelt niet schoon maar spettert viezer.

Het regent

dat verandert niet

dit gaat vandaag nog uren zo door.

Negeren dus

met laarzen aan

en capuchon; trotseer ik de buien en ga er voor!

 

 

Vorige week mocht ik na een vergaderdag een nieuwe (nou ja nieuwe, een refurbished) laptop van mijn werk mee naar huis nemen. Een kek klein dingetje is het. Het was wel even wennen aan de nieuwe wachtwoorden en het netwatandersdanikgewendwas toetsenbord, maar daar kreeg ik wel wat voor terug. Mooie plaatjes.

Elke keer namelijk als ik mijn nieuwe laptopje opstart, toont het beeldscherm een mooi plaatje van een prachtig uitzicht. Het zijn steeds weer plekken waarvan ik denk “Daar wil ik naar toe!”. En omdat ik toevallig ook een vakantie voor de zomer van 2020 aan het plannen ben, komen deze inspirerende plaatjes prima uit. Er is alleen een probleem. Ik heb geen idee waar ik deze bijzondere landschappen of stadsgezichten kan vinden. Lief en Oudste vertelden meteen toen ik dit dilemma bij hen neerlegde dat hun laptops ook van die mooie plaatjes tonen. En dat er bij hen een icoontje zit waarop ze kunnen klikken voor meer informatie. Op mijn laptop ontbreekt die mogelijkheid. Dus blijf ik tegenwoordig gewoon, voordat ik me met een wachtwoord aanmeld en de foto verdwijnt, elke ochtend een paar seconden in stilte dromend naar mijn beeldscherm staren. Vakantaserend over hoe het op die onbekende plek zal zijn.

Of weten jullie misschien waar ik naar toe moet reizen om dit te kunnen zien?

“We gaan al die vier kannaltjes doen” Ze heeft een leuk (Oost-Europees?) accent, is lief, aardig en begripvol. Maar ik vind het niet leuk om bij haar te zijn. Ik kan er niet bij waarom iemand tandarts wil worden. Want wie vindt het nou leuk om naar de tandarts te gaan? Maar goed, als ik dan toch naar een tandarts moet voor een wortelkanaalbehandeling, dan maar naar deze dame die er in gespecialiseerd is.

Als er een traan over mijn wang rolt vraagt ze voor de zoveelste keer of het nog wel gaat, knijpt in mijn hand en zegt dat ik het heel goed doe.  Ik voel me even een jaar of negen in plaats van negenenveertig.

Ondanks de verdoving doen sommige handelingen van haar echt ontzettend pijn. Ik wens de zenuwen dood terwijl ik zenuwachtig wacht op het volgende pijnlijke moment dat ze met iets (Een pinnetje? Een boortje? Geen idee, ik houd mijn ogen dicht, het zou ook zomaar een satéprikker kunnen zijn) in mijn kies prikt en op zoek gaat naar de blootliggende zenuwen.

Een uur later is de kapotte en aangetaste kies gewortelkanaalbehandeld en gevuld en weer als nieuw.

Als ik naar huis fiets waait het, bladeren vallen van de bomen. En ik bedenk dat ik helemaal ben vergeten te kijken in de ogen van de tandartsassistente.

---

De ballonen staan al een paar dagen verkeerd om op de kast.

71

Ik kijk er een paar keer per dag naar. En denk dan “ooit word ik misschien wel 71. Misschien staan er dan ook ergens deze ballonnen. Dat het getal dan wel klopt”.

71

Ik moet nog 50 worden. Dat klonk eerst heel oud.

Maar nu denk ik steeds vaker aan mijn 71e verjaardag. Opeens voelt 50 best nog jong.

71. Dat is pas over ruim 21 jaar. Dat voelt eigenlijk als nog een heel lange tijd. Ga maar na, in de afgelopen 21 jaar kreeg ik twee kinderen, verhuisde ik drie keer, had ik minstens vijf verschillende banen, leerde ik tientallen nieuwe mensen kennen die vriend(inn)en werden, speelde ik vier keer mee in een theatervoorstelling, ging ik bloggen bij Vrouwonline en voor Libelle en De Meenthe, begon ik met Facebook, Twitter en Instagram, startte ik een leesclub, ging ik voor het eerst carnaval vieren in Maastricht, won ik een reis naar Marokko, zag ik Suzanne Vega optreden, werd ik fan van Jakop Ahlbom, kanode ik een paar dagen over de Zambezi, volgde ik een zangcursus, vierde ik de liefde op bruiloften van vrienden en familie, werd ik een paar keer tante, schreef ik schoolkranten vol en columns voor de gratis krant DAG, zag ik allerlei landen voor het eerst, las ik honderden boeken, verstuurde ik duizenden kaarten, zat ik bij honderden theatervoorstellingen in de zaal, wandelde ik door Oostenrijkse en Griekse bergen,  treinde ik naar Zuid-Frankrijk en kampeerden we met onze huurcamper aan het meer van Genève, deed ik allerlei vrijwilligerswerk en zag ik heel vaak de zon in zee zakken.

Bovenstaande is slechts een rijtje van zaken die spontaan omhoog komen. Ik kan nog wel veel meer toevoegen. Zo bezien is 21 jaar een eeuwigheid. Een hele lange tijd.

Ik snap dus niet hoe het kan dat Oudste al 17 is geworden. Want die zeventien jaar, die voelen juist helemaal niet lang, die lijken omgevlogen!

Misschien is dat juist wel het mooie van tijd. En hoe de mens er op individueel niveau mee omgaat. Dat ik kan denken nog heel lang te hebben. Dat 21 jaar nog als een vat vol tijd voelt. Zodat ik niet bang word dat het eigenlijk ook al bijna voorbij is.

71

81

91

Joh. Ik heb nog eeuwen! 😉

 

 

Precies zeventien jaar geleden viel 15 september ook op een zondag. Dit soort weetjes kan ik niet over elke datum ophoesten hoor. Maar voor deze datum weet ik het toevallig nog wel. Die zondagavond in 2002 gingen we met mijn ouders uit eten in Den Haag. Daar woonden we toen en zij waren bij ons op visite. Ik weet nog bij welke restaurant we aten. Dat we door de stad wandelden. En dat ik bijna negen maanden zwanger was.

Ik weet dat alles nog omdat die avond de laatste avond zou worden dat ik nog geen moeder was. Geen idee of de voorgaande zin grammaticaal wel juist is, maar hopelijk snapt u mijn bedoeling. Laat op de avond zwaaiden we mijn ouders uit, die reden terug naar Friesland.  De volgende ochtend, maandag heel vroeg, begon, totaal onverwacht, de bevalling. Rond half 2 ‘s middags werd Oudste geboren. Vanuit het ziekenhuis (de thuisbevalling lukte niet helemaal, dus eindigde ik een paar honderd meter verderop op de Maxima-afdeling van het Westeinde) belde ik mijn moeder. Die dacht eerst dat ik een grapje maakte, amper 15 uur geleden had ik hen vrolijk uit staan zwaaien en was er nog niets aan het handje en nu opeens zou hun eerste kleinkind er al zijn?!? Maar toen hoorde ze een babyhuiltje. En nog een keer. “Is het echt waar?” stamelde ze. Het was echt waar. Ze reden meteen nog maar eens vanuit Friesland naar Den Haag.

Morgen zeventien jaar geleden werd ik moeder.  Mijn ouders komen morgenmiddag weer naar ons toe. Deze keer hoeven ze maar een kilometer of vijftien. Dat wij ooit dichterbij hen kwamen wonen, dat vonden zij een echt cadeautje. Een van mijn mooiste cadeaus ever wordt morgen zeventien. Ze krijgt, naast wat kleinere cadeaus, rijlessen cadeau. Kan ze misschien over een jaar mijn ouders naar Den Haag rijden als ik daar op monumentendag rondleidingen geef. Kunnen we daarna allemaal uit eten gaan bij dat ene restaurantje waar we zeventien jaar geleden nog van niets wisten…