Dinsdag was ik de hele werkdag in Groningen (want studiedag daar), vandaag had ik de hele werkdag een congres in Utrecht en ook morgen moet ik voor een bijeenkomst weer naar Utrecht. Inclusief reizen zijn dat lange en drukke dagen. En door al die bijeenkomsten kom ik gewoon niet aan “gewoon” werken toe. Eigenlijk kom ik deze week dus een paar dagen tekort. Iemand nog een dagje of twee over misschien?
Geef ik ze in een voor mij rustige periode wel weer aan je terug. Ergens rond Sint Juttemis ofzo.
Nog meer school
Donderdag deed ik twee uur lang sportief in een boksschool. En ik vond het nog leuk ook. Dat had ik van te voren ook niet kunnen verzinnen. Het kwam voornamelijk door het leuke gezelschap, want het was samen met collega’s en ik heb echt leuke collega’s. En dat de twee jongens die de boksschool leiden er een feestje van maakten hielp ook wel mee. Maar alsnog was het bijzonder dat ik er zo’n lol in had. Ik ben namelijk niet zo van de sport en sportscholen. Maar deze donderdag deed ik twee ontdekkingen, boksen blijk ik best leuk te vinden en mijn buikspieren zijn totaal verdwenen.
Deze twee bevindingen hebben vriendin Esther en ik vandaag maar meteen een soort van ten gelde gemaakt; we zijn bij een plaatselijke sportschool langs geweest voor een kennismaking en korte rondleiding en binnenkort gaan we een proefles Boksfit meedoen. Ik stond gewoon te kijken van mezelf.
Over kijken gesproken. Toen ik vanmiddag in de badkamer in de spiegel keek zag ik een nieuwe Margje terugkijken. Eentje die serieus van plan is haar buikspieren terug te vinden en misschien ook wel zichzelf.
Brainfog
Regelmatig kom ik niet op woorden die ik wil zeggen. Val ik halverwege een zin stil omdat ik niet weet welk woord er dan moet komen. Ik voel mezelf dan zoeken in een soort leegte naar het juiste woord in een vacuüm dat minutenlang lijkt te duren. In werkelijkheid is het maar een paar seconden, maar het voelt vaak langer. Soms komt het woord helemaal niet omhoog en moet mijn gesprekspartner het invullen of gokken.
Op andere momenten zeg ik soms een woord terwijl ik eigenlijk een heel ander woord bedoel. Meestal hebben de verwisselde woorden wel met elkaar te maken. Zeg ik Zweden als ik Finland bedoelde, stoel in plaats van tafel of maandag als het woensdag moet zijn. Zodra het verkeerde woord mijn mond uitkomt weet ik dat het fout is, toch zeg ik het alsof het de waarheid is.
En altijd weer voelt het zo gek allemaal, alsof mijn hersenen en mijn lijf niet helemaal goed werken en ik er geen controle over heb.
Ook ben ik wel eens vergeten dat ik bepaalde dingen (al) heb gedaan en schiet ik ineens in de stress om iets waar geen stress meer voor nodig is.
Het is gewoon soms mistig in mijn hoofd. Niet ze heftig dat ik niets kan zien door dikke mist, maar wel van die mist die met luchtige flarden voorbij drijft en die je voor een seconde of twee even helemaal verrast.
De brainfog was vlak na mijn Coronabesmetting heel erg, waardoor ik vind dat het nu eigenlijk best heel goed gaat. Zo kan ik weer gewoon boeken lezen bijvoorbeeld, daar kon ik een tijd lang echt de concentratie niet voor opbrengen. En het lukte me ook om mijn toneelteksten te onthouden. Toch fijn dat dat allemaal weer gaat! Dus ik vergeef mezelf en mijn hersenen maar even dat er zo nu en dan een flardje mist opsteekt en kijk vooral naar al het zonnige in mijn leven. Past ook veel beter bij het weer van de afgelopen dagen 😉
Terug naar school
De komende weken ga ik elke dinsdag weer naar school. De Hanzehogeschool in Groningen. De stad waar ik van 1988 tot 1995 woonde en studeerde. Waar ik toen stages liep, bijbaantjes had en oppasgezinnen. En waar ik ondertussen al jaren niet meer ben geweest. Laat staan in de collegebanken zat.
Stiekem ben ik een beetje ongerust. Ga ik het wel volhouden om van negen tot half vijf lessen te volgen? Gaat mijn brein het allemaal volgen? Zal ik de oudste deelnemer van deze leergang zijn?
Morgenavond weet ik of mijn tijdelijke studentenleven me een beetje bevalt. Gelukkig betaalt mijn werkgever dit alles, bouw ik tenmiste geen nieuwe studieschuld op!
Vol nest
Het komende weekend is ons huis opeens heel vol. Zo vol dat Lief en ik er zelf niet meer inpassen!
Oudste studeerde van eind augustus tot eind december in Finland en leerde daar een stel leuke mensen kennen. En bijna die hele vriendengroep van daar komt dit weekend hier logeren. Sommigen vanuit thuis, anderen op doorreis vanuit Finland. Het is een internationaal gezelschap namelijk, ze komen uit Frankrijk, Duitsland, België en Canada! Ze gaan samen het Songfestival kijken, bijkletsen en logeren hier dus allemaal twee nachten. Daarna vertrekt iedereen weer terug naar de landen waar ze oorspronkelijk wonen en studeren. Gelukkig heeft Oudste ook hier in Nederland een fijne vriendengroep, want ik weet dat ze de logees van dit weekend, en eentje in het bijzonder, heel erg zal gaan missen straks. Dus een aantal lieve vriendinnen hier in Nederland kan ze vanaf maandag zeker wel gebruiken!
Wij zorgen vanavond voor een welkomstdiner en vertrekken daarna voor een weekendje weg. We gaan onze nieuwe fietsendrager voor achter op de auto voor het eerst gebruiken. Ik voel me heel volwassen nu.
Empty nest
Vorige maand speelde ik met theatergroep Op Woensdag de voorstelling Nest. Het was heel bijzonder om ons verhaal in het theater te kunnen spelen. In de voorstelling, over een stel zussen die hun ouderlijk huis moeten leegruimen na de dood van hun moeder, moest ik niet alleen toneelspelen, maar ook zingen en dansen. Ik moet eerlijk zeggen dat dat op zaterdagavond beter ging dan bij de voorstelling van zondagmiddag, want bij het matinee was ik iets meer vermoeid al door de avond ervoor. Het kostte me echt al mijn energie. Maar het was een feestje om eindelijk weer voor publiek te staan.
Daarna moest ik minstens anderhalve week bijkomen van alles. Want ik ben tegenwoordig een soort bejaarde in de verpakking van een vijftigjarige (53 om precies te zijn, ik was een maand geleden jarig!). De Covid heeft meer effect op mij gehad dan ik had gehoopt/gewenst. Maar ik mopper niet (al ben ik er soms wel wat sip van), want er zijn mensen die na een besmetting helemaal niets meer kunnen, en zo erg is het bij mij niet. Ik leef alleen een stuk rustiger en saaier leven dan eerst, doe regelmatig dutjes en heb steeds na een drukke/volle/actieve dag er twee of drie dagen last van. Maar ik kijk naar de kleine dingen waar ik blij van word en geniet dubbel van alles wat ik wel kan en doe (zodat het minder opvalt dat ik eigenlijk maar de helft kan/doe in vergelijking met voor mijn besmetting).
Ons eigen nest thuis is tegenwoordig trouwens helemaal empty. Jongste heeft vorig jaar gewoon zijn eindexamens gehaald, hoppa, en vertrok naar Enschede om Industrieel Ontwerpen te gaan studeren. Eind augustus ging hij op kamers, terwijl zijn zus op dat moment al in Finland woonde omdat zij daar een half jaartje ging studeren. Het ene moment breng je ze nog elke week naar zwemles en het andere moment vliegen ze gewoon uit naar Enschede of Turku. Niet letterlijk, want Jongste neemt gewoon de trein natuurlijk naar Enschede in het Oosten, en Oudste vertrok met een Flixbus (en een veerboot) richting Turku in het verre Noorden, want vliegen vond ze milieutechnisch niet verantwoord.
Het was even wennen hoor. Oudste was natuurlijk in 2020 al op kamers gegaan. En dat Jongste twee jaar later ook een studentenkamer zou gaan zoeken lag in de lijn der verwachting enzo, maar stiekem had ik het (voor mezelf) niet heel erg gevonden als hij was gezakt 😉 Gelukkig voor hem zakte hij niet en kon hij ook nog eens kiezen zelfs of hij in Delft of in Enschede ging studeren. Het werd de universiteit van Twente. En voordat ik het wist woonden Lief en ik kinderloos in het huis waar we ooit met een kleuter en peuter naar toe verhuisden.
Gelukkig gaat het goed met iedereen. Is Oudste ondertussen terug in Nederland (en krijgt ze waarschijnlijk eind juni haar bachelor al, en is die kleuter van toen gewoon al een soort van afgestudeerd!) en maakt Jongste het zoals altijd weer spannend of hij wel of niet door mag gaan naar het volgende studiejaar (maar is hij blij met zijn kamer, huisgenoten en vriendengroep en alle leuke dingen die hij als student doet, en vindt hij zijn studie heel leuk en hoopt hij wel door te kunnen gaan).
En met ons, de ouders op het lege nest, gaat het ook goed. We blijken elkaar, ook zonder dat er kinderen in huis rondlopen, nog steeds leuk genoeg te vinden en hebben het fijn met ons tweetjes (en kat Jules). En al die dingen samen, dat is rijkdom mensen. Zelfs met de inflatie, de energieprijzen en een lekkend dak dat, as we blog, momenteel voor heel veel geld gemaakt wordt door twee vriendelijke dakdekkers. Met een beetje mazzel blijft ons lege nest dus straks ook bij heftige regenbuien weer droog. En blog en dans ik nog lekker lang door!
Alles is zoals het was en toch heel anders
Zo gek dat dit blog nog bestaat
Na al die tijd stilte en afwezigheid
Offline ging alles door.
Maar hier online zijn, daar had ik heel lang geen energie voor.
Het offline leven kostte me soms meer energie dan ik beschikbaar had.
Alle verhalen bleven in mij. Stapelden op in mijn volle wazige hoofd.
Maar het wachtwoord om hier in te loggen wist ik nog. Het lag netjes te wachten in een hoekje van mijn brein.
Het voelt goed om hier terug te zijn.
Boer zoekt vrouw, de speeddates wordt Vrouw blogt niet
Ik kijk met jullie mee hoor. Naar de speeddatende boeren. Als een soort afleiding. Want het nieuwe nieuwe normaal is dat ik bij het 8 uur journaal steeds moet huilen. Ook al heb ik de beelden al eerder op Twitter gezien. Het blijft binnenkomen.
Al die vluchtende mensen.
Dat dode gezin, naast hun koffers op straat.
De Finnen die tulpen uitdelen aan Russen die niet langer bij Rusland willen horen en per trein naar Helsinki een onbekende toekomst inreizen.
Alle onmacht.
Dan zijn liefdezoekende boeren een oase van kneuterigheid in alle ellende.
Maar er over bloggen lukt niet.
Ik lig namelijk misselijk onder een dekentje.
Niet alleen misselijk van de oorlog, maar ook van één of ander virus ofzo. Alle coronatesten slaan nog negatief uit, dus blijven we maar positief over dat we niet weer Corona in huis hebben. Maar ondertussen ben ik te brak om de notulen van Boer zoekt Vrouw bij te houden. Geen BZV blog dus deze week. Iedereen die normaal niet kijkt en hier de info uit mijn samenvattingen haalt: sorry! Volgende week ben ik hopelijk weer fris en fruitig genoeg om over de dagdate te vertellen. Om te bloggen over een universum waar de oorlog niet lijkt te bestaan. Waar niemand voor haat, maar iedereen voor liefde lijkt te gaan…
Boer zoekt Vrouw gaat gewoon door. Liefde in tijden van oorlog en Corona. Een afleiding.
Ook in 2022 kijk ik Boer zoekt Vrouw en vat ik de boel samen voor wie niet wil kijken of alles nog even na wil lezen. Hier gaan we!
We beginnen de aflevering met schapenhoedster Janine. Die mag naast het schaapjes tellen ook nog eens 104 brieven gaan lezen. Daar lig je dan wel weer wakker van. Janine zoekt iemand met passie voor de agrarische sector. En die het niet erg vindt dat ze naar schaap stinkt. Meer dan honderd mannen lijkt dat dus lekkerder ruiken dan welk parfum ook. Samen met haar vriendinnen gaat ze op zoek naar tien mannen die naar de speeddate mogen komen. Wordt het de man die lyrische woorden over haar schrijft, of kiezen ze gewoon op de foto’s voor de knapste gozer? Er worden stapels gemaakt. Ja, Nee en Misschien. En zo kies je er dan tien. De leukste (en langste) mannen blijven over. Ze kan niet wachten om ze in het echt te ruiken, ehm… ontmoeten.
Boer Hans runt een paardenfokkerij, is op leeftijd, maar denkt nog niet aan pensioen. Hij denkt wel steeds vaker aan de liefde. Hij is al 21 jaar alleenstaand weduwnaar en hij en zijn kinderen zijn klaar voor een nieuw iemand in zijn leven. Dat gaat vast goed komen, want er schreven 89 vrouwen naar deze senior.
Glimmend van vreugde zit Hans aan de keukentafel. Hij hoort bij de vijf boeren die we gaan volgen! Kiest hij die ene vrouw die ook in de paardenwereld werkt? Of voor Ria, weduwe, die in hem een lieve en gezellige man ziet? Zij wil wel zijn Grietje worden. Hans is wat perplex ondertussen na het lezen van een aantal brieven. Het zijn er zoveel. Hoe moet hij gaan kiezen? Zijn kinderen komen helpen. Ze zijn ook onder de indruk van de populariteit van hun vader. Na een grondige uitzoekronde is er eenn selectie van tien vrouwen gemaakt. Er zitten meerdere weduwes tussen vertelt Hans. Bij hen denkt hij herkenning te vinden.
Gerben werkt met geiten. Deze verlegen boer is de koning te rijk tussen zijn geitjes. Hij krijgt slechts negen brieven denkt ie, maar die blijken voor zijn zus! Irene doet niet mee aan het programma, maar dat deerde de negen schrijvers niet. Tijd voor een spin-off: zus van boer zoekt man!
Voor Gerben zelf heeft Yvon alvast een paar briefschrijfsters meegenomen. Judith bijvoorbeeld. Die cake meenam. En Brechtje, die ook een cake heeft gebakken. Er blijken naast Judith en Brechtje maar liefst nog eens 38 vrouwen een brief voor Gerben te hebben geschreven. En die heeft Yvon allemaal bijeengeharkt in de schuur. Gelukkig hebben ze niet allemaal cake meegenomen. Maar wel hun goede humeur. Gerben staat voor ie het door heeft op zijn eigen schuurfeest. Veel beter dan een speeddate!
Jouke heeft 100 jersey koeien. En één eigen grote lege boerderij. Maar nul vrouwen. Gelukkig krijgt hij 434 brieven van vrouwen die wel naar Friesland willen verhuizen. Dat wordt hard werken om daar tien brieven uit te kiezen. Alle brieven staan vol complimentjes. Jouke bloost er van. Daarna komt de ware Jouke tevoorschijn. Vrouwelijke dierenartsen vindt ie namelijk vies en smerig. Hij blijkt sowieso niet op zoek te zijn naar een vrouw die agrarisch werk doet. Alle boerinnen komen op de nee stapel. Want dat is hij niet gewend van huis uit, een vrouw die agrarisch werk doet. Of stinkt. Oh jee, zou Jouke gewoon op zoek zijn naar een huisvrouw of kopie van zijn moeder? Hij slaat het melken vandag in ieder geval over om alle brieven door te spitten. Tot diep in de nacht leest hij samen met zijn broers alle brieven door. Als Yvon weer komt kijken ligt de kamer vol brieven, cadeaupapier en foto’s. Kiezen blijkt lastiger dan gedacht en het wordt een lange nacht. Maar de volgende dag is er toch een keuze gemaakt. 10 indrukwekkende vrouwen hebben Jouke overtuigt met hun looks en verhalen. Ik ben benieuwd of we er volgende week bij de speeddates er achter komen of ze allemaal op kantoor of in een winkel werken?! Dat lijken me wel schone en welriekende beroepen namelijk.
Robert boert in Overijssel. Hij heeft het zo druk dat er geen tijd was voor liefde. Dat komt nog wel, dacht hij. En vandaag komt er zeker liefde op zijn pad. In de vorm van 26 mooie brieven. Daarmee hoort hij niet bij de boeren die we gaan volgen in het programma. Hij is er een beetje teleurgesteld van. Maar beseft al snel dat hij eigenljk maar één vrouw nodig heeft en dat die er zomaar eens tussen kan zitten, bij die 26 aanmeldingen. Het is hem gegund!
Rob in Noord-Holland teelt witlof. Hoeveel brieven zou hij krijgen with love? Het blijken er acht te zijn. Samem met Yvon gaat hij ze lezen. Zou er een leuke partner en bonusmoeder voor zijn zoontje bijzitten? Yvon maakt oudhollanse borrelhapjes (zijn lievelings-snack), terwijl Rob de brieven dooorneemt. Een van de brieven komt van een vrouw die om de hoek woont. Yvon heeft een idee: gewoon meteen bellen. Binnen no-time heeft Rob een voicemailberucht ingesproken om eens af te spreken. Die Rob komt er wel.
Fruitteler Rob uit Gelderland is peren aan het plukken als Yvon langskomt. En terwijl Yvon daardoor moet denken aan Kut met peren (heel KRO-NCRV) vindt Rob zichzelf meer een toffe peer. Hij heeft 42 brieven gekregen van vrouwen die niet bang zijn voor zijn soms wat te overdreven enthousiasme en deze Rob zit er daardoor wel bij. Bij de boeren die we gaan volgen. Geen peren meer dus voor Rob, maar liefde oogsten! Met een paar vrienden neemt Rob, onder het genot van een fruitsapje, de stapel brieven door. Zou briefschrijfster Sonja naar de speeddate mogen komen? Of zou ze niet door de iszewelspannendgenoeg-selectie komen? Rob zegt op zoek te zijn naar diepgang. Maar looks blijken toch het allerbelangrijkst, want daar is de eerste check op gedaan. Samen met zijn ErOpJumpen-attitude kan dat wel eens gevaarlijk worden… Als daar maar geen Geile-Geert-taferelen van gaan komen!
Op Terschelling woont en werkt Hilda. Deze bescheiden boerin van de Wadden krijgt 31 brieven die de boot wel willen nemen. Te weinig brieven om mee te doen aan de speeddates, maar keuze genoeg om zelf dates te gaan plannen. Samen met een vriendin en Yvon nemen ze de brieven door. Er zit zelfs een brief bij van iemand die ze al kent. Hij is de partner van een vriendin die is overleden. Ze had geen idee dat hij meer in haar zou zien. En heeft zelf ook nog nooit zo naar hem gekeken. De vrouwen zijn er allemaal even stil van. Bijna jammer dat we dit verhaal niet gaan volgen op de zondagavond. Maar gelukkig kunnen we op de website van Boer zoekt Vrouw wel gaan volgen hoe het Hilda en de andere boeren die de minste brieven kregen vergaat!
In Drenthëe runt boer Evert een boerderij. Hij mist een partner voor aanspraak en gezelligheid. Hij had graag een eigen gezin gehad. Dat zit er nu misschien niet meer in, maar samen oud worden met iemand kan nog wel. Hij heeft 66 brieven gekregen en mag dus wel aan de speeddates meedoen. Met zus Henriet wordt gezocht naar de tien vrouwen die daar voor hem mogen komen. Van Evert mogen daar wel vrouwen bijzitten die zelf ook iets agrarisch doen. Zou Maud, die haar brief niet alleen heeft geschreven, maar ook heeft ingesproken, daar bij zitten? Broer Koop komt ook meehelpen en brieven voorlezen. Samen kiezen ze tien leuke vrouwen die volgende week komen speeddaten. En eventueel wel naar koeien ruiken.
Yvon brengt als laatste brieven en een plant naar boer Joost. Joost is dol op planten. Als werk. Maar woonde zelf in een sfeer- en plantenloos huis. Vandaar dat Yvon gewoon een stel briefschrijfsters heeft uitgenodigd en hen heeft gevraagd samen met haar de woning gezellig te maken. En oh ja, of ze daarvoor dan ook zelf wat spullen mee willen nemen? Blijkbaar had de omroep daar geen budget meer voor. De vrouwen komen aan met kussens, tafels, nachtkastjes en decoratiespullen. Binnen no-time ziet het huis eruit alsof er wel in wordt geleefd. Joost kreeg 33 brieven. Niet genoeg om mee te doen aan de speeddates. Maar geen probleem, het zijn genoeg vrouwen om in een nog steeds ruime woonkwamer te stoppen en een huis te laten inrichten. Iets te veel vrouwen om anderhalve meter afstand te houden. Maar meer dan genoeg om het heel gezellig te maken. Joost stapt vrolijk de feestelijke housewarming in. Yvon ziet dat het goed is en vertrekt, Joost mag het zelf gaan weten.
Best wel lange Covid
Eind oktober kreeg ik Corona. Weken lang was ik er ziek van. Hoesten, koorts, lamlendig alom. En hoewel het daarna voor de buitenwereld leek alsof het over was, was dat echter helaas niet zo. Ik bleef moe. Te moe om te doen wat ik voor Covid wel deed. Te moe om hele dagen door te komen zonder dutjes. En ondertussen was de koorts wel gezakt, maar bleef ik maar verhoging houden. Blijkbaar vocht mijn lijf nog steeds tegen de infectie. Was de infectie nog niet weg. Ik richtte mijn dagen anders in. Probeerde te accepteren dat ik veel minder kon. Verspreidde mijn werkuren over zes dagen in plaats van over vier. Zei afspraken af. En terwijl mijn lijf verder ruziede met covid, vocht ik een mentale strijd tegen een combinatie van long-covid-diagnose, brainfog, vermoeidheid en mijn jaarlijkse winterdip en februaridepressie. Blijven focussen op wat wel kon, wat fijn was, wie ik om mij heen had. Focussen op het positieve in plaats van op het negatieve. Ging ik op stap met mensen bij wie ik ook mijn saaie moeie ik kon zijn.
In overleg met artsen nam ik wel de Booster. Want ik was namelijk bang voor het eventueel verergeren van mijn klachten. Vorige week zaterdag kreeg ik de boosterprik. De afgelopen week voelde ik me beter dan ooit. Voor het eerst in 4 maanden was het alsof ik nooit Covid had gehad. Zou die Booster dat veroorzaakt hebben, of zou het toeval zijn?
Hoe dan ook, mijn temperatuur is weer normaal. Mijn energie lijkt terug op pre-covid-niveau en ik doe al acht dagen geen dutjes meer.
Duim je even mee dat het zo goed blijft gaan? Ik vrees een beetje voor een nieuwe besmetting namelijk. De vriendin waar ik gisteren een paar uur naast heb gezeten met kopjes thee en glazen cola light had vandaag na plotselinge klachten een positieve thuistest. Precies de positiviteit die we even niet kunnen gebruiken!