Samen met vriendin M. ging ik op tienertoer. Ik schreef er al eerder eens over (KLIK). Veertien was ik. 1984. Eeuwen geleden. In de vorige eeuw zelfs letterlijk.
Ik herinner me dat we een dagje naar Pieterburen gingen. Naar Slagharen en naar Zuid-Limburg. Eruit halen wat eruit te halen viel, zo dachten we over die tienertoer. In Limburg logeerden we in een jeugdherberg. Nu ik zelf ouder ben van een veertienjarige sta ik soms versteld van wat ik allemaal mocht van mijn ouders. Een nachtje wegblijven op mijn veertiende, in het pre-mobiele tijdperk. Geen whats-app om even te laten weten dat alles goed was, geen bereikbaarheid op elk moment van de dag. Wat een vertrouwen! (Hoewel ik durf te wedden dat mijn moeder pas weer ademhaalde toen ik een dag later de trein uitstapte in mijn geboortedorp).
Maar nu heb ik dus zelf een veertienjarige dochter. Die ik trouwens ook prima vertrouw. Samen met drie vriendinnen had ze bedacht dat ze wel een weekendje weg wilden. Naar een vakantiehuisje van Center Parcs bijvoorbeeld, zo opperde de vriendin die al had laten weten dat kamperen voor haar geen optie was (niet luxe genoeg vermoed ik, hoewel ik het zelf een prima plan van een van de andere moeders vond). Het moest een vakantiebungalow worden dus. “Dat gaat jullie nooit lukken” zei ik. Niet omdat ze niet van hun ouders op pad mochten (langzamerhand waren alle ouders namelijk wel akkoord gegaan met het plan an sich), maar omdat bungalowparken geen minderjarigen zonder begeleiding van volwassenen in huisjes willen hebben. De oudste van hen is tegen de tijd van het weekendje weg net vijftien. Te jong om een verblijf te boeken. Of ik dat wel zeker wist? Ik wist dat wel zeker, maar belde in het bijzijn van de weekendjewegwillende meiden meteen maar even naar Center Parcs. Het mocht inderdaad niet. “Heeft iemand van de meiden niet een oudere zus?” vroeg de helpdeskmedewerker van Center Parcs behulpzaam. Met één volwassene erbij (zoals een oudere zus van 18+) waren ze gered en wel welkom. Maar helaas. De dames zijn bijna allemaal zelf de oudere zus. Of hebben een oudere broer die ze pertinent niet mee willen hebben. “Helaas dames” vertelde ik hen “Landal zal dezelfde eisen stellen. Jullie zijn nog te jong voor een vakantiehuisje huren zonder volwassenen”. Oh, en voordat ik me illusies maakte, ik hoefde dus niet mee hoor, liet Oudste me weten. Joh. Echt niet? Bedankt!
Ik herinnerde me mijn jeugdherberavontuur. Daar kwam toen geen volwassene aan te pas. Maar echte jeugdherbergen? Bestaan die nog?
Nee dus. Die heten nu bijvoorbeeld Stayokay. Misschien is dat een leuk idee, tipte ik de meiden. Maar ook daar was volgens het officiële verhaal op de site waarschijnlijk iemand ouder dan 18 nodig om de kamer te boeken. Als ik ze bel met de vraag of dat inderdaad zo is, legt een vriendelijke medewerker me uit dat sommige Stayokays wel jongere gasten accepteren, als er telefonisch contact met de ouders is geweest en de jonge gasten zich met een brief van de ouders bij de receptie melden. Maar dat doen lang niet alle Stayokays, zo haast hij zich te melden, zeker die in de grote steden niet. Amsterdam en Rotterdam bijvoorbeeld hoeven we niet eens te proberen. Ha, maar er waren dus wel mogelijkheden. Enthousiast vertelde ik dit aan Oudste. Die meldde echter dat één van de meiden de website van Stayokay eens had bekeken ‘en al rugpijn kreeg bij het zien van de bedden’. Say what? Ging er nou een stel bejaarden een weekendje weg, of mochten er vier pubers van hun ouders twee nachten op pad? Je zou ze toch gewoon met bepakking en al zonder matrasjes of slaapzak in bos droppen zodat ze twee dagen later huilend van opluchting nooit ergens meer over zeurden en vanaf dan altijd dankbaar zouden zijn voor het feit dat ze op matrasjes kunnen slapen en onder een warme douche kunnen stappen?! Enfin, sorry Stayokay, ik vind jullie echt helemaal okay, maar de dames hebben nu hun zinnen gezet op een vakantiehuisje ergens in de regio.
Dat was namelijk de andere tip die ik ze had gegeven; zoek iets in de buurt. Dan kunnen alle ouders de verhuurder garanderen dat deze vier dames Echt heel netjes ende rustig ende betrouwbaar ende beschaafd ende goed opgevoed zijn en dat we, mocht er toch iets niet goed gaan, binnen tien minuten voor kunnen komen rijden om iedereen en alles te redden of op te halen. Geen huisje aan zee dus, of naar Limburg zoals ik in 1984 deed. Pubers mogen ook niets meer tegenwoordig grinnik ik alvast, voordat de meiden zelf beginnen te mopperen. Maar stiekem moet ik eigenlijk ook wel een beetje lachen om ons stelletje mutsen. Die lekker gezellig met elkaar op pad willen. Ze zijn nog niet bezig met uitgaan, drank, drugs of discotheken. Hoe heerlijk kneuterig wil je het hebben? Zal ik dan maar eens gaan googlen op een leuk natuurhuisje in de buurt, of een tuttige Bed&Breakfast gaan zoeken? Het liefst gerund door een leuk echtpaar dat zo huismoeder en huisvader van een Jeugdherberg hadden kunnen zijn, en die ons dan ‘s avonds kunnen appen dat alles rustig is in huisje Puber&co.
