Vooraf had ik het niet bedacht. Maar een bachelordiplomauitreiking is gewoon enorm ontroerend. Al die jonge blije studenten, al die trotse familieleden, al die mooie speeches en muzikale optredens. Ik zat steeds weer in tranen.
Oudste kreeg op 29 juni, na drie jaar studeren (inclusief een half jaartje in Finland!) haar Bachelordiploma. Midden in het eerste Coronajaar ging ze als kersverse studente het huis uit. Haar achttiende verjaardag vierden we dus een paar maanden later in haar nieuwe woonplaats, Leeuwarden. En nu is ze 20, bijna 21, en zaten we toevallig in hetzelfde restaurant als toen te vieren dat ze alles gehaald had. Met een 7,9 voor haar scriptie zelfs. Dat is gewoon hoger dan een 8- had ik enthousiast uitgeroepen toen ze het nieuws vertelde. Ik kon niet trotser dan trots zijn. Niet alleen omdat ze d’r Bachelor had gehaald, maar vooral omdat ze zo’n mooi mens is. Die zich inzet voor zaken als milieu en duurzaamheid, een fijne vriendengroep om zich heen verzamelde, aandacht heeft en lief is voor de mensen om haar heen en heerlijk haar eigen weg gaat. En dan nu ook nog eens klaar met haar studie.
We mochten bij de bachelordiomauitreiking in Leeuwarden zijn. Zoals ik al zei, ik was zo ontroerd, al die blije jongeren, allemaal nog een hele toekomst voor ze. Maar het is ook gek. Opeens is ze geen student meer (ze neemt een pauze van studeren en stelt haar Master nog even uit. Tijd zat ook nog, ze is nog maar 20!), de RUG en Campus Friesland gedag gezegd, twee dagen later uit haar studentenkamer verhuisd, een zomer voor zich met vakantie èn vakantiewerk. En daarna? Zij en haar vriendinnen noemen het een wit gat. Dat klinkt stukken beter en hoopvoller dan een zwart gat. Waarschijnlijk gaat ze reizen. De wereld door, het leven in.
Kleine meisjes worden groot. In een oogwenk lijkt het. Dus daar zat ik, met knipperende ogen proberen de tranen tegen en de tijd vast te houden.
