Ik maak me geen zorgen over de vraag of mijn kinderen later goede volwassenen zullen zijn. Met het hart op de goede plaats bedoel ik, en attent en meelevend. Ik zie ze het nu al zijn, ruim voordat ze de volwassenheid hebben bereikt.
Een virusje nam mijn agenda over en legde mij op de bank. De kinderen zorgden voor mij. Oudste, die sowieso al 2 dagen uit zichzelf in de avond het sluiten en op slot draaien van tuindeur en achterdeur op zich had genomen zodat ik niet meer hoefde al te sluiten als ik naar bed ging, schoot in een moederrol en checkte of ik wel genoeg water dronk. Jongste, die vandaag wegens stormwaarschuwingen met de trein naar school was in plaats van op de fiets, belde vanmiddag met zijn zus dat hij nog twintig minuten op de trein moest wachten en dat hij dus wel even boodschappen kon doen bij de supermarkt tegenover het station. Hoefde zij niet door de regen de door mij beloofde pizza’s op te halen.
Na het avondeten stonden ze zingend en ouwehoerend de boel in de keuken op te ruimen terwijl ik op de bank lag te smelten tot een restplasje moederliefde.
Sorry voor dit kleffe stukje. Maar soms is het gewoon goed, alles. Zelfs als er veel eigenlijk niet goed is.
One day at a time.
Leek me wel een goede tekst voor een week waarin ik een single parent ben omdat Lief een weekje op wintersport is en ik een winterdip buiten de deur probeer te houden.
Het is een nepperd hoor, die tatoeage. Er zat een velletje met plakplaatjes bij FLOW magazine en ik voelde me gelijk weer zeven jaar oud met een kauwgumballenplaatje.
Het leek me meteen ook een leuke test: hoe zou het voelen, een tattoo?
Ik blijk het leuk te vinden, maar niet voor altijd. Ik houd het dus maar bij plakplaatjes.
Mijn tijdelijke tattoo maakte ook duidelijk dat ik mijn kinderen wel probeer zo op te voeden dat ze geen vooroordelen hebben, maar dat dat jammerlijk mislukt. Oudste merkte vandaag namelijk op dat ze als ze mij met mijn tattoo zag, ze steeds verwachtte dat ik nu ook mijn haar af ging knippen en rood verven. En dat ik dan vervolgens vast ook zou gaan roken. Ehm, okay…
Mijn vader en moeder waren ook nog hier dit weekend. Die hebben niets gezien, of er in ieder geval niets over gezegd. Morgen heb ik een vergadering. Benieuwd of ik dan vragen krijg over mijn plakplaatje.
Het gaat een drukke werkmaand worden. En ook buiten het werk om staat mijn agenda vol. Maar deze week kijk ik gewoon steeds naar mijn linkerarm en laat me niet gek maken. Alles komt goed, gewoon one day at a time!
Dat je je kinderen leert
dat liefde vele vormen kent,
dat liefde nooit van de verkeerde kant kan zijn
en dat je zijn mag wie je bent.
Dat je ze leert met open blik
en onbevooroordeeld de wereld in te stappen.
En dat je ze dan vertellen moet
dat heel veel volwassenen nog steeds niet snappen
dat iedereen de wereld misschien wel anders ziet,
maar dat niemand ooit echt anders is.
Wij bepalen niet wie een ander lief heeft.
Dat niet in kunnen zien is een groot gemis.
Soms doet de vooruitgang een grote stap terug
en krijgen narrowminded people een te groot publiek
Vandaag was #Nashville trending topic op social media,
maar helaas niet vanwege haar lekkere countrymuziek.
Ik huil om iedereen die liefde mist
en om iedereen die angst heeft voor een liefde anders dan de zijne.
Laat ieder mens zijn of haar liefde in vrijheid kunnen kiezen.
Als ik vandaag een wens zou kunnen doen, is dat de mijne!
Als kind had ik ‘Zondagse kleren’. Nieuwe kleding die je eerst alleen op zondagen aanhad. Tot het gewone kleren werden en je ze ook op schooldagen droeg. Ik ben heel benieuwd of dat fenomeen nog steeds bestaat. Hier hanteren we dat in ieder geval niet meer.
Sinds vorig jaar kocht ik zelf trouwens amper nieuwe kleding. In een poging duurzamer te gaan leven. En daarom weet ik nu gewoon van de afgelopen anderhalf jaar nog precies wat ik wèl gekocht heb.
In september 2017 kocht ik 2 jurken. Mijn broer ging trouwen, ik wilde wat nieuws aan en kon niet kiezen.
In 2018 kocht ik
1 tuiniek
en
1 b.h.
1 paar wandelschoenen
2 paar wandelsokken
2 onderbroeken
1 paar pumps
1 badjas
En dat was het. Qua gewone kleding kocht ik dus dit jaar alleen een tuniek. En oh ja, een omslagdoek die ik bij de kringloopwinkel kocht om te gebruiken bij een waarzegsteract.
Ik hield het verder bij de spullen die ik al had. Waarschijnlijk kan iedereen me uittekenen in de kleding die ik draag. Want ik heb geen mega uitgebreide garderobe. Ach, de kans is ook groot dat mensen het niet eens door hebben, omdat ze vaak meer met hun eigen kleding bezig zijn dan met die van anderen. En zo wel, jammer dan. Ook op foto’s zullen we later niet aan de hand van mijn kleding kunnen zien wanneer wat was. Ik draag al jaren dezelfde spullen. Soms kwam ik wel eens in de verleiding. Als ik online of offline wat leuks zag. Maar dan bedacht ik dat wat ik in mijn kast had hangen ook prima voldeed en ging ik niet tot een aankoop over.
Pas afgelopen vrijdag had ik voor het eerst in de anderhalf jaar even een baalmomentje. We gingen uit eten met vrienden en mijn twee favoriete jurken had ik pas die middag gewassen en waren nog niet droog. Vertwijfeld keek ik mijn kledingkast in. Wat zou ik nu dan aantrekken? Ik wilde wel een beetje feestelijk op pad. Het werd uiteindelijk een paarse tuniek van een mooie stof met zwarte borduursels. Eentje die al jaren als twijfelgeval in de kast hing, maar die nu bij gebrek aan beter gepromoveerd werd tot feestkleding. In het land van eenoog… et cetera.
Hoe dan ook. Mijn CO2uitstoot op basis van kleding kopen was de afgelopen 2 jaar lekker laag. En ik kocht dus hopelijk ook niets dat gemaakt is in verschrikkelijke kledingfabrieken onder erbarmelijke omstandigheden.
Ook het komende jaar ga ik weer proberen zo weinig mogelijk te kopen. Helemaal niets gaat niet lukken. Want ik merk dat sommige kledingstukken die ik al jaren heb, beginnen te slijten. Tegen die tijd moet ik maar eens op zoek naar merken die “goede” spullen verkopen. Want ik mag heus nog wel eens nieuwe kleren kopen. Ik hoef echt geen geheelonthouder op shoppen te worden. Gewoon zo nu en dan iets moois ter vervanging. Ik drink tenslotte ook iets van vijf glazen alcohol per jaar 😉
Gisteren haalden we dan eindelijk een kerstboom in huis. En dat kwam dan eigenlijk vooral omdat we tussen de bedrijven door langs een mooi boompje liepen dat buiten stond bij een winkel.
Misschien is ie te koop, zo bedacht Lief en stapte de winkel in. Of we hem met of zonder lichtjes wilden hebben was de wedervraag. Dat vonden we wel grappig.
En het leverde deze vrolijke foto’s op.
Een weekje eerder kochten we bij de supermarkt al drie miniboompjes. Daar hing ik vandaag lampjes in en daarna zette ik ze in de vensterbank.
Ik ben dol op kerstlichtjes! Vandaag met een laagje sneeuw erbij werd het buiten opeens ook stukken lichter. Heerlijk!
Net als vorig jaar kon ik het niet laten. Ook nu vieren we met de hele familie weer SinterKersterNieuw. Maar dat is pas op 2 januari. Terwijl ik nu al in een Sinterklaasstemming was. Ondanks de hele Pietendiscussie. Ik houd nu eenmaal van Sinterklaas. Van verrassingen. Van geintjes in gedichten. Van de vrolijke sfeer bij geheime pakjes.
Dus verzamelde ik de afgelopen weken wat leuke cadeautjes. Zonder dat iemand het door had. Ik bewaarde ze in een koffer die in een hoekje van de kamer stond. Terwijl Lief dacht dat ik dat ding daar uit luiheid liet staan, vulde ik hem met spullen. Zaterdagnacht pakte ik alles in in sinterklaaspapier en zondagmiddag dichtte ik in twee uur bijna 20 gedichten bij elkaar.
Om drie uur zondagmiddag zette ik alle spullen in de woonkamer. Ik maakte er een foto van en plaatste die in de gezinsapp met een bericht erbij dat om 17 uur de warme chocolademelk klaar zou staan en dat de Sint toch alvast wat pakjes had gebracht.
Twee uur later kwam Oudste grinnikend naar beneden en legde wat pakjes bij de stapel. Zo schattig, ze was nog snel gaan shoppen (koopzondag!) en had voor ons allemaal wat gekocht en er gedichtjes bij geschreven. Lief was opeens lastminute ook teksten aan het printen. Hij had de hele middag aan de eettafel voor zijn werk achter de laptop gezeten en had vlak voor vijven gewoon wat spullen uit de voorraadkast gepakt en van een pakpapiertje voorzien. Aan de gedichten die hij had geschreven te zien, had hij het laatste half uurtje achter de laptop niet aan werkgerelateerde zaken besteedt, maar aan lange gedichten voor ons drieën.
Zelf ontdekte ik nog wel wat typefoutjes in mijn eigen gedichten (oeps), maar dat krijg je van die snelle acties op de zondagmidddag:
Maar het zag er wel gezellig uit.
En het werd ook heel gezellig.
De cadeaus en gedichten vielen bij iedereen goed in de smaak. En we hebben heerlijk gelachen om alle grappen en gekkigheden.
Helemaal blij en gelukkig werd ik er van. Van mijn fijne gezin. Van het lachen. Van de ontroering. Van de vrolijkheid. Van het samenzijn. Precies waar het Sinterklaasfeest voor mij om draait.
Ik hoop dat jij dit weekend of misschien wel nu op dit moment het precies zo ervaart. En ik heb mazzel. Ik mag 2 januari nog een keer!!
De liefde, ach de liefde toch, ze laat zich niet regeren.
Je kunt zoeken wat je wilt mijn kind,
soms komt ze pas nadat je het zoeken hebt gestaakt,
en word je dan verrast door wat je dan alsnog vindt.
Mijn Pieten en ik, wij reizen heel wat af natuurlijk
en we zien en horen veel tijdens onze tripjes door het land.
We komen ook bij de boeren en hun brievenschrijvers thuis
en wisten dus al lang; daar is van alles aan de hand.
Want ook al hun namen staan in het grote boek vermeld
en daar stond van alles bijgeschreven.
Bijvoorbeeld dat boer Jaap die in de zomer nog kon kiezen uit drie vrouwen
uiteindelijk toch alleen is achtergebleven.
Al in Noorwegen twijfelde hij aan de liefde voor Marian
ondanks dat ze daar in die matching truien ook wel even gelukkig leken.
Thuisgekomen nam de twijfel toe en gingen ze uit elkaar.
En na drie dates met Petra alsnog, hield ook die het voor bekeken.
Geen vrouw gevonden dus voor Jaap, die kwam alleen naar de reünie
En ook boer Wim leek alleen naar de bijeenkomst te komen,
maar, verrassing, verrassing, het was nog dik aan met Marit
zij was nog steeds de vrouw van zijn dromen.
Marit bleek op reis te zijn, en keek via de telefoon even mee
vanuit Vietnam zei ze alle boeren en partners gedag.
Daarna zagen we hoe Yvon het stel opzocht op de boerderij
en naar die reportage keken we allemaal met een lach.
Want het stel leek echt supergelukkig samen, wat leuk om te zien,
Marit vertelde ontspannen dat ze zich zelf wel op de boerderij zag wonen.
Wim en zij zagen er zo vrolijk en leuk uit samen, echt een leuk stel
Nou ja zeg, horen we de komende jaren dan gewoon over hun boerendochters en -zonen?
Bij verrast door deze leuke berichten dat het gelukt was bij dit stel
keken we naar Marnix die als single terugkwam van de citytrip vorige keer.
Jep, met Janneke was het niets geworden, maar er was wederom een verrassing
hij was namelijk niet alleen naar de reünie gekomen; hij was geen single meer!
Na al het Boer zoekt vrouw gedoe, had ie zelf een vrouw gevonden,
of nou ja, gevonden, hij kende haar eigenlijk al 20 jaar,
maar pas nu was bij beiden opeens de vonk overgesprongen,
en als happy couple zaten ze opeens dus zomaar daar.
Deze dame was een paardenmeisje en kwam uit België zo bleek.
Allemaal dingen die waarschijnlijk niet hadden gewerkt in een brief, aldus Yvon,
“want Marnix wou geen paardenmeisjes, en alles graag makkelijk en geen gedoe”
Maar zo zie je maar, dat ook dit jaar niet alles met een brief begon.
Marnix straalde van geluk, met deze vrouw aan zijn zijde
en ook zij leek smoorverliefd op deze Nederlands boer.
Eindelijk leek alles bij hem van een leien dakje te gaan,
na maandenlang moeilijk moeilijk en ingewikkeld geouwehoer.
Bij Steffi was dat leien dakje natuurlijk al maandenlang in beeld,
zij en Roel zijn nog steeds het beste voorbeeld dat Boer zoekt Vrouw echt werkt.
Nog steeds verliefd en dol op elkaar kwamen zij naar dit feestje toe
het beeld dat zij een schattig stel zijn, werd dus wederom versterkt.
Dat Michelle en Maarten nog steeds samen waren, was ook fijn om te zien.
Veel mensen hadden dit waarschijnlijk niet helemaal gedacht.
Maar ze hadden elkaar helemaal gevonden in hun verleden en toekomstwensen
en blijkbaar smelt Maarten nog steeds elke keer dat Michelle lacht.
Sint en zijn Pieten brachten overal cadeautjes in schoenen en in een enkele boerenklomp.
En vergaten ook de laarzen van Yvonne niet
Tegen alle Boer zoekt Vrouw kijkers zeggen zij: Tot volgend seizoen allemaal
en we sluiten deze reeks blogsamenvattingen gewoon net als de aflevering van gisteren af met dit lied:
Kijk, ik won deze maand een koekblik met drie pakken koekjes.
Best lekker. En leuk.
Maar een wereldreis winnen, dat is andere koek.
Het kan. Een heuse wereldreis winnen. Bij sprs.me
Een reisorganisatie die ik al lang op mijn bucketlist heb staan, want ik ben dol op reizen en op verrassingen. Een combinatie van die twee, dat is toch heerlijk?
Nu verloten ze wel een heel bijzonder prijs. Een wereldverrassingsreis. Ik doe mee! Jij ook?
KLIK DAN HIER
Dan maken we allebei extra kans om te winnen!!
2019 kan nog wel eens een heel bijzonder jaar worden. Met een beetje mazzel blog ik dan gewoon vanaf vijf werelddelen 🙂
