Margje

Het is al bijna 21 juni. Vanaf vrijdag worden de dagen al weer korter. Een raar idee als voor je gevoel de zomer nog moet beginnen.
En dat moet hij (zij?) eigenlijk natuurlijk ook nog.
Want de zomer begint deze week.

Lief en ik vieren dit jaar op 21 juni een feestje (het nieuwe kantoor van zijn werk wordt namelijk feestelijk geopend). De kortste nacht van dit jaar brengen we daarom door in een hotel in Rotterdam. Niet dat je dan minder voor een hotelkamer betaalt, effectief is die nacht natuurlijk niet echt korter. Nog steeds duren de dag en nacht samen 24 uur.

Mei en juni waren drukke maanden. Ik had zo nu en dan wel wat meer dan die 24 uren in een dag en nacht willen hebben. Het was weer een bijzondere lente. Vol leuke en minder leuke zaken. We vierden verjaardagen, troosten anderen bij nare berichten, werkten hard, maakten schoon, sliepen uit, kookten eten, borrelden met vrienden, deden vrijwilligerswerk, lazen boeken&kranten, keken series&films op Netflix, zagen de theatervoorstelling van de theatergroep van Oudste, zetten honderdduizenden stappen, treinden door heel het land, maakten ons zorgen, kochten een kast bij de IKEA, verkochten spullen op Marktplaats, wonnen weer niets in de loterij, kochten toch heel veel theaterkaarten voor het nieuwe seizoen, genoten van kleine en grote momenten van geluk, masseerden pijnlijke schouders en zagen de tuin groener en groener worden. Lief bracht een kar vol zooi naar de vuilstort, zodat de tuin weer wat netter werd. Ik dipte een paar weken enorm vermoeid & hormonaal door het leven (hallo overgang?!), maar pakte de draad weer op en richtte ondertussen ook nog een leesclub op. Oftewel, we leefden ons leven en kachelden zo de lente door.
Eigenlijk net als elk jaar. Alleen met steeds weer andere details.

Soms sta je er wat te weinig bij stil. Maar nu, vlak voordat het zomer wordt, doe ik dat wel. Omdat we weer een nieuwe lente waard waren, vieren we straks het begin van de zomer!

“We nemen ze even mee.
Ze gaan in bad”.
Pas later besef je
dat wie je zo lief had
bruut van je af zijn genomen
omdat je met hen
Amerika probeerde in te komen.
Jouw toekomst kapot
je kinderen angstig alleen
We zeiden “Dit mag nooit meer gebeuren”
Maar nu? Waar gaat dit heen?

Soms schrijf ik op Twitter een gedichtje van maximaal 280 tekens. Deze week was dat bovenstaande tekst.

Ik vrees een beetje dat alle clichés gewoon kloppen. Dat de tijd steeds sneller lijkt te gaan als je ouder wordt bijvoorbeeld. Ik kan mij vaag herinneren dat het vroeger als kind eeuwen leek te duren voordat mei en juni voorbij waren en die grote lange zomervakantie eindelijk eens echt dichterbij kwam. Nu heb ik gevoel dat het vorige week nog maart was en blijkt het al juni te zijn.

In mijn hoofd ben ik soms nog steeds dat kind, verlangend naar een schoolvakantie. In de werkelijkheid ben ik 48 (jep, die 50 komt er aan, hoe dan?!?!) en heb ik een gezin, een baan en een huis. Oh ja, en een beestje, laten we de kat niet vergeten. Zestien jaar geleden liep ik zwanger rond, nu loopt er een pubermeid door het huis. Bijna zestien wordt ze, over een dag of honderd. Ze kijkt er reikhalzend naar uit, naar haar sweet sixteen party. Ik kijk regelmatig vol verbazing naar haar en haar broertje (die een lange slungelachtige puberjongen begint te worden, hij is al groter dan zijn zus en ook groter dan mij!) en vraag me af waar de tijd lijkt te blijven.

Maar eigenlijk weet ik het wel. Ik zie de tijd namelijk overal. De tijd, die heeft het reuze druk. De tijd verdwijnt in de kieren van ons huis en komt tevoorschijn als barsten in het stucwerk. De tijd kruipt in mijn huid en laat zich zien als rimpels. De tijd nestelt zich in mijn lijf en roept de overgangshormonen op zich te verzamelen en te laten horen. De tijd kleurt mijn haar grijs. De tijd bladert door mijn kalender alsof ie haast heeft het einde van het verhaal te leren kennen.

Maar de tijd doet ook leuke en bijzondere dingen. De tijd laat zich zien als een klein, nog bijna onzichtbaar, vlassnorretje op de bovenlip van mijn zoon. De tijd maakt van hem een mooie (inside and out) stoere jongeman. De tijd vormt het lichaam van mijn meisje en maakt van mijn puberette een prachtige zelfstandige jonge vrouw. De tijd die mij soms vertwijfeld in de spiegel doet kijken, diezelfde tijd, die staat mijn kinderen zo goed.

Ik probeer hem stil te laten staan soms, die tijd. Maar dat kan niet. Want als de tijd stil blijft staan, dan gaat er iets goed fout. Dus omarm ik hem (haar?) maar, en kijk met steeds slechter zicht (hallo leesbril!) de tijd tegemoet.

Steeds vaker besef ik, iedereen heeft zijn eigen verhaal. Zijn eigen verdriet. Zijn eigen problemen. Zijn eigen geluk. Zijn eigen geheimen. En lees dan voor zijn gerust haar of het of hun. Welke gender je maar wilt.

Mededogen en empathie. Daarmee zou ik soms wat meer behept willen zijn. Ik voel ze in me, maar soms vergeet ik ze wel eens in te zetten, als ik moe ben, of ongeduldig en me even niet meer bewust ben van het feit dat ieder mens zijn eigen sores heeft. Onaardige gedachten over iemand, een kleine roddel, een geïrriteerde blik, ze zijn mij niet vreemd. Hoewel ik over het algemeen echt aardig en positief ingesteld ben hoor, vraag maar aan mijn vrienden (oh jee, hoop ik toch maar dat ze dat zullen beamen) ben ik toch niet altijd de Margje die ik zou willen zijn (but working on it!😊 ).

Maar goed, elk individu dus heeft een verhaal. Ik hoorde en las er veel de afgelopen weken. En het maakte indruk. Ik besefte eens te meer dat begrip, liefde, aandacht, empathie en mededogen de eigenschappen zijn die een goed mens maken. En dat je, als je goed kijkt of luistert, in bijna iedereen wel iets goeds of moois kunt zien. Dat maakte me bescheiden. En stiller.

Ik heb de woorden nog niet gevonden om precies uit te leggen wat ik bedoel geloof ik. Maar ooit komen ze.
Nu wilde ik gewoon de stilte hier doorbreken, even wat van me laten horen.

Het tropische weer van de afgelopen dagen is niet helemaal aan mij besteed. Te warm vind ik het. Maar ik gun het iedereen die wel van die hitte houdt. Omdat ik weet dat het hier in Nederland nooit lang duurt, zo’n megazonnige periode. Het wordt vanzelf weer een graad of twintig. En dan moeten de zonaanbidders weer wachten op de volgende hittegolf.

Ik doe mijn dagelijkse dingen, soms in een wat tragere modus, maar alles gaat gewoon door. Ik heb ook van alles te vertellen. Maar ik deed dat al op Twitter, Facebook en in real life, en weet daarom hier niet meer zo goed waar te beginnen. Soms denk ik van alles, maar blog ik niets. Heb mededogen. En geniet van de regen. Goed voor de tuin en mijn verhitte hoofd vol verhalen.

Verbaasd kijk ik naar de tweets van mensen die duidelijk de naam Laurel horen.
Ik heb het fragment al zes keer afgespeeld en hoor niets anders dan Jemmie

Klik hier voor de link naar de NOSsite met het geluidsfragmentje

Overduidelijk Jemmie, dus ik hoor bij #teamYanny denk ik. Want hoewel ik echt probeer Laurel te horen door het woord Laurel te lezen of aan Laurel te denken, ik hoor alleen maar Jemmie.

Een paar minuten laten komt Oudste thuis. Ik laat haar het fragment horen. Ik hoor weer Jemmie. Maar Oudste niet. “Hij zegt Laurel”. Ze snapt niets van mijn Jemmieverhaal. Nogmaals afspelen. Ik hoor Jemmie. Zij weer Laurel.

Ze zoekt de link op op haar eigen mobiel. Om door te zenden naar vriendinnen. Als ze die link afspeelt hoor ik opeens een luid en duidelijke Laurel. Huh???? Ze speelt het nogmaals af. Nu horen we dus allebei Laurel. Ik kan de Jemmie nergens meer vinden.

Misschien ligt het aan het apparaat waarop ik het hoor, opper ik nog. Maar ook op mijn eigen mobiel, met dezelfde links als eerst, hoor ik alleen maar Laurel.

Absurd.

Hoe dan???

Als ik morgen in de trein zit en de conducteur Zwolle hoor omroepen, kijk ik eerst eens goed naar buiten. Want misschien hoort de rest van de coupé wel dat we in Almere zijn.

Ik kan mijn oren en hersenen dus eigenlijk niet vertrouwen. Heel vaag! Wat hoor jij???

Laurel of Yanny? KLIK

Continue reading “Laurel of Yanny (of Jemmie)”

Het voorspelde onweer van die zondag zou pas in de avond komen.
Het was moederdag.
Ik zou mijn ouders helpen met wat administratieve zaken.
En ik had een nieuwe (nou ja voor mij dan, eigenlijk is ie tweedehands) elektrische fiets.
Ik telde deze vier zaken bij elkaar op en besloot om zondagmiddag naar mijn ouders te fietsen. 15 kilometer heen en 15 kilometer terug gaat echt stukken sneller nu dan met mijn gewone fiets. Vrolijk sjeesde ik langs groene weilanden, tuinen met struiken vol bloemen, bermen met pluizige paardenbloemen en natuurgebieden waar een vogelaar zijn/haar hart kon ophalen. Ik werd er bijna een vogelaar van, maar kom qua herkenning niet verder dan eend, gans, reiger en fuut.

Mijn moeder kreeg een klein cadeautje van me. Wat een heerlijke kringloopvondst!

Nadat we thee hadden geleut en ik online allerlei zaken had geregeld, was het tijd voor de terugtocht. Als ik doorfietste zou ik voor de regen ging vallen thuis zijn.

Vlak voor vertrek had mijn moeder ook nog een cadeautje voor mij. Of ik misschien een tasje wilde hebben dat ooit van mijn oma was geweest? Dat wilde ik wel.

Ook de terugweg was een feestje. Ik had gewoon al jaren eerder zo’n fiets moeten kopen. Halverwege fietste ik langs het huis waar mijn opa en oma vroeger woonden. Oma had toen nooit kunnen verzinnen dat jaren later haar kleindochter daar voorbij zou fietsen op een elektrieke fiets met haar zwarte handtasje in een fietstas. In mijn hoofd bedankte ik oma voor het leuke vintage cadeautje.

Thuis ontdekte ik nog een cadeautje. In een klein binnenvakje van het tasje bleek tot mijn grote verrasing (en die van mijn moeder) een klein fotootje te zitten. Voor een kerstboom zit ik op schoot bij mijn moeder. Hoe lief!

Een dag vol cadeautjes dus. Gewoon zomaar even tussen de drukte door stond de tijd even stil. Ook al sjeesde ik er met 24 kilometer per uur voorbij.