Ergens eind 2016 bedacht ik dat ik wel een weekje naar de zon zou willen ergens in het voorjaar. Om de winterdip een beetje tegen te gaan. Een week uitslapen, lezen, wandelen, luieren en meer van dat soort relaxte zaken. Samen met Lief weggaan was niet echt een optie, te kostbaar en we konden de kinderen ook niet een week alleen laten. Ik zou wel alleen weg kunnen gaan. Lief vond het prima, hij ging tenslotte elk jaar een weekje skiën met vrienden. Maar ik wilde eigenlijk niet alleen, zo ongezellig. Met wie zou ik kunnen gaan? Ehm…. geen idee, zover was ik toen nog niet met mijn plannen. Je kunt niet zomaar met iedereen op vakantie. Een eerdere vakantie met een vriendin had me al eens een vriendschap gekost (die is trouwens sinds kort gelukkig weer hersteld!!), en wie zou er nou net als ik zomaar een weekje weg kunnen èn ook nog eens akkoord gaan met een vakantie waar lezen het zou winnen van culturele uitstapjes en waar wandelen of zwemmen het meest sportieve zou zijn wat er die week zou gebeuren? Ik zou alleen kunnen gaan, maar dat was niet per se de bedoeling. Opeens wist ik wie ik mee zou kunnen vragen: mijn moeder!
Drie jaar geleden, in 2017, gingen mijn moeder en ik dus voor het eerst samen een weekje op winterdipvakantie. Lekker naar Rhodos. Het beviel goed. Natuurlijk bezochten we wel een museum tussen het slapen en lezen door, en deden we een bus-excursie over het halve eiland om toch nog iets meer te zien dan alles wat op wandelafstand was. “Zullen we volgend jaar weer samen een weekje op stap?” vroeg ik mijn moeder. Die vond dat een goed idee. Dus in 2018 togen we samen naar Tenerife. Net als het jaar daarvoor wandelden we weer hele einden en boekten we weer een cliché bus-excursie van een dag, want stiekem vinden we dat gewoon heel leuk. Een nieuwe traditie was geboren. Met elk jaar een weekje samen weg, en voorpret die al ergens in november begon, bij het zoeken en boeken. Elke maand spaar ik een bedrag om deze luxe te kunnen realiseren.
Maar bij het zoeken van een vakantie voor 2019 kreeg ik last van vliegschaamte. Dus bedachten we een regel; we zouden niet elk jaar naar de zon vliegen, maar slechts om de twee jaar. In het jaar tussen de buitenlandreizen in zouden we in Nederland blijven (of met de trein ergens naar toe reizen). Vorig jaar februari boekte ik dus een hotel op de Veluwe en fietsten we door de bossen, gingen twee keer naar de bios en deden we een dagje winkelen. Ook heel relaxt en gezellig. Maar iets meer zon zou winterdiptechnisch wel fijn zijn.
Dit jaar reizen we naar Lanzerote. Over drie weken wandelen we daar over het strand, lezen we boeken in bed, spelen we potjes Scrabble, gaan we mensen zitten kijken op een terrasje en zwemmen we in het zwembad. En natuurlijk boeken we ook weer een dagje een bus-excursie met een bus vol toeristen. Ik kijk er al maanden naar uit. Met een beetje mazzel wordt mijn moeder gezond en wel honderd, en ik ook, kunnen we nog jarenlang samen op pad. Als twee oude bejaarde besjes. Samen voorin de excursiebus.
