Margje

Je kunt het dwangmatig noemen, maar ik heb er zelf geen last van, dus echt heel erg is nou ook weer niet dat ik altijd alle traptreden tel die ik op- of afloop.

Soms vergeet ik gewoon dat niet iedereen dat doet.

Laatst op een feestje vroeg ik of anderen ook precies wisten hoeveel traptreden hun eigen trappen in huis of de trappen op hun werkplek hebben. Iedereen keek me een beetje glazig aan. Echt niemand wist het. Geen idee hadden ze hoeveel treden de trappen die ze bijna dagelijks oplopen hebben. Nee, verzekerden ze me, ook van de trappen van hun eigen huis wisten ze het echt niet. Twintig? Achttien? Ze gokten maar wat. Ik vond geen gelijkgetelde zielen die middag, ik was een eenzame ttt’er (traptredenteller). Ik vertelde dus ook maar niet dat ik mezelf ook regelmatig betrap op het tellen van de stappen die ik zet, of het aantal keren dat ik mijn fietspedaal naar beneden doe. Ze zouden nog eens kunnen denken dat ik niet spoor (vrees dat dat ze dat sowieso toch al doen).

Continue reading “Tellen”

Ik verhuisde twee keer sinds 15 september 2002. Eerst twee straten verderop, later een paar provincies verderop.

Sinds die tijd had ik (ehm, dit wordt even tellen…) 1 (medewerker communicatie bij een milieuadviesburau), 2 (Begeleider Emmaus), 3 (coördinator noodhulp en opvanghuis asielzoekers), 4 (Gezinscoach), 5 (centraliste taxicentrale), 6 (huidige baan)… Okay, ik had zes banen dus in die vijftien jaar. Waarvan die laatste baan al weer tien jaar, dus vooral die eerste vijf jaar waren nogal hectisch (en die baan bij het Emmaus had ik meestal naast een andere baan).

Sinds september 2015 moest ik afscheid nemen van twee oma’s, een tante en twee ooms, een collega en twee (ex-)huisgenoten (en huilde ik mee met vriend(inn)en die hun partner, moeders of vaders moesten laten gaan).

In die vijftien jaar leerde ik veel nieuwe vrienden en vriendinnen kennen (zo fijn!), maar werden er helaas ook vriendschappen beschadigd of beeindigd (echt niet leuk…).

Ik kampeerde in die jaren op meerdere waddeneilanden, logeerde in een tipi op een eilandje in het Veluwemeer en in een strandhuisje pal op het strand, reisde naar Marokko, Hongarije, Griekenland, Frankrijk, Oostenrijk, Zwitserland en door de BeNeLux.

Ergens in die vijftien jaar kocht ik mijn eerste huis (en daar woon ik nu nog steeds), werd ik lid van een leuke theatergroep, schreef ik columns voor de gratis krant DAG, ging ik bloggen voor Vrouw.nl, Cultilicious, Vrouwonline en later voor Libelle en werd ik theaterblogger voor theater De Meenthe, maakte ik me zorgen om mijn moeder die ziek werd en later om mijn vader (en ben ik dankbaar dat het met hen beiden nu weer goed gaat), ging ik in therapie, ging er een poezebeest dood en kregen we twee nieuwe poezenhuisgenootjes (waarvan er helaas nu nog maar eentje leeft), verbouwden we dat huis, begon ik met Twitter en Instagram, werd ik collectecoördinator voor Alzheimer.nl, ontmoette ik bloglezers en werd ik daarnaast als blogger herkend op de meest gekke plekken (bij een uitvaart en in een sauna bijvoorbeeld), mocht ik op pers- en blogreizen en mocht ik leuke producten weggeven via winacties, werd ik veertig en vierde dat met veertig leuke vrouwen, treinde ik heel Nederland door tijdens mijn #treinleven, las ik honderden boeken, bezocht ik een paar honderd theatervoorstellingen, keek ik tientallen tv-series, zag vriendinnen verliefd worden (of juist relaties stranden), kreeg ik mijn eerste grijze haren en kocht ik mijn eerste leesbril, versleet ik meerdere mobiele telefoons en laptops en ook een paar fietsen en leefde ik duizenden dagen mijn dagelijkse leven.

Maar op 15 september 2002 was ik één ding nog niet, iets wat ik op 16 september 2002 wel zou worden. Vijftien jaar geleden kende ik haar nog niet, wist ik nog niet eens dat het een Zij was. Had ik nog geen idee dat ze er een dag later al zou zijn.

Morgen wordt ze vijftien. En al die andere dingen vallen eigenlijk in het niet bij het feit dat ik op 16 september 2002 moeder werd van het leukste en liefste meisje van de hele wereld. Vijftien jaar geleden was ik vandaag nog geen moeder, en morgen wel. Een wereld van verschil.  Continue reading “Vijftien jaar”

Op de een of andere manier maakte de camperreis (deel 2 van die reis hebben jullie eigenlijk nog tegoed, maar dat ging wat mis doordat ik opeens meerdere dagen niet online kon) van alles los. Qua gespreksonderwerpen bedoel ik.

Zo vroegen de kinderen ons bijvoorbeeld waar wij later, als zij het huis uit zouden zijn (en, oeps, dat komt schrikbarend snel dichtbij opeens, zou zomaar eens al over vijf jaar kunnen zijn!), nou ja, waar wij dan zouden gaan wonen.

Ehm. Say what? Hoezo?

Nou, was hun antwoord, dit huis zou dan toch veel te groot zijn voor ons beiden?

Lief en ik keken elkaar aan en lagen daarna ongeveer een half uur in een deuk.

Nee, dat is gelogen. En dat kan mijn rug ook niet eens aan (ik moet ècht eens op yoga ofzo!). Maar lachen moesten we wel.

Ons huis te groot voor ons tweetjes.

Grinnik.

Kom gerust eens kijken zou ik zeggen, bij dat grote huis van ons. En verbaas je erover dat onze kinderen deze jaren dertig woning te groot vinden voor twee personen. Ze zouden makelaar moeten worden, bedenk ik opeens. Want je kunt veel zeggen over ons huis, maar groot is niet meteen iets wat in je op zal komen. Echt, we wonen hier heerlijk, en bij de buren verderop wonen ze in een zelfde soort woning met z’n vijfjes, dus echt alles is mogelijk, maar groot? Neuj.

Wat heerlijk, bespraken Lief en ik later, dat onze kinderen ervaren dat ze de ruimte hebben. Die verbouwing heeft dus zeker effect gehad (toegegeven, ons huisje is daardoor ook echt wel wat ruimer geworden dan het eerst was). Maar als er niets geks gebeurd in ons leven, blijven we hier lekker samen wonen als de kinderen op kamers gaan en/of de rest van de wereld gaan ontdekken.

Feitelijk gezien is dit huis namelijk echt niet te ruim voor twee personen. Maar ik vrees met grote vreze dat het wel een tijd lang zal voelen als een veel te groot leeg nest.

Continue reading “Het lege nest syndroom”

Eerst was ik dagen offline terwijl we door Frankrijk en Zwitserland en Duitsland camperden.
En toen ik wel weer online was, waren mijn hoofd, agenda en leven zo vol dat er even niets te bloggen viel.
Vol.
Volledig Offline Leven.
Veelal Online Leven.
Soms is VOL gewoon te veel.

Mijn hoofd vol blogteksten, die er niet uit kwamen.
Maar de komende dagen kom ik langzaamaan weer terug.
Want zonder bloggen is mijn leven net wat te leeg 😉

Of we op wilden passen?
Tuurlijk.
Echt?
Ja hoor.
Op alledrie?
Geen probleem, we zullen goed voor ze zorgen.
Zullen we ze dan bij jullie brengen, dat is misschien makkelijker?
Prima!

We gunnen onze vrienden een zorgeloze tijd, dus natuurlijk passen we graag op hun drietal.
Zo moeilijk is het tenslotte niet, zelf hebben we er de afgelopen jaren ook een paar grootgebracht.

Ze kwamen ze vrijdag brengen.

Het zijn er uiteindelijk toch zes geworden.
Oh. Okay. Gezellig.
Geen zorgen maken voor het geval ze het niet overleven hoor, deze ziet er al dooier uit dan ik dacht.
Say what?

Continue reading “Oppassen”