Margje

Als ik tegenwoordig buiten wandel, zeg ik iedereen gedag. Bewust en vooral de alleenlopende wandelaars die ik tegenkom.  De enkelingen dus, zij die in hun eentje op stap zijn. Omdat ik steeds denk “Misschien woont die persoon wel alleen en spreken ze door de lockdown bijna niemand meer en ben ik vandaag de eerste met wie ze echt contact hebben”. Dus glimlach ik naar iedereen, maak oogcontact en zeg iets als Hallo of Goedemiddag.  Ik probeer vriendelijkheid uit te stralen naar alle tegenliggers die ik tijdens mijn wandelingen tref.  Ook naar echtparen hoor. Ik maak verder namelijk geen onderscheid in mijn gedag zeggen.

Al besefte ik  vandaag opeens wel dat die echtparen misschien wel precies hetzelfde denken over mij. Dat ik misschien wel een eenzame alleenstaande ben. En is dat de reden dat zij mij gedag zeggen.

 

Eigenlijk ben ik nu banger voor dat virus dan tijdens de eerste lockdown. Stomme Corona.

Zelf kreeg ik gelukkig steeds een negatieve uitslag als ik moest testen vanwege klachten, werk of een melding van de Coronamelder-app. Maar nu hebben een paar mensen die ik lief heb een positieve uitslag gekregen. En dat brengt toch zorgen met zich mee.

Die zorgen waren er al eerder. Voor hetkindaanhuis (de dochter van de buurvrienden om de hoek), een vriend in Amsterdam, het gezin van een vriendin, de kinderen van andere vriendinnen en de buren van een paar huizen  verderop.  Kende ik in de eerste lockdown nog helemaal niemand die besmet was (of, misschien wel beter gezegd: toen wisten we misschien niet dat iemand besmet was), nu komt het allemaal (soms letterlijk), steeds dichterbij.

Ik kan niet veel meer doen dan kaartjes of fruitmanden sturen, iets lekkers afgeven bij de voordeur of een tijdschrift door de brievenbus gooien. En zorgen maken heeft eigenlijk ook helemaal geen zin. Dat weet ik best.

Maar het is januari. Winterdipmaand bij uitstek. Die is al moeilijk zonder lockdown, laat staan met Corona-zorgen.

Dus duim gerust even mee, dat het bij iedereen die jou en mij lief is en die besmet is gewoon bij heftige griepverschijnselen blijft. En dat we over een paar maanden allemaal gevaccineerd zijn en ons net wat minder zorgen hoeven te maken. Dan probeer ik tegelijkertijd negatief te blijven, maar positief te denken.

Wat ik mis zijn de kleine dingen.

Mijn ouders knuffelen.

Met een groep vrienden borrelen in de kroeg. Ook al drink ik niet eens.

Dat de buurvrienden en hun kinderen komen eten en dan aanschuiven aan de lange eettafel.

Een huilende vriendin troosten door een arm om haar heen te slaan.

Naar het theater gaan. En dan na afloop van de voorstelling napraten over het theaterstuk en het leven in het algemeen.

Hard lachen met de vrouwen van de leesclub. Of onbevangen en zonder afstand lekker improviseren met de meiden van theatergroep Op Woensdag.

Een wereld zonder Coronamaatregelen en de bijbehorende beperkingen voor mijn kinderen.

Iedereen die ik vanaf maart niet in real life heb gezien weer eens in real life zien.

Kleine dingen die ik tien maanden geleden allemaal heel gewoon vond. En die nu groot en belangrijk blijken te zijn. Nu het niet meer kan of het er niet meer is.

Ik mis ze. Ik mis het allemaal. Terwijl ik tegelijkertijd blij ben met alles wat ik wel heb (een huis, een baan en inkomen, een auto waar ik mee op pad kan (naar wat nog wel mag), een goedgevulde boekenkast, werkend internet en een Netflix abonnement bijvoorbeeld) en vooral met wie ik nog wel heb (mijn gezin, familie, vrienden, jullie); ik hoefde van niemand afscheid te nemen. Ik besefte meer dan ooit wat voor gezegend mens ik was en nog steeds ben.

En ik weet

ik mis nu misschien van alles

maar

ooit zal ik missen

wat (wie) ik nu allemaal juist heb.

 

 

Ik was een van de eerste deelnemers/gebruikers. Hij was nog niet eens helemaal af en nog maar werkzaam in een paar provincies. Toen ik de Coronamelder-app installeerde had ik echter niet verwacht dat ik maanden later echt een melding zou krijgen.

Hoewel ik me prima voelde (geen klachten zoals dat tegenwoordig heet), raakte ik er wel een beetje van in de war. Op het nieuws had ik eerder die dag gehoord over de mutaties van het virus in Engeland. Al het coronanieuws greep me steeds meer aan. En nu dit berichtje.

‘s Middags hadden Lief en ik juist nog wat afleiding gezocht en waren gaan wandelen langs de zee. Even een ander uitzicht, even letterlijk en figuurlijk de wind om en door ons hoofd. Het was prachtig. Nederland kan zo mooi zijn. Herstel, Nederland IS gewoon mooi. Maar je moet het wel willen zien.

Ik zag het.

Er waren weinig mensen. Afstand houden was geen probleem.

Maar eerder die week, op donderdag 17 december volgens de app, moest ik dus in de buurt zijn geweest van iemand die nu aan de Coronamelder-app had laten weten dat hij/zij/hen positief was getest. Ik probeerde die donderdag te herinneren. Wat had ik gedaan, waar was ik geweest, wie had ik gezien. De enige conclusie die overbleef was dat het iemand uit de supermarkt moest zijn. Hadden de besmette persoon en ik te lang toevallig achter elkaar aan gelopen dat onze telefoons de app bij elkaar hadden geregistreerd? Heb ik te lang bij de kassa gestaan en is de caissière nu besmet en mijn anonieme melder? Ik heb geen idee.

Als ik geen klachten had, zou testen voor dinsdag geen zin hebben. Pas vanaf die dag zou getest kunnen worden of ik ook besmet ben. Morgenochtend sta ik dus in de rij bij de Coronatestlocatie, die zit tegenwoordig heel dichtbij, verderop in de buurt. Ehm… hoe sterk is zo’n bluetoothsignaal eigenlijk?