Margje

Ik vrees een beetje dat alle clichés gewoon kloppen. Dat de tijd steeds sneller lijkt te gaan als je ouder wordt bijvoorbeeld. Ik kan mij vaag herinneren dat het vroeger als kind eeuwen leek te duren voordat mei en juni voorbij waren en die grote lange zomervakantie eindelijk eens echt dichterbij kwam. Nu heb ik gevoel dat het vorige week nog maart was en blijkt het al juni te zijn.

In mijn hoofd ben ik soms nog steeds dat kind, verlangend naar een schoolvakantie. In de werkelijkheid ben ik 48 (jep, die 50 komt er aan, hoe dan?!?!) en heb ik een gezin, een baan en een huis. Oh ja, en een beestje, laten we de kat niet vergeten. Zestien jaar geleden liep ik zwanger rond, nu loopt er een pubermeid door het huis. Bijna zestien wordt ze, over een dag of honderd. Ze kijkt er reikhalzend naar uit, naar haar sweet sixteen party. Ik kijk regelmatig vol verbazing naar haar en haar broertje (die een lange slungelachtige puberjongen begint te worden, hij is al groter dan zijn zus en ook groter dan mij!) en vraag me af waar de tijd lijkt te blijven.

Maar eigenlijk weet ik het wel. Ik zie de tijd namelijk overal. De tijd, die heeft het reuze druk. De tijd verdwijnt in de kieren van ons huis en komt tevoorschijn als barsten in het stucwerk. De tijd kruipt in mijn huid en laat zich zien als rimpels. De tijd nestelt zich in mijn lijf en roept de overgangshormonen op zich te verzamelen en te laten horen. De tijd kleurt mijn haar grijs. De tijd bladert door mijn kalender alsof ie haast heeft het einde van het verhaal te leren kennen.

Maar de tijd doet ook leuke en bijzondere dingen. De tijd laat zich zien als een klein, nog bijna onzichtbaar, vlassnorretje op de bovenlip van mijn zoon. De tijd maakt van hem een mooie (inside and out) stoere jongeman. De tijd vormt het lichaam van mijn meisje en maakt van mijn puberette een prachtige zelfstandige jonge vrouw. De tijd die mij soms vertwijfeld in de spiegel doet kijken, diezelfde tijd, die staat mijn kinderen zo goed.

Ik probeer hem stil te laten staan soms, die tijd. Maar dat kan niet. Want als de tijd stil blijft staan, dan gaat er iets goed fout. Dus omarm ik hem (haar?) maar, en kijk met steeds slechter zicht (hallo leesbril!) de tijd tegemoet.

Steeds vaker besef ik, iedereen heeft zijn eigen verhaal. Zijn eigen verdriet. Zijn eigen problemen. Zijn eigen geluk. Zijn eigen geheimen. En lees dan voor zijn gerust haar of het of hun. Welke gender je maar wilt.

Mededogen en empathie. Daarmee zou ik soms wat meer behept willen zijn. Ik voel ze in me, maar soms vergeet ik ze wel eens in te zetten, als ik moe ben, of ongeduldig en me even niet meer bewust ben van het feit dat ieder mens zijn eigen sores heeft. Onaardige gedachten over iemand, een kleine roddel, een geïrriteerde blik, ze zijn mij niet vreemd. Hoewel ik over het algemeen echt aardig en positief ingesteld ben hoor, vraag maar aan mijn vrienden (oh jee, hoop ik toch maar dat ze dat zullen beamen) ben ik toch niet altijd de Margje die ik zou willen zijn (but working on it!😊 ).

Maar goed, elk individu dus heeft een verhaal. Ik hoorde en las er veel de afgelopen weken. En het maakte indruk. Ik besefte eens te meer dat begrip, liefde, aandacht, empathie en mededogen de eigenschappen zijn die een goed mens maken. En dat je, als je goed kijkt of luistert, in bijna iedereen wel iets goeds of moois kunt zien. Dat maakte me bescheiden. En stiller.

Ik heb de woorden nog niet gevonden om precies uit te leggen wat ik bedoel geloof ik. Maar ooit komen ze.
Nu wilde ik gewoon de stilte hier doorbreken, even wat van me laten horen.

Het tropische weer van de afgelopen dagen is niet helemaal aan mij besteed. Te warm vind ik het. Maar ik gun het iedereen die wel van die hitte houdt. Omdat ik weet dat het hier in Nederland nooit lang duurt, zo’n megazonnige periode. Het wordt vanzelf weer een graad of twintig. En dan moeten de zonaanbidders weer wachten op de volgende hittegolf.

Ik doe mijn dagelijkse dingen, soms in een wat tragere modus, maar alles gaat gewoon door. Ik heb ook van alles te vertellen. Maar ik deed dat al op Twitter, Facebook en in real life, en weet daarom hier niet meer zo goed waar te beginnen. Soms denk ik van alles, maar blog ik niets. Heb mededogen. En geniet van de regen. Goed voor de tuin en mijn verhitte hoofd vol verhalen.

Verbaasd kijk ik naar de tweets van mensen die duidelijk de naam Laurel horen.
Ik heb het fragment al zes keer afgespeeld en hoor niets anders dan Jemmie

Klik hier voor de link naar de NOSsite met het geluidsfragmentje

Overduidelijk Jemmie, dus ik hoor bij #teamYanny denk ik. Want hoewel ik echt probeer Laurel te horen door het woord Laurel te lezen of aan Laurel te denken, ik hoor alleen maar Jemmie.

Een paar minuten laten komt Oudste thuis. Ik laat haar het fragment horen. Ik hoor weer Jemmie. Maar Oudste niet. “Hij zegt Laurel”. Ze snapt niets van mijn Jemmieverhaal. Nogmaals afspelen. Ik hoor Jemmie. Zij weer Laurel.

Ze zoekt de link op op haar eigen mobiel. Om door te zenden naar vriendinnen. Als ze die link afspeelt hoor ik opeens een luid en duidelijke Laurel. Huh???? Ze speelt het nogmaals af. Nu horen we dus allebei Laurel. Ik kan de Jemmie nergens meer vinden.

Misschien ligt het aan het apparaat waarop ik het hoor, opper ik nog. Maar ook op mijn eigen mobiel, met dezelfde links als eerst, hoor ik alleen maar Laurel.

Absurd.

Hoe dan???

Als ik morgen in de trein zit en de conducteur Zwolle hoor omroepen, kijk ik eerst eens goed naar buiten. Want misschien hoort de rest van de coupé wel dat we in Almere zijn.

Ik kan mijn oren en hersenen dus eigenlijk niet vertrouwen. Heel vaag! Wat hoor jij???

Laurel of Yanny? KLIK

Continue reading “Laurel of Yanny (of Jemmie)”

Het voorspelde onweer van die zondag zou pas in de avond komen.
Het was moederdag.
Ik zou mijn ouders helpen met wat administratieve zaken.
En ik had een nieuwe (nou ja voor mij dan, eigenlijk is ie tweedehands) elektrische fiets.
Ik telde deze vier zaken bij elkaar op en besloot om zondagmiddag naar mijn ouders te fietsen. 15 kilometer heen en 15 kilometer terug gaat echt stukken sneller nu dan met mijn gewone fiets. Vrolijk sjeesde ik langs groene weilanden, tuinen met struiken vol bloemen, bermen met pluizige paardenbloemen en natuurgebieden waar een vogelaar zijn/haar hart kon ophalen. Ik werd er bijna een vogelaar van, maar kom qua herkenning niet verder dan eend, gans, reiger en fuut.

Mijn moeder kreeg een klein cadeautje van me. Wat een heerlijke kringloopvondst!

Nadat we thee hadden geleut en ik online allerlei zaken had geregeld, was het tijd voor de terugtocht. Als ik doorfietste zou ik voor de regen ging vallen thuis zijn.

Vlak voor vertrek had mijn moeder ook nog een cadeautje voor mij. Of ik misschien een tasje wilde hebben dat ooit van mijn oma was geweest? Dat wilde ik wel.

Ook de terugweg was een feestje. Ik had gewoon al jaren eerder zo’n fiets moeten kopen. Halverwege fietste ik langs het huis waar mijn opa en oma vroeger woonden. Oma had toen nooit kunnen verzinnen dat jaren later haar kleindochter daar voorbij zou fietsen op een elektrieke fiets met haar zwarte handtasje in een fietstas. In mijn hoofd bedankte ik oma voor het leuke vintage cadeautje.

Thuis ontdekte ik nog een cadeautje. In een klein binnenvakje van het tasje bleek tot mijn grote verrasing (en die van mijn moeder) een klein fotootje te zitten. Voor een kerstboom zit ik op schoot bij mijn moeder. Hoe lief!

Een dag vol cadeautjes dus. Gewoon zomaar even tussen de drukte door stond de tijd even stil. Ook al sjeesde ik er met 24 kilometer per uur voorbij.

Op twitter werd gemopperd. Dat het nooit ophoudt. Niet vanzelf. Want nu komt er, na The Voice Junior, ook een The Voice Senior.

Zelf hoop ik dat het een enorm succes is. Daarmee wordt de kans dat er ooit een Wie is de Mol Senior op de buis komt (waarin De Mol zelf ook niet meer weet dat ie de mol was) of dat er eindelijk een een Expeditie Robinson Senior versie wordt gemaakt alleen maar groter (zodat ik over een jaar of tien misschien ook eens kans maak mee te gaan naar zo’n onbewoond eiland omdat de testen in die senior versie vast geen hardloopwedstrijden of krachtmetingen meer zullen zijn, maar bijvoorbeeld volksdansen tot je er bij neervalt, bridgewedstrijden, een survivalversie van Het Boodschappenspel van omroep Max of een aangepaste vorm van 2 voor 12 of Met het mes op tafel. Ik hoop dan vooral op vragen over theater, boeken, het songfestival of koken).

The voice senior dus. Ik ging meteen eens kijken wat de aanmeldcriteria waren. Ha, minimaal 60 jaar. Ik werd meteen een stuk vrolijker. Kijk, ik ben nog minstens 12 jaar verwijderd van mijn seniorschap! Twaalf jaar waarin ik zanglessen kan nemen, alle seizoenen van Wie is de Mol terug kan kijken en me kan trainen in het boodschappenspel, kan leren bridgen en kan oefenen in het bluffen voor ik mijn mes op tafel leg. Heerlijk, ik heb er zin in.

Wij senioren-to-be zijn de next generation. Ga ik nu vast formats bedenken voor Het senior songfestival, Senior boer zoekt senior vrouw, Heel senior Holland bakt, Het Blok senior, Dance dance dance senior. Hmmmm, wacht, daar mogen allemaal al senioren aan mee doen zeker? En het stikt ook al van de senioren in We zijn er bijna, De wereld rond met 80jarigen, Hotel Romantiek en Bed & Breakfast. De seniorendoelgroep neemt de t.v.-wereld stiekem dus al over. Misschien moet ik dan toch maar op zoek naar een andere doelgroep. The Voice Baby’s, zou dat iets zijn? 😉

Ietsiepietsie jaloers bekijk ik de Facebookupdate van een vriendin. Ik wist het al, dat ze verloofd was, want in de vriendinnenwhatsappgroep had ze ook al enthousiast haar ring laten zien en het aanzoekverhaal verteld. En ik gun het haar van harte, zij en haar vriend hebben samen en apart al heel wat meegemaakt (dingen die je niemand gunt!), ik denk echt dat ze een heel leuk en lief stel zijn samen en dat hun kinderen uit hun samengestelde gezin de leukste en mooiste bruidskinderen zullen zijn en ik vind het heerlijk dat het nu zo goed met ze gaat. Maar toch wat jaloers dus. Net als op die andere vriendin laatst, die beviel van haar vijfde kind. Of op die andere vriendin, die een nieuw huis had gekocht en dat aan het inrichten was. Gezonde jaloezie hoor, niets venijnigs richting de personen waar het omgaat, want voor hen ben ik alleen maar blij. Maar meer iets van Goh, wat heerlijk voor ze, gecombineerd met een klein tikje potjandorie. Omdat ik weet; zo’n momentje komt voor mij niet meer. Ik ben al getrouwd, zal niet meer zwanger worden en ben eigenlijk van plan oud te worden in het huis waar we nu wonen. Weinig nieuws aan dus. Die man is al 31 jaar in mijn leven, de kinderen worden dit jaar veertien en zestien en ondertussen wonen we ook al weer elf jaar in dit huis.

Ik heb al jaren geen echte nieuwtjes meer dus. Ik heb zelfs al meer dan tien jaar dezelfde baan en minstens vijf jaar hetzelfde kapsel. Ik ben gewoon een nieuwtjesloos persoon. Het klinkt bijna saai, als mijn leven verder niet zo fijn was 😉

En dan bedenk ik opeens dat ik nog wel een soort van nieuwtje heb voor mijn bloglezers. Maar dat dat nog geheim is, iets waarover ik pas over een paar maanden, als alles gelukt is, meer kan vertellen. Maar ja, daar kan ik nu nog niets over schrijven. Want geheim dus. Heb je niets aan. Dit is daarom een totaal overbodig geschreven blogpost. Die jij nu ook nog eens totaal zinloos hebt gelezen. Sorry. Het spijt me.Heb jij misschien nog een nieuwtje?!