Margje

Veertien werd hij. En dat vierden we. Natuurlijk vierden we dat. Want wat is er niet te vieren aan die zoon van ons.
Hij is nog steeds de leukste puberjongen die ik kan verzinnen.
Onverstaanbaar soms (dat heeft ie van mij vrees ik, we denken sneller dan we het zeggen kunnen ofzo), met lichtelijk de baard in de keel en ook een lichtelijk snorretje dat afgeschoren diende te worden (toch een mijlpaal hoor, een snorscherende zoon!), vol originele ideeën en gedachten en doorgaans echt lief. Hij haalt vast ook streken uit (sorry leraren, heeft ie van zijn vader denk ik, grijns), en we zullen niet alles weten (ook prima), maar vooralsnog zou ik het aanraden, een zoon als deze.

Jarig was hij. Dat vierden we gewoon twee keer. Op de woensdag zelf en op de zaterdag erna nog maar eens voor de genodigden die er op woensdag niet bij konden zijn. En al vieren we verjaardagen doorgaans klein (alleen de beide stellen grootouders en de twee bevriende gezinnen van op en om de hoek), toch was het ook een soort van groots vieren. Hij blij verrast door de financiële bijdragen aan zijn spaarpot, wij vooral blij omdat het met fijne mensen om je heen altijd leuk borrelen en eten is.

Ondertussen zijn de vlaggetjes weer weg uit de tuin (best jammer eigenlijk, stond wel vrolijk), en wordt er al keihard vakantie gevierd door de pubers hier in huis. Ook al begint die eigenlijk pas vrijdagmiddag (maar ze doen gewoon de laatste twee weken ongeveer niets, echt absurd (maar op vakantie gaan mag dan weer niet, want het is officieel nog niet vakantie, vaag toch), maar ook wel lekker, ze waren er aan toe na al het harde werken). Jongste is ook over, met een mooi rapport (die ene 5 die is ontstaat door een miscommunnicatiegevalltje waardoor ie op eens een 1 op een proefwerk had, die negeren we gewoon, want verder alleen maar zessen (4x), zevens (5x) en achten (4x), dus prima). Door naar de derde klas van het Technasium dus. Maar eerst een paar weken geen school (en niet elke dag 30 kilometer fietsen). Ook fijn!

Het wonder van ons stadje, zo noemde ik Oudste gekscherend afgelopen week.
Want een wonder leek het te zijn; steeds meer cijfers kwamen binnen op Magister en langzamerhand verdwenen de onvoldoendes uit de eindlijst en stonden er alleen nog maar zessen en zevens op het laatste rapport.

Vorig jaar schreef ik nog over die zessen en zevens (KLIK hier). En kijk nu eens. De vervelende vakken achter je mogen laten, dat hielp. Gemotiveerd zijn om over te gaan naar de vijfde omdat je dan met je eigen vriendengroep mee mag met de Romereis, dat hielp vast ook (oeps, ik mag wel vast gaan sparen!).

Sommige zesjes zijn krap, maar sommige zevens juist weer ruim. En nergens een onvoldoende. Gewoon over dus. Niet eens een bespreekgeval.
“De leraren zullen je wel missen in hun lijstje met bespreekgevallen” grinnikte ik. Oudste moest ook lachen. Voluit. Niets kon haar nog wat maken.

This is gonna be my year stond er op de agenda die ze kocht voor dit schooljaar. Ze bleek helemaal gelijk te hebben!

Vond deze net terug tijdens het opruimen van een kastje (ik ruim deze week een kastje of laadje per dag op 😊) en dacht dat deze prima online kon hier.

Maak gezellig je eigen bingo voor in de auto, trein, bus, op de fiets of in je eigen achtertuin (of balkonia). Fijne vakantie (vast) allemaal!

😉

Ik miste ze een beetje. Dus nu zijn ze terug en ga ik met krullen verder de zomer in!

#alsjehaarmaargoedzit #tomorrowtomorrowiloveyatomorrow

Natuurlijk. Die hele Magisterapp en dat ouders mee kunnen kijken naar toetscijfers en roosters en eventueel spijbelen van hun pubers, het is eigenlijk te erg voor woorden. Privacy schmaaivussie enzo.

Dus ik zit nu heus niet om het kwartier de Magistersite te refreshen om te checken of er al cijfers van de toetsweektoetsen van Oudste binnen zijn. Heus niet.

Ehm…

Zeg.
Zullen we het weekend
ook gewoon in de verlenging doen
en langer laten duren?

Nemen we de maandag
lekker vrij allemaal,
houden we wat minder ballen hoog
de komende uren!

Hoeven we nu nog niet naar bed.
Wordt nergens een wekker gezet.
Spelen we samen nog een tijdje door.
Wie doet mee? Ik stem voor!

@toettwit

Daar zat ik dan, op rij vier in de volle theaterzaal. Met tranen in mijn ogen. Ik geneerde me een beetje, want mijn eigen kind was nog niet eens op het podium geweest.

Oudste zit op jazzdance. Elke zaterdagochtend heeft ze dansles. Samen met een van haar beste vriendinnen. Eens per twee jaar is er een grote uitvoering van alle dansgroepen. Een avondvullend programma. Of middagvullend, als je naar de matineevoorstelling gaat. Die voorstelling wordt elke keer weer serieus aangepakt. Een paar weken van te voren is er De Doorloop. Dan komen alle groepen bij elkaar om de volgorde van alle dansen door te nemen. Dit jaar was het thema Peter Pan. Oudste zat bij het groepje The lost boys (hoewel het wel allemaal meiden zijn). In de week van de voorstellingen is er De Generale op donderdagavond. De Première volgt dan op vrijdagavond en op zaterdag wordt de voorstelling nog tweemaal gedanst; ‘s middags en ‘s avonds. Alle drie de keren zit de schouwburg vol publiek. Want er dansen meer dan 200 kinderen, jongeren en (enkele) volwassenen mee. En al die dansers hebben ouders, broers en zussen, opa’s en oma’s, eigen kinderen en vrienden en vriendinnen die de voorstelling natuurlijk willen zien.

Zaterdagavond zat ik dan eindelijk ook in het publiek. En al binnen een dans of twee werd ik overmand door emoties. Die kinderen, die stonden daar toch maar mooi op de theatervloer te dansen waar ook alle grote theaterproducties werden opgevoerd. En wat deden ze het goed en leuk en wat was de muziek mooi en ach kijk die gespannen, maar toch ook enthousiaste koppies toch. Enfin. Tranen dus. En toen moest Oudste haar minutes of fame nog beleven en had ik zelfs haar vriendin en diens zusje (beiden kind aan huis hier) nog niet eens gezien.

Daar was ze dan. Mijn meisje. Die overduidelijk van meisje naar jonge vrouw aan het groeien is. Vorige week bij de jaarafsluiting van haar theatergroep was het nog echt een meisje. Hier stond opeens een jonge vrouw. Hoppa, daar zat ik, nog meer ontroerd te zijn dan ik al was.

Ik heb het steeds vaker. Ontroerd om iets waar ik vroeger met droge ogen naar kon kijken. Het zal de leeftijd wel zijn. Steeds meer het besef hoe bijzonder het is als er iets bijzonders, iets moois of iets echt oprechts te zien is. Maar ook steeds meer het besef hoe kwetsbaar alles is, en (in gevallen van tranen van verdriet en onmacht) ook hoe ingewikkeld het leven soms kan zijn.

Die avond in de schouwburg waren alleen sommige danspasjes ingewikkeld. Verder was het één groot feest. Na afloop deed ik even kort een danspasje voor uit mijn eigen jeugd. Dat werd natuurlijk als ‘zeer beschamend’ ervaren door mijn kinderen. En toen waren er weer tranen. Ditmaal van het lachen. Het was een mooie zaterdagavond. En dat was het.

Het is al bijna 21 juni. Vanaf vrijdag worden de dagen al weer korter. Een raar idee als voor je gevoel de zomer nog moet beginnen.
En dat moet hij (zij?) eigenlijk natuurlijk ook nog.
Want de zomer begint deze week.

Lief en ik vieren dit jaar op 21 juni een feestje (het nieuwe kantoor van zijn werk wordt namelijk feestelijk geopend). De kortste nacht van dit jaar brengen we daarom door in een hotel in Rotterdam. Niet dat je dan minder voor een hotelkamer betaalt, effectief is die nacht natuurlijk niet echt korter. Nog steeds duren de dag en nacht samen 24 uur.

Mei en juni waren drukke maanden. Ik had zo nu en dan wel wat meer dan die 24 uren in een dag en nacht willen hebben. Het was weer een bijzondere lente. Vol leuke en minder leuke zaken. We vierden verjaardagen, troosten anderen bij nare berichten, werkten hard, maakten schoon, sliepen uit, kookten eten, borrelden met vrienden, deden vrijwilligerswerk, lazen boeken&kranten, keken series&films op Netflix, zagen de theatervoorstelling van de theatergroep van Oudste, zetten honderdduizenden stappen, treinden door heel het land, maakten ons zorgen, kochten een kast bij de IKEA, verkochten spullen op Marktplaats, wonnen weer niets in de loterij, kochten toch heel veel theaterkaarten voor het nieuwe seizoen, genoten van kleine en grote momenten van geluk, masseerden pijnlijke schouders en zagen de tuin groener en groener worden. Lief bracht een kar vol zooi naar de vuilstort, zodat de tuin weer wat netter werd. Ik dipte een paar weken enorm vermoeid & hormonaal door het leven (hallo overgang?!), maar pakte de draad weer op en richtte ondertussen ook nog een leesclub op. Oftewel, we leefden ons leven en kachelden zo de lente door.
Eigenlijk net als elk jaar. Alleen met steeds weer andere details.

Soms sta je er wat te weinig bij stil. Maar nu, vlak voordat het zomer wordt, doe ik dat wel. Omdat we weer een nieuwe lente waard waren, vieren we straks het begin van de zomer!