Margje

Morgen en overmorgen spelen we onze voorstelling!

Het lege bed
is te groot voor mij alleen.
Mijn lijf, veelal te vol en breed,
voelt kleiner dan voorheen
en vult
zo lijkt het
slechts een randje
van het bed.

Onder een deken van wit
versgewassen beddengoed
weet ik in mijn eentje niet meer
hoe slapen ook alweer moet.

Binnenkort weer nieuwe blogposts.
Maar nu nog even niet.
Lief dat je komt kijken hier.
Tot gauw!

Als je bent ingeschreven bij de kerk, dan ben je in principe lid voor het leven. Als je verhuist naar een andere gemeente, dan wordt dat doorgegeven en ontvang je op je nieuwe adres welkomstpost van het kerkelijk genootschap van je nieuwe woonplek.

De grote mensen gingen naar de kerk, de kinderen naar de zondagsschool. Eigenlijk een soort crèche voor kinderen tot 12 jaar. Zodat ze de kerkdienst niet verstoorden misschien. Of omdat het in de kerk een stuk saaier was voor kinderen dan op de zondagsschool. Want in plaats van de preek werden er verhalen voorgelezen, er waren kleurplaten, we mochten knutselen (rondom bijbelse thema’s natuurlijk, dat wel, maar dat waren er best veel) en we zongen leukere liedjes dan de grote mensen. Met Kerst en Pasen en andere speciale diensten zaten we wel, net als de grote mensen, in de kerk. Dan waren de diensten ook een beetje aangepast, maar de meeste zondagochtenden zaten we in een bijgebouwtje van de kerk. We hadden een eigen liedjesboekje. Mijn favoriet was nummer 99, die van een lammetje dat ging dwalen. Ik ken de tekst nog steeds uit mijn hoofd. Een lammetje ging dwalen, ver weg en heel alleen. Verliet de goede herder en liep steeds verder heen…

Ik was gedoopt toen ik een baby was. Zo gaat dat doorgaans in de Nederlands Hervormde kerk. Als je ouders er bij horen, dan jij als kind ook. Je wordt een soort van automatisch ingeschreven dan. En om dat te bevestigen voor God en de gemeente word je gedoopt. Dat is een feestelijke gebeurtenis.

Uitschrijven bij de kerk bleek een stuk zakelijker. Een mailtje was genoeg. Een week of drie later kreeg ik de bevestigingsbrief. Met ook een link waar ik naar toe kon gaan als het een vergissing bleek te zijn, dan was ik zo weer ingeschreven en hoorde ik er weer bij.

Het voelde toch een beetje gek. Maar minder gek dan door het jaar heen het kerkblad en de brieven met donatieverzoeken te ontvangen en dan elke keer weer te denken dat ik dan wel ingeschreven stond bij de kerk, maar er nooit kwam. Prima als mensen wel geloven in een God, en ik zie ook heus wel dat er veel goeds wordt gedaan hier in mijn stadje door zijn onderdanen. Mijn ding is het echter niet. Dat moest ik dan eindelijk ook maar eens officieel maken.

Daar stond het dan zwart op wit. Dat ik er niet meer bij hoorde. Misschien ben ik in hun ogen wel dat lammetje uit mijn lievelingsliedje van vroeger, bedacht ik gisteravond. Of wacht, ik ben geen kind meer. Ik ben dus nu een groot dik dwalend schaap. Toch voel ik me niet alleen. De wereld zit vol kuddes waar ik bij hoor. Zonder herder misschien, maar ach, dat noemen we dan gewoon wildlife. Met uitslapen op zondag.

Als ik het mailbericht zie, schrik ik even.
Doorgaans is het stiekem best handig dat Facebook je een berichtje stuurt wanneer iemand jarig is. Want, eerlijk is eerlijk, ik vergeet ook wel eens een verjaardag. Maar deze jarige leeft niet meer. Eind vorig jaar is hij overleden, nadat hij lang ziek is geweest en zijn familie steeds meer afscheid moest nemen van wie hij ooit was en van het idee van een toekomst samen met hem. Heel verdrietig, want hij was nog jong, vader van twee pubers. Mijn leeftijd. En hoewel ik hem niet heel goed kende, maakte het toch indruk. Het was raar om hem al een jaar niet meer te kunnen zien en spreken bij de evenementen waar hij eigenlijk gewoon bij hoorde te zijn en ik vond het heftig om te horen dat hij was overleden.

En nu, een paar maanden later, opeens een mailtje van Facebook. Met de tip om hem te feliciteren met zijn verjaardag. Au. Dit is wel heel pijnlijk.

Het wordt nog gekker als ik later op Facebook zie dat er daadwerkelijk heel wat felicitaties op zijn tijdlijn staan. Mensen die hem vrolijk een heel fijne verjaardag wensen. Die blijkbaar niet weten dat hij dood is. Die schrijven “Gefeliciteerd en maak er een mooie dag van!”, of “Maak er een topdag van!”. Ik kan het niet laten en scroll door de berichten. Zie ballonnen. Lees dat iemand hem een mooi nieuw levensjaar wenst. Tussen de alledaagse en doorgaans (maar nu dus niet!) heel gewone felicitaties door, staan berichtjes waarin de familie sterkte wordt gewenst, of waarin kusjes naar de wolken worden gezonden. Maar de reguliere felicitaties overheersen.

Ik klik de pagina weg en bedenk dat je online nog tijden door kunt leven, terwijl offline je geliefden, familie en vrienden al lang afscheid van je hebben genomen.
Het geeft natuurlijk iets van de vluchtigheid van een platform als Facebook weer. Als je ook bevriend bent met mensen die niet in je adressenboekje staan (en dus geen condoleancekaart krijgen bijvoorbeeld), dan kan zoiets als dit dus gebeuren; dat je online vrienden niet weten dat je er eigenlijk niet meer bent. Niet eens weten misschien dat je al lang geleden ziek bent geworden.

Voor mij voelt het al best gek. Ik kan me amper voorstellen hoe het dan voor zijn familie moet zijn. Al die blije vrolijke berichten.
Maar misschien maak ik het zwaarder dan het al is.
Is het eigenlijk wel mooi dat hij zo nog meer bestaat dan alleen in herinneringen.
Ergens online is er nog een wereld waarin hij gewoon nog leeft, en in gedachten van anderen gewoon een taartje zat te eten op zijn verjaardag. Want zij weten het nog niet, die anderen. Dat hij er niet meer is. In hun wereld is hij er gewoon nog. Eigenlijk leven zij in een betere wereld. Eentje waarin hij niet dood is.

Zou het nou vandaag wel of niet leuk zijn om Valentijn te heten?
En als je Valentijn heet, hoe vaak krijg je dan te horen dat het voor jou elke dag Valentijnsdag is?

Hoe dan ook, ik verstuurde geen kaartjes naar een man (wel naar een stel lieve vriendinnen) gisteren, maar stopte vanochtend wel hartjessnoepjes in de jaszak van mijn Lief. Benieuwd of ie ze ondertussen al gevonden heeft 🙂

Ik deed er ook een stel in de lunchtrommels van de kinderen. Zouden ze dat nu leuk of “beschamend” vinden?

Eigenlijk zou elke dag een dag vol Liefde moeten zijn.
Ook al heet je geen Valentijn.

Ik wens je liefde vandaag!