10-10

Vanmorgen bracht ik Jongste en een paar van zijn vrienden naar Walibi. In een witte auto die achter ons aan reed, zaten nog een paar puberknullen. Met zijn zevenen gingen ze een lange dag naar een speciale dag in het pretpark (het is nu 22.15 uur en ze worden pas om 23 uur opgehaald). Fright night. Ze keken er al weken naar uit.

Nadat ik ze midden in Flevoland had afgezet, reed ik door naar mijn ouders. Ik bracht mijn moeder een herfstig bloemstuk, voor buiten op het balkon. Om haar een beetje op te vrolijken. Want vandaag is de sterfdag van haar moeder, mijn oma. Gelukkig geloven mamma en ik niet in zombies. Dus gaan we er maar van uit dat oma rustig naar het Licht is gegaan. Dat licht zag oma jaren voordat ze stierf al eens bij een bijna-dood-ervaring en had ze als prachtig ervaren. Dus dat troostte op het moment dat ze daadwerkelijk overleed, dat ze deze keer wel naar dat mooie licht had mogen gaan en niet meer terug hoefde naar een wereld zonder ouders, zussen en broer en vriendinnen. Wat niet wil zeggen dat ze niet gemist wordt door ons. En zeker door mijn moeder. Die sinds dit jaar ook nog eens haar beste vriendin moest verliezen aan het licht. Dat gaat je niet in je koude kleren zitten. En daar troost natuurlijk geen herfstbloemstuk tegenop, dat weet ik ook heus wel, maar veel meer dan soms wat afleiding bieden kun je niet doen hè.

Voor een 17-jarige is een avondje Fright Night vol zombies, bloed en doodsangsten juist een ideale afleiding van een leven vol toetsen en examenvoorbereiding. Zo is er toch een soort cirkel weer rond vandaag. Als hij straks om 24 uur thuiskomt is een dag vol denken aan de dood voorbij. Morgen is het weer gewoon maandag.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *