All inclusive

(foto: Avro/Tros)

Na al die tweets over het programma keek ik het gisteravond laat toch even terug.

Samen met Lief (die net klaar was met werken) en ook op de bank kwam hangen. En zo zaten we opeens samen voor All inclusive.

We keken voor wie wij zouden gaan. Als we mee hadden gedaan met het programma, iets wat we nooit zouden doen trouwens, omdat we het zelf te eng zouden vinden, maar ook omdat we het onze kinderen niet aan wilden doen.

Maar toch verder kijken hè, toch verder kijken. Stelletje gluurders dat we zijn.

We bespraken dus met wie wij wel en vooral niet in zee zouden gaan (letterlijk en figuurlijk), en namen alle gegadigden even door. Omdat je meteen een oordeel vormt hè, als je iemand op t.v. ziet.

En ondertussen maar zeggen “Wat gênant allemaal!”. Maar toch verder kijken hè, toch verder kijken. Hypocriete kijkers dat we zijn.

We schonken een glaasje frisdrank in, mopperden dat het er wel op leek dat het productieteam vast hier en daar de boel gemanipuleerd hebben (heus, die dochter had zelf nooit bedacht dat zij de namen op het bord mocht veranderen!) en dat dit toch eigenlijk geen NPO programma was toch?

Maar gewoon verder blijven kijken hè. Meelopers dat we zijn.

En toen kregen we steeds meer persoonlijke verhalen te horen. Werden de single mannen en single vrouwen op zoek naar een relatie steeds meer mensen van vlees en bloed.

Dus zaten Lief en ik na een uurtje beschaamd op de bank. Omdat ons weer eens duidelijk was geworden dat ook wij vol vooroordelen zitten. Omdat we beseften dat wij ook wel eens vergeten dat elk mens een verhaal heeft. En dat je wat vaker met meer compassie zou moeten kijken naar de ander. Zeker vanaf je eigen veilige bank.

Dus.

Dat.

Volgende week kijken we weer. Natuurlijk. 😉

(prima invulling van de Boer zoekt vrouw loze periode namelijk!)