Hij slaapt nu. Ik hoop dat hij droomt van vandaag. Van de mooie cadeaus die hij kreeg, de feestelijke taart, het buiten spelen met de grote bellenblaas, de verjaardagsvisite, de kaarten bij de post, de slingers en ballonnen, dat we verjaardagsliedjes voor hem zongen. Later zal hij misschien niet meer weten hoe zijn negende verjaardag was. Maar ik vergeet nooit meer de blik in zijn ogen, het blijde gezicht, toen hij vanochtend vroeg zijn cadeau uitpakte en besefte dat hij echt kreeg wat hij het liefste wil hebben. Misschien herinnert hij zich later nog wel dat hij die helikopter kreeg. Misschien ook niet. Ik kan mij eerlijk gezegd ook weinig verjaardagen van vroeger echt goed herinneren. Ach, dat maakt ook niet uit. Zijn enthousiasme van vandaag was heerlijk, wij zullen dat niet vergeten en gelukkig hebben we de foto’s nog.
Die helikopter gaat waarschijnlijk nog kapot voordat hij tien is. Dat wordt ooit een les in leren omgaan met teleurstelling. Zolang het bij dat soort verdrietjes blijft, valt het allemaal nog wel mee.
Hij ligt te slapen nu. Hopelijk weet hij altijd dat wij zoveel van hem houden dat we niets liever zouden willen dat elke dag van zijn leven een feest is. Hem als zoon te hebben is in ieder geval een cadeau op zich.
