Beschuit met muisjes

Hoewel ik hier op mijn blog best veel vertel, deel ik toch niet alles met jullie. Sommige dingen blijven privé, een andere keer (als ze niet te privé zijn) vind ik er gewoon steeds niet de juiste woorden voor, of het juiste moment, om het aan jullie te vertellen.

Maar vandaag is het dan tijd voor een bericht. Een bericht met beschuit en muisjes.

Vorig jaar ontstond het idee.
We hebben wel even getwijfeld hoor, ook omdat we niet wisten of er wel genoeg plek in huis zou zijn. Maar ach, dat zou zich vanzelf wel oplossen toch? In ons gezin en in ons leven was toch altijd ruimte genoeg voor alles en iedereen?
Na lang nadenken gingen we aan de slag. Vooral Lief moest aan de bak natuurlijk, ik vertelde dat ik, ondanks onze “We gaan er voor” toch nog even aan het idee moest wennen. Maar dat vond hij geen probleem, in de ‘opstartfase’ was het vooral veel werk voor hem tenslotte. In de afgelopen negen maanden vertelden we steeds meer mensen ons nieuwtje. Niet iedereen was even onverdeeld enthousiast. Sommigen vonden het een beetje gek, zo merkten we. Misschien vonden ze ons te oud, of het plan te raar? Of vonden ze het hele idee om nu nog aan zoiets te beginnen misschien niet helemaal slim? Geen idee, maar ondertussen waren hun bezwaren niet meer relevant. Want zodra de keuze was gemaakt, ging alles heel snel.

Sorry dat ik er niet eerder over geblogd heb. Sorry dat jullie niets wisten van dit verhaal. Terwijl het in ons leven letterlijk en figuurlijk een steeds grotere plek innam.
Maar vannacht was er, na maanden wachten, dan eindelijk het heuglijke moment waar we al zo lang op wachten.

Vandaag kondigen Lief en ik dan eindelijk met trots de geboorte aan van

de eerste meelwormen in onze eigen kweekbakken!!!

.
.
.

Meelwormen??? Meelwormen ja. Al maanden staat er hier in de hoek van de kamer een soort flat van plastic bakken waarin Lief meelwormen probeert te kweken. Omdat hij heeft bedacht dat hij in de toekomst meelwormenboer wil worden. Als dat al zo heet? Meelwormenkweker? Meelwormenteler? Ik ben er nog niet helemaal uit.

Maar goed. Meelwormen dus. Ik zag het niet meteen zitten. Dat zul je misschien wel begrijpen. Maar ondertussen, nu die bakken al maanden in huis staan en ik ietwat aan het idee ben gewend, vond ik het vooral spannend of het zou lukken om uit de eerste (gekochte) lading meelwormen nieuwe meelwormpjes te krijgen. De meelwormen leken zich hier prima op hun gemak te voelen. Ze groeiden goed, verpopten zich langzamerhand allemaal en uit de poppen kwamen kleine kevertjes. Die kleine kevertjes leefden er ook vrolijk op los in hun bakken met voer en schuilplaatsjes, maar daar leek het proces te stoppen. Er kwamen maar geen nieuwe kleine baby meelwormpjes. En ook eitjes konden we nergens ‘spotten’. “Ik vrees dat je allemaal mannelijke kevertjes hebt”, grapte ik naar lief. “Of allemaal homoseksuele kevertjes die niet op zoek zijn naar donormoeders of -vaders”, grinnikte ik verder. Maar na weken grapjes maken, vond ik het toch ook wel een beetje sneu. Zouden de meelwormaspiraties van Lief na al die maanden meelwormen kweken slash verzorgen nou meelwormbabyloos eindigen?

Vannacht kwam er dan eindelijk het verlossende woord. Ik was, na een vermoeiend weekend, al vroeg naar bed gegaan. Een paar uur later kroop Lief naast me. “Ik heb babywormen gezien” vertelde hij. Eindelijk!

Dolblij zijn we dus dat we de geboorte aan kunnen kondigen van de eerste baby meelwormen. Dat er nog maar vele honderdduizenden mogen volgen.

“Heb je ze al namen gegeven?” vroeg ik tussen wat gapen door. En daarna gingen we slapen.

Straks maar even naar de supermarkt. Voor muisjes. Blauwe en roze. Ik kan namelijk een meisjesmeelworm niet onderscheiden van een jongetjesmeelworm. Jammer dat die meelwormen zelf geen beschuitjes met muisjes mogen eten zeg. Vlaggetjes ophangen in de kweekbakken dan maar? 😉