Best wel lange Covid

Eind oktober kreeg ik Corona. Weken lang was ik er ziek van. Hoesten, koorts, lamlendig alom. En hoewel het daarna voor de buitenwereld leek alsof het over was, was dat echter helaas niet zo. Ik bleef moe. Te moe om te doen wat ik voor Covid wel deed. Te moe om hele dagen door te komen zonder dutjes. En ondertussen was de koorts wel gezakt, maar bleef ik maar verhoging houden. Blijkbaar vocht mijn lijf nog steeds tegen de infectie. Was de infectie nog niet weg. Ik richtte mijn dagen anders in. Probeerde te accepteren dat ik veel minder kon. Verspreidde mijn werkuren over zes dagen in plaats van over vier. Zei afspraken af. En terwijl mijn lijf verder ruziede met covid, vocht ik een mentale strijd tegen een combinatie van long-covid-diagnose, brainfog, vermoeidheid en mijn jaarlijkse winterdip en februaridepressie. Blijven focussen op wat wel kon, wat fijn was, wie ik om mij heen had. Focussen op het positieve in plaats van op het negatieve. Ging ik op stap met mensen bij wie ik ook mijn saaie moeie ik kon zijn.

In overleg met artsen nam ik wel de Booster. Want ik was namelijk bang voor het eventueel verergeren van mijn klachten. Vorige week zaterdag kreeg ik de boosterprik. De afgelopen week voelde ik me beter dan ooit. Voor het eerst in 4 maanden was het alsof ik nooit Covid had gehad. Zou die Booster dat veroorzaakt hebben, of zou het toeval zijn?

Hoe dan ook, mijn temperatuur is weer normaal. Mijn energie lijkt terug op pre-covid-niveau en ik doe al acht dagen geen dutjes meer.

Duim je even mee dat het zo goed blijft gaan? Ik vrees een beetje voor een nieuwe besmetting namelijk. De vriendin waar ik gisteren een paar uur naast heb gezeten met kopjes thee en glazen cola light had vandaag na plotselinge klachten een positieve thuistest. Precies de positiviteit die we even niet kunnen gebruiken!