Voor je het weet is het voorbij zo’n logeerweek. Want hij duurt maar drie dagen. Dat klinkt meer als een logeerweekend of een logeermidweek, maar dat bekt waarschijnlijk minder leuk. En hé, al die tickets voor Yvon, de vrouwen en de cameraploegen, dat kost de KRO-NCRV al een lieve duit natuurlijk, dus we zullen niet mopperen over de gemiste vier dagen van de driedaagse logeerweek.
Voor sommige vrouwen lijken die drie dagen er waarschijnlijk sowieso wel zeven. Want opstaan rond half 6 om om half 7 ‘s ochtends de koeien te melken en stront te ruimen, of het zielig vinden dat koeien worden ingeënt, vissen worden gevangen, kalfjes meteen na de geboorte bij hun moeder worden weggehaald of dat schattige kleine varkentjes worden opgegeten, dat gaat je niet in de koude kleren zitten.
En dan moet je ook nog proberen je momentje te pakken met de boer waarvoor je naar het buitenland bent gereisd. Dat was (naast het sub-thema ‘zielig’) wel het thema van deze tweede aflevering over de logeermidweken. “Je momentje pakken”. Het is een typische Boer zoekt Vrouw uitdrukking, fervente BZV-kijkers weten dit; alles draait om het pakken van Je momentje. Het liefst voordat de andere logerende concurentes hun moment met jouw boer gepakt hebben, want dan kan het momentum wel eens voorbij zijn en zit jij op de vlucht terug naar Nederland voordat je goed en wel weet of je zelf had willen blijven.
Doorgaans houdt Je momentje pakken in dat je er voor zorgt dat jij en de boer even alleen zijn, ehm, samen dan. Zonder dat de andere om hem heen zwermende en kirrende en met hun haren wapperende vrouwen erbij zijn. Maar in bij boer Olke in Texas was vandaag het reguliere momentje pakken vervangen door het Oud Texaans Een Kalfje Pakken terwijl het nog in de koe zit. Voor dierenartsassistente in opleiding Harriët geen probleem. Nadat Olke de koe had gevoeld stak zij zonder te aarzelen haar hand volledig in de koe om te checken of er nog steeds een kalf in de zwangere koe zat. Of de andere dames dat ook wilden, vroeg Olke? Alberdien keek vol afgrijzen naar de arm van Harriët die vol koeienstront weer uit de koe was gekomen en besloot van niet. Sandra zag haar kans voor het ultieme momentje pakken. Zo kon ze eindelijk aan Olke laten zien dat ze nergens voor terugdeinsde en dat het haar menens was dat ze naar Texas wilde. Als ze daarvoor een hand in een koe moest steken, dan maar een hand in een koe steken. Dus hoppa, aan die handschoen tot aan je oksels en diep die koe in. Ja hoor, loog ze een eind in het rond, zij voelde ook een kalfje. Wij geloofden er niets van, en die hand was sneller de koe weer uit dan dat je koe kon zeggen, maar Sandra had haar moment gepakt!
Sandra weet het; liefde is hard werken!
(ik zou die handen voorlopig ook maar in mijn zakken houden, ipv in een koe)
Verder opvallend in Texas; Olke rijdt het stukje tussen boerderij en stallen (een meter of honderd) elke dag met de auto. Alberdien wandelt liever.
Harriët eet geen vlees, maar prikt zonder moeite de koeien met spuiten in hun billen. Alberdien denkt, shoot (no pun intended), ik moet ook een momentje pakken en prikt dan wanhopig ook maar een spuit een koeienbil. Olke begrijpt nog steeds niet waarom de vrouwen naar Texas zouden willen komen helemaal vanuit Nederland. Wij snappen dat ook niet helemaal trouwens. Niet lullig bedoelt naar Olke, maar serieus, zou je huis en haard en je familie en vrienden zo makkelijk achter je kunnen laten. De stallen worden twee keer per dag onder water gezet om de boel schoon te spoelen. We zijn benieuwd wie Olke straks wegspoelt uit Texas. Alberdien denkt niet dat zij dat zal zijn, want volgens haar richt Olke telkens als eerste zijn aandacht op haar.
In Canada worden piepers en wortels geschild boven de prullenbak. Dat scheelt weer een schaaltje afwassen (tip van Riks). Marit neemt zoveel momentjes met boer Riks als maar mogelijk is. En dat lukt haar goed, Riks vindt het met haar beduidend makkelijker gaan als met de andere twee vrouwen. Eline merkt dat ook, ze vertelt dat ze echt merkt dat je wel je momentjes moet pakken met Riks, want het gaat allemaal snel voorbij. Dus vertelt ze om half 7 ‘s ochtends tussen de koeien die gemelkt moeten worden dat dit toch echt een leuk werkje is, en best leuk om je bed voor uit te komen. Om daarna ietwat chagrijnig in de ruimte te gaan staren (dat snap ik best, ik ben om half zeven ook niet de vrolijkste Margje). Eline blijkt thuis een zoontje van zeven te hebben. Say what? Dus ook zij zou, net als Harriët, eventueel een kind laten verkassen naar de andere kant van de wereld? Bij mij thuis op de bank geven de kinderen aan dat ze blij zijn dat ik geen boer zoek. Ik snap ze wel. Emigreren is niet echt ons ding…
Na het koeien melken wordt het ontbijt gemaakt. En dan vindt de nu al wereldberoemde staafmixerconversatie plaats. Je had er bij moeten zijn. Claudia blijkt haar momentje in de keuken te pakken. Riks weet dan wel niet wat een staafmixer is, ook zonder staafmixer kan ze haar bananenpannenkoekjes bakken. Je ziet haar denken, de liefde van een man gaat door de maag. En Riks kijkt er goedkeurend naar. Eline ziet haar kansen dalen. Maar ja, vindt maar eens een nieuw momentje…
Bij boer Marc loopt het allemaal stroef laat staan dat er momentjes zijn. Er lijkt weinig energie in te zitten. Figuurlijk én letterlijk, want de stroom valt uit. Dus moeten ze in het donker afwassen. Het moment om de kaarsen aan te doen en romantisch bij kaarslicht een wijntje te drinken zou je zeggen. Maar Marc pakt de enorme zaklamp erbij en gaat laten zien dat er vleermuizen zijn. “Nou, okay, leuk” aldus Marc zelf, die ook wel inziet dat het allemaal niet zo lekker loopt. Daar helpt zelfs geen sterrenkijken-app aan. Hij ziet er wel de humor van in, dat scheelt. “Oooh, when is this gonna stop?” vraagt hij zich vertwijfeld af.
Wij vrezen een beetje dat Marc straks als enige boer geen vrouw over gaat houden aan het programma. Maar denken niet dat het dan ophoudt. Als hij single blijft zal er vast een significante stijging in het aantal verkochte vliegtickets naar Zambia te zien zijn. Allemaal vrouwen die denken dat ZIJ die boer vast wel weten te ontdooien en kunnen laten ontspannen.
Maar er is hoop. Marc beseft dat ie een dag later al zal moeten kiezen, en dat ie nog steeds geen idee heeft wie hij het leukst vindt. Dus belooft hij ons en de cameraploeg dat hij de volgende dag zijn mannelijke charmes in de strijd zal gooien. Die mannelijke charmes blijken vooral te bestaan uit het laten zien van zijn blote barst. En dat helpt. AnneKim en Anke zwijmelen glimlachend weg bij het zien van zijn zongebrande en gespierde torso. Ze gaan namelijk zwemmen en snorkelen in een van de vissenbassins (of, hoe Marc het zegt: zijn speeltuin). Marc doet daarnaast nog wat stoer op zijn vissenkwekerij en stuurt een speedbootje over het enorme meer. Dat is weer eens wat anders dan een trekker.
Irene vindt het uiterlijk van een man voor minder dan 50% bepalend voor of ze iemand leuk vindt of niet. Anke vindt Marc een mooie man en lijkt het uiterlijk voor een groter percentage dan 50% belangrijk te vinden. AnneKim heeft ook iets met percentages, ze blijkt een soort autistische trekjes te hebben. Ze wil alles, maar dan ook alles weten. Niet van Marc, maar van zijn visserij. Wat de voerconversie is bijvoorbeeld. Ze wil kennis opdoen. Hoeveel voer krijgen de vissen? Hoe groot zijn de voerkorrels. Wat is het percentage eiwit en vet? Kijk, dat zijn gesprekken, daar kan Marc wat mee. Veel beter dan moeten praten over gevoelens.
Bij boer David in Roemenië loopt het sowieso niet stroef en wordt er wel gemakkelijk gepraat. Er vinden hele gesprekken plaats over de liefde en gevoelens en na deze avond vol gesprekken is er een nieuwe dag waarin hij de vrouwen meeneemt naar een boerderij van een vriend. Dan kunnen de vrouwen vast kijken hoe een varkenshouderij eruit ziet. Maar niet nadat Mara eerst even haar momentje pakt door als eerste op te staan en samen met David de afwas te doen. Hij wordt er een beetje zenuwachtig van, zo lijkt het. Iets te enthousiast spat het afwaswater zijn broek nat. Na al die maanden in je eentje afwassen opeens naast een vrouw in je eigen keuken te staan is ook niet niets natuurlijk. Gelukkig komen de andere meiden ook snel gapend en al ontbijten.
David is na de gesprekken van de vorige avond bang dat Jorien en hij teveel op elkaar lijken en teveel hetzelfde zijn in doen en laten. Dus pakt hij even een momentje (ha, daar gaan we weer!), om dat eens te bespreken. Jorien beaamt blij zijn vermoedens, zij denkt ook dat ze veel op elkaar lijken. En dat vindt ze heerlijk, want dat lijkt haar namelijk heel fijn in een relatie. Dat David juist aan wilde geven dat hem dat eigenlijk niets lijkt, dat lijkt hij opeens vergeten als zij zo blij naast hem staat te stralen tussen de varkens. Maar ook de andere vrouwen stralen als ze over David vertellen. Ze willen allemaal nog steeds blijven logeren in Roemenië…
(En dan pakt een Roemeense muis ook nog even zijn momentje en laat Susanne en Mara gillend door de stallen rennen. Meest grappige moment van deze aflevering).
Niet alleen bij David willen alle vrouwen zo lang mogelijk blijven logeren, ook bij boer Herman geven alle meiden aan dat ze hem toch wel heel leuk vinden. Maar Pia wil ook wel eens weten waarom Herman haar heeft uitgekozen uit al die meiden die op hem hebben geschreven. Herman laat zich echter niet in zijn kaarten kijken. Hij vertelt dat zij drieën er gewoon bovenuit staken. Pia is teleurgesteld, weer geen diepgang en weer geen antwoord. Toch wil ze wel een kans maken, als de liefde aanklopt wil ze echt dolgraag naar Frankrijk komen als vrouw van Herman. Voordat hij een van de vrouwen naar huis stuurt gaan ze eerst een eindje rijden op de trekker. Als een prins op het witte paard rijdt Herman de drie dames op zijn oranje trekker door het nazomerse Franse landschap en daarna huppelen de meiden door de wei in een poging een paar ontsnapte koeien te vangen. Er volgen daarna nog wat heerlijke boerzoektvrouwse ongemakkelijke momenten waarin serieus en echt waar dingen worden gezegd als “hebben we nog gesprekstof” en “hebben jullie mij dan nog wat te vragen” en dan vertelt Herman eindelijk iets persoonlijks (dat ie ooit een meisje leuk vond, dat hij dat haar uiteindelijk durfde te vertellen en dat hij toen werd afgewezen. Dat heeft hem wel gevormd. Maar de huidige situatie vindt hij makkelijker. Want als hij vandaag iemand naar huis stuurt en dus afwijst, dan komen ze elkaar later vast toch nooit meer tegen, dus zal dat later geen moeilijke situaties opleveren).
En zo gebeurt het dat de boer die nog nooit een relatie had, een meiske naar huis stuurt dat zijn vriendinnetje wilde zijn. Hij laat bij Het Keuzemoment Pia weten dat ze terug naar Nederland kan gaan (en daarna lijken Herman, Fleur en Anne dat erg grappig te vinden, hun gegrinnik was nogal ehm… apart). Pia is er een beetje van de wap van. Ze dacht echt dat ze voor het eerst in haar leven een klik met iemand had en liefde kon voelen. En dan nu dit. Moest ze echt terug naar huis en dus ook weer terug naar het treinstation van Parijs met dat enorme keyboard langs al die kleine krappe poortjes? Was dit alles slechts voor 1 logeernacht? Verdrietig en chagrijnig reist ze terug naar huis. Wat nou, moppert ze, die Herman zocht toch een zelfstandige meid die haar eigen ding blijft doen, en nu kiest hij voor een studente??!! Ze snapt er niets van.
Oh jee Herman, duim maar dat ze nooit naar een BZV-reünie komt: Hell hath no fury like a woman scorned…
Wij wensen Pia toch:
Ook leuk; Yvon had speciaal voor haar bezoek aan Herman haar fanfarejasje aangetrokken. Ik ben nu heel benieuwd naar haar outfits voor bij het keuzemoment van Marc (iets in een vissengraatje?), Olke (iets in poepbruin vermoed ik), Riks (koeienprintje?) en David (biggetjesroze?).