Boer zoekt vrouw; de logeerweek deel drie, wie mag er blijven en wie moet gaan?

Kiezen is niet echt mijn ding. Maar de boeren die meedoen aan Boer zoekt Vrouw weten dat het daar uiteindelijk wel op uitdraait: kiezen zullen ze. Of ze nou willen of niet. Eerst moeten ze tien brieven uitkiezen. Daarna vijf vrouwen voor de dagdate en vervolgens drie logees. En daarna moet je uit die drie weer twee kiezen die het niet worden. Ga er maar eens aanstaan.

Zelf vond ik de verkiezingen van afgelopen week al ingewikkeld. Maar goed, ik kon dan natuurlijk ook kiezen uit meerdere partijen en nog meer personen. De boeren hoeven maar te kiezen uit drie (of als je Herman heet en al een keer gekozen hebt, zelfs maar twee) vrouwen. Zelf kies ik tijdens de verkiezingen trouwens ook altijd voor een vrouw, maar dat geheel terzijde. Maar ik had in ieder geval nog een stemwijzer. De boeren moeten het zonder stemwijzerhulp doen. Gelukkig hebben ze dan nog familie die kan helpen. Maar of dat het meest slimme is wat je kunt doen? Als mijn Lief had geluisterd naar zijn ouders, dan was hij zeker niet met mij getrouwd. En toch maakte hij (wij) een juiste keuze, want morgen hebben we al precies 30 jaar ‘verkering’ (en dinsdag zijn we al weer 22 jaar getrouwd!), maar ook dat weer geheel terzijde (en ja, ik was inderdaad 5 toen we verkering kregen, kuch, ahum, dus….). 

Goed. De boeren dus. Er werd bij alle internationale boeren nog volop gelogeerd. Maar de logeeridylle werd ruig verstoord door Yvon, die met een ticket richting Schiphol voor de deur stond. Er moest nu eenmaal een vrouw naar huis. Olke, Riks, Marc en David moesten zeggen wie dat ticket kreeg.

Maarrrrrrrrrrrrrrr…..

Alles ging inderdaad anders ja. Want zowel Riks als Marc hoefden helemaal niet te kiezen. In Canada èn in Zambia stapte er namelijk een logée zelf op. Alsof we opeens in Ik vertrek beland waren (maar dan de omgekeerde versie: terug naar NL!).

In Canada had Claudia het troosteloze besneeuwde landschap eens in haar opgenomen en vervolgens een goed gesprek met de hond gehad. Daarna wist ze het zeker; Canada en Riks waren voor haar niks. Marit en Eline waren hier wel blij mee. Want zij zagen Canada en Riks nog steeds wel zitten. En Riks hield hen allebei tevreden door hen te laten geloven dat hij anders Claudia naar huis had gestuurd en dus sowieso met hen tweeën over had willen blijven. Riks en Yvon zwaaien Claudia na. De andere twee vrouwen blijken A. geen afscheid te durven nemen met de camera erop en blijven binnen zitten B. vonden Claudia niet aardig genoeg om uit te zwaaien en bleven binnen zitten. Hoe dan ook, ze bleven binnen zitten. Riks grapte bij terugkomst dat als ze alsnog weg wilden, ze dat snel moesten zeggen, dan konden ze de auto met Claudia nog terughalen. Maar nee hoor, de dames wilden het koude Canada nog niet verlaten.

In het veel warmere Zambia doet Marc zijn best zijn drie vrouwen wat beter te leren kennen. Dus laat hij ze meewerken in zijn bedrijf en bespreekt bij tijdens het eten op een idyllische plek wat ze er nou eigenlijk van vinden. Dat blijkt al gauw weer over zijn bedrijf te gaan. Dus echt persoonlijk wordt het niet. Irene ervaart het persoonlijk allemaal wel als te intensief. Ze blijkt eerder voor De Liefde naar het buitenland te zijn gegaan. En dat is niet goed gegaan. Ze twijfelt of ze wel weer voor een man Nederland wil verlaten. Ze weet gewoon niet wat te doen. Blijven en het keuzemoment afwachten, of zelf opstappen?  Yvon gaat hier therapeutisch nog wat op door en stuurt haar naar een strafbankje om eens goed na te denken. Ik heb het gevoel dat Yvon haar wil pushen om te zeggen dat ze naar huis wil, maar dat kan mijn eigen beeld van het gesprek zijn, want mijn meekijkende Lief deelt deze mening niet. Hoe dan ook. Irene komt terug en geeft aan dat ze er inderdaad niet aan toe is, aan een nieuwe relatie. Zo jammer, omdat ik echt denk dat Irene goed bij Marc had kunnen passen. Maar helaas, niemand die mij inhuurt als relatiestemwijzer, dus mijn mening doet er weer eens niet toe. Hoe dan ook, Marc wordt er bij gehaald. Irene zegt dat ze nog niet open staat voor een nieuwe relatie. Marc zegt drie keer Okay op elke zin die ze zegt. Maar dan komt er opeens toch wat emotie los en zegt hij ook nog Jammer. En dat ze zo dezelfde humor hebben. Maar Irene ziet er de lol nog niet van in en vetrekt naar het vliegveld. Oooooh Marc, had je nou maar eerder laten weten hoe leuk je haar vond, dan was ze vast gebleven. Maar jouw “Even knuffelen?” kwam te laat. Te laat. (En even, heel even, dacht ik jouw zien denken: “Ik wil ook naar huis”….)

Annekim en Anke vinden het eigenlijk aan de ene kant wel fijn dat zij nog over zijn, maar hadden liever gehad dat Marc zelf die keuze had gemaakt. Nu is het maar afwachten of Marc wel voor hen zou hebben gekozen als Irene was gebleven. Marc is niet van plan hier uitsluitsel over te geven. Maar hij is wel blij dat zij in ieder geval nog wel in Zambia willen blijven. De meiden zelf zijn ondertussen vervuld naar verlangen. Naar die mooie fysiek van Marc waarschijnlijk?!

In Texas ging er niemand vanzelf naar huis. Olke moest dus zelf kiezen. En hij luisterde naar zijn hart. Of naar zijn ouders. Dat is wat onduidelijk. Hoe dan ook, nadat hij samen met zijn ouders en de vrouwen bij zijn ouders thuis heeft gegeten, bespreekt hij met zijn ouders op de veranda nog even wat hij nou moet doen. De vader van Olke laat duidelijk weten dat een vegetariër niet in de familie past. Want Wij eten alles. Dat klinkt bijna eng, en ik krijg een visioen van een vampierenfamilie die Harriët opeet, maar zo ver komt het gelukkig niet. Olke stuurt Harriët namelijk terug naar Nederland. Alberdien kan haar geluk niet op. De kans dat zij en Olke binnenkort gaan zoenen wordt zo alleen maar groter. Maar Sandra geeft de strijd niet op. Ook zij ziet zichzelf wel in Texas wonen en elke dag steak eten. Ze heeft niet voor niets gezellig zitten praten met die vader tijdens het etentje. Olkes hart gaat via de familie, dat heeft ze al lang door! Na alle spanning gaat Alberdien naar de wc, en daarna eten ze macaroni van een jaar oud bij kaarslicht. Zou er vlees door de saus hebben gezeten, of had Harriët best nog een dagje kunnen blijven?

In Roemenië blijkt David een ware Casanova. Alle drie de vrouwen denken namelijk dat ze een speciale band met hem hebben. Want ze wisselen speciale blikken uit. Of hebben van die goede gesprekken. David bekent bij Yvon dat hij misschien iets te veel met alle winden heeft meegedraaid de afgelopen dagen. En dan zijn die winden dan dus vrouwen. Want hij heeft hen allemaal laten geloven dat hij dol op ze is. Maar dat kan dus niet, want er moet iemand naar huis. En hij weet al wie het is. Ook David maakt weer niet gebruik van mijn relatiestemwijzer. Want ook bij David vertrekt de vrouw waarvan ik dacht dat ze het beste bij hem zou passen. Hij stuurt namelijk Jorien naar huis. Die had het zelf ook niet zien aankomen, maar ze houdt zich groot.

Oh ja, en dan was er nog boer Herman. Daar gingen de overgebleven twee vrouwen gezellig mee kalven tillen en boerenkool oogsten. Beide meiden geven aan dat ze het gevoel hebben dat ze al weken rondlopen op de boerderij, ze voelen zich thuis en gaan volledig op in de dagelijkse gang van zaken. De moeder van Herman (die zo op Anne lijkt, dat ze ook zo de moeder van Anne had kunnen zijn) schijnt het ook wel gezellig te vinden, twee van die dames erbij. Ze drinken samen wijntjes en het lijkt erop dat als Yvon niet langs zou komen met een treinticket, zowel Anne op haar hartjessloffen als Fleur met haar knotje op haar hoofd tot in de lengte van dagen al giechelend in Frankrijk hadden kunnen blijven. Herman had dat vast ook wel gezellig gevonden. Kunnen ze leuk elk weekend zijn fotoboeken vol koeien doorkijken en daarna samen taarten bakken. Yvon, lieverd, blijf toch thuis, laat ze lekker communetje spelen. Dan zijn wij in Nederland de eerste Boer zoekt Vrouw editie waar een polyamoryrelatie overblijft. En hoeft Herman niet te kiezen!