Ik kijk met jullie mee hoor. Naar de speeddatende boeren. Als een soort afleiding. Want het nieuwe nieuwe normaal is dat ik bij het 8 uur journaal steeds moet huilen. Ook al heb ik de beelden al eerder op Twitter gezien. Het blijft binnenkomen.
Al die vluchtende mensen.
Dat dode gezin, naast hun koffers op straat.
De Finnen die tulpen uitdelen aan Russen die niet langer bij Rusland willen horen en per trein naar Helsinki een onbekende toekomst inreizen.
Alle onmacht.
Dan zijn liefdezoekende boeren een oase van kneuterigheid in alle ellende.
Maar er over bloggen lukt niet.
Ik lig namelijk misselijk onder een dekentje.
Niet alleen misselijk van de oorlog, maar ook van één of ander virus ofzo. Alle coronatesten slaan nog negatief uit, dus blijven we maar positief over dat we niet weer Corona in huis hebben. Maar ondertussen ben ik te brak om de notulen van Boer zoekt Vrouw bij te houden. Geen BZV blog dus deze week. Iedereen die normaal niet kijkt en hier de info uit mijn samenvattingen haalt: sorry! Volgende week ben ik hopelijk weer fris en fruitig genoeg om over de dagdate te vertellen. Om te bloggen over een universum waar de oorlog niet lijkt te bestaan. Waar niemand voor haat, maar iedereen voor liefde lijkt te gaan…
Dikke, vredelievende beterschapsknuffel!
Beterschap!
En ja, de actuele nieuwsberichten slaan ook op de maag… 🙁
Ik kan het puur rationeel wel bevatten wat daar gebeurt, maar mijn gevoel weigert dat te snappen.
Liefs, Janine