Brainfog

Regelmatig kom ik niet op woorden die ik wil zeggen. Val ik halverwege een zin stil omdat ik niet weet welk woord er dan moet komen. Ik voel mezelf dan zoeken in een soort leegte naar het juiste woord in een vacuüm dat minutenlang lijkt te duren. In werkelijkheid is het maar een paar seconden, maar het voelt vaak langer. Soms komt het woord helemaal niet omhoog en moet mijn gesprekspartner het invullen of gokken.

Op andere momenten zeg ik soms een woord terwijl ik eigenlijk een heel ander woord bedoel. Meestal hebben de verwisselde woorden wel met elkaar te maken. Zeg ik Zweden als ik Finland bedoelde, stoel in plaats van tafel of maandag als het woensdag moet zijn. Zodra het verkeerde woord mijn mond uitkomt weet ik dat het fout is, toch zeg ik het alsof het de waarheid is.

En altijd weer voelt het zo gek allemaal, alsof mijn hersenen en mijn lijf niet helemaal goed werken en ik er geen controle over heb.

Ook ben ik wel eens vergeten dat ik bepaalde dingen (al) heb gedaan en schiet ik ineens in de stress om iets waar geen stress meer voor nodig is.

Het is gewoon soms mistig in mijn hoofd. Niet ze heftig dat ik niets kan zien door dikke mist, maar wel van die mist die met luchtige flarden voorbij drijft en die je voor een seconde of twee even helemaal verrast.

De brainfog was vlak na mijn Coronabesmetting heel erg, waardoor ik vind dat het nu eigenlijk best heel goed gaat. Zo kan ik weer gewoon boeken lezen bijvoorbeeld, daar kon ik een tijd lang echt de concentratie niet voor opbrengen. En het lukte me ook om mijn toneelteksten te onthouden. Toch fijn dat dat allemaal weer gaat! Dus ik vergeef mezelf en mijn hersenen maar even dat er zo nu en dan een flardje mist opsteekt en kijk vooral naar al het zonnige in mijn leven. Past ook veel beter bij het weer van de afgelopen dagen 😉