Category: –

Dinsdag was ik de hele werkdag in Groningen (want studiedag daar), vandaag had ik de hele werkdag een congres in Utrecht en ook morgen moet ik voor een bijeenkomst weer naar Utrecht. Inclusief reizen zijn dat lange en drukke dagen. En door al die bijeenkomsten kom ik gewoon niet aan “gewoon” werken toe. Eigenlijk kom ik deze week dus een paar dagen tekort. Iemand nog een dagje of twee over misschien?
Geef ik ze in een voor mij rustige periode wel weer aan je terug. Ergens rond Sint Juttemis ofzo.

Donderdag deed ik twee uur lang sportief in een boksschool. En ik vond het nog leuk ook. Dat had ik van te voren ook niet kunnen verzinnen. Het kwam voornamelijk door het leuke gezelschap, want het was samen met collega’s en ik heb echt leuke collega’s. En dat de twee jongens die de boksschool leiden er een feestje van maakten hielp ook wel mee. Maar alsnog was het bijzonder dat ik er zo’n lol in had. Ik ben namelijk niet zo van de sport en sportscholen. Maar deze donderdag deed ik twee ontdekkingen, boksen blijk ik best leuk te vinden en mijn buikspieren zijn totaal verdwenen.

Deze twee bevindingen hebben vriendin Esther en ik vandaag maar meteen een soort van ten gelde gemaakt; we zijn bij een plaatselijke sportschool langs geweest voor een kennismaking en korte rondleiding en binnenkort gaan we een proefles Boksfit meedoen. Ik stond gewoon te kijken van mezelf.

Over kijken gesproken. Toen ik vanmiddag in de badkamer in de spiegel keek zag ik een nieuwe Margje terugkijken. Eentje die serieus van plan is haar buikspieren terug te vinden en misschien ook wel zichzelf.

Regelmatig kom ik niet op woorden die ik wil zeggen. Val ik halverwege een zin stil omdat ik niet weet welk woord er dan moet komen. Ik voel mezelf dan zoeken in een soort leegte naar het juiste woord in een vacuüm dat minutenlang lijkt te duren. In werkelijkheid is het maar een paar seconden, maar het voelt vaak langer. Soms komt het woord helemaal niet omhoog en moet mijn gesprekspartner het invullen of gokken.

Op andere momenten zeg ik soms een woord terwijl ik eigenlijk een heel ander woord bedoel. Meestal hebben de verwisselde woorden wel met elkaar te maken. Zeg ik Zweden als ik Finland bedoelde, stoel in plaats van tafel of maandag als het woensdag moet zijn. Zodra het verkeerde woord mijn mond uitkomt weet ik dat het fout is, toch zeg ik het alsof het de waarheid is.

En altijd weer voelt het zo gek allemaal, alsof mijn hersenen en mijn lijf niet helemaal goed werken en ik er geen controle over heb.

Ook ben ik wel eens vergeten dat ik bepaalde dingen (al) heb gedaan en schiet ik ineens in de stress om iets waar geen stress meer voor nodig is.

Het is gewoon soms mistig in mijn hoofd. Niet ze heftig dat ik niets kan zien door dikke mist, maar wel van die mist die met luchtige flarden voorbij drijft en die je voor een seconde of twee even helemaal verrast.

De brainfog was vlak na mijn Coronabesmetting heel erg, waardoor ik vind dat het nu eigenlijk best heel goed gaat. Zo kan ik weer gewoon boeken lezen bijvoorbeeld, daar kon ik een tijd lang echt de concentratie niet voor opbrengen. En het lukte me ook om mijn toneelteksten te onthouden. Toch fijn dat dat allemaal weer gaat! Dus ik vergeef mezelf en mijn hersenen maar even dat er zo nu en dan een flardje mist opsteekt en kijk vooral naar al het zonnige in mijn leven. Past ook veel beter bij het weer van de afgelopen dagen 😉

De komende weken ga ik elke dinsdag weer naar school. De Hanzehogeschool in Groningen. De stad waar ik van 1988 tot 1995 woonde en studeerde. Waar ik toen stages liep, bijbaantjes had en oppasgezinnen. En waar ik ondertussen al jaren niet meer ben geweest. Laat staan in de collegebanken zat.

Stiekem ben ik een beetje ongerust. Ga ik het wel volhouden om van negen tot half vijf lessen te volgen? Gaat mijn brein het allemaal volgen? Zal ik de oudste deelnemer van deze leergang zijn?

Morgenavond weet ik of mijn tijdelijke studentenleven me een beetje bevalt. Gelukkig betaalt mijn werkgever dit alles, bouw ik tenmiste geen nieuwe studieschuld op!

Het komende weekend is ons huis opeens heel vol. Zo vol dat Lief en ik er zelf niet meer inpassen!

Oudste studeerde van eind augustus tot eind december in Finland en leerde daar een stel leuke mensen kennen. En bijna die hele vriendengroep van daar komt dit weekend hier logeren. Sommigen vanuit thuis, anderen op doorreis vanuit Finland. Het is een internationaal gezelschap namelijk, ze komen uit Frankrijk, Duitsland, België en Canada! Ze gaan samen het Songfestival kijken, bijkletsen en logeren hier dus allemaal twee nachten. Daarna vertrekt iedereen weer terug naar de landen waar ze oorspronkelijk wonen en studeren. Gelukkig heeft Oudste ook hier in Nederland een fijne vriendengroep, want ik weet dat ze de logees van dit weekend, en eentje in het bijzonder, heel erg zal gaan missen straks. Dus een aantal lieve vriendinnen hier in Nederland kan ze vanaf maandag zeker wel gebruiken!

Wij zorgen vanavond voor een welkomstdiner en vertrekken daarna voor een weekendje weg. We gaan onze nieuwe fietsendrager voor achter op de auto voor het eerst gebruiken. Ik voel me heel volwassen nu.

Kom bij me zitten, sla je arm om mee heen
en houd me stevig vast.
Al die berichten,
over protesten en stomme overlast
Vanavond, toont de wereld  zijn ware gezicht

Kom bij me liggen,  sla je lijf om me heen
‘t is negen uur geweest
We blijven binnen,
voorlopig geen kroeg
of groot verjaardagsfeest
Vanavond, toont de stilte haar ware gezicht

Want het is zo stil op straat
ook geen fietsers zonder licht
het is zo stil op straat
nog geen voetganger in zicht
En het is zo stil op straat
thuisblijven opeens verplicht
het is zo stil op straat

Iedereen kijkt maar niemand zegt wat hij denkt
Iedereen kijkt maar niemand is wie je denkt

En het is zo
stil op straat
Zo stil op straat….

met dank aan Van Dik Hout

Ben jij?

Ken jij?

Vandaag is voor jou. Dank voor alles wat je doet!