Steeds weer een nieuw verhaal
Er is een boekenmarkt in de stad vandaag. Inclusief een kinderboekenpersonagesparade. Zelf vond ik daarvan de Pipi het leukst. Maar misschien ben ik iets te bevooroordeeld omdat ik haar al bijna 17 jaar ken…
Ik zocht en scoorde Dwarsliggerboekjes en zat samen met Lief op een terrasje. En opeens voelde het als vakantie. Het duurt alleen nog iets van drie keer drie is zes weken voordat het zover is.
Gisteren zei ik nog tegen een vriendin dat ik zo dankbaar ben dat mijn beide ouders er nog zijn. En dat het zo fijn is dat ik elk jaar een weekje met mijn moeder op vakantie kan. Dat ik besef hoe bijzonder dat is.
Mijn vader en moeder zijn van dezelfde generatie als La Bijl. Mijn moeder kreeg in 2004 haar eerste TIA. Martine Bijl had in 2015 een hersenbloeding. Waar mijn moeder wonderbaarlijk snel weer opknapte, moest Martine Bijl tijdenlang revalideren en kwam het nooit meer echt goed. In het prachtige en bijzondere boekje “Rinkeldekink” beschrijft Bijl eerlijk en oprecht hoe haar leven (en zijzelf) veranderd is na de hersenbloeding. Soms is het verhaal grappig, soms donker en overrompelend. Ik las het vol verwondering, met tranen en respect.
Martine Bijl is vorige week donderdag overleden. Aan de complicaties van die hersenbloeding van vier jaar geleden, zo meldt het nieuwsbericht. Ik was er even stil en onder de indruk van.
Ik weet zeker dat mijn moeder het bericht, net als ik, met gemengde gevoelens zal lezen. Met medeleven voor Martine en haar nabestaanden, maar ook (zonder het vervelend te bedoelen naar anderen) met een klein sprongetje in ons hart en een zucht van geluk dat het verhaal van mijn moeder en haar TIAs een positiever vervolg had. Want dat is wat de dood ons brengt: nog meer dankbaarheid voor het leven.
In december 2018 schreef ik DIT blogje. Over dat ik amper nieuwe kleding had gekocht in 2017 en 2018 (van 2016 wist ik het niet meer). Dit alles in een poging wat duurzamer te leven.
Sommige vriendinnen dachten dat ik met dat blogje een soort belofte had gedaan om in heel 2019 geen kleding te kopen. Ik las mijn tekst nog eens na en vond gelukkig die bewering niet. Want ik kocht dus wèl nieuwe kleding afgelopen kwartaal.
Het leek namelijk wel of het universum me wilde pesten. In de weken na het publiceren van mijn blogpost over mijn pogingen geen nieuwe spullen te kopen, maar tevreden zijn met wat ik al had, ging er van alles kapot. Ik bleef met een jurk achter iets haken en scheurde het kledingstuk onherstelbaar kapot. Vervolgens hield ik aan een gezellige leesclubavond een vernaggelde tuniek over; de mooie tafel waar we de hele avond aan gezeten hadden en waar ik regelmatig tegenaan aan had geleund bleek van ongeschuurd/ongelakt hout te zijn en had een groot stuk van voile voorkant ontoonbaar gemaakt; allemaal lelijke haken en beschadigde stof. Daarna bleken twee broeken gewoon helemaal versleten en ging een jurk kapot in de wasmachine.
En kijk, ik wil veel doen voor een beter klimaat. Maar met kapotte spullen rondlopen gaat ook mij iets te ver.
Dus hangen er ondertussen in mijn kast twee nieuwe tunieken, kocht ik twee leggings ter vervanging van de broeken en maakte ik het geheel af met een zwart vest (wilde ik eigenlijk al twee jaar hebben). En in de schoenenwinkel slaagde ik voor een paar halfhoge laarsjes met een hak (ik had niets met een hakje meer) en een stel stoere boots (want ik had geen normale schoenen meer).
Best een investering opeens. Maar al met al nog steeds maar 2 tunieken, 2 paar schoenen, 1 vest en 2 leggings. Soort van twee setjes dus ;-). En hoewel dit meer is dan ik van plan was voor het eerste half jaar van 2019, doet het me goed dat het vooral ter vervanging van oude/kapotte stukken is. Dat scheelt dan weer een beetje.
Vorig weekend was ik met Lief een dagje in Amersfoort. Samen slenterden we op zaterdagmiddag door de stad. Toch ook even kijken bij de nieuwe zomercollecties van winkels die we in ons eigen stadje niet hebben. Ik paste van alles aan. Maar telkens weer dacht ik: Heb ik dit nou echt nodig? Voegt het iets toe? Is het het geld en de milieubelasting waard? Steeds was het antwoord (soms na lang twijfelen hoor, ik geef het toe): “Nee!”. Dus alles ging terug de rekken. Uiteindelijk kochten we niets. Of wacht, toch wel. Een thermosbeker voor Lief. Kan hij koffie van thuis meenemen de trein in. Veel goedkoper. En als ie dan onderweg toch nog eens koffie wil, hoeft hij geen weggooi bekertje te kopen. Best duurzaam! 😉
Ga ik nu eens vragen hoe het die ene vriendin vergaat die na het lezen van het vorige kledingblogje reageerde met haar plan een heel jaar geen nieuwe kleding te kopen. Zou het haar lukken? In februari had ze alleen nog maar een tweedehands jasje gekocht. Benieuwd of ze het volgehouden heeft!
Ergens deze week overviel het me opeens. Het gevoel van nu. Dat nu alles eigenlijk gewoon een soort van perfect was. Dat nu een tijd zou zijn waarover we (Lief en ik, of de kinderen, of elk apart, iemand van onze We dus) ooit zouden zeggen dat het goed was toen.
Want het was goed. Mijn kiespijn was weg, het gaat goed met iedereen van mijn eigen en ouderlijke gezin, we hebben banen, vrienden, elkaar, mooie reisplannen en bijbehorende spaarplannen, de zomer komt er aan, het huis is fijn, de kasten vol (genoeg eten, boeken en kleding), geen grote zorgen, een slapende kat op de vensterbank, dat soort dingen. Ik zat op de bank in de voorkamer en hoorde en zag Lief en de kinderen ouwehoeren in de keuken. Ze hadden lol, moesten lachen met elkaar. En daar werd ik zo gelukkig van, dat vrolijke gelach, dat ik dus opeens besefte dat dit het was. Deze nu. Geen groots en meeslepend moment ergens op een bijzondere plek, maar gewoon het alledaagse gewone, thuis. Nu. Hier.
De muziek ging uit
iedereen viel stil
Alleen de koelkast
van het restaurant
maakte nog geluid
We zijn stil voor 2 minuten
boven onze fajitas
Ik staar in de kaars
en lees dan plots daarachter
“tortillas zonder gluten”
Beschaamd kijk ik omhoog
stop met lezen
denk aan oorlog
onmacht en verdriet
en houdt het dan niet droog
De stilte doet me goed
een gevoel van verbondenheid
zweeft door Popocatepetl
we zwijgen omdat we het willen
niet omdat het moet.
Oudste en Jongste gaan komende zomer, samen met nog drie meiden uit hun vriendenkring, een weekje de animatie op een kleine camping verzorgen. Daar is elke zomer een week tot Kinderweek gebombardeerd, elke ochtend in die ene week kunnen de ouders dan hun kinderen richting de grote tipi midden op het eiland sturen waar ze dan een paar uur lang vermaakt worden. Dit jaar dus door een leuk stel pubers. Die hun taak trouwens heel serieus nemen, ze zijn al maanden aan het nadenken over wat ze willen gaan doen en organiseerden hiervoor heuse vergaderingen!
Die leuke pubers vertrokken gistermiddag om twee nachten te gaan slapen op het campingeiland. Ter extra voorbereiding op de leuke, maar dus ook serieuze taak die hen in augustus wacht. Toen de trein vertrok scheen de zon nog hardop. Een paar uur later was Nederland, en vooral de regio waar zij kampeerden bedekt onder donkere onweerswolken. Het flitste en donderde en er waren gigantische stortbuien vol regen. Dat ging de halve nacht zo door.
We bekijken het maar positief. Met de zomers in Nederland weet je het ook maar nooit. Met een beetje pech regent het de hele Kinderweek. Dan kunnen ze deze drie dagen leuk gebruiken voor het verzinnen van zoveel mogelijk “binnenactiviteiten”. En hé, pas in een echte Hollandse regenbui komt het survivalgen naar boven wat je nodig hebt op een onbewoond eiland.
Bijna jammer dat ik geen kleine kinderen meer heb, anders had ik ook leuk een weekje kamperen op een onbewoond eiland tijdens de Kinderweek kunnen boeken! 😉
Er waren eitjes. En lekkere broodjes. Extra veel keuze in het beleg en fruit. Een fijn paasontbijtje samen met de logerende nichtjes. Lekkere koekjes bij de thee en koffie toen mijn ouders hen kwamen halen voor een logeernachtje bij hen thuis. Ons gezin luierde een paar uur door, aten een door Lief gemaakte fruitsalade en daarna stapten we op de fiets. We fietsten in het zonnetje langs groene weilanden vol schapen en door bossen waar citroenvlinders voor een vrolijk geel accentje zorgden. Ik zag paardebloemen, pinksterbloemen (te vroeg, te vroeg), madeliefjes en rook overal de bloesem van verschillende bomen en struiken. Het was heerlijk.
Net als het italiaanse ijsje dat we onderweg veroberden. We volgden nog een route via wat fietsknooppunten en kwamen zo weer thuis aan. Bij gebrek aan kookzin maakte ik een grote bak salade en liet Oudste friet/patat (doorhalen naar keuze) halen. ‘s Avonds ging Lief een bordspel spelen bij vrienden en keken de kinderen en ik een film (The game, zodat ze wat moderne klassiekers kennen: ze vonden hem leuk!).
Een gewone tweede paasdag dus. Maar in al zijn gewoonheid zo bijzonder.
Wij hebben De nichtjes te logeren (= kinderen van mijn broer). De zon schijnt. Er is iets met theater. En lekker eten. En geen wekker. Een beetje pielen in de tuin. Wat lezen, spelletjes doen en meer van dat soort fijne zaken. Dat u maar net zo’n vrolijke Pasen als wij mogen hebben!