Category: Alle andere verhalen

Terwijl ik stond te koken, had ik de i-pad op de hoek van het aanrecht staan en luisterde ik via de NPO-app naar het zes-uur-journaal. Er was een chipstekort, hoorde ik.  Verbaasd keek ik op van de snijplank. Een chipstekort? Hoe dan? Laatst had ik nog een reportage gezien waarin werd verteld dat de boeren hun aardappeloogst niet kwijt konden omdat er te weinig patat/frites (lees maar het woord waar jij voor kiest!) werd gegeten nu alle restaurants en voetbalkantines al weken gesloten bleken door de Corona-maatregelen. En nu was er opeens een chipstekort???

Pas toen ik het bijbehorende plaatje ij beeld zag en verder luisterde naar het verhaal bleek maar weer eens waar mijn focus in het leven ligt. Het ging niet over paprika- of naturel chips, maar over computerchips. Daar is een tekort van. En doordat er te weinig computerchips zijn, door te grote vraag naar  electronica waarin die chips een centrale rol speelt, kunnen allerlei producten niet geleverd worden. Waarschijnlijk denken jullie bij een tekort aan chips wèl gelijk aan iets technologisch? Ik niet. Ik denk dus blijkbaar bij alles meteen aan eten. Je bent wat je denkt. Maar om het hipper te laten klinken, noem ik mezelf vanaf nu gewoon een foodie.

Ik stopte in plaats van een chipje maar een cherrytomaatje in mijn mond. En vroeg me af of een CV-ketel eigenlijk ook een computerchip nodig heeft. Want dan kon het nog wel eens lang gaan duren voordat onze haperende ketel vervangen ging worden. Gelukkig wordt het bijna lente, is de vrieskou voorbij en ligt er een zak paprikachips in de voorraadkast. Ons krijgen ze niet!!

 

En. Hoe was jullie 45e Kerstdag???

 

 

 

Als ik tegenwoordig buiten wandel, zeg ik iedereen gedag. Bewust en vooral de alleenlopende wandelaars die ik tegenkom.  De enkelingen dus, zij die in hun eentje op stap zijn. Omdat ik steeds denk “Misschien woont die persoon wel alleen en spreken ze door de lockdown bijna niemand meer en ben ik vandaag de eerste met wie ze echt contact hebben”. Dus glimlach ik naar iedereen, maak oogcontact en zeg iets als Hallo of Goedemiddag.  Ik probeer vriendelijkheid uit te stralen naar alle tegenliggers die ik tijdens mijn wandelingen tref.  Ook naar echtparen hoor. Ik maak verder namelijk geen onderscheid in mijn gedag zeggen.

Al besefte ik  vandaag opeens wel dat die echtparen misschien wel precies hetzelfde denken over mij. Dat ik misschien wel een eenzame alleenstaande ben. En is dat de reden dat zij mij gedag zeggen.

 

Eigenlijk ben ik nu banger voor dat virus dan tijdens de eerste lockdown. Stomme Corona.

Zelf kreeg ik gelukkig steeds een negatieve uitslag als ik moest testen vanwege klachten, werk of een melding van de Coronamelder-app. Maar nu hebben een paar mensen die ik lief heb een positieve uitslag gekregen. En dat brengt toch zorgen met zich mee.

Die zorgen waren er al eerder. Voor hetkindaanhuis (de dochter van de buurvrienden om de hoek), een vriend in Amsterdam, het gezin van een vriendin, de kinderen van andere vriendinnen en de buren van een paar huizen  verderop.  Kende ik in de eerste lockdown nog helemaal niemand die besmet was (of, misschien wel beter gezegd: toen wisten we misschien niet dat iemand besmet was), nu komt het allemaal (soms letterlijk), steeds dichterbij.

Ik kan niet veel meer doen dan kaartjes of fruitmanden sturen, iets lekkers afgeven bij de voordeur of een tijdschrift door de brievenbus gooien. En zorgen maken heeft eigenlijk ook helemaal geen zin. Dat weet ik best.

Maar het is januari. Winterdipmaand bij uitstek. Die is al moeilijk zonder lockdown, laat staan met Corona-zorgen.

Dus duim gerust even mee, dat het bij iedereen die jou en mij lief is en die besmet is gewoon bij heftige griepverschijnselen blijft. En dat we over een paar maanden allemaal gevaccineerd zijn en ons net wat minder zorgen hoeven te maken. Dan probeer ik tegelijkertijd negatief te blijven, maar positief te denken.

Wat ik mis zijn de kleine dingen.

Mijn ouders knuffelen.

Met een groep vrienden borrelen in de kroeg. Ook al drink ik niet eens.

Dat de buurvrienden en hun kinderen komen eten en dan aanschuiven aan de lange eettafel.

Een huilende vriendin troosten door een arm om haar heen te slaan.

Naar het theater gaan. En dan na afloop van de voorstelling napraten over het theaterstuk en het leven in het algemeen.

Hard lachen met de vrouwen van de leesclub. Of onbevangen en zonder afstand lekker improviseren met de meiden van theatergroep Op Woensdag.

Een wereld zonder Coronamaatregelen en de bijbehorende beperkingen voor mijn kinderen.

Iedereen die ik vanaf maart niet in real life heb gezien weer eens in real life zien.

Kleine dingen die ik tien maanden geleden allemaal heel gewoon vond. En die nu groot en belangrijk blijken te zijn. Nu het niet meer kan of het er niet meer is.

Ik mis ze. Ik mis het allemaal. Terwijl ik tegelijkertijd blij ben met alles wat ik wel heb (een huis, een baan en inkomen, een auto waar ik mee op pad kan (naar wat nog wel mag), een goedgevulde boekenkast, werkend internet en een Netflix abonnement bijvoorbeeld) en vooral met wie ik nog wel heb (mijn gezin, familie, vrienden, jullie); ik hoefde van niemand afscheid te nemen. Ik besefte meer dan ooit wat voor gezegend mens ik was en nog steeds ben.

En ik weet

ik mis nu misschien van alles

maar

ooit zal ik missen

wat (wie) ik nu allemaal juist heb.

 

 

Ik was een van de eerste deelnemers/gebruikers. Hij was nog niet eens helemaal af en nog maar werkzaam in een paar provincies. Toen ik de Coronamelder-app installeerde had ik echter niet verwacht dat ik maanden later echt een melding zou krijgen.

Hoewel ik me prima voelde (geen klachten zoals dat tegenwoordig heet), raakte ik er wel een beetje van in de war. Op het nieuws had ik eerder die dag gehoord over de mutaties van het virus in Engeland. Al het coronanieuws greep me steeds meer aan. En nu dit berichtje.

‘s Middags hadden Lief en ik juist nog wat afleiding gezocht en waren gaan wandelen langs de zee. Even een ander uitzicht, even letterlijk en figuurlijk de wind om en door ons hoofd. Het was prachtig. Nederland kan zo mooi zijn. Herstel, Nederland IS gewoon mooi. Maar je moet het wel willen zien.

Ik zag het.

Er waren weinig mensen. Afstand houden was geen probleem.

Maar eerder die week, op donderdag 17 december volgens de app, moest ik dus in de buurt zijn geweest van iemand die nu aan de Coronamelder-app had laten weten dat hij/zij/hen positief was getest. Ik probeerde die donderdag te herinneren. Wat had ik gedaan, waar was ik geweest, wie had ik gezien. De enige conclusie die overbleef was dat het iemand uit de supermarkt moest zijn. Hadden de besmette persoon en ik te lang toevallig achter elkaar aan gelopen dat onze telefoons de app bij elkaar hadden geregistreerd? Heb ik te lang bij de kassa gestaan en is de caissière nu besmet en mijn anonieme melder? Ik heb geen idee.

Als ik geen klachten had, zou testen voor dinsdag geen zin hebben. Pas vanaf die dag zou getest kunnen worden of ik ook besmet ben. Morgenochtend sta ik dus in de rij bij de Coronatestlocatie, die zit tegenwoordig heel dichtbij, verderop in de buurt. Ehm… hoe sterk is zo’n bluetoothsignaal eigenlijk?

Toen alle spullen op tafel lagen en ik klaar was om te beginnen  moest ik opeens denken aan mijn kinderen die op de lagere school (basisschool voor de jongere meelezers hier) altijd in de week voor Kerst een kerststukje op school moesten maken.

Ondertussen zijn ze 16 en 18 en maken ze heel andere dingen. Zo knutselt Jongste nu een uitvergrote darmwand met epitheelcellen in elkaar voor biochemie en zwoegt Oudste op Engelstalige essays.

Woensdag kwam er een groot pakket binnen met woeste takken groen, een klosje ijzerdraad, een lege wijnfles en rode versiersels. Het bleek een cadeau van mijn werk, er zat ook nog een tasje vol lekkers bij. Allemaal bedoeld voor de online kerstborrel die op vrijdagmiddag gepland was (meteen na de uitslag van de tweedaagse audit voor twee verschillende keurmerken).

Gistermiddag konden we samen proosten op dat we er nog zijn, dat het met die twee keurmerken wel goed ging komen en op alles wat verder wel goed is in dit rare jaar. En daarna kregen we een online workshop Kerststuk maken. De takkenbossen en versiersels bleken, met de lege fles als basis, een soort mini kerstboom te kunnen worden. Ik leefde me uit alsof ik een nieuwe roeping had gevonden (opeens weet je het: je wordt kerststukjesmaker!). Het was heerlijk gezellig en super hilarisch. Na een paar uur wist ik het zeker: ik heb de leukste collega’s van de wereld en het mooiste kerststukje van heel de stad. En let wel, ik was niet dronken ofzo, want ik drink geen alcohol. Het was gewoon lekker om even vrolijk samen iets te doen.

Vanochtend vroeg ik me af of al die basisscholen door de plotselinge Lockdown nou wel toegekomen zijn aan het maken van al die kerststukjes. Of zouden al die blokken oase dit jaar ongebruikt in de kast blijven liggen? Als iemand nog online met me wil kerststukjes maken, houd ik me aanbevolen. Ik heb nog groene takken genoeg en weet dat er ergens nog een bijna vergeten stuk oase ligt. Samen krijgen we het wel gezellig deze Kerst!!

We zijn er even vandoor. Geheel coronaproof met ons tweeën. De man en ik. We slapen in een vakantiehuisje op een vakantiepark waar het restaurant gesloten is en het zwembad ook. Even een ander uitzicht (veel bomen, een konijn, andere vakantiehuisjes achter de bomen en het konijn, mussen net als thuis (maar dan andere mussen denk ik toch wel) en grauwe luchten met soms wat zon).

We wandelden over de hei van het Dwingelderveld, waar afstand houden niet echt moeilijk was (want er waren niet veel andere mensen, wel veel schapen. En konijnekeutels en molshopen, maar de veroorzakers van dit alles hebben we daar niet gezien) en de vergezichten prachtig.

We lezen. Zetten potten thee. Maken warme chocolademelk. Haalden pizza in plaats van te koken. Kijken t.v. Niets bijzonders, maar toch ook weer wel. Geen laptops mee, dus geen werk tussendoor. Het  voelt luxe om er even uit te zijn. Op minder dan een half uur rijden van thuis zijn we even weg van alles.