Ik moest mocht naar Praag. Voor mijn werk. Een presentatie geven op een internationaal tweedaags congres. Dat wilde ik wel. Ik was nog nooit in Praag geweest, maar hoorde dat het een prachtige stad was. En dat was is het.
Praag is echt absurd mooi.
Om er iets van te kunnen zien, vloog ik al op dinsdagmiddag naar Praag, het congres begon pas op donderdag. Dus dinsdagavond en de hele woensdag wandelde ik door de stad. Als een supertoerist struinde ik door de straten vol oude gebouwen met mooie gevels. Ik liep over de Karlsbrug, bezocht een basiliek, een kathedraal, drie synagoges, een begraafplaats, een ceremoniële hal, een paleis en een historisch straatje dat je alleen door kon als je er een kaartje voor had.
Ik bekeek een expositie met tekeningen en schilderijen over Franz Kafka, deed een bustoer met een koptelefoon op zodat ik in het Nederlands hoorde waar ik allemaal langs reed, at goulash, proefde Tsjechische chocolade, bewonderde alle ornamenten op de vrolijk gekleurde huizen en alle beelden en fonteinen die er allemaal instagramwaardig uitzagen.
Anderhalve dag wandelde ik door de geschiedenis, zette duizenden stappen in en om de Oude stad en beklom honderden traptreden. Steeds zag ik weer wat anders moois, of bewonderde ik een nieuw uitzicht. Tot ik woensdag aan het eind van de middag opeens voelde dat het gewoon te veel was. Ik was verzadigd. Praag was ‘overwhelming’. Ik ging naar mijn tijdelijke appartementje onderaan de trappen van het paleis, nam een douche, trok een mooie jurk aan die bij de stad paste, zocht een restaurantje op aan de waterkant met zicht op de verlichte Oude Stad, bestelde een grote salade en besloot dat ik gewoon ooit terug moest naar Praag. Om de rest te zien. Met een beetje mazzel is er dan ook een snelle en makkelijke treinverbinding naar Praag geregeld!
Voor het congres verhuisde ik op donderdagochtend naar een hotel in een buitenwijk. Twee volle dagen volgden. Op donderdagavond werden we getrakteerd op een dinnercruise. Vanaf de boot zag ik het tafeltje waar ik de avond ervoor had gekeken naar de boten die op de rivier heen en weer vaarden. Want dat deden al die boten met dinerende mensen er op. Heen en weer varen. Blijkbaar konden de boten maar over een paar honderd meter varen voordat ze weer moesten keren. Al grinnikend benoemden een mede-congresganger en ik het een déjà vu cruise. I feel like we’ve been here before… Vrijdagavond werden de twee congresdagen afgesloten met een klassiek concert in een kerkje. Het was, natuurlijk hoe kan het ook anders in Praag, prachtig.
Voordat op zaterdagmiddag mijn vliegtuig vertrok, wandelde ik nog een laatste keer door het centrum. Ik kocht cadeautjes voor de kinderen en Lief en schreef een paar ansichtkaarten die ik op het vliegveld postte. Pas toen ik naar huis vloog bedacht ik wat ik op al die ansichtkaarten had moeten zetten: Vandaag uit Praag een kattebel, want er is zoveel te doen!
