Category: Alle andere verhalen

Zo oud als vandaag was ik nog nooit.

In Engeland zijn ze er nog niet aan toe, maar Wordfeud accepteert het gewoon al wel! ☺

De lente liet zich zien vandaag.
Dat bracht een dilemma met zich mee.
Want nadat we om 10 uur gezamenlijk uitgebreid hadden ontbeten met ons drietjes (Oudste is nog steeds in Rome), en ik het Volkskrant Magazine had gelezen, stonden de tuindeuren plots open en lagen de kussens in de tuinbank.

Zondag.
Lekker weertje.
Dan moet je eigenlijk wel naar buiten.
Ik liep een rondje door de tuin, keek hoe onze plantjes groeiden en ging toen weer naar binnen.
Er lagen vier wasmachines was die opgevouwen moesten worden.
En ik wilde de menu’s voor mijn verjaardagsdiners op dinsdag en woensdag bedenken en de bijbehorende boodschappenlijst maken. Dus dat ging ik toch maar allemaal doen. Binnen.

Zondagmiddag, een paar uur later.
Nog steeds een lekker weertje. Het gevoel dat je met dit mooie weer niet binnen mag blijven komt weer bovendrijven.
Lief kleedt zich om in zijn hardloopkleren.
Jongste zit achter de laptop een presentatie voor school voor te bereiden.
Ik loop naar boven om iets anders dan mijn badjas aan te trekken.
Als ik naakt in de slaapkamer sta, lonkt het bed. Even later lig ik onder het hemels aanvoelende witte beddengoed te bedenken dat er heus nog wel meer mooie lentedagen komen dit jaar. En warme zomerdagen. En zomerse herfstdagen. Maar nu ben ik moe. En doe ik een dutje. Wel met het raam open. Hoor en ruik ik die mooie lentedag alsnog en neem ik hem mee mijn dromen in. Heerlijk!

De man is vandaag naar een NK.
Een Nederlands Kampioenschap.
Als deelnemer nog wel.
In een sporthal.

Het NK Terraforming Mars.

Ja.
Ik was er ook even stil van.
Dus ik snap best dat u het ook even niet weet.

Terraforming Mars is een bordspel.
En daar heeft ie dus nu een NK van.

“Ik ben een beetje bang dat de mensen die jou alleen maar kennen van de verhalen op mijn blog wel een beetje een apart beeld van je hebben” grinnikte ik gisteren tijdens het avondeten. “Met je meelwormen en oesterzwammen kweken en nu dit NK…”. Lief en Jongste lachten mee. “Vergeet het curlen niet” voegde Lief er nog aan toe. Toen we uitgelachen waren wist Jongste een betere samenvatting: “Ik denk gewoon dat ze denken Wat een bijzondere man”.

Nou. Dat is ie zeker. Bijzonder bijzonder. En hij bivakkeert dus wekelijks op Mars. Met zijn spelletjesvrienden. Gelukkig komt ie daarna altijd weer naar huis. Op de fiets.

Verderop in de straat heeft een buurman (die dus geen echte buurman is, maar eentje van vijf huizen verder) narcissen in de tuin staan. Hele grote narcissen. Ze staan daar met z’n alleen enorm geel de wereld in te knallen. Sterke stengels lijken ze te hebben. Lange stengels hebben ze zeker. Met grote narcisbloemen erop.

In mijn tuin staan een paar bosjes frêle narcisjes. Als tere voorjaarsgroet.

Maar de narcissen verderop staan stoer en stevig Narcis te zijn. “Kijk mij nou eens hier prachtig en groots staan de bloeien” stralen ze uit “Sterk lentebriesje dat mij omver krijgt!”. Deze narcissen zijn de narcisten onder de narcissen bedenk ik als ik er langsfiets. Grote eigenwijze schreeuwerds.

Maar misschien ben ik gewoon jaloers. Dat zou ook kunnen. Want mooi zijn ze. En sterk en stevig staan ze. Volop gelovend in wat ze zijn.

Er vloog een eend door de straat. Op een meter of 3 hoog volgde hij precies de route van onze straat. Alsof een TomTom hem vertelde hoe hij moest gaan. Ik keek hem verbaasd na vanaf mijn bank. Er vliegt niet vaak een eend voorbij. Sterker nog, ik zag nooit eerder een eend in mijn straat.

Een half uur later zag ik een reiger vliegen. Ook een reiger zag ik hier nog niet eerder. Hij landde op de schoorsteen van de schuintegenover buren. Bedachtzaam leek hij de hele buurt te observeren. Misschien zocht hij zijn maatje de eend. Na drie minuten vloog de reiger weer weg. In de richting van waar ik de eend had zien gaan.

De mussen in de tuin tjilpen hard. Misschien hebben ze het wel over vreemde vogels in de buurt.

Wel jammer dat het vandaag geen vogelteldag is.

Het gaat deze week mis met mijn voornemen elke avond op tijd naar bed te gaan. En mijn dromen zijn raarder dan raar. Ik kan de zomertijd de schuld geven. Maar ook mezelf. Of zal het iets hormonaals of een voorjaarsvernoeidheid zijn? Soms denk ik ‘Ik ben raar bezig, maar wat nou als dat mijn normaal is?”

Het is alweer te laat om er vroeg in te liggen. Maar als ik nog even wacht, dan is het niet meer laat; dan beginnen de vroege uurtjes. Ging ik toch nog een soort van vroeg naar bed.

Geen regelmaat, kan dat ook een regelmaat zijn?

Opeens werd het donker en hoorde ik de wind hard waaien.
Voor ik het wist stond ik in de tuin. Zo kon ik de wolken beter zien, de wind beter voelen.
De eerste regendruppels begonnen te vallen. Groot. Koud. Hard.
Ik bleef staan. Tot de dreiging te groot werd.
Binnen was het veilig.
Ook deze storm zou wel weer overwaaien.

Het is al na twaalven. Dus eigenlijk is het al 2 april. Maar als je de zomertijd nou even vergeet, is het pas over een kwartier middernacht en klopt de titel van deze blogpost wel.

Ik zit te wachten. Tot het drie uur in de nacht is. Dan gaan we naar het station. Waar de andere ouders en kinderen ook zullen zijn. Uiterlijk kwart over drie moet iedereen aanwezig zijn. Dan worden de koppen geteld en kan iedereen de bus in. Om half vier rijdt die bus vol pubers en hun drie begeleiders weg. En terwijl zij naar Schiphol gaan, om hun vlucht te halen, duiken alle ouders hun bed in voor nog een paar uurtjes slaap voordat 2 april echt begint.

Leuk hoor, zo’n Romereis. Maar waarom moet die nou beginnen op anderhalf april?? Echt niet grappig dit!

Er valt over veel meer te bloggen dan over gisteren. Mijn hoofd was wat te vol om hier te komen schrijven. Dus was het wat stil op margje.nu

Maar laten we dan maar gewoon met gisteren beginnen. De wekker ging om kwart over zes
.Dat zou dus in de zomertijd van vandaag kwart over vijf zijn geweest. Maar gisteren was het nog winter. En kwart over zes is voor een zaterdag sowieso best vroeg. We moesten echter om negen uur in Nijmegen zijn. En Nijmegen is niet om de hoek.

Een beetje gaperig keek ik om me heen. Allemaal ouders, pubers, jongeren. Daar zat ik dan. Op de vroege zaterdagochtend, in de collegebanken. Naast mijn dochter. Bij de open dag van de Radboud Universiteit. Ze wilde graag naar de studies Geschiedenis, Filosofie en Sociologie. Soms keek ik even verwonderd en ontroerd opzij. Over een jaar moet ze zich ergens inschrijven. Het gaat opeens zo snel. Soms lijkt het er op dat we met die zomertijd niet een uur vooruit gaan, maar dat we plots een jaar verder in de tijd zijn.

We luisteren en kijken naar de presentaties van de drie studies. Worden op de infomarkt enthousiast belaagd door de diverse studentenverenigingen. Eten een broodje in het zonnetje terwijl we bijkletsen met de buurvriendin en dochter (BFF van de mijne) die ons een lift naar Nijmegen gaven. Oudste en haar vriendin weten allebei nog niet wat ze willen gaan studeren. En hoewel het steeds dichterbij lijkt te komen, is het tegelijkertijd ook nog heel ver weg. Want eerst moeten ze nog overgaan naar de zesde, is er nog een lange zomervakantie en is er over meer dan een jaar nog een eindexamen. We lopen over de campus, checken de nieuwe kantine die een heuse foodcourt blijkt te zijn en nemen nog wat flyers aan.

Oudste loopt haar nieuwe wandelschoenen in. Die heeft ze gekregen voor volgende week. Voor de Rome-reis. Een studie kiezen komt later wel. Eerst reist ze met haar klas af naar Rome. Ze kijken er al jaren naar uit. Maandag op dinsdag vertrekken ze. Om kwart over drie ‘s nachts. Maar dat is dus eigenlijk om kwart over twee. Valt het bijna mee.

Kunnen wij thuis een weekje wennen aan hoe het zal zijn als zij niet meer thuis woont, maar op kamers. Ik denk dat wennen aan de zomertijd stukken makkelijker is…