Category: Alle andere verhalen

We zeggen hier altijd kachel. Al is het helemaal geen ouderwetse gaskachel meer. We hebben gewoon een verwarming. Met een bijbehorende ketel. Op gas (sorry Groningen…).

Maar goed. Die verwarming dus. Die staat al maanden uit. Want zomer, hitteplan, tropische temperaturen zowel buiten als in huis, u kent het wel. Maar nu is het september. En buiten lijkt het plots herfst. En waar we in de afgelopen maanden soms vergeefs probeerden de binnentemperatuur onder de 26 graden te houden, nu is het opeens uit zichzelf koel in huis. Vanochtend wees de thermostaat  19.5 graden aan. Normaal, verderop in de herfst, staat “de kachel” bij ons altijd op 20 graden (en wat hoger als er gasten komen, want die bleken het doorgaans bij ons maar koud te vinden).

19.5 graden. Dat is onder mijn normale verwarmingstemperatuur. Maar de kachel aanzetten? Nu al? Op 10 september? Ik wil er eigenlijk nog niet aan. Milieutechnisch niet. Financeeltechnisch niet. Maar vooral emotioneel nog niet. Want hoewel ik echt geen fan ben van de hittedagen die we deze zomer hebben gehad, en ik stiekem misschien meer een lente- of herfsttype ben dan een zomermeisje, ik kan het nog even niet loslaten. De zomer bedoel ik. Die zomer vol einden fietsen onder blauwe luchten met witte wolken. Die zomer met vrolijke huiswerkloze kinderen al dan niet met logeetjes erbij. Die zomer vol frambozen uit eigen tuin. Die zomer vol uitstapjes en ijsjes. Die zomer vol…

Okay, ik weet misschien al wat het is. Ik heb dit jaar (nog) geen last van een herfstdip. Ik heb gewoon een soort wee. Geen heimwee, maar Urlaubwee. Naar de vakantie.

Maar, eerlijk is eerlijk. Misschien is het meer. Groter dan dat. De algemene weemoed heeft toegeslagen. Ik zie namelijk nu al wat ik ooit ga missen. Oudste zit in VWO-6, doet eindexamen straks. Als alles goed gaat, dan woont ze over een jaar misschien wel op kamers. En twee jaar later zal Jongste dan misschien ook wel volgen. Zit ik straks met een leeg nest hier!

Misschien wil ik daarom die zomer nog wel vast houden. Niet alleen om de vakantie, maar om alles. Om het vele samen zijn. Het gaat me gewoon allemaal te snel. Die schoolvakantie van zes weken was ook in een zucht voorbij namelijk.

Ik doe verwoede pogingen het een beetje tegen te gaan. Al dat wee. Plan leuke weekendjes weg en uitstapjes met het hele of halve gezin. Wil dingen samen doen. Tussen het werk en huiswerk door. Herinneringen maken. En het vakantiegevoel van de zomer vast te houden.

Geef me nog een paar weken. Daarna stort ik me vol overtuiging op de pepernoten en kerstkaarten. Een paar weken nog. Om te wennen aan een nieuw seizoen.

Gelukkig schijnt ondertussen de zon en is het nu 20 graden in huis. Hoef ik de beslissing om wel of niet de verwarming aan te zetten nog even niet te maken. En het schijnt over een paar dagen “gewoon” weer zonnig te worden, met temperaturen ruim boven de twintig graden. Kan ik nog even doen alsof het nog steeds zomer is. Alsof die eeuwig duurt. En zo niet, dan vindt u mij ergens onder een dekentje. Of bij het schap met chocoladepepernoten.

 

Gister zeilden we wat heen en weer over de Rhederlaagse meren.
Vandaag fietsten we via een knooppuntenroute naar Arnhem. Daar lunchten, shopten en terrasten we wat, om vervolgens aan de andere kant van de Ijssel weer terug te fietsen. Gelukkig waren we voor achten thuis, want dan gaat het pontje voor de laatste keer over en weer!

Fietsen langs de IJssel.

Blijft mooi, zo’n rivier.

In Arnhem kun je de komende weken nog kunstwerken op straat tegenkomen!

Kijk nou
hoe mooi
de maandag
langzaam
vol kleuren
tot een einde kwam.

De IJssel
stroomde
zoals elke dag
gewoon door
terwijl Lief
deze foto nam.

We fietsten terug
hij en ik
lieten de zon
en de rivier
doen wat ze
dagelijks deden.

Opkomen en ondergaan
stromen naar de zee
ook als er
niemand kijkt.
Alles ging door
terwijl wij naar huis reden.

Na een weekje thuiswerken in de tropische hitte (mijn hemel, wat was het warm!) treinfietsten we naar ons vakantiedres en plonsten we het meer in. Onze week vakantie was begonnen.

Heerlijk!!!

Hierbij een vrolijke zwemfie om jullie een goed weekend of fijne vakantie te wensen.

Ze lonken in de verte. De dagen zonder wekker, zonder werkmail, zonder vastigheid. Ik zie de gloed van dagen vol zon en zalig nietsdoen.

Niets doen is ook lezen in de hangmat en einden fietsen en terrasjes en kaartspelletjes en zwemmen en ijsjes eten en Netflixen midden in de nacht.

Ik kijk er naar uit. Naar een weekje weg met ons vieren. Naar een paar dagen alleen met Lief op pad terwijl de kinderen een midweek vakantiewerk op een camping doen.

Maar het leukste van vakantie is eigenlijk de voorpret bedacht ik zo net. Die duurt vaak langer dan de vakantie zelf. En die voorpret, daar zit ik nu dus middenin! Wat een heerlijkheid!

Vijftien wordt hij. Die jongen met de scheve lach.

Komende donderdag is het zover.

Ik vroeg hem of hij al wist wat wij wilde hebben

als cadeau voor die bijzondere dag.

Toen hoorde ik onverstaanbare klanken

die eindigden op iets van twee punt nul

het bleek over koptelefoons te gaan

maar verder had ik echt geen benul.

Gelukkig zijn wij heel modern en hip bij de tijd

en hebben wij allebei een mobiele telefoon

dus in plaats van een handgeschreven verlanglijstje

kreeg ik nu een whatsappje met een linkje van mijn zoon.

Dat bleek een link naar de sale bij die bolle, heel fijn zo een uitverkoop.

Want koptelefoons zijn tegenwoordig echt duur, niet normaal

Deze moeder gaat nu maar snel dat ding online bestellen

en misschien dat ik offline dan nog een boek bij de boekwinkel haal!

---

Er is een boekenmarkt in de stad vandaag. Inclusief een kinderboekenpersonagesparade. Zelf vond ik daarvan de Pipi het leukst. Maar misschien ben ik iets te bevooroordeeld omdat ik haar al bijna 17 jaar ken…

Ik zocht en scoorde Dwarsliggerboekjes en zat samen met Lief op een terrasje. En opeens voelde het als vakantie. Het duurt alleen nog iets van drie keer drie is zes weken voordat het zover is.

Gisteren zei ik nog tegen een vriendin dat ik zo dankbaar ben dat mijn beide ouders er nog zijn. En dat het zo fijn is dat ik elk jaar een weekje met mijn moeder op vakantie kan. Dat ik besef hoe bijzonder dat is.

Mijn vader en moeder zijn van dezelfde generatie als La Bijl. Mijn moeder kreeg in 2004 haar eerste TIA. Martine Bijl had in 2015 een hersenbloeding. Waar mijn moeder wonderbaarlijk snel weer opknapte, moest Martine Bijl tijdenlang revalideren en kwam het nooit meer echt goed. In het prachtige en bijzondere boekje “Rinkeldekink” beschrijft Bijl eerlijk en oprecht hoe haar leven (en zijzelf) veranderd is na de hersenbloeding. Soms is het verhaal grappig, soms donker en overrompelend. Ik las het vol verwondering, met tranen en respect.

Martine Bijl is vorige week donderdag overleden. Aan de complicaties van die hersenbloeding van vier jaar geleden, zo meldt het nieuwsbericht. Ik was er even stil en onder de indruk van.

Ik weet zeker dat mijn moeder het bericht, net als ik, met gemengde gevoelens zal lezen. Met medeleven voor Martine en haar nabestaanden, maar ook (zonder het vervelend te bedoelen naar anderen) met een klein sprongetje in ons hart en een zucht van geluk dat het verhaal van mijn moeder en haar TIAs een positiever vervolg had. Want dat is wat de dood ons brengt: nog meer dankbaarheid voor het leven.

 

 

In december 2018 schreef ik DIT blogje. Over dat ik amper nieuwe kleding had gekocht in 2017 en 2018 (van 2016 wist ik het niet meer). Dit alles in een poging wat duurzamer te leven.

Sommige vriendinnen dachten dat ik met dat blogje een soort belofte had gedaan om in heel 2019 geen kleding te kopen. Ik las mijn tekst nog eens na en vond gelukkig die bewering niet. Want ik kocht dus wèl nieuwe kleding afgelopen kwartaal.

Het leek namelijk wel of het universum me wilde pesten. In de weken na het publiceren van mijn blogpost over mijn pogingen geen nieuwe spullen te kopen, maar tevreden zijn met wat ik al had, ging er van alles kapot. Ik bleef met een jurk achter iets haken en scheurde het kledingstuk onherstelbaar kapot. Vervolgens hield ik aan een gezellige leesclubavond een vernaggelde tuniek over; de mooie tafel waar we de hele avond aan gezeten hadden en waar ik regelmatig tegenaan aan had geleund bleek van ongeschuurd/ongelakt hout te zijn en had een groot stuk van voile voorkant ontoonbaar gemaakt; allemaal lelijke haken en beschadigde stof. Daarna bleken twee broeken gewoon helemaal versleten en ging een jurk kapot in de wasmachine.

En kijk, ik wil veel doen voor een beter klimaat. Maar met kapotte spullen rondlopen gaat ook mij iets te ver.

Dus hangen er ondertussen in mijn kast twee nieuwe tunieken, kocht ik twee leggings ter vervanging van de broeken en maakte ik het geheel af met een zwart vest (wilde ik eigenlijk al twee jaar hebben). En in de schoenenwinkel slaagde ik voor een paar halfhoge laarsjes met een hak (ik had niets met een hakje meer) en een stel stoere boots (want ik had geen normale schoenen meer).

Best een investering opeens. Maar al met al nog steeds maar 2 tunieken, 2 paar schoenen, 1 vest en 2 leggings. Soort van twee setjes dus ;-). En hoewel dit meer is dan ik van plan was voor het eerste half jaar van 2019, doet het me goed dat het vooral ter vervanging van oude/kapotte stukken is. Dat scheelt dan weer een beetje.

Vorig weekend was ik met Lief een dagje in Amersfoort. Samen slenterden we op zaterdagmiddag door de stad. Toch ook even kijken bij de nieuwe zomercollecties van winkels die we in ons eigen stadje niet hebben. Ik paste van alles aan. Maar telkens weer dacht ik: Heb ik dit nou echt nodig? Voegt het iets toe? Is het het geld en de milieubelasting waard? Steeds was het antwoord (soms na lang twijfelen hoor, ik geef het toe): “Nee!”. Dus alles ging terug de rekken. Uiteindelijk kochten we niets. Of wacht, toch wel. Een thermosbeker voor Lief. Kan hij koffie van thuis meenemen de trein in. Veel goedkoper. En als ie dan onderweg toch nog eens koffie wil, hoeft hij geen weggooi bekertje te kopen. Best duurzaam! 😉

Ga ik nu eens vragen hoe het die ene vriendin vergaat die na het lezen van het vorige kledingblogje reageerde met haar plan een heel jaar geen nieuwe kleding te kopen. Zou het haar lukken? In februari had ze alleen nog maar een tweedehands jasje gekocht. Benieuwd of ze het volgehouden heeft!