Category: Alle andere verhalen

Er staat sinds kort een tekst op mijn linkerarm.

One day at a time.
Leek me wel een goede tekst voor een week waarin ik een single parent ben omdat Lief een weekje op wintersport is en ik een winterdip buiten de deur probeer te houden.

Het is een nepperd hoor, die tatoeage. Er zat een velletje met plakplaatjes bij FLOW magazine en ik voelde me gelijk weer zeven jaar oud met een kauwgumballenplaatje.
Het leek me meteen ook een leuke test: hoe zou het voelen, een tattoo?

Ik blijk het leuk te vinden, maar niet voor altijd. Ik houd het dus maar bij plakplaatjes.

Mijn tijdelijke tattoo maakte ook duidelijk dat ik mijn kinderen wel probeer zo op te voeden dat ze geen vooroordelen hebben, maar dat dat jammerlijk mislukt. Oudste merkte vandaag namelijk op dat ze als ze mij met mijn tattoo zag, ze steeds verwachtte dat ik nu ook mijn haar af ging knippen en rood verven. En dat ik dan vervolgens vast ook zou gaan roken. Ehm, okay…

Mijn vader en moeder waren ook nog hier dit weekend. Die hebben niets gezien, of er in ieder geval niets over gezegd. Morgen heb ik een vergadering. Benieuwd of ik dan vragen krijg over mijn plakplaatje.

Het gaat een drukke werkmaand worden. En ook buiten het werk om staat mijn agenda vol. Maar deze week kijk ik gewoon steeds naar mijn linkerarm en laat me niet gek maken. Alles komt goed, gewoon one day at a time!

Dat je je kinderen leert
dat liefde vele vormen kent,
dat liefde nooit van de verkeerde kant kan zijn
en dat je zijn mag wie je bent.
Dat je ze leert met open blik
en onbevooroordeeld de wereld in te stappen.
En dat je ze dan vertellen moet
dat heel veel volwassenen nog steeds niet snappen
dat iedereen de wereld misschien wel anders ziet,
maar dat niemand ooit echt anders is.
Wij bepalen niet wie een ander lief heeft.
Dat niet in kunnen zien is een groot gemis.
Soms doet de vooruitgang een grote stap terug
en krijgen narrowminded people een te groot publiek
Vandaag was #Nashville trending topic op social media,
maar helaas niet vanwege haar lekkere countrymuziek.

Ik huil om iedereen die liefde mist
en om iedereen die angst heeft voor een liefde anders dan de zijne.
Laat ieder mens zijn of haar liefde in vrijheid kunnen kiezen.
Als ik vandaag een wens zou kunnen doen, is dat de mijne!

Gelukkig Nieuwjaar allemaal!!

Als kind had ik ‘Zondagse kleren’. Nieuwe kleding die je eerst alleen op zondagen aanhad. Tot het gewone kleren werden en je ze ook op schooldagen droeg. Ik ben heel benieuwd of dat fenomeen nog steeds bestaat. Hier hanteren we dat in ieder geval niet meer.

Sinds vorig jaar kocht ik zelf trouwens amper nieuwe kleding. In een poging duurzamer te gaan leven. En daarom weet ik nu gewoon van de afgelopen anderhalf jaar nog precies wat ik wèl gekocht heb.

In september 2017 kocht ik 2 jurken. Mijn broer ging trouwen, ik wilde wat nieuws aan en kon niet kiezen.

In 2018 kocht ik
1 tuiniek
en
1 b.h.
1 paar wandelschoenen
2 paar wandelsokken
2 onderbroeken
1 paar pumps
1 badjas

En dat was het. Qua gewone kleding kocht ik dus dit jaar alleen een tuniek. En oh ja, een omslagdoek die ik bij de kringloopwinkel kocht om te gebruiken bij een waarzegsteract.

Ik hield het verder bij de spullen die ik al had. Waarschijnlijk kan iedereen me uittekenen in de kleding die ik draag. Want ik heb geen mega uitgebreide garderobe. Ach, de kans is ook groot dat mensen het niet eens door hebben, omdat ze vaak meer met hun eigen kleding bezig zijn dan met die van anderen. En zo wel, jammer dan. Ook op foto’s zullen we later niet aan de hand van mijn kleding kunnen zien wanneer wat was. Ik draag al jaren dezelfde spullen. Soms kwam ik wel eens in de verleiding. Als ik online of offline wat leuks zag. Maar dan bedacht ik dat wat ik in mijn kast had hangen ook prima voldeed en ging ik niet tot een aankoop over.

Pas afgelopen vrijdag had ik voor het eerst in de anderhalf jaar even een baalmomentje. We gingen uit eten met vrienden en mijn twee favoriete jurken had ik pas die middag gewassen en waren nog niet droog. Vertwijfeld keek ik mijn kledingkast in. Wat zou ik nu dan aantrekken? Ik wilde wel een beetje feestelijk op pad. Het werd uiteindelijk een paarse tuniek van een mooie stof met zwarte borduursels. Eentje die al jaren als twijfelgeval in de kast hing, maar die nu bij gebrek aan beter gepromoveerd werd tot feestkleding. In het land van eenoog… et cetera.

Hoe dan ook. Mijn CO2uitstoot op basis van kleding kopen was de afgelopen 2 jaar lekker laag. En ik kocht dus hopelijk ook niets dat gemaakt is in verschrikkelijke kledingfabrieken onder erbarmelijke omstandigheden.

Ook het komende jaar ga ik weer proberen zo weinig mogelijk te kopen. Helemaal niets gaat niet lukken. Want ik merk dat sommige kledingstukken die ik al jaren heb, beginnen te slijten. Tegen die tijd moet ik maar eens op zoek naar merken die “goede” spullen verkopen. Want ik mag heus nog wel eens nieuwe kleren kopen. Ik hoef echt geen geheelonthouder op shoppen te worden. Gewoon zo nu en dan iets moois ter vervanging. Ik drink tenslotte ook iets van vijf glazen alcohol per jaar 😉

En, had jij bingo of niet?

KLIK DOOR NAAR MIJN BINGOKAAART 😉

Gisteren haalden we dan eindelijk een kerstboom in huis. En dat kwam dan eigenlijk vooral omdat we tussen de bedrijven door langs een mooi boompje liepen dat buiten stond bij een winkel.

Misschien is ie te koop, zo bedacht Lief en stapte de winkel in. Of we hem met of zonder lichtjes wilden hebben was de wedervraag. Dat vonden we wel grappig.

En het leverde deze vrolijke foto’s op.

Een weekje eerder kochten we bij de supermarkt al drie miniboompjes. Daar hing ik vandaag lampjes in en daarna zette ik ze in de vensterbank.

Ik ben dol op kerstlichtjes! Vandaag met een laagje sneeuw erbij werd het buiten opeens ook stukken lichter. Heerlijk!

Net als vorig jaar kon ik het niet laten. Ook nu vieren we met de hele familie weer SinterKersterNieuw. Maar dat is pas op 2 januari. Terwijl ik nu al in een Sinterklaasstemming was. Ondanks de hele Pietendiscussie. Ik houd nu eenmaal van Sinterklaas. Van verrassingen. Van geintjes in gedichten. Van de vrolijke sfeer bij geheime pakjes.

Dus verzamelde ik de afgelopen weken wat leuke cadeautjes. Zonder dat iemand het door had. Ik bewaarde ze in een koffer die in een hoekje van de kamer stond. Terwijl Lief dacht dat ik dat ding daar uit luiheid liet staan, vulde ik hem met spullen. Zaterdagnacht pakte ik alles in in sinterklaaspapier en zondagmiddag dichtte ik in twee uur bijna 20 gedichten bij elkaar.

Om drie uur zondagmiddag zette ik alle spullen in de woonkamer. Ik maakte er een foto van en plaatste die in de gezinsapp met een bericht erbij dat om 17 uur de warme chocolademelk klaar zou staan en dat de Sint toch alvast wat pakjes had gebracht.

Twee uur later kwam Oudste grinnikend naar beneden en legde wat pakjes bij de stapel. Zo schattig, ze was nog snel gaan shoppen (koopzondag!) en had voor ons allemaal wat gekocht en er gedichtjes bij geschreven. Lief was opeens lastminute ook teksten aan het printen. Hij had de hele middag aan de eettafel voor zijn werk achter de laptop gezeten en had vlak voor vijven gewoon wat spullen uit de voorraadkast gepakt en van een pakpapiertje voorzien. Aan de gedichten die hij had geschreven te zien, had hij het laatste half uurtje achter de laptop niet aan werkgerelateerde zaken besteedt, maar aan lange gedichten voor ons drieën.

Zelf ontdekte ik nog wel wat typefoutjes in mijn eigen gedichten (oeps), maar dat krijg je van die snelle acties op de zondagmidddag:

Maar het zag er wel gezellig uit.

En het werd ook heel gezellig.
De cadeaus en gedichten vielen bij iedereen goed in de smaak. En we hebben heerlijk gelachen om alle grappen en gekkigheden.

Helemaal blij en gelukkig werd ik er van. Van mijn fijne gezin. Van het lachen. Van de ontroering. Van de vrolijkheid. Van het samenzijn. Precies waar het Sinterklaasfeest voor mij om draait.

Ik hoop dat jij dit weekend of misschien wel nu op dit moment het precies zo ervaart. En ik heb mazzel. Ik mag 2 januari nog een keer!!

Soms kijk ik eens in mijn statistieken. Niet te vaak, want ik wil gewoon bloggen vanuit mijn hart, niet vanuit “kijkcijfers”.  Toch is het leuk om te zien wat nou het meest gelezen wordt hier op Margje.nu

Vandaag een Top 3 allertijden. Nou ja, van de afgelopen 3 jaar dan. Tot zover kan ik terugkijken in mijn huidige blogomgeving.

Dat Boer zoekt vrouw goed scoort, dat wist ik al. Maar het best scorende blogje binnen dat thema is deze:  KLIK. Toevallig kreeg ik net een paar weken gelezen een berichtje via Facebook dat iemand deze tekst zocht. Zij was een van de speeddates van Herman en wilde de tekst graag nog eens lezen (ze werd toen trouwens niet gekozen, maar is later wel leuk aan de man geraakt, toch fijn te lezen).

De blogpost die ook heel veel is gelezen is een beetje een verdrietige. Maar overduidelijk wel eentje die dus uit het hart is geschreven, niet verwacht dat meer dan 50.000 mensen deze op mijn blog zouden lezen (en nog honderdduizenden via Facebook, Twitter en Instagram!).  Blijkbaar raakte de tekst van die blogpost veel mensen. Mijn Oudste was ook 14 toen. Met dankbaarheid vierden we dit jaar haar 16e verjaardag…

Er is ook een blogje dat elke maand weer in de top 3 staat en stukken vrolijker is. Zo grappig ook; er er blijven ook maar reacties op komen. Dat Wordfeud nog steeds veel gespeeld wordt, dat is mij ondertussen wel duidelijk.  Toch bijzonder dat er nog steeds reacties worden geplaatst. Want deze blogpost is al drie en een half jaar oud! Zouden er door mijn blog nou ook spelers aan elkaar gekoppeld zijn? Wie weet!

Als ik alleen de blogs van 2018 mee laat tellen, dan werd deze blogtekst het meest gelezen. Echte emoties, dat raakt blijkbaar. Toch wel fijn dat ook zaken die stukken minder heftig en verdrietig zijn veel gelezen worden. Zoals Koffiekenner en Wat je niet zag op Instagram bijvoorbeeld. Blijft leuk dat mijn persoonlijke verhalen hier niet alleen een soort dagboek voor mezelf zijn, maar ook veel leuke en lieve lezers oplevert.

En daarvoor dank ik jullie allen hartelijk. Jullie staan gewoon allemaal op 1 in mijn top tig duizend!

 

Alleen als je geen mail en socialmedialoos leeft, weet je misschien niet dat het vandaag Black Friday is. De koopjesjachtdag, de vrijdag na Thanksgiving, de dag waarop het grote Xmasshopping begint, een Amerikaans fenomeen, overgewaaid naar Europa. Die Zwarte Vrijdag duurt tegenwoordig al een paar dagen en begint bij sommige bedrijven al op dinsdag. Je kunt niet vroeg genoeg beginnen met klanten binnenhalen tenslotte.

Het is vandaag ook Buy nothing day. Daar hoor en lees je dan weer veel minder over. Laat staan dat je er honderden reclamemails over krijgt.

Deze dag wordt ook overal over de wereld georganiseerd. Als tegenreactie op de overconsumerende maatschappij en als bewustwordingsactie om te laten zien hoe moeilijk het soms is om niets te kopen. Nederland loopt trouwens een beetje uit de pas. Want in ons land is het pas morgen Nationale Niet Winkeldag. Een heus poldermodel hè; met alles willen meedoen, dus het niet willen shoppen gewoon een dagje opschuiven zodat je eerst een dag uit kunt leven op alle waanzigge aanbiedingen. Het klinkt een beetje als iemand die na een zuipfestijn op vrijdag vervolgens op zaterdag wakker wordt met een katerig hoofd en verklaart nooit meer te drinken.

Ik koop vandaag gewoon niets. En morgen ook niet. Want ik heb al genoeg. Allemaal gekocht op dagen zonder naam.

Vlak bij ons huis is een begraafplaats. Een paar keer de hoek om en de doorgaande weg over. Achter de bomen liggen de honderden graven. Ik kom er bijna nooit. Er ligt niemand die ik ken. Soms vraag ik me af of ik daar ooit begraven zal worden. Of dat ik misschien toch meer thuis hoor op de begraafplaats vijftien kilometer verderop. Die waar mijn grootouders liggen. En waar ooit, nu nog niet, pas heel veel later, ik wil er niet aan denken, dus heel ver in de toekomst, mijn ouders een graf zullen hebben. Of wilden die nou gecremeerd worden. Ik wil hier niet aan denken, waarom gaat dit blog die kant op, dat was niet de bedoeling. Het moest gaan over dat bosje bloemen.

We reden er langs, zondagmiddag, toen we na het weekendje weg met mijn familie in ons huurautootje onze buurt inreden. Linksaf op de grote weg en dan nog een paar keer de hoek om, daar is onze straat. Ik zie een man uit zijn auto stappen. De auto staat geparkeerd langs de doorgaande weg, aan de kant van de begraafplaats. Hij is lang, slungelig, een beetje sjofel. Ik zie verdriet in zijn stappen. Verdriet is zwaar, verdriet sleept. In zijn handen dat bosje bloemen. Een lange dunne bos, in plastic folie. Ik vraag me af voor welk graf ze zijn. Voor wie ze zijn. Zijn moeder? Zijn vrouw? Een verhaal vol leven, vol emoties, schuilt in dat bosje bloemen. Gekocht bij een supermarkt of benzinepomp. Bij het afrekenen weet alleen hij dat ze niet ergens op een tafel in een vaas komen te staan. Het raakt me.

Als we de hoek omrijden zie ik achter ons de auto van mijn ouders. Op de achterbank zitten mijn kinderen. Mijn hele leven, verleden en toekomst, zit in die auto achter mij. Naast mij draait mijn man aan het autostuur. De volgende bocht om. Bijna thuis.