Category: Alle andere verhalen

Toen alle spullen op tafel lagen en ik klaar was om te beginnen  moest ik opeens denken aan mijn kinderen die op de lagere school (basisschool voor de jongere meelezers hier) altijd in de week voor Kerst een kerststukje op school moesten maken.

Ondertussen zijn ze 16 en 18 en maken ze heel andere dingen. Zo knutselt Jongste nu een uitvergrote darmwand met epitheelcellen in elkaar voor biochemie en zwoegt Oudste op Engelstalige essays.

Woensdag kwam er een groot pakket binnen met woeste takken groen, een klosje ijzerdraad, een lege wijnfles en rode versiersels. Het bleek een cadeau van mijn werk, er zat ook nog een tasje vol lekkers bij. Allemaal bedoeld voor de online kerstborrel die op vrijdagmiddag gepland was (meteen na de uitslag van de tweedaagse audit voor twee verschillende keurmerken).

Gistermiddag konden we samen proosten op dat we er nog zijn, dat het met die twee keurmerken wel goed ging komen en op alles wat verder wel goed is in dit rare jaar. En daarna kregen we een online workshop Kerststuk maken. De takkenbossen en versiersels bleken, met de lege fles als basis, een soort mini kerstboom te kunnen worden. Ik leefde me uit alsof ik een nieuwe roeping had gevonden (opeens weet je het: je wordt kerststukjesmaker!). Het was heerlijk gezellig en super hilarisch. Na een paar uur wist ik het zeker: ik heb de leukste collega’s van de wereld en het mooiste kerststukje van heel de stad. En let wel, ik was niet dronken ofzo, want ik drink geen alcohol. Het was gewoon lekker om even vrolijk samen iets te doen.

Vanochtend vroeg ik me af of al die basisscholen door de plotselinge Lockdown nou wel toegekomen zijn aan het maken van al die kerststukjes. Of zouden al die blokken oase dit jaar ongebruikt in de kast blijven liggen? Als iemand nog online met me wil kerststukjes maken, houd ik me aanbevolen. Ik heb nog groene takken genoeg en weet dat er ergens nog een bijna vergeten stuk oase ligt. Samen krijgen we het wel gezellig deze Kerst!!

We zijn er even vandoor. Geheel coronaproof met ons tweeën. De man en ik. We slapen in een vakantiehuisje op een vakantiepark waar het restaurant gesloten is en het zwembad ook. Even een ander uitzicht (veel bomen, een konijn, andere vakantiehuisjes achter de bomen en het konijn, mussen net als thuis (maar dan andere mussen denk ik toch wel) en grauwe luchten met soms wat zon).

We wandelden over de hei van het Dwingelderveld, waar afstand houden niet echt moeilijk was (want er waren niet veel andere mensen, wel veel schapen. En konijnekeutels en molshopen, maar de veroorzakers van dit alles hebben we daar niet gezien) en de vergezichten prachtig.

We lezen. Zetten potten thee. Maken warme chocolademelk. Haalden pizza in plaats van te koken. Kijken t.v. Niets bijzonders, maar toch ook weer wel. Geen laptops mee, dus geen werk tussendoor. Het  voelt luxe om er even uit te zijn. Op minder dan een half uur rijden van thuis zijn we even weg van alles.

Ik vond de herinnering ook terug op Twitter:

Ik ben zo benieuwd wat er de komende dagen gaat gebeuren. Zal ik weer een paar keer “Nee!” de ruimte in roepen? Zal Trump het accepteren als Biden wint? Of zal het gewoon gebeuren dat hij zelf gewoon weer wint, net als in 2016? We zijn er hier in Nederland best veel mee bezig, maar we zitten toch echt letterlijk en figuurlijk op afstand. Dus echt doorzien kunnen we het niet. Vier jaar geleden dachten ‘we’ ook allemaal dat ‘ze’ toch echt niet die charlatan als president zouden kiezen. Maar de werkelijkheid bleek onvoorspelbaar en grilliger dan verwacht. En de wereld werd, niet alleen door hem (zo eerlijk moet ik dan toch wel weer zijn), per jaar gekker. Misschien is ook Biden niet per se een heel goede keuze. Ik weet het niet. Toch hoop ik dat hij wint, want ik gun zelfs de Trumpstemmers een andere president dan die van hun keuze.

Eind maart schreef ik er nog over. Over Oudste en haar examens.

Ondertussen weten we dat ze al die schoolexamens goed gemaakt heeft. Ze heeft alle toetsen in Coronatijd zelfs zo goed gemaakt dat er bij het diploma een cijferlijst komt waarop alleen maar voldoendes staan. Een paar zessen, een stapel zevens en een mooie acht voor Engels (you rock girl!). Zodra vorige maand alle cijfers binnen waren hingen we de vlag al een keer op. Maar vandaag is het 4 juni. Nationale geslaagdendag, oftewel #nationaleslaagdag Dus de vlag hangt weer uit. De fototaart staat in de koelkast. Tussen 10 en 16 uur komt haar mentor langs met de cijferlijst en het officiële nieuws: Oudste is geslaagd voor haar VWO!!!

Dat dit automatisch ook betekent dat ze het huis gaat (en hoewel dat op zich natuurlijk ook heel feestelijk is maar toch ook een beetje ongezellig wel), dat negeer ik nog maar even. Eerst vieren we feest. Hoera!!

Het is zo stil in mij,

ik heb nergens woorden voor.

In mijn hoofd zing ik dit liedje soms. Maar eigenlijk klopt het niet. Ik ben wel stil, maar zit juist vol met woorden. Ze komen er alleen niet uit. Omdat ik er namelijk zelf niet zo goed uitkom. Wat ik moet met alles. Omdat ik niet zo goed weet wat ik moet met de stilte op straat en mijn lege agenda versus de drukte van maatregelen, stress en alle informatie op t.v., social media en kranten. Als u me nog kunt volgen? Ik volg me zelf namelijk soms niet eens.

Het ene moment denk ik, het komt vast allemaal goed, we komen hier wel doorheen en het andere moment zit ik opeens in tranen (in de tuin onder een heldere sterrenhemel, of op de bank bij kaarslicht, ‘s nachts in mijn bed – ik zie opeens een patroon in deze donkere momenten; ik ben alleen en het licht is uit) omdat alles mij zo aangrijpt en ik me zorgen maak om mijn kinderen en hun toekomst, maar ook om de hele wereld als een groot geheel van alles (een wereld die doordraait, maar toch ook niet – waar is Matthijs van Nieuwkerk eigenlijk gebleven?).

En omdat het soms zo stil is, of juist zo vol misschien, in mijn hoofd meed ik dit blog. Was het niet te triviaal om hier te schrijven over kleine dagelijkse dingen terwijl er zoiets groots de wereld bepaalde? Was het wel oprecht als ik hier mijn momenten van klein geluk zou delen, terwijl ik op sombere dagen doel- en inspiratieloos op de bank lag, met een sombere wolk in en boven mij? Buiten was het soms zo zonnig dat het al zomer leek, binnen in mij voelde ik regelmatig een soort grijze mist. Om op een andere dag weer te merken dat ik zelf juist de zon ben in het diepst van mijn bestaan. Op die dagen fietste ik vrolijk door het lentegroen en was ik dankbaar voor alles wat er goed en fijn was. Beide gevoelssferen, licht en donker, leven in mij. Soms lijk ik geen controle te hebben over welke sfeer het wint op een dag. Soms wisselen ze per uur. Ik kan u vertellen dat het daardoor regelmatig reuze vermoeiend is om mij te zijn.

In mijn eentje bedenk ik van alles wat ik zou kunnen zeggen, zou kunnen schrijven hier. Hele blogjes verzon ik. Maar ik typte ze niet.

Tot ik zonet mijn blog-url letter voor letter tikte en begon te schrijven. Blijkbaar ben ik terug. Van nergens naar toe geweest.

De kat dood.

Mijn moeder in een ambulance naar het ziekenhuis vanwege hartklachten (ondertussen weer thuis en ze maakt het goed gelukkig).

Mijn zoon onderweg naar station gevallen met zijn skateboard (kin gehecht en een scheurtje in zijn kaakkopje waardoor hij zes weken alleen maar vloeibaar mag eten).

Afgelopen donderdag vertelde ik op Twitter dat ik maart tot nu toe nog niet echt leuker vond dan februari. En toen moesten alle Corona-maatregelen nog komen.

Ondertussen leven we in een andere wereld. Eentje met lockdowns en social distancing. Eentje waarin mijn Oudste zich niet langer zorgen maakt of ze haar eindexamens gaat halen, maar of ze überhaupt wel door gaan dit jaar. Eentje waarin ik het opeens een beetje eng vind dat we woensdag naar het ziekenhuis moeten voor controle van de kin van Jongste. Want ziekenhuizen zijn opeens een potentiële bron van besmetting in plaats van genezing geworden. Eentje waarin ik niet naar mijn ouders kan om ze te knuffelen en te zeggen dat het allemaal heus wel goed komt. Eentje waarin, hoe het ook verder gaat, wat er ook gaat gebeuren, 2020 altijd het jaar van Corona zal zijn. Tot nu toe is 2020 niet echt een heel fijn jaar. Terwijl wij zo klaar waren voor een feestelijk jaar; 21 maart zijn we 25 jaar getrouwd. 9 april word ik vijftig. Meer dan ooit tevoren zoeken we naar de lichtpuntjes. Dat leuke pakketje van Dwarsligger bij de post, de lieve berichtjes op Whatsapp, vrienden die Jongste pakken chocolademelk of een bakje tompoucevla komen brengen, tweepcare op Twitter. En, niet te vergeten, een huis, een volle voorraadkast (heb ik sowieso altijd al, niet per se alleen nu), werkend internet, elkaar.

Vanochtend stond ik op en wist ik niet of ik een potje moest huilen en teruggaan naar bed, of maar gewoon thee te zetten, mijn schouders er onder te zetten en te bedenken dat ook dit zal wennen en/of voorbij zal gaan.

Toch maar aangekleed en door gegaan. Dit is vanaf nu onze nieuw normaal. Laten we dan samen maar zorgen voor een goed verhaal.  Liefst met een ouderwets happy end.

En ze leefden nog lang en gelukkig.

Ik dacht, ik ga weer eens veel bloggen. En ik begin op 1 maart. Zo’n maand met de lente in zicht. Tijd voor nieuwe dingen, leuke zaken, zonnige verhalen enzo. Een beetje tegenwicht bieden tegen de coronastress en vieren dat februari voorbij is. Zoiets.

Maar nu blijkt de kat doodziek. De dierenarts (tegelijkertijd ook de lieve buurvriend van op de hoek) is net weg. Hij kon er geen mooi verhaal van maken. En ik dus nu ook even niet.

Life is what happens to you while you’re busy making other plans. Plannen zat. Maar nu gaan die even de koelkast in en maken we kruiken voor de kat. Het arme beestje.

Update maandagavond 2 maart:

Rond een uur of tien vanavond is Tijger overleden. Op de bank, tussen Oudste en mij in. Hij is in slaap gevallen terwijl wij hem aaiden en we hebben niet doorgehad dat ie dood ging. Dus het is rustig gegaan. We gaan hem missen. 😢