We zijn gelijk. In al onze ongelijkheid.

Van NU.NL:

Verzekeraars mogen letselschadevergoedingen voor jonge vrouwen niet anders berekenen dan voor jonge mannen. Dat is namelijk discriminatie. Dat heeft het College voor de Rechten van de Mens in Utrecht geoordeeld in een uitspraak over zo’n kwestie.

In die kwestie liep een vrouw als kind verlamming en blijvende hersenbeschadiging op na een ongeluk. Verzekeraar Reaal ging er bij de schadeberekening vanuit dat de vrouw kinderen zou krijgen, vanaf haar 27e tot haar 37e niet zou werken en daarna parttime zou werken, wat tot een flink lager schadebedrag leidt. Bij mannen zouden die uitgangspunten niet gebruikt worden. Het college roept verzekeraars op mannen en vrouwen hierin gelijk te behandelen.

Begin dit jaar oordeelde de rechtbank in Den Haag in deze zaak dat het redelijk is te veronderstellen dat de vrouw kinderen zou krijgen en tien jaar niet zou werken. Uit eerder onderzoek naar zulke kwesties door het College blijkt echter dat dat bij mannen niet wordt aangenomen, terwijl ook mannen kinderen kunnen ‘krijgen’ en minder kunnen gaan werken.

Dit ”onderscheid op grond van geslacht” is aan te merken als discriminatie en dus in Nederland verboden. Met dat oordeel kunnen de ouders van de jonge vrouw weer naar de rechter stappen in de zaak over het schadebedrag.”


Begin dit jaar oordeelde de rechtbank in Den Haag dat het redelijk is te veronderstellen dat de vrouw kinderen zou krijgen en tien jaar niet zou werken?!

Hemeltje.
Daar ben je toch even stil van.
Ik wel tenminste.

De vrouw wordt in een hokje gestopt. Die van baar- en huismoeder.
Niets mis mee. Zolang het een keuze is. Wel fout als het als norm wordt gesteld voor iedereen die deze keuze niet kan of mag maken. Beledigend ook op de een of andere manier voor iedereen die andere keuzes maakt.

Ik heb dan ook met terugwerkende kracht zin om tien jaar niet te gaan werken en mijn loonbelasting terug te vragen.

Lang leve het besluit van het College voor de Rechten van de Mens.
Maar dieptriest dat het College zich over zoiets moet uitlaten.
Dat mannen en vrouwen gelijk zijn.

Weet je wat wel oneerlijk is? Dat Lief wel veel kan snoepen en snaaien, zonder overgewicht te krijgen.
Van die lange slungels met een snelle spijsvertering enzo. Daar zouden ZE eens iets aan moeten doen. 😉

Yes, you can pretpark!

 

Lieve iedereen. Wat ontzettend veel reacties kwamen er binnen op mijn Hellendoornactie. Ik snap wel dat jullie allemaal vrijkaarten willen winnen voor een dagje Avonturenpark Hellendoorn. Het is er tenslotte ook erg leuk!

Helaas kan ik uit al die honderden reacties (in totaal waren het echt meer dan 500 reacties middels mails via het reactieformulier, berichten op Facebook en reacties op het pretparkblogje!!) maar 3 winnaars loten. Ik heb eerlijk geloot (want echt, ik kan niet kiezen uit al jullie enthousiaste reacties of ontroerende verhalen!), dus Het Lot heeft besloten dat dit de winnaars van de vrijkaarten zijn:

 

Marian Bouwens

Martine Luiten

Patricia (geen achternaam, reageerde op 4 augustus).

 

Dames, ik mail jullie straks ook nog even dat jullie gewonnen hebben. Graag binnen twee weken reageren (met je adresgegevens), anders loot ik een nieuwe winnaar.

Veel plezier in Avonturenpark Hellendoorn alvast. Laten jullie weten hoe het was??

Rekenen is zeg maar niet echt mijn ding

 

Op zich ben ik niet zo slecht in rekenen hoor. Voordat een toevallig meelezende klant denkt dat de door mij gemaakte onderzoeksrapporten misschien opnieuw nagerekend zouden moeten worden. Wees gerust, soms overdrijf ik een beetje in de titels van mijn stukjes hier op mijn blog.

Maar deze week had ik mij toch een beetje verrekend. We wonen en werken weer tijdelijk in Den Haag. Bij het project waar ik al vaker over schreef (KLIK). En elke keer denk ik weer dat alles prima valt te combineren. En met combineren bedoel ik dan mijn gewone Werk, het Projectwerk en de Vakantie van de kinderen. Gewoon een halve dag mijn reguliere werk inplannen, een halve dag aan de slag met alle projectwerkzaamheden en dan daarnaast nog een halve dag een leuke vakantieactiviteit doen met de kinderen die tenslotte de rest van de tijd zichzelf al moeten zien te vermaken.

De oplettende lezer zag in de vorige alinea natuurlijk meteen de rekenfout. Drie halven maakt geen hele. Oftewel, ik prop weer eens te veel plannen in mijn dag. Want ik moet ook nog eten, huishouden, bloggen en ergens tussendoor iets dat slapen heet.

En ehm, nou, dat bloggen schiet er dus een beetje bij in zoals je misschien al gemerkt had. En dat huishouden ook een beetje vrees ik, maar daar merkt volgens mij niemand wat van zolang ik de was en afwas nog maar bijhoud. Ik zit dus met schone kleren achter mijn laptop nu. En hoop maar dat jullie allemaal vakantie hebben en pas over een week of twee, als alles weer normaal is, weer komt bijlezen hier. Dan vertel ik zeker hoe het gaat met mijn PSST-project (hoewel, daar kom ik dit weekend al op terug, want mijn PSST’s blijken bijna op!!!  KLIK ) en hoe het met mijn kilo’s gaat, heb ik winnaars geloot voor de vrijkaarten van Avonturenpark Hellendoorn en vat ik vast wel weer eens een tv-programma voor jullie samen (ik kijk nu helemaal geen t.v. namelijk, geen tijd voor!).

Voordat jullie anders denken; het is hier best druk, maar vooral leuk hoor. Het leven zoals wij het hebben is eigenlijk een cadeautje, dat besef ik terdege. En door drie halve dagen in een dag te proppen geniet ik er ook nog eens anderhalf keer zo veel van! 😉

 

Margje kijkt We zijn er bijna.

Bij gebrek aan Boer zoekt Vrouw, Expeditie Robinson en Een huis vol, kijken we deze zomer maar naar We zijn er bijna. Ik begrijp best dat u soms betere dingen te doen hebt. Zoals BBQen, vakantiekoffers inpakken, bij het zwembad van uw vakantievilla liggen, die ene bestseller lezen die de rest van Nederland al lang uit heeft of andere zaken die net iets belangrijker zijn dan t.v. kijken. Daarom vat ik het programma maar even voor u samen.

Margje kijkt We zijn er bijna, zodat u het niet hoeft te doen.

Voor iedereen die er nog nooit van gehoord heeft en tijdens het zappen nog nooit vol verbazing is blijven hangen bij dit pareltje van Omroep Max even een kleine samenvatting binnen deze samenvatting; We zijn er bijna gaat over een groep ietwat oudere medemensen (zeg 55+) die met elkaar en hun caravans en/of campers op een groepsreisvakantie gaan. De groepsreis wordt begeleid door twee echtparen die ook hun eigen caravan/camper bij zich hebben. De happy campers reizen met elkaar door een land/gebied (dit seizoen rijden ze door en kamperen ze in Italië) en staan steeds een dag of enkele dagen ergens op een camping. Met elkaar of individueel bezoeken ze dan de omgeving van die camping. En wij reizen met hen mee omdat Omroep Max presentatrice Martine en een cameraman (of cameravrouw?) met de groep meestuurt. Of Martine en haar collega ook een camper hebben, dat is enigszins onduidelijk. Voor zover uw samenvatster heeft kunnen concluderen liften Martine en de cameramenspersoon steeds met iemand anders mee op de reis/verplaatsdagen. Waar ze dan vervolgens slapen? Geen idee, misschien komen we daar dit seizoen achter?

Maar goed. De eerste aflevering werd gisteravond uitgezonden. Daarin maken we kennis met de twee begeleidende echtparen, enkele reisdeelnemers en krijgen we alvast een impressie van het mooie land en de groepssfeer.

Deze vakantie reizen we van Toscane (vlakbij Florence) tot in Sicilië, vertelt Martine in de voice-over. Met, zo vervolgt ze, “Hoogtepunten zoals Rome, Pompeï, de Etna en Palermo”. Voor iedereen die net als ik niet zo Italië-minded is, laten ze er even een landkaartje bijzien. Ha, kijk, we reizen door de hele laars van Italië en eindigen in de bijbehorende voetbal!

image

De 42 mensen die vandaag aankomen, mogen op deze eerste kampeerdag allemaal zelf nog hun plekje uitzoeken op de camping. Ze weten nog niet dat vanaf de volgende camping de staanplaatsen bepaalt zullen worden door een lotingssysteem. “Anders gaan sommige mensen te hard rijden omdat ze denken dat ze dan het beste plekje kunnen uitzoeken”. De happy campers die nu als eerste arriveren moeten een lootje trekken en het getal dat daar opstaat bepaalt de kampeerplek; van te voren hebben toeristisch begeleiders Ed en Ria op de vooraf gereserveerde plaatsen de bordjes met nummers in de grond gezet. “Zo wissel je ook steeds naast wie je staat” vervolgt Ed. Vage verhalen van sleutelfeestjes en allerlei andere vage zaken komen in mij op. Maar ik zeg niets, dat zou de kuise sfeer van We zijn er bijna (waar eigenlijk? Waar zijn ze bijna?) maar verpesten.

Bij aankomst worden alle caravans opgemeten door opperbegeleidster Emmy van Ardenne (“voor op de boot, als je te breed bent kun je niet mee!) en komen we achter de fetish van technisch begeleider Wim;
Continue reading “Margje kijkt We zijn er bijna.”

Vakantie voorbij

Mijn vakantie is voorbij.
Vandaag dus weer een maandags blogje op Vrouwonline:

KLIK

En de dag waarop ik op de weegschaal stapte.
Daar wil ik het verder even niet over hebben.
Laten we zeggen dat ik blij ben dat ik de komende weken weer elke dag een PSST heb.
Volgende week durf ik vast wèl te vertellen wat de weegschaal aangeeft. Deal?! 😉

Op grote hoogte

Van die dingen die je niet elke dag doet:

Ik ben vandaag op 280 meter hoogte naar de w.c. geweest. Apart hè?

image

Als je nodig moet na het oplopen van 700 treden naar de tweede verdieping en een uurtje wachten op de lift naar de top, dan is toch wel heel fijn dat er op die bijzondere plek überhaupt een toilet is. Ik had er in ieder geval niet op gerekend. Veel uitzicht had dit toilet op grote hoogte niet. Dit is wat ik zag vanaf de pot:

image
Eng is het niet, plassen aan de top van de Eiffeltoren. En daarna kijk je opgelucht en blij naar het mooie uitzicht, zoals ik op deze foto laat zien (nou ja, dat opgelucht en blij dan, ik kijk op deze foto nl niet naar het uitzicht, maar in de camera van mijn mobieltje):

image

En toen we weer beneden waren gingen we zoenen. In Parijs. Voor de Eiffeltoren. Want dat hoort natuurlijk.

image

Maar ja, de romantiek is er wel een beetje af. Nu ik bij het zien van de top van de Eiffeltoren steeds moet denken aan dat er daar een toilet is 😉

Met de kinderen naar Parijs

Opeens wonen we in Parijs, in een heus Frans appartement.
Beetje jammer van die hittegolf (dit is zo niet mijn weertype, maar ik gun het alle hitteliefhebbers van harte!), maar verder vermaken wij ons prima.

En door alle nieuwsberichten die we online meekrijgen, vlucht MH17, de strijd in Gaza en tyfoon Rammasun bijvoorbeeld, beseffen we maar eens te meer dat het een cadeautje is dat we samen zijn en de kinderen iets van de wereld kunnen laten zien. De wereld die ook zijn mooie en goede kanten heeft, al zijn die soms minder zichtbaar…

image