Het moest er echt maar eens van komen, zo vond ik zelf. En ergens uit mijn linkerteen perste ik wat energie naar boven dit weekend. “Zullen we anders even een uurtje puinruimen in de studeerkamer?” opperde ik zaterdagavond richting Lief.
Die stond toen ongeveer al boven aan de trap, want hij weet dat ik NIET goed ben in loslaten van spullen. Dus als ik er dan plots even wel aan toe ben, zo weet hij, dan moet hij enorm gebruik maken en het momentum bij de ballen grijpen. Of zoiets.
Afijn. Een uur later waren we vier big shoppers vol spullen voor de Kringloop rijker, was er een doos oud papier en een vuilniszak vol zooi. Dat doet vermoeden dat we een riante studeerkamer hebben. In werkelijkheid is het echter een hok van een paar vierkante meter.
(Het oranje kinderbankje dat op de overloop stond mocht ook weg. Het ruimt lekker op zo!)
Op zondagavond kreeg ik nog een zelfde soort opruimaanval, en stelde ik voor ook maar samen een uurtje onze zolder en slaapkamer op zolder aan te pakken. Hoppa, weer vier tassen voor de kringloop, een doos oud papier en een zak vol zooi. En ook onze slaapkamer en walkinzolder is echt niet groot.
Eerlijk is eerlijk, ik vrees dat er nog wel twee dozen papier en drie tassen voor de kringloop uit beide ruimtes te halen valt. Maar daarvoor moet er eerst weer een nieuw momentum voorbij komen. Ik hoop op volgend weekend. In mijn enthousiasme startte ik alvast de hashtag #mijnzomerzonderzooi als een reminder en stok achter de deur.
Ik denk dat ik maar niet met Lief mee ga de tassen naar de kringloopwinkel brengen. Daarmee loop ik iets te veel risico dat ik mijn eigen hashtag ondermijn. Niet meegaan is ook niets kunnen kopen tenslotte. Ik kan mijn tijd ook wel beter gebruiken. De schuur staat namelijk ook vol zooi…. Continue reading “Mijn zomer zonder zooi”
