Daar was het eindelijk

Vrijdagnacht, 6 januari 2017.

Lief slaapt niet thuis, hij gaat een week skieën met vrienden. Eerder die avond is hij in de trein gestapt. Helemaal vrolijk, omdat hij een hele week vakantie had. Heel december heeft hij doorgewerkt, hij kijkt uit naar het skieën, lekker een boek lezen en genieten van de bergen.

Het is ver voorbij middernacht. De kinderen liggen al uren te slapen. Ik heb de was en de afwas weggewerkt, de administratie gedaan en alle spullen die ik voor het weekend nodig heb liggen klaar (de kinderen en ik gaan een nachtje naar Den Haag).

Opeens zie ik het. Het sneeuwt. Dan pas valt de stilte die stiller is dan normaal me op. Het sneeuwt! Buiten is alles al bedolven onder een witte deken. Uit de lucht vallen nog steeds duizenden kleinde witte vlokjes. Ik trek een vest aan, doe een sjaal om en loop de tuin in. Achter in de tuin staat de kerstboom die Lief eerder die dag heeft afgetuigd (dat klinkt agressiever dan het is). Ook die ziet er nu prachtig winters uit met de laagjes sneeuw op de takken.

En daar, midden in die januarinacht, is het er plots: Het Kerstgevoel.

Mijn decembermaand was fijn hoor. Met gezellige diners en feestjes met familie en fijne buurvrienden. Maar het was ook een drukke en volle maand. Die begon met het blij zijn dat de operatie van mijn vader gelukt was en eindigde met een leuke Oudjaarsbingo. Maar er was dit jaar weinig tijd voor rust. Al mijn Kerstdagen waren gevuld. Ik had het niet gemist, genoot van het feit dat we er allemaal nog waren, dat er liefde en vriendschap en lekker eten en leuke gesprekken waren. Maar hier, om half 2 ‘s nachts buiten in de kou, voelt het opeens Kerstiger dan ooit. Ik kijk met een glimlach op mijn gezicht omhoog naar de vallende sneeuwvlokken, steek mijn tong uit en proef wat sneeuw. Met elke sneeuwvlok die naar beneden valt, voel ik me rustiger dan ik in tijden ben geweest.

Ik loop een rondje door de tuin, kijk naar mijn huis waar beneden de lampen branden en waar boven mijn kinderen in hun warme bedden liggen en maak voetafdrukken in de verse, lekkere knisperende sneeuwlaag. Heel zachtjes waait er een fris windje door de tuin. Het is prachtig. Ik besluit dat het een Heel Goed en Mooi Jaar gaat worden.

Gelukkig Nieuwjaar allemaal (ook al mag je dat op 10 januari niet meer zeggen geloof ik, jammer dan, ik doe het toch en ik meen het van harte!!)

(en wie weet, is hiermee de blogstilte weer opgeheven 😉 )

355 dagen hebben we nog over van 2017. Tijd genoeg om er wat moois van te maken. Dat doe ik graag samen met jullie!!