Sommige mensen gaan dansend door het leven. Maar dat betekent niet dat ze elke minuut van de dag letterlijk aan het dansen zijn. Laat staan dat ze dat uren of dagenlang aan een stuk door doen. Dansen.
Ik zag tijdens het zappen op donderdagavond dat de dansmarathon op SBS6 was begonnen en bleef een kwartiertje hangen terwijl ik keek naar alle enthousiaste koppels die meededen aan deze wedstrijd en werd er helemaal vrolijk van. Daarna ging ik dingen doen als whatsapppen, de kat eten geven, een was in de wasmachine doen, Netflixen, soep koken (voor de lunch van vrijdag) en lezen in bed.
Ik sliep tegen twaalf uur ‘s nachts, stond om 7 uur op, ruimde na het ontbijt de woonkamer en keuken op, stofzuigde de hele benedenetage, hing de was op, maakte het toilet schoon en ging douchen (inclusief haren wassen). Daarna checkte ik mijn werkmail en zette ik de spullen klaar voor de interviewtraining die ik vandaag bij mij thuis aan twee nieuwe collega’s ging geven. Die stonden tegen tienen op de stoep. We dronken thee en koffie, maakten kennis en vervolgens startte de training. Er was een lunch en een ommetje tussendoor en daarna gingen we verder. Om vier uur ‘s middags vertrokken ze weer. Ik zwaaide ze vrolijk uit, het was een leuke bijeenkomst geweest. Daarna kwam Lief thuis (die had de auto ingeleverd bij een ANWB inleverpunt een paar plaatsen verderop; we hebben onze eerste eigen auto namelijk aan de ANWB verkocht omdat we een nieuwe (tweedehandse) auto hebben gekocht die niet wat groter is en wel deuren voor de passagiers op de achterbank en een trekhaak heeft) en vlak daarop ook Jongste (die zijn laatste schooldag voor de herfstvakantie er op had zitten). Er was thee. En we besloten eens luxe uit eten te gaan (vanwege de verkoop van de auto en het vieren van de vakantie), maar toen stapte de buurvriend binnen met de vraag of iemand hem naar de huisartsenpost kon rijden omdat er tijdens het klussen een metaalsplinter in zijn oog was gesprongen. Dus ging Lief met hem mee terwijl ik eigenlijk gewoon eens helemaal niets deed. Na anderhalf uur kwam Lief weer thuis, maar was de uit-eten-gaan-puf wat weg. We besloten dat Jongste mocht kiezen; toch uit eten, of liever iets bezorgen? Hij koos voor patat en snacks laten bezorgen, dus deden we een online bestelling en maakten we een salade voor erbij. We aten lekker lui op de bank het gebrachte eten op en toen zag ik bij het zappen naar iets leuks dat die dansmarathon dus NOG STEEDS gaande was.
Terwijl ik al die dingen deed die ik net vertelde, huis opruimen, koken, zeven uur slapen, een hele dag werken, ontbijten, lunchen en wat al niet meer, hadden al die mensen steeds staan dansen. Al meer dan 24 uur. Ik had geen idee hoe dat zou moeten voelen, of dat überhaupt een beetje te doen was. Het leek me verschrikkelijk. En die arme deelnemende koppels moesten dus nog eens ruim 24 uur doordansen. Terwijl er soms ook nog eens artiesten live voor ze kwamen zingen. Artiesten die een kwartier bleven en wel gewoon lekker ‘s avonds weer hun bedje in mochten stappen. Op de dansvloer werd stug door gedanst. Ik werd er ondertussen niet meer vrolijk van.
Het is een raar idee dat als ik straks ga slapen die mensen hun tweede slapeloze nacht indansen. Ik weet nog niet of ik ze moet aanmoedigen of voor gek verklaren. Er wordt gedanst voor een hoofdprijs van 100.000 euro, zo leerde een rondje Google mij. SBS6 doet moeite er een feestje van te maken. Voor mij lijkt het meer op een hels festijn. Het voelt een beetje als een soort swingende versie van Squid Game. Met als enige verschil dat de afvallers bij deze wedstrijd niet dood het strijdtoneel verlaten, maar met gescheurde pezen, enkelblessures of oververmoeidheid. Hoewel, in de film They shoot horses, don’t they? liep het voor sommige dansmarathon-deelnemer net zo af als de onfortuinlijke deelnemers van Squid Game. Vanavond voor het slapengaan dus voor de zekerheid toch maar even een schietgebedje doen voor alle dansende koppels.