Gezien het feit dat ik mezelf een positief mens noem, denk ik best vaak doem.
Zonet bijvoorbeeld. Ik lees op Twitter een bericht over een ongeval op de A6 bij Lelystad waarbij drie doden zijn gevallen. Dan check ik meteen even bij mezelf of ik mensen “heb” die vanochtend op de A6 moesten zijn.
Waar denk ik dat iedereen die ik lief heb is? Kinderen (school), ouders (thuis, denk ik), Lief (op werk). Dat is nog wel te doen. Maar dan zijn er hordes vrienden en lieve bekenden. Waarvan ik natuurlijk niet altijd een idee heb waar ze zijn. A6, Lelystad. Vast niemand die ik ken. En vervolgens voel ik me dan alsnog een beetje lullig, over dat ‘vast niemand die ik ken gelukkig gevoel’. Want die mensen zijn wel dood. En ergens zijn er nu dus familieleden en vrienden die wèl verdriet hebben omdat ze dit vreselijke nieuws krijgen. Terwijl ik gewoon weer doorga met werken/thee zetten/was ophangen.
Ik heb het ook regelmatig als de kinderen gedag zoen of uitzwaai. Dat ik dan plots doem sta te denken. Opeens komt dan de gedachte omhoog dat dit wel eens het laatste zou kunnen zijn wat ik tegen ze gezegd heb. Dat als er ergens een automobilist niet oplet, of iets anders doemerigs gebeurt, mijn kind nooit meer thuiskomt. Die gedachten komen op. En gaan gelukkig dan snel ook wel weer. Want anders kom je niet eens maar aan werken/thee zetten/was ophangen toe. Maar elke dag, besef ik, wordt die doemgedachte van mij waarheid voor iemand anders.
Dan knuffel of zoen ik het kind nog maar eens extra (ondergaan ze gelukkig nog zonder problemen) en ga weer door. Met gewoon denken. Zonder doem.
Want met alleen maar doem, heb je geen leven, denk ik. Dat is niet te doen.
Herkenbaar…heb het ook bij ongelukken inderdaad. Altijd blij als ik dan even berichtje van lief of vrienden krijg en weet dat zij okay zijn. En ja, heel verdrietig voor diegenen van wie hun lief of ouder of kind niet meer thuis komt.
Bij mij zijn het meestal doemdromen. Hoe vaak ik niet afscheid heb genomen aan het ziekenhuisbed van mijn lief. Meestal ging daar een vreselijk ongeluk aan vooraf. Het afscheid is er uiteindelijk wel gekomen, maar dan in de vorm van een scheiding. Eind goed al goed.
Acteur John Wijdenbosch met zijn vrouw en kind zijn op de A 6 verongelukt. RIP
Heel erg herkenbaar Margje. Maar inderdaad: als je hier te lang bij stilstaat raak je verlamd van angst. Dus ja veel knuffelen en altijd uitzwaaien, die geliefden.
Helaas (ook bij mij) heel herkenbaar.
Ik denk weleens, dat dit een onbewuste manier is, met dit gevaar om te gaan. Het “oh, gelukkig, niet die van mij”-gevoel is eigenlijk helemaal niet zo asociaal als het misschien overkomt: Het maakt je ervan bewust dat het ook anders had kunnen lopen en juist die angst om je familie en vrienden wordt door het opgeluchte gevoel weer in goede banen geleid. Het is net wat je zegt: Als je in permanente angst en verdriet zou verkeren, zou je je leven ook niet meer kunnen leiden.
Dodelijke ongelukken komen (relatief gezien) maar weinig voor, gelukkig!