Een bosje bloemen

Vlak bij ons huis is een begraafplaats. Een paar keer de hoek om en de doorgaande weg over. Achter de bomen liggen de honderden graven. Ik kom er bijna nooit. Er ligt niemand die ik ken. Soms vraag ik me af of ik daar ooit begraven zal worden. Of dat ik misschien toch meer thuis hoor op de begraafplaats vijftien kilometer verderop. Die waar mijn grootouders liggen. En waar ooit, nu nog niet, pas heel veel later, ik wil er niet aan denken, dus heel ver in de toekomst, mijn ouders een graf zullen hebben. Of wilden die nou gecremeerd worden. Ik wil hier niet aan denken, waarom gaat dit blog die kant op, dat was niet de bedoeling. Het moest gaan over dat bosje bloemen.

We reden er langs, zondagmiddag, toen we na het weekendje weg met mijn familie in ons huurautootje onze buurt inreden. Linksaf op de grote weg en dan nog een paar keer de hoek om, daar is onze straat. Ik zie een man uit zijn auto stappen. De auto staat geparkeerd langs de doorgaande weg, aan de kant van de begraafplaats. Hij is lang, slungelig, een beetje sjofel. Ik zie verdriet in zijn stappen. Verdriet is zwaar, verdriet sleept. In zijn handen dat bosje bloemen. Een lange dunne bos, in plastic folie. Ik vraag me af voor welk graf ze zijn. Voor wie ze zijn. Zijn moeder? Zijn vrouw? Een verhaal vol leven, vol emoties, schuilt in dat bosje bloemen. Gekocht bij een supermarkt of benzinepomp. Bij het afrekenen weet alleen hij dat ze niet ergens op een tafel in een vaas komen te staan. Het raakt me.

Als we de hoek omrijden zie ik achter ons de auto van mijn ouders. Op de achterbank zitten mijn kinderen. Mijn hele leven, verleden en toekomst, zit in die auto achter mij. Naast mij draait mijn man aan het autostuur. De volgende bocht om. Bijna thuis.