De kat dood.
Mijn moeder in een ambulance naar het ziekenhuis vanwege hartklachten (ondertussen weer thuis en ze maakt het goed gelukkig).
Mijn zoon onderweg naar station gevallen met zijn skateboard (kin gehecht en een scheurtje in zijn kaakkopje waardoor hij zes weken alleen maar vloeibaar mag eten).
Afgelopen donderdag vertelde ik op Twitter dat ik maart tot nu toe nog niet echt leuker vond dan februari. En toen moesten alle Corona-maatregelen nog komen.
Ondertussen leven we in een andere wereld. Eentje met lockdowns en social distancing. Eentje waarin mijn Oudste zich niet langer zorgen maakt of ze haar eindexamens gaat halen, maar of ze überhaupt wel door gaan dit jaar. Eentje waarin ik het opeens een beetje eng vind dat we woensdag naar het ziekenhuis moeten voor controle van de kin van Jongste. Want ziekenhuizen zijn opeens een potentiële bron van besmetting in plaats van genezing geworden. Eentje waarin ik niet naar mijn ouders kan om ze te knuffelen en te zeggen dat het allemaal heus wel goed komt. Eentje waarin, hoe het ook verder gaat, wat er ook gaat gebeuren, 2020 altijd het jaar van Corona zal zijn. Tot nu toe is 2020 niet echt een heel fijn jaar. Terwijl wij zo klaar waren voor een feestelijk jaar; 21 maart zijn we 25 jaar getrouwd. 9 april word ik vijftig. Meer dan ooit tevoren zoeken we naar de lichtpuntjes. Dat leuke pakketje van Dwarsligger bij de post, de lieve berichtjes op Whatsapp, vrienden die Jongste pakken chocolademelk of een bakje tompoucevla komen brengen, tweepcare op Twitter. En, niet te vergeten, een huis, een volle voorraadkast (heb ik sowieso altijd al, niet per se alleen nu), werkend internet, elkaar.
Vanochtend stond ik op en wist ik niet of ik een potje moest huilen en teruggaan naar bed, of maar gewoon thee te zetten, mijn schouders er onder te zetten en te bedenken dat ook dit zal wennen en/of voorbij zal gaan.
Toch maar aangekleed en door gegaan. Dit is vanaf nu onze nieuw normaal. Laten we dan samen maar zorgen voor een goed verhaal. Liefst met een ouderwets happy end.
En ze leefden nog lang en gelukkig.
Gecondoleerd met het overlijden van je poezebeest (Koe-poes??). Ik heb zelf op 7 december jl. mijn lieve Joepi moeten laten inslapen. Ik ben er nog steeds verdrietig van. Poeh daarnaast ook veel tegenslag…
Sterkte, en hopelijk kan je ondanks de corona je trouwdag en je 50e verjaardag toch een beetje vieren.
Koepoes is jaren geleden al overleden Goose, dit was Tijger (broertje van Koepoes). Sneu ook van Joepi. En van je tegenslag. Ik denk dat ik gewoon volgend jaar maar mijn verjaardag ga vieren ofzo….
Ja, dat potje huilen leek me gisterenavond ook wel even lekker. Je hebt weer prachtig woorden gegeven aan wat veel mensen nu voelen. Sterkte!
Dank je wel Naomi. Jij ook sterkte!
Ja, de wereld is bizar momenteel. Gecondoleerd met katje, zo verdrietig. En de rest is ook niet fijn. Hier ook al weken dat soort vervelende dingen en hoopten op leuke verjaardag van mijn man met vriendenclub bijeen. Ook 21 maart, toevallig. Maar toch maar afgelast, het is even niet anders.
Ga wel extra lekker dinertje voor hem maken, klein minifeestje met zijn tweetjes.
Iedereen sterkte en ik hoop dat we elkaar allemaal snel weer mogen knuffelen en aanraken. Virtuele hug nu maar🤗
Alvast gefeliciteerd met je man Moi. Ooit kunnen we vast weer grote feesten vieren. En dat dan nog meer waarderen dan ooit tevoren!