Fietsen naar het einde

Omdat ik geen zin heb om met de tram en de bus te gaan, leen ik een fiets van een van de bewoners van onze tijdelijke woon- en werkplek. De fiets rammelt een beetje, het zadel zit eigenlijk net wat te hoog, maar het is heerlijk om na dagen lopen en treinen weer eens een eind te fietsen. Het is zeven uur, de zon begint te zakken, de stad ruikt zomers warm en zonnig.

Een man met een wit tasje met afhaaleten van het Indonesisch restaurant van om de hoek stapt zijn auto in. Hij kijkt naar mij en lacht. ” Of wil je mee eten misschien?” roept hij vrolijk. Ik lach terug en fiets door.

Mijn lange jurk wappert in de wind. Ik ben een beetje bang dat hij in de spaken of kettingkast blijft hangen, maar het gaat precies goed. Het eerste deel van mijn fietstocht gaat over bekend terrein. In een ver verleden werkte ik een aantal maanden bij een tyltylschool in Den Haag en moest ik ook elke dag deze route fietsen.

Er is veel veranderd in de stad, toch is het ook allemaal gelijk gebleven. Ik zie een meisje in een roze jurk en een zwarte hijab op een roze step. Iemand laat drie poedels uit. Uit de huizen klinkt muziek, er staan groepjes mannen te praten op straat, binnen wordt eten gekookt.

Steeds verder trap ik Den Haag in. Hoewel ik het centrum uit fiets, lijk ik juist de stad in te rijden. Hier zijn de mensen, hier wonen ze, hier werken ze. Hier lopen ze, lachen ze en doen ze hun boodschappen bij de bakker verderop in de straat. Het zonlicht is nog een beetje fel, ik draag een zonnebril die de wereld net een beetje mooier kleurt. De bomen zijn groen, het water van de gracht reflecteert de blauwe lucht, de winkelpuien zijn vol felle kleuren, de fontein spuit water omhoog dat in een regenboognevel naar beneden valt. Ik krijg voorrang van drie jongens in een blitse cabrio. Dan trapt de bestuurder op het gaspedaal en haalt me met veel lawaai weer in. De harde beat overstemt het lawaai van de motor. Ja hoor jongens, ik hoor jullie wel. Ze scheuren weg over de brug.

Tussen het geluid van de meeuwen en het dagelijks leven door klinkt het getingel van de trams, het getoeter van de bezorgscooters en het getik van de stoplichtknopjes. Een vader leert zijn zoontje fietsen. Bij het basketbalveldje spelen oudere jongens voetbal en staan de meiden aan de kant heel actief ongeïnteresseerd te doen. Als een jongen wat naar ze roept, giechelen ze en lopen ze weg. Bij een appartementengebouw ligt een meisje van een jaar of vijf in felle neonkleren languit op de rugleuning van een bank naar buiten te kijken. Ik zwaai. Ze klautert overeind en zwaait enthousiast terug.

Ondertussen fiets ik in een buurt waar ik nooit eerder was. Maar ik weet waar ik ben, waar ik naar toe moet en welke weg ik daarvoor moet nemen. Ik kijk bij de woningen naar binnen. Bewonder fleurige balkons vol bloemen. Glimlach als ik een jong stelletje voorzichtig zie zoenen. Zeg “bedankt” tegen een voetganger bij een zebrapad die gebaart dat ik wel door kan fietsen en niet op haar hoef te wachten. Geniet van de avondzon op mijn gezicht.

Dan ben ik waar ik moet zijn. Ik zet mijn fiets op slot. Na een half uurtje fietsen door de stad vol leven en geluiden stap ik het hospice binnen. Op de eerste etage wacht een kamer vol stilte. De dood nam alle geluiden mee. En ook de warmte. Haar handen zijn al koud. Buiten leeft de stad door, binnen nemen we afscheid en regelen we de uitvaart. Haar kerk en wij (het Emmaus waar ze ooit woonde en nog steeds werkte), zorgen er samen met haar man voor dat het wordt zoals ze zelf graag zou willen. Als ik drie uur later weer naar buiten stap, komt de maan net boven de huizen op. Tranen passen ook veel beter bij maanlicht, bedenk ik, terwijl ik terug fiets door de stad die ook wel wat stiller lijkt te zijn geworden. Halverwege komt mijn jurk vast te zitten in de fietsketting. Zonder te mopperen haal ik de stof voorzichtig los. Het is opeens niet belangrijk meer.