Flirten

Ik heb net een hap van mijn broodje genomen, als ze binnenkomt. Fris, sportief en met een te grote sjaal voor het die dag niet zo koude winterweer om. Ze gaat vooraan in de hoek van de broodjeszaak zitten. Haar blik de zaak in gericht, terwijl ik aan de andere kant juist zo zit dat ik naar de deur en de straat kan kijken. Ik neem nog een hap van het lekkere broodje en kijk weer op mijn mobiel. Dan hoor ik van rechtsachter een jongen iets zeggen. Hij heeft het blijkbaar tegen de vrouw met de sjaal. Ze kijkt hem vragend aan. “Ja, ik zeg, ik gaf je een knipoog. Zag je dat?” Ze blijft stil. “Maar ja, dat mag tegenwoordig geloof ik niet meer hè?” vervolgt hij. “Hoe bedoel je?” reageert de vrouw, ietwat voorzichtig. Hij gaat verder: “Nou, sinds dat hele MeToo gedoe mag flirten niet meer. Dat zeggen ze toch, dat je niet meer mag flirten?”. Ze kijkt hem aan en zegt “Nou, flirten door te knipogen mag nog steeds hoor, ik geloof niet dat dat erg is”.

De jongeman (of zou het een oude man zijn? De zaak is zo klein dat ik niet meteen om durf te kijken, bang dat ie door heeft dat ik nieuwsgierig ben en ook omdat ik geen behoefte heb deelnemer te worden van dit gesprek) gaat door: “Ja, want geluiden maken mag ook al niet meer” en hij maakt daarna een soort van psssssst geluid. “Ja, zo van hé schatje, psssssssss” ratelt hij verder (het geluid klinkt sexistischer dan ik hier kan opschrijven), “dat mag dus ook niet meer”. De vrouw zucht en zegt “Dat is inderdaad ook gewoon geen fijn geluid en ook geen fijne manier om te worden aangesproken. Flirten is wat anders, dat mag, maar dat soort geluiden hoeft wat mij betreft ook niet”.
De man is er er even stil van. Ik kijk toch stiekem even snel achterom naar de man achterin als de serveerster bij de vrouw voorin haar bestelling opneemt. Het lijkt me een veertigplusser. Hij drinkt zijn koffie en lijkt te bedenken hoe dat flirten nou verder moet. Ik ga maar weer verder met mijn potje Wordfeud.

“Of heb je al een vriend?” vraagt hij een minuutje later. “Dat je niet reageerde op mijn knipoog”.
Ik kijk op en de vrouw ook, onze blikken kruisen elkaar. Ik probeer een soort begripvolle blik haar kant op te doen en ik interpreteer haar blik terug als iets van Fijn dat ik hier niet helemaal alleen zit.
“Nee” zegt de vrouw tegen de man, “ik heb geen vriend. En die hoef ik ook niet. Dat is namelijk helemaal niet mijn ding. En ik ben ook helemaal niet geïnteresseerd. Niet op zoek naar een man dus en ik weet verder ook niets van flirten van mannen. Dus eet smakelijk verder”. En daarna schenkt ze mij de mooiste lach die ik die week zag.

De stemmige kerstmuziek klinkt door het kleine lunchzaakje. Niemand praat meer, behalve de serveerster die een telefonische bestelling opneemt. Ik drink mijn thee op, reken af en loop de zaak uit. Als ik langs de vrouw loop, geeft ze me een subtiele knipoog.

(maandag 18 december 2017, Deventer)