Grote stappen

Mijn enkel deed nog steeds zeer, dus hele einden wandelen of door de stad slenteren zat er niet in. Daarom namen Lief en ik onze fietsen mee in de trein naar Den Haag toen we afgelopen zaterdag samen een nachtje van huis gingen. Na een ochtendje lekker rustig aan doen thuis, stapten we rond een uur of één ‘s middags in de trein en kwamen we rond drie uur op Den Haag Centraal aan. Wat was het nog heerlijk herfstweer! Nadat we ingecheckt hadden bij het mooie hotel fietsten we naar het centrum van de stad. Maar daar aangekomen bedachten we dat we eigenlijk helemaal niet wilden winkelen. Geen zin en geen behoefte aan nieuwe spullen. Dus na een drankje op een dakterras in het zonnetje fietsten we naar Scheveningen. Daar kozen we opnieuw een terrasje in de zon, maar nu met uitzicht op het strand en de zee. Heerlijk.

Voor het zoninzeezakmoment trotseerde ik het strand en waggelde ik toch maar richting de branding voor het beste uizicht. De zon zakte mooi.

Daarna namen we een hoofdgerecht bij dezelfde strandtent van het terrasje en zagen we een vage maar wel leuke film in de grote bioscoop vlakbij het strand. De zaterdag eindigde in de hotelbar, waar we grote drankjes voor ons welkomstdrankjebonnetje kregen van een vrolijke barman.

Ik feliciteerde Lief met zijn jubileum op het werk. Want omdat hij daar zo lang werkte had hij een cadeaubon gekregen, en daarvan konden we het hotel èn het diner betalen. Dat was nog eens leuk op stap gaan!

Vanuit de bar stuurde ik een appje naar huis. Of daar alles ook goed ging. Dat ging het. Voor het eerst waren de kinderen een nachtje alleen thuis. Ik vond dat stukken spannender dan de kinderen zelf geloof ik. Toch stapte ik later die nacht met een gerust gevoel het luxe bed in.

Wat werden ze groot, die kinderen van ons (over twee jaar zou Oudste theoretisch (en praktisch ook eigenlijk) gewoon al op kamers kunnen wonen!), en wat was het bijzonder om zomaar weg te kunnen gaan, zonder opvang of oppas te regelen. En wat knap van mij dat ik dat toch maar deed, ondanks mijn angsten en alle Wat-als?’s... Hoewel ik dat weekend niet veel wandelde, zette ik dus toch grote stappen. Ik liet los in vertrouwen.

De volgende dag genoten we na een lekker ontbijtje nog een keertje van de zon op onze gezichten, met een fietstochtje door de stad en het Haagse Bos. En daarna toch maar snel de trein terug naar huis. Want één nachtje de kinderen alleen thuis laten, dat vond ik eerst wel weer stoer genoeg.