Hé kleintje

Op de lagere school (basisschool), was ik altijd de kleinste van de klas. Dat werd bij elke gymles weer duidelijk. Want dan moesten we op een rijtje gaan staan, van groot naar klein. Aan de ene kant stond dan altijd Alie, de langste van de klas, aan de andere kant stond ik. Onderdeurtje Margje. Iedereen was langer dan ik was. Totdat mijn achternichtje Roelien in mijn klas kwam. Blijkbaar waren we genetisch behept met DNA waarop lengte niet meteen een overtuigend stempel drukte. Roelien redde mij van die laatste plek in de rij.

Uiteindelijk kwam het qua lengte nog wel een beetje goed. Lang ben ik niet geworden, maar met mijn 1 meter 63 ben ik niet altijd en overal de kleinste. Helaas tegenwoordig wel vaak overal de dikste, maar dat is weer een heel ander verhaal.

Goed. Lengte dus. Ik lag er gelukkig niet wakker van. Al vond ik dat aan het eind van de rij staan geen pretje. Na de basisschool hoefde ik nooit meer in een rij te staan waarin werd gemeten wie de langste en wie de kortste was, dus het hele onderwerp verdween wat naar de achtergrond.

Nu komt het weer omhoog. Ik ga namelijk weer de kleinste van een groepje zijn. En deze keer voor altijd. Niemand die me kan komen redden. Ze gaan me binnenkort een keer voorbij. Oudste en Jongste groeien als kool. Hoewel zij in hun klas ook bij de kleintjes horen, groeien ze me toch langzaam letterlijk boven het hoofd.

Oudste gaat al een paar maanden lang zo’n beetje om de week naast me staan om te kijken of ze al langer is. Dat is nog steeds niet zo, maar ze is me wel bijna aan het inhalen. Waar ze echter niet op had gerekend was dat zij ook ingehaald kon worden. Door Jongste. Vorige week zagen we het opeens; hij was langer dan zijn zus! Verbaasd keek die naar hem en daarna naar ons. Potverdorie, ingehaald van onderen, terwijl ze net zelf aan een inhaalrace bezig was. Natuurlijk ging ik toen gelijk ook naast Jongste staan. Hij zou toch niet ook mij…?? Het scheelde niet veel. Voorlopig zijn de kinderen nog korter dan ik ben. Maar het is een kwestie van weken vrees ik. Dan is het gebeurd. En dan ben ik echt de kleinste van dit gezin. Het zat erin natuurlijk, Lief is 1 meter 93. Blijkbaar zijn er toch ook van hem wat lengtegenen in die kinderen terecht gekomen.

Ik ga op Facebook eens even vragen aan achternicht Roelien hoe lang zij uiteindelijk is geworden. Maar ik geloof dat ik daar ook niet meer van kan winnen.

Margje. Het zit al in die naam natuurlijk. Met dat je op het eind. Dat verkleinwoordje in mijn naam, dat was gewoon voorspellend. Mijn oma naar wie ik vernoemd ben was ook al zo’n klein mensje op het eind. Maar hé, die werd wel bijna 93. Heb ik nog een jaar of 46 om te genieten van mijn status als kleine moeder in een gezin vol lange mensen. Want stiekem vind ik het maar wat cool die kinderen van mij letterlijk en figuurlijk zo groot te zien worden!