Het geheugen van water

Ik las het en dacht, wat een mooie titel voor een roman. Ik kreeg bijna zin er een mooi verhaal bij te bedenken:

Het geheugen van water.

Ik las de zin echter niet een boek of interview, maar in een reclame. Voor Oerwater. Of, beter gezegd, voor een Vitaliser waarmee je in je eigen huis kraanwater kan veranderen in Oerwater. In een water zonder herinneringen, zonder ‘informatie’.

Ik

verzin

dit

niet.

Misschien blijkt over tientallen jaren dat het stom was dat ik hier om moest lachen. Oerwater. Zonder herinneringen.

Ook nu zijn er tenslotte al onderzoekers die hebben aangetoond dat water een soort van geheugen heeft. Zou het dan toch?

Ik bekeek het glas water dat ik net in mijn handen had wel even aandachtig. “Zeg het maar,” zei ik, “waar ben je al geweest, wat heb je allemaal al meegemaakt?”. Het water bleef stil (vind ik ook lekkerder dan dat het bruist trouwens).  Daarna dronk ik het water op. Ondertussen ligt het water in mijn buik nieuwe herinneringen te maken.

Ik ga opeens ook heel anders tegen die Oermelk aankijken. Is dat dan melk met een geheugen?

Het geheugen van water is trouwens al een titel. Van een toneelstuk.