Ik vrees een beetje dat alle clichés gewoon kloppen. Dat de tijd steeds sneller lijkt te gaan als je ouder wordt bijvoorbeeld. Ik kan mij vaag herinneren dat het vroeger als kind eeuwen leek te duren voordat mei en juni voorbij waren en die grote lange zomervakantie eindelijk eens echt dichterbij kwam. Nu heb ik gevoel dat het vorige week nog maart was en blijkt het al juni te zijn.
In mijn hoofd ben ik soms nog steeds dat kind, verlangend naar een schoolvakantie. In de werkelijkheid ben ik 48 (jep, die 50 komt er aan, hoe dan?!?!) en heb ik een gezin, een baan en een huis. Oh ja, en een beestje, laten we de kat niet vergeten. Zestien jaar geleden liep ik zwanger rond, nu loopt er een pubermeid door het huis. Bijna zestien wordt ze, over een dag of honderd. Ze kijkt er reikhalzend naar uit, naar haar sweet sixteen party. Ik kijk regelmatig vol verbazing naar haar en haar broertje (die een lange slungelachtige puberjongen begint te worden, hij is al groter dan zijn zus en ook groter dan mij!) en vraag me af waar de tijd lijkt te blijven.
Maar eigenlijk weet ik het wel. Ik zie de tijd namelijk overal. De tijd, die heeft het reuze druk. De tijd verdwijnt in de kieren van ons huis en komt tevoorschijn als barsten in het stucwerk. De tijd kruipt in mijn huid en laat zich zien als rimpels. De tijd nestelt zich in mijn lijf en roept de overgangshormonen op zich te verzamelen en te laten horen. De tijd kleurt mijn haar grijs. De tijd bladert door mijn kalender alsof ie haast heeft het einde van het verhaal te leren kennen.
Maar de tijd doet ook leuke en bijzondere dingen. De tijd laat zich zien als een klein, nog bijna onzichtbaar, vlassnorretje op de bovenlip van mijn zoon. De tijd maakt van hem een mooie (inside and out) stoere jongeman. De tijd vormt het lichaam van mijn meisje en maakt van mijn puberette een prachtige zelfstandige jonge vrouw. De tijd die mij soms vertwijfeld in de spiegel doet kijken, diezelfde tijd, die staat mijn kinderen zo goed.
Ik probeer hem stil te laten staan soms, die tijd. Maar dat kan niet. Want als de tijd stil blijft staan, dan gaat er iets goed fout. Dus omarm ik hem (haar?) maar, en kijk met steeds slechter zicht (hallo leesbril!) de tijd tegemoet.
Wat mooi geschreven! Je teksten zijn altijd leuk, of grappig, of ontroerend en altijd zit er veel in wat herkenning oproept, maar deze tekst is we extra ‘raak’! Dankjewel dat je zo trouw (
en leuk!) blijft schrijven!
Dank je wel Renate, wat een mooi compliment!
Wow, wat een mooi stukje, Margje! Bij mij duurt het nog een tijdje voordat de pubers boven ons uitgroeien, maar ik hoop, dat ik tegen die tijd aan je mooie en rake stukje ga denken.
We moeten de tijd omarmen, ook al gaat hij/zij steeds sneller 🙂
Liefs, Janine
Dank voor je complimentje Janine. En als het lukt, inderdaad, omarmen die tijd!
Uit mijn hart gegrepen Margje! Ook ik ben 48 en heb 2 dochters van 15 en 18. Je ziet ze met de dag veranderen. Dat is mooi, maar ook ongelooflijk. Waar zijn die peutertjes gebleven?
Ja, gek hè? Voor je het weet zijn peuters pubers!
Hoi Margje,
Druk of heb je zomer blues?
Ik heb geen twitter of ander social platform dus wellicht mis ik gewoon wat.
Groetjes, Cleo
Hoi Cleo, je weet dat je op mijn blog ook al mijn Twitterberichten kunt zien? Die staan rechts in beeld (als je op een laptop kijkt), of helemaal onderaan (als je via een mobiel meeleest). Zo blijf je een beetje bij op de dagen (weken soms, sorry!) als ik niet blog. De ene keer is mijn hoofd te vol (of juist te leeg misschien), de andere keer is het inderdaad druk, druk, druk. Lief dat je het je afvroeg!!
Dat wist ik niet, zal eens even kijken. Groet Cleo