Lieve Lieke

Voor het interview met Lieke van Lexmond waar ik in deze blogpost over schrijf klik je HIER door

Natuurlijk bedoelde je het niet zo aanvallend als waarvan je nu beschuldigd wordt.
Dat dikkere mensen niet moeten zeuren dat ze te dik zijn. Dat ze donders goed weten wat ze zouden moeten doen.

Ik weet inderdaad donders goed wat ik moet doen.
Gewoon gezonder eten, gewoon minder vet.
En gewoon meer bewegen.

Helaas is het niet altijd zo gewoon. Dat besef ik elke dinsdag weer als ik de verhalen van de andere meiden die naar mijn groepstherapie komen aanhoor.

Wij weten allemaal donders goed dat we het “niet goed” doen.
Door ons eetgedrag zijn we te dik. Of te dun. Er zitten trouwens ook vrouwen bij met een prima BMI, die toch beseffen dat de manier waarop zij omgaan met eten (of niet eten), niet “gewoon” is. Die emotioneel last hebben van hun eetstoornis, of lichamelijke kwalen hebben die je aan de buitenkant niet meteen zult zien.

De paar dikkerds in mijn dinsdagse therapiegroep help je niet door te zeggen dat ze niet mogen zeuren. Of door ze weg te zetten als luie losers die maar eens minder moeten gaan eten en meer moeten gaan bewegen.

Steeds vaker merk ik dat ik als dikkerd in een hokje wordt geplaatst. Vaak een klein en krap hokje. En ook al is het maar een spreekwoordelijk hokje, ik krijg het er benauwd van.

Ik keek soms ook zo naar mezelf. Als iemand zonder wilskracht, als een opgever, als iemand die minder sterk was dan al die vrouwen die wel afvielen, wel slank waren of bleven. Ik vergat daardoor soms te kijken naar wat ik nog wel was (een lieve moeder, een leuke partner, een fijne dochter, een attente vriendin, een begripvolle collega, een lekkere minnares, een gezellige buurvrouw, de echt stille medereiziger in de stilte-coupé, de vrolijke vrijwilliger bij het opvangproject, de U-heeft-zo-weinig-boodschappen-gaat-u-maar-voor-hoor-mevrouw in de supermarkt, wat dan ook) en zag mezelf dan alleen nog door die negatieve bril waarmee anderen me soms bekeken; alleen maar als Dikkerd (ja, echt, dat merkte ik, dat voelde ik, dat hoorde ik. Door opmerkingen, hardop of fluisterend, door stereotype typecasting op tv, door teksten online, door interviews als die met jou).

Ik heb die negatieve bril in de afvalcontainer gegooid (no punt intended). En probeer mezelf weer te zien als meer dan (over)gewicht. Dat is moeilijk soms, voor de rest van de wereld wiens BMI wel binnen de groene vakjes valt. Want als ik vertel over mijn therapie, vragen veel mensen als eerste hoeveel kilo ik ondertussen ben afgevallen. Maar daar gaat het dus eigenlijk helemaal niet om. Want kilo’s zeggen niet altijd alles. Mijn geluk hangt namelijk niet af van een cijfer op de weegschaal. Mijn geluk is dat ik al die dingen die ik zo graag ben (moeder, partner et cetera), zo lang mogelijk wil zijn. Dat gaat me lukken, door een gezondere relatie met eten aan te gaan. Maar ik vrees met vreze voor de blik van de buitenwereld. Want de kans is groot dat ik met mijn lijf en mijn genen, niet voorbij dat oranje BMI vakje zal komen. En in jouw ogen dus altijd een dikkerd zal zijn. Ach, ik weet heus wel dat jij het allemaal zo rot niet bedoelde. Ik ben alleen het fat-shaming een beetje zat. Maar weet je Lieke, ik zeur in ieder geval niet (dus houd ik nu maar snel op met dit blogje, voordat het daar wel op begint te lijken! 😉 ). Ik lach de toekomst namelijk tegemoet. Vol begrip en mededogen voor iedereen die de zon even niet meer kan zien schijnen, al staan ze midden in het zonlicht.

Over mij, mijn gewicht en mijn therapie lees je HIER meer. 😉

Oh, en wil je Lieke van Lexmond zien in de film Rokjesdag, klik dan even door naar mijn vorige Blogpost (HIER). Daar verloot ik kaartjes voor die film! 😉