Gisteren zei ik nog tegen een vriendin dat ik zo dankbaar ben dat mijn beide ouders er nog zijn. En dat het zo fijn is dat ik elk jaar een weekje met mijn moeder op vakantie kan. Dat ik besef hoe bijzonder dat is.
Mijn vader en moeder zijn van dezelfde generatie als La Bijl. Mijn moeder kreeg in 2004 haar eerste TIA. Martine Bijl had in 2015 een hersenbloeding. Waar mijn moeder wonderbaarlijk snel weer opknapte, moest Martine Bijl tijdenlang revalideren en kwam het nooit meer echt goed. In het prachtige en bijzondere boekje “Rinkeldekink” beschrijft Bijl eerlijk en oprecht hoe haar leven (en zijzelf) veranderd is na de hersenbloeding. Soms is het verhaal grappig, soms donker en overrompelend. Ik las het vol verwondering, met tranen en respect.
Martine Bijl is vorige week donderdag overleden. Aan de complicaties van die hersenbloeding van vier jaar geleden, zo meldt het nieuwsbericht. Ik was er even stil en onder de indruk van.
Ik weet zeker dat mijn moeder het bericht, net als ik, met gemengde gevoelens zal lezen. Met medeleven voor Martine en haar nabestaanden, maar ook (zonder het vervelend te bedoelen naar anderen) met een klein sprongetje in ons hart en een zucht van geluk dat het verhaal van mijn moeder en haar TIAs een positiever vervolg had. Want dat is wat de dood ons brengt: nog meer dankbaarheid voor het leven.
Toen ik het bericht las, was ik er ook echt van onder de indruk. Zo’n vrolijke vrouw was ze altijd…Ik kan me jouw gemengde gevoelens heel goed voorstellen. Weer een extra stimulans om je ouders te koesteren!
Zeker weten Naomi!
Kan me goed voorstellen dat je blij bent dat het bij je moeder de goede kant op is gegaan!!
Echt wel Gabrielle. Die eerste Tia was toen Jongste net was geboren. Absurde periode was dat toen.
Fijn dat jouw moeder nog leeft. Koester het maar. Zeker op onze leeftijd moet je blij zijn met alle dagen die je met ze hebt.
Jammer dat Martine zo jong al is overleden, haar onderkoelde humor was ongeëvenaard.
Mijn zus is ook op 36 jarige leeftijd ook aan een hersenbloeding overleden. Stond bij het aanrecht een handwasje te doen. Valt zo neer en was binnen no time overleden.
Dan word je wel weer met de neus op de feiten gedrukt. Niet zeuren over kleine dingen en blij zijn met alle dagen dat je leeft.
Iets in je hoofd, of het nu een bloeding, een tia of een tumor is, is doodeng. Al je vitale functies zitten daar.
Maar niet te veel over nadenken. Zorgen dat we een beetje genieten van de dagen die we hebben met iedereen die ons lief is.
Enjoy your day.
Jemig Cleo. 36 jaar, wat jong. Wat verdrietig dat jullie haar toen al moesten laten gaan…
Dat was zeker verdrietig. Voor mijn ouders een drama. Ze was de oudste en om haar ‘moesten ze trouwen’. Dat ging toen zo.
Wij hadden onze bruiloft twee maanden na haar overlijden gepland. Dat was voor mijn ouders dus niet te doen.hebben de boel toen maar afgeblazen. Dus daar zat ik met trouwjurk, gedrukte uitnodigingen, alle reserveringen enz.. Gelukkig was iedereen meedenkend en hebben we het bijna een jaar later gepland. Voor mijn ouders toen een opsteker en weer wat positiefs. Ze vonden het wel fijn toen weer wat te vieren.
Wat heb je dit mooi geschreven Margje. Ook ik moest terugdenken aan de hersenbloeding die ik twee jaar geleden kreeg. En ik moest huilen omdat het bij mij ook zo anders had kunnen aflopen. Ik ben dankbaar dat ik nog steeds kan genieten van alle mooie dingen in het leven.
Wat fijn dat jij jouw moeder na haar Tia’s haar leven ook weer goed heeft kunnen oppakken.
Maria, heftig dat jij het zelf meemaakte… Fijn dat je kunt genieten van het mooie. Ik wens je veel moois!
Mooi geschreven, Margje!
Dank je Janine!
He Margje,
Alles goed met je? Zo weinig vernomen de afgelopen tijd. Geen verwijt hoor.
Dank je Cleo. Hoofd en agenda soms te vol om te bloggen. De ene keer de agenda? De andere keer mijn hoofd….
Rustig aan 🤗, komt wel weer.
Ondertussen wel een winactie, met verhalend blogje erbij! 😉
Wat mooi, en bijzonder geschreven Margje. Geniet van het contact en vakanties samen met je moeder cq ouders. Koester dit! Helaas, heb ik al afscheid moeten nemen van mijn moeder. Toen zij overleed nam zij een stuk van mij mee. Mocht je denken en je vader dan…. die is nooit in beeld geweest. Hij was goed in verwekken her en der,en dat is ‘t.Sorry voor mijn negativiteit.
Inmiddels weet ik sinds 2 jaar dat ik in Zwitserland familie heb (half)broers, zussen, nichten en neven. Ik ben nu 50 jaar jong,en denk wat heb ik al die jaren gemist. Jaren die je niet in kunt halen. Ach ja, vaderlief is gestorven in 2007…..zelfmoord……. Hij heeft nooit naar zijn kinderen omgekeken.
Heftig verhaal Heidy. Heb je ondertussen contact met je nieuwgevonden familie??