… nergens woorden voor

Het is zo stil in mij,

ik heb nergens woorden voor.

 

In mijn hoofd zing ik dit liedje soms. Maar eigenlijk klopt het niet. Ik ben wel stil, maar zit juist vol met woorden. Ze komen er alleen niet uit. Omdat ik er namelijk zelf niet zo goed uitkom. Wat ik moet met alles. Omdat ik niet zo goed weet wat ik moet met de stilte op straat en mijn lege agenda versus de drukte van maatregelen, stress en alle informatie op t.v., social media en kranten. Als u me nog kunt volgen? Ik volg me zelf namelijk soms niet eens.

Het ene moment denk ik, het komt vast allemaal goed, we komen hier wel doorheen en het andere moment zit ik opeens in tranen (in de tuin onder een heldere sterrenhemel, of op de bank bij kaarslicht, ‘s nachts in mijn bed – ik zie opeens een patroon in deze donkere momenten; ik ben alleen en het licht is uit) omdat alles mij zo aangrijpt en ik me zorgen maak om mijn kinderen en hun toekomst, maar ook om de hele wereld als een groot geheel van alles (een wereld die doordraait, maar toch ook niet – waar is Matthijs van Nieuwkerk eigenlijk gebleven?).

En omdat het soms zo stil is, of juist zo vol misschien, in mijn hoofd meed ik dit blog. Was het niet te triviaal om hier te schrijven over kleine dagelijkse dingen terwijl er zoiets groots de wereld bepaalde? Was het wel oprecht als ik hier mijn momenten van klein geluk zou delen, terwijl ik op sombere dagen doel- en inspiratieloos op de bank lag, met een sombere wolk in en boven mij? Buiten was het soms zo zonnig dat het al zomer leek, binnen in mij voelde ik regelmatig een soort grijze mist. Om op een andere dag weer te merken dat ik zelf juist de zon ben in het diepst van mijn bestaan. Op die dagen fietste ik vrolijk door het lentegroen en was ik dankbaar voor alles wat er goed en fijn was. Beide gevoelssferen, licht en donker, leven in mij. Soms lijk ik geen controle te hebben over welke sfeer het wint op een dag. Soms wisselen ze per uur. Ik kan u vertellen dat het daardoor regelmatig reuze vermoeiend is om mij te zijn.

In mijn eentje bedenk ik van alles wat ik zou kunnen zeggen, zou kunnen schrijven hier. Hele blogjes verzon ik. Maar ik typte ze niet.

Tot ik zonet mijn blog-url letter voor letter tikte en begon te schrijven. Blijkbaar ben ik terug. Van nergens naar toe geweest.

14 thoughts on “… nergens woorden voor”

  1. Snap het helemaal Margje, ik had de eerste weken van thuiszitten ook zo’n onwezenlijk gevoel, alsof de hele wereld verdwenen was. Maar fijn dat je weer terug bent op blog, miste je….stay strong, stay safe😘

  2. Misschien moeten we juist in deze tijd wel stilstaan bij kleine (geluks)momenten om ons niet te laten overweldigen door alle nare dingen die we horen en meemaken m.b.t. covid-19

  3. De tranen over mijn donkere gedachten van vannacht en andere momenten komen er nu uit tijdens het lezen van jouw blog. Dank je wel voor het delen van je gedachten, zo herkenbaar.

    Fijn dat jij ook van die zonnige momenten hebt, die blogjes lees ik ook graag!

    1. Die blogje komen vast ook weer. Gelukkig ook veel zonnige zaken!
      Blijft bijzonder dat dingen zo herkenbaar zijn. Goed weekend gewenst Maria.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *