Op straat

Opeens lag ik op straat. Letterlijk.

Of ik tijdens de lunch de hond uit wilde laten, had vriendin E. gevraagd. Tuurlijk. Geen probleem. Terwijl ik door de buurt stapte bedacht ik hoe goed en gezond ik bezig was op deze zonnige dinsdag. Lekker een paar duizend stappen extra zetten en ook nog eens een portie vitamine D scoren. Allemaal gratis en voor niets, met ook nog eens een blije hond (Wolf liep vrolijk naast mij) en blije vriendin (die rustig op haar werk kon blijven). Een win-win situatie dus.

Tien minuten later was mijn vrolijke bui voorbui en huilde ik tranen van pijn. Aan het begin van mijn eigen straat ging het fout, opeens verzwikte ik mijn enkel en voor ik het wist viel ik op straat. Daar lag ik dan. Met een ontzettend pijnlijke enkel en een zere hand en arm (waarschijnlijk omdat ik had geprobeerd mijn val te breken). Mijn enkel was flink verstuikt. Ik durfde er niet op te gaan staan. In de verte zag ik mijn eigen tuin. Een paar huizen verderop het huis waar Wolf woonde. Opeens voelden die honderd meter als een kilometer.

Ik schoof voorzichtig vanaf de straat de stoep op. Voordat er een auto de hoek om zou komen en mij en Wolf zou overrijden. Want een liggende vrouw op straat, daar ben je niet op voorbereid. Wolf bleef rustig bij me en probeerde zelfs mijn gezicht te likken. Dat bedoelde ie waarschijnlijk goed, maar ik duwde hem weg en keek om me heen. Er was niemand, de buurt lag uitgestorven stil te zijn in het zonnetje. Gelukkig had ik mijn mobiel bij me, na twee keer proberen had ik contact met vriend H. die om de hoek verderop woonde en (oh mazzel!) thuis was. Hij kwam op de fiets naar me toe. Al snel zag ik hem aankomen. Fijn, hoefde ik tenminste niet heel hard Help help! te gaan roepen om onbekende buurtbewoners te alarmeren. Met de fiets van H. als steun strompelde ik naar huis, en hij bracht Wolf weg.

Met mijn voet omhoog (gekoeld door natte doeken met ijs), thuis op de bank, bedacht ik dat wandelen niet altijd even gezond is. Mijn pink en enkel kleurden langzaam donkerblauw terwijl ik door het raam naar de lichtblauwe lucht staarde. De hond uitlaten had een vervelend staartje gekregen.