Daar was ie weer

We hadden elkaar een tijdje niet gezien. Maar we weten, ons afscheid is nooit voor eeuwig. Voordat we het weten zijn we weer tot elkaar veroordeeld.

Deze keer kwam ie pas op het allerlaaste moment. Rond kwart voor zeven vanochtend stapte hij naar binnen (het is een hij, dat weet ik zeker). Hij keek wat verbaasd rond in onze lege woonkamer (blijkbaar wist ie nog niet dat vandaag de interieurmannen zouden komen om aan de vloer te werken), maar wurmde zich toen toch langzaam maar zeker ons leven in. En verhip. Het voelde al snel weer vetrouwd. Hij en ik hebben zo’n haat-liefde verhouding. Can’t live with, can’t live without, zoiets.

Het Gareel. Vandaag begon het weer. Op tijd opstaan, ontbijten, lunchpakketjes maken, fruitbakjes vullen, schooltassen inpakken. Het ging van een leien dakje vandaag. Het Gareel en ik waren beiden goedgezind.

Hij weet dat u nog niet allemaal aan hem toe bent, sommigen gunt hij nog een week of twee respijt. Daarna is Het Gareel in heel Nederland weer orde van de dag. Ik heb hem nog maar niet gezegd dat ze morgen en overmorgen de vloer gaan schuren en olieën en dat we dus van dinsdagavond tot donderdagochtend niet in de woonkamer kunnen zijn. Dat kan ie vast nog niet aan, dat merkt ie allemaal vanzelf wel. Ook Het Gareel moet soms langzaam wennen aan zichzelf….

August19

Tijgermoeder? Nee leeuwenmoeder

Geen idee natuurlijk hoe mijn kinderen later, als ze volwassen zijn, terug zullen kijken op hun jeugd. Wat zal hen bijblijven? Die keer dat ze ‘s nachts buiten mochten slapen? De vakanties naar de mooiste plekjes in Nederland? Dat we geen auto hadden en alles met de trein, bus of op de fiets moesten doen? Of misschien dat je niet allen maar zoet beleg op je brood moest doen, maar ook iets “gezonds” als kaas, vleeswaren, pindakaas of suikervrije jam? Zouden ze je vertellen over ouders die in het weekend het liefst uitslapen, of over de lange fietstochten over de hei? Zullen ze vooral positieve dingen vertellen, of zullen ze zich herinneren dat ze toch echt wel hun groente moesten opeten of minimaal op één sport moesten ‘zitten’? Weten ze later nog hoe het was om te verhuizen van de grote stad uit het Westen naar dat kleine provinciestadje in de provincie? Zullen ze het later “echt wel heel anders doen dan mijn ouders deden” of zullen ze zich ooit verbaasd afvragen hoe het toch kan dat ze zo veel op hun ouders zijn gaan lijken?

Je kunt veel over mijn ouderschap zeggen (geduld is niet echt mijn middle name bijvoorbeeld, noch ben ik familie van Mien Dobbelsteen), maar een tiger mom ben ik niet echt. Denk ik tenminste (ook dat weet je maar nooit, wie weet interpreteren mijn kinderen mijn interesse of aanmoedigingen wel heel anders! Ik herinner me namelijk opeens de opmerking van Oudste toen ik blij verrast was over de tien (!!) die ze in juni kreeg voor haar spreekbeurt: “Ja, jij en pappa zijn veel kritischer dan de juf”…). Maar goed, ik denk dat ik zo erg nog niet ben, qua tijgermoedergedrag.

Ik ben deze week wel een leeuwenmoeder. 100% volledig en totaal en helemaal zelfs. Niet dat ik opeens agressief ben naar iedereen die te dicht bij mijn kinderen komt of dat ik ze leer aanvallen en doden. Zo erg is het gelukkig niet. Ik ben een leeuwenmoeder omdat mijn kinderen deze week leeuwen zijn. Simba en Nala om precies te zijn. De kleine leeuwtjes uit Disney’s The Lion King. Ze doen deze week mee aan een theaterkamp namelijk. Maandagochtend begonnen ze met een groep enthousiaste kinderen en erg leuke leiding, vrijdagmiddag geven ze een voorstelling. Maandag deden ze auditie, gisteravond vertelden ze blij dat ze op dinsdagochtend te horen hadden gekregen dat ze de rollen die ze graag wilden krijgen ook daadwerkelijk mochten gaan spelen. Ik ben de moeder van twee blije leeuwtjes dus, deze week. In het echt broer en zus, in het verhaal vriend en vriendinnetje. Ze werken hard deze week, repeteren, teksten oefenen. Allemaal uit eigen vrije wil. Deze leeuwenmoeder is reuze trots op haar twee kleintjes!

Stil

Het was even stil hier op mijn blog. Ik logeerde namelijk een weekje in een tipi zonder wifi. Ik had mijn laptop wel mee, want vanaf mijn tipieiland vertrok ik meteen naar Den Haag waar ik een werkpresentatie moest houden, maar die laptop bleef dus een week lang in de rugzak. Ik las een boek of vier, hing (voor het eerst in mijn leven echt relaxt) hangmat, sprong zo nu en dan het Veluwemeer in om af te koelen, kookte voor onszelf en de buren (of genoot van het feit dat er voor mij gekookt werd), keek wat naar de mensen om me heen, hing nog een beetje hangmat en bedacht dat het goed was.

Mijn leven bedoel ik.

Ik heb een leuke man, fijne kinderen, een aardige familie en bijzondere vrienden. We hebben een dak boven ons hoofd, een inkomen en sociale bezigheden. Ik heb attente lezers en genoeg spullen. Er is liefde, geld, geborgenheid en veiligheid dus, bedacht ik mij in mijn hangmatje. De zon scheen, ik had mijn ogen dicht. Als ik ze open deed zag ik blauwe lucht, witte wolken en de punt van mijn wifiloze tipi. Ik hoorde de kinderen verderop op het eiland joelen en lachen. Op de grond stond een kop thee. Ik heb het gewoon verdomde goed voor elkaar, bedacht ik. Daar werd ik even stil van. Er was niets verkeerd, alles ging goed.

Vasthouden, dit gevoel, dacht ik toen. Vasthouden en niet vergeten.

Daarom schrijf ik het hier op. Voor de zekerheid. En ik ga een hangmat kopen. Voor het geval dat…

Druk

Ik heb het nog even megadruk. Maar morgen om 7.00 uur begint mijn vakantie.

Voor die tijd moet ik nog van alles. Daarna hoef ik alleen nog maar te reizen naar mijn vakantiebestemming. Als ik onderweg niet smelt vanwege de verwachte tropische hitte, dan heb ik om 11.00 uur mijn zwempak aan en lig ik om 11.01 uur te dobberen in het Veluwemeer.

We zijn mazzelbipsen. Want we hebben al weer mooi zomers weer tijdens onze vakantieweken! Al jaren blijven wij in de zomervakantie in eigen land en al die jaren hebben we heerlijk weer. Als ik u was nam ik in het vervolg tegelijk met mij vakantie!

Deze week had ik half vakantie en logeerden we in het huis van een vriendin. We woonden daardoor opeens een weekje in Amersfoort. De plaatselijke middenstand vierde een feestje denk ik, en zal ons missen als we morgen naar ons onbewoonde eilandje vertrekken. We shopten en borrelden, gingen uit dineren en uit ontbijten (die laatste is echt een aanrader; in de zomer kun je voor 2,50 euro per persoon genieten van een uitgebreid ontbijtje bij La Place. Als je in de buurt van een La Place woont of kampeert is dat een leuk uitje!) en gingen nog maar eens uit eten. Wat een luxe leventje zeg!

De komende week is iets primitiever, dan logeren we in een tipi en koken we ons eigen eten. Ik kijk er nu al naar uit. We kunnen daar namelijk niets, behalve koken, slapen, eten, lezen en zwemmen. Nog 17 uur, dan ben ik er. Tot die tijd heb ik het nog druk, dus wat doe ik hier in hemelsnaam?

Vakantiestress. Ik vrees dat als je er bij google op zoekt, je een foto van mij vindt op dit moment. Hoe krijg ik ooit mijn things to do lijstje af in de komende 17 uur?!?

 

Cool

We hielden een weekendje vakantie in het vakantiehuisjedingsoortvanstacaravanmaardanbestgroot van mijn schoonouders. Vrijdagavond fietsten we heen, zondagavond fietsten we weer terug. Inclusief de fietstochtjes naar nabijgelegen dorpjes en zwemmeertje fietsten we dus in dit weekend zo’n 70 kilometer. Voor de kinderen best een eind en goed gedaan. Gisteren beloofden we ze een milkshake bij de McDonalds als we bijna thuis zouden zijn. Toen we daar echter aan het eind van ons avondje fietsen aankwamen, bleek de Mac net dicht. Die sloot om 22 uur precies en het was ondertussen kwart over. Gelukkig was de McDrive nog wel open en mochten we daar met onze fietsen doorheen. Cool. Heel cool. Net als die welverdiende milkshakes.

2013-07-22-10-56-25.McDrive

Feminisme bla bla bla

Na een (leuke) lange dag inclusief fijn gesprek met twee mooie mensen en twee treinreizen van twee uur elk, kwam ik gisteren tegen etenstijd ‘s avonds weer thuis. Het was snikheet. Correctie, ik had het snikheet. Dus trok ik mijn zomerjurk en het hemdje dat ik daaronder aanhad uit en stond in mijn onderbroek midden in de woonkamer te genieten van het zuchtje wind dat door de raampjes in de woonkamer voor richting de open terrasdeuren achter woei (waaide?).

Mijn zoontje kwam binnenstappen. Hij rook nog steeds naar zomer en buitenspelen en had rode wangen van het rennen (hij rent meer dan dat hij gewoon loopt, het is nog moeilijk voor te stellen dat hij misschien ooit een slome puber zal zijn die niet vooruit te branden is). Hij gaf me een knuffel en liep door naar boven.

Ik liep door het huis, bekeek de post, pakte een iPad om mijn mail te checken, maar voelde me niet geheel op mijn gemak. Ik voelde me naakt. Er zou elk moment een buurkind binnen kunnen stappen (ze zijn kind aan huis hier tenslotte), of er zou een buurman gewoon op de stoep voorbij kunnen komen lopen die, als hij naar binnen keek mijn borsten zou aanschouwen.

Jongste kwam weer naar beneden, kwam even bij me op de bank hangen en leek geen moeite te hebben met zijn blote moeder. Ach ja, die ziet hij natuurlijk wel vaker voorbij hobbelen in huis als ik onder de douche vandaan kom of ‘s ochtends vroeg naar de wc moet.

Er liep ‘n voorbijganger voorbij (het woord voorbijganger geeft al aan dat dat is wat ie doet natuurlijk). “Ik ga even iets aantrekken” zei ik tegen mijn zoon en stond op. “Toch gek hè,” vervolgde ik “dat jij gewoon in je blote bast kan buiten lopen en dat het raar is als een vrouw dat doet. Dat die niet met een bloot bovenlijf kan rondlopen”. Dat vond mijn zoon ook gek. Maar goed, die is net negen en interesseert zich vooral in Kapla, waterballonnen en buitenspelen. Naakte mensen zijn voor hem nog niets meer dan, nou ja, naakte mensen. Best jammer eigenlijk dat ‘grote mensen’ er vaak minder relaxt mee omgaan.

Niet veel later postte een vriendin deze video op Facebook. Een zangeres reageert op een artikel dat de krant The Daily Mail schreef naar aanleiding van haar optreden op een festival. Het artikel gaat niet over haar als artiest, haar performance of songs, maar over het feit dat tijdens het optreden een tijd lang een van haar borsten te zien is omdat haar bh omhoog is geschoven en haar bloes half open staat. Ze reageert met een lied tijdens een bijzonder optreden: KLIK

(als je doorscrollt in haar blog zie je de video die je kunt aanklikken en daaronder staat de tekst; maar kijk zeker de video en lees niet alleen de songtekst). 

Dus, of ik moet vitrage en een slot op de tuindeur, of een blote bast moet ook gewoon worden voor vrouwen, of … geen idee. Maar stom is het wel. Eigenlijk. Dus.

Mooi

Bellen blazen in de tuin.

De kinderen die ruiken naar zomer en buitenspelen.

De bloemen overal (ook die van het onkruid).

De “Heksensoep” die Oudste en haar vriendinnetje maakten:

2013-07-16-10-53-22.Heksensoep

Dat ik last heb van opruimwoede en de afgelopen dagen de badkamerkast, de tv-kast, de kelder en de gangkast heb opgeruimd en dat de wasmand leeg is (het is bijna eng!).

Dat mijn broertje zo vrolijk wordt van zijn nieuwe vriendin.

Het vooruitzicht dat ik bijna vakantie heb.

De stapel boeken die klaar ligt voor mijn vakantie:

2013-07-16-10-46-41.Boeken

Dat mijn weegschaal het niet meer doet.

Dat de zon schijnt.

Dat er weer een indonesische toko in ons stadje is.

Dat ik er ben.

Dat jij hier leest.