Margje

We hebben een Nee/Ja sticker op de deur. Al jaren.
Die “Ja”, omdat ik het wel fijn vind het wekelijkse sufferdje door te lezen. Niets sufs aan om een beetje op de hoogte te blijven van het wel en wee van mijn stadje en te zien wat er allemaal te doen is.
Die “Nee” omdat ik geen folders wil hebben. Vanwege het milieu enzo. Je weet toch. Zelfs zonder folders door de bus heb ik namelijk al een enorme hoeveelheid oud papier elke maand.

En toen kreeg Jongste een bijbaan.
U raadt het al.
Een folderwijk.
Elke week worden er stapels folderpakketten bij de voordeur gezet.
En elke week houdt ie wel een pakket folders over.
Daar ga je dan. Met je nee zeggen.
Maar nee zeggen tegen zijn eerste bijbaantje, dat vond ik wat te sneu.
Ik ben maar korter gaan douchen, ter compensatie.
Houd ik tijd over om al die folders eens door te nemen!

Het was een gezellig feestje. Bijna alle genodigden waren er (vanuit heel Nederland, gelukkig was de ijzel en code oranje van de dag ervoor verdwenen!), er werd Lang zal hij leven gezongen, maar ook nog twee speciaal voor de jarige geschreven liederen, ik kookte voor 64 mensen, op het hoogtepunt waren we met 67 (gelukkig hadden we een verwarmde megapartytent in de tuin laten zetten, want zoveel mensen passen er echt niet in ons huis), er was drank (en verrassend veel liefhebbers voor het alcoholvrije bier en wijn), er waren supercadeaus (een vijftigjarige blijkt een soort van jongen van elf; hij kreeg onder andere een drone, veel bordspellen en een rugzak) en er werd veel gelachen. Het leukst was natuurlijk dat er zoveel leuke mensen waren, maar de paal stond toch wel op nummer 2 in mijn Leuk Top 10.

Het liefst had ik het ding gewoon gehouden. En er dan elke dag een paar keer voor gaan staan. Ik zie het helemaal zitten (ehm, staan!). Volgens mij verveelt zo’n ding nooit. Ik werd er in ieder geval helemaal vrolijk van. De jarige en veel van onze gasten gelukkig ook. Over een jaar word ik vijftig. Ik weet nu al wat ik vraag. Want ik sta graag voor paal, als het maar een fotopaal is!

Zo schrijf je een blogpost over een overlijden, zo zit je ballonnen op te blazen…

Gisteren was hij jarig. Vijftig werd hij, de knul die ik leerde kennen toen hij net 18 was. Een man nu dus. Of nou ja, dat is hij eigenlijk al jaren, maar vijftig klinkt best serieus. Toch? Het klinkt volwassen, het riekt naar senior, het is toch echt wel een dingetje.

We vieren het. Komende zaterdag. Met een groot feest. Want we beseffen dat je eigenlijk elke dag zou moeten vieren. Voordat je het weet zijn je dagen op.

Je vergeet het soms, in de waan van de dag, de stress van het werk en de drukte van je volle agenda. Om dankbaar te zijn dat je er bent en dat het goed gaat met je.

Zo’n verjaardag herinnert je weer even aan het feit dat je leeft. En wel precies zoveel jaar. Nu maar hopen dat ons Lang zal hij leven dat we gisteren (zachtjes) zongen in het restaurant, gewoon uit gaat komen. In goede gezondheid graag.

Eigenlijk zou je elke dag dat je leeft en er geen grote tegenslagen zijn en je gezond bent, huppelend over straat moeten gaan. Of stop, wacht, dat is nu met al die sneeuw misschien een beetje te gevaarlijk. Breek je je heup voordat je goed en wel de straat uit bent gehuppeld. Want laten we wel wezen. Vijftig. Dat was vroeger gewoon bijna bejaard!

Ze was iemands dochter
Ze was iemands zus
Ze was iemands buurmeisje
Ze was iemands klasgenootje
Ze was iemands partner
Ze was iemands moeder
Ze was iemands vriendin
Ze was iemands collega
Ze was iemand
Ze was 49 en wordt nooit 50

Je bent
tot je gestorven bent
Je bent
tot je WAS
Dan ben je verhalen en herinneringen.

Er was eens…
zo begint het
maar
niet altijd
leven ze nog lang en gelukkig.

………………………………….

De zus van mijn schoonzus is overleden. Mijn leeftijd.
Het maakt indruk.
Een schoonzus die nu geen zus meer heeft.
Kinderen die het vanaf nu zonder moeder moeten doen.
Ouders die een dochter zag sterven.
Daar zijn eigenlijk geen woorden voor.
Dat IS verschrikkelijk.

Ik maak me geen zorgen over de vraag of mijn kinderen later goede volwassenen zullen zijn. Met het hart op de goede plaats bedoel ik, en attent en meelevend. Ik zie ze het nu al zijn, ruim voordat ze de volwassenheid hebben bereikt.

Een virusje nam mijn agenda over en legde mij op de bank. De kinderen zorgden voor mij. Oudste, die sowieso al 2 dagen uit zichzelf in de avond het sluiten en op slot draaien van tuindeur en achterdeur op zich had genomen zodat ik niet meer hoefde al te sluiten als ik naar bed ging, schoot in een moederrol en checkte of ik wel genoeg water dronk. Jongste, die vandaag wegens stormwaarschuwingen met de trein naar school was in plaats van op de fiets, belde vanmiddag met zijn zus dat hij nog twintig minuten op de trein moest wachten en dat hij dus wel even boodschappen kon doen bij de supermarkt tegenover het station. Hoefde zij niet door de regen de door mij beloofde pizza’s op te halen.

Na het avondeten stonden ze zingend en ouwehoerend de boel in de keuken op te ruimen terwijl ik op de bank lag te smelten tot een restplasje moederliefde.

Sorry voor dit kleffe stukje. Maar soms is het gewoon goed, alles. Zelfs als er veel eigenlijk niet goed is.

Er staat sinds kort een tekst op mijn linkerarm.

One day at a time.
Leek me wel een goede tekst voor een week waarin ik een single parent ben omdat Lief een weekje op wintersport is en ik een winterdip buiten de deur probeer te houden.

Het is een nepperd hoor, die tatoeage. Er zat een velletje met plakplaatjes bij FLOW magazine en ik voelde me gelijk weer zeven jaar oud met een kauwgumballenplaatje.
Het leek me meteen ook een leuke test: hoe zou het voelen, een tattoo?

Ik blijk het leuk te vinden, maar niet voor altijd. Ik houd het dus maar bij plakplaatjes.

Mijn tijdelijke tattoo maakte ook duidelijk dat ik mijn kinderen wel probeer zo op te voeden dat ze geen vooroordelen hebben, maar dat dat jammerlijk mislukt. Oudste merkte vandaag namelijk op dat ze als ze mij met mijn tattoo zag, ze steeds verwachtte dat ik nu ook mijn haar af ging knippen en rood verven. En dat ik dan vervolgens vast ook zou gaan roken. Ehm, okay…

Mijn vader en moeder waren ook nog hier dit weekend. Die hebben niets gezien, of er in ieder geval niets over gezegd. Morgen heb ik een vergadering. Benieuwd of ik dan vragen krijg over mijn plakplaatje.

Het gaat een drukke werkmaand worden. En ook buiten het werk om staat mijn agenda vol. Maar deze week kijk ik gewoon steeds naar mijn linkerarm en laat me niet gek maken. Alles komt goed, gewoon one day at a time!

Dat je je kinderen leert
dat liefde vele vormen kent,
dat liefde nooit van de verkeerde kant kan zijn
en dat je zijn mag wie je bent.
Dat je ze leert met open blik
en onbevooroordeeld de wereld in te stappen.
En dat je ze dan vertellen moet
dat heel veel volwassenen nog steeds niet snappen
dat iedereen de wereld misschien wel anders ziet,
maar dat niemand ooit echt anders is.
Wij bepalen niet wie een ander lief heeft.
Dat niet in kunnen zien is een groot gemis.
Soms doet de vooruitgang een grote stap terug
en krijgen narrowminded people een te groot publiek
Vandaag was #Nashville trending topic op social media,
maar helaas niet vanwege haar lekkere countrymuziek.

Ik huil om iedereen die liefde mist
en om iedereen die angst heeft voor een liefde anders dan de zijne.
Laat ieder mens zijn of haar liefde in vrijheid kunnen kiezen.
Als ik vandaag een wens zou kunnen doen, is dat de mijne!

Gelukkig Nieuwjaar allemaal!!

Als kind had ik ‘Zondagse kleren’. Nieuwe kleding die je eerst alleen op zondagen aanhad. Tot het gewone kleren werden en je ze ook op schooldagen droeg. Ik ben heel benieuwd of dat fenomeen nog steeds bestaat. Hier hanteren we dat in ieder geval niet meer.

Sinds vorig jaar kocht ik zelf trouwens amper nieuwe kleding. In een poging duurzamer te gaan leven. En daarom weet ik nu gewoon van de afgelopen anderhalf jaar nog precies wat ik wèl gekocht heb.

In september 2017 kocht ik 2 jurken. Mijn broer ging trouwen, ik wilde wat nieuws aan en kon niet kiezen.

In 2018 kocht ik
1 tuiniek
en
1 b.h.
1 paar wandelschoenen
2 paar wandelsokken
2 onderbroeken
1 paar pumps
1 badjas

En dat was het. Qua gewone kleding kocht ik dus dit jaar alleen een tuniek. En oh ja, een omslagdoek die ik bij de kringloopwinkel kocht om te gebruiken bij een waarzegsteract.

Ik hield het verder bij de spullen die ik al had. Waarschijnlijk kan iedereen me uittekenen in de kleding die ik draag. Want ik heb geen mega uitgebreide garderobe. Ach, de kans is ook groot dat mensen het niet eens door hebben, omdat ze vaak meer met hun eigen kleding bezig zijn dan met die van anderen. En zo wel, jammer dan. Ook op foto’s zullen we later niet aan de hand van mijn kleding kunnen zien wanneer wat was. Ik draag al jaren dezelfde spullen. Soms kwam ik wel eens in de verleiding. Als ik online of offline wat leuks zag. Maar dan bedacht ik dat wat ik in mijn kast had hangen ook prima voldeed en ging ik niet tot een aankoop over.

Pas afgelopen vrijdag had ik voor het eerst in de anderhalf jaar even een baalmomentje. We gingen uit eten met vrienden en mijn twee favoriete jurken had ik pas die middag gewassen en waren nog niet droog. Vertwijfeld keek ik mijn kledingkast in. Wat zou ik nu dan aantrekken? Ik wilde wel een beetje feestelijk op pad. Het werd uiteindelijk een paarse tuniek van een mooie stof met zwarte borduursels. Eentje die al jaren als twijfelgeval in de kast hing, maar die nu bij gebrek aan beter gepromoveerd werd tot feestkleding. In het land van eenoog… et cetera.

Hoe dan ook. Mijn CO2uitstoot op basis van kleding kopen was de afgelopen 2 jaar lekker laag. En ik kocht dus hopelijk ook niets dat gemaakt is in verschrikkelijke kledingfabrieken onder erbarmelijke omstandigheden.

Ook het komende jaar ga ik weer proberen zo weinig mogelijk te kopen. Helemaal niets gaat niet lukken. Want ik merk dat sommige kledingstukken die ik al jaren heb, beginnen te slijten. Tegen die tijd moet ik maar eens op zoek naar merken die “goede” spullen verkopen. Want ik mag heus nog wel eens nieuwe kleren kopen. Ik hoef echt geen geheelonthouder op shoppen te worden. Gewoon zo nu en dan iets moois ter vervanging. Ik drink tenslotte ook iets van vijf glazen alcohol per jaar 😉

En, had jij bingo of niet?

KLIK DOOR NAAR MIJN BINGOKAAART 😉