Margje

Na regen komt zonneschijn. Zo ook vandaag. Gisteren regende het de hele dag en kleurde de lucht grauw en grijs. Vandaag ontwaakten we met zon en een strakblauwe lucht. Lief en ik hebben, zoals bijnabejaarden betaamt op zondag, net een eind gefietst. Lekker door de wei- en ommelanden met uitzicht op de bomen in herfstkleuren.

Voor regen heb je ook vaak zonneschijn trouwens. Vrijdag was het namelijk ook een schitterende dag. Die middag werd ik door vriendin E. getrakteerd op een high tea (nog tegoed voor mijn verjaardag!). Op een fijne plek met een prachtig uitzicht zagen we de zon ondergaan.

Prima dus eigenlijk dat er grauwe grijze zaterdagen bestaan. Want zo geniet je nog meer van de mooie dagen ervoor en erna!

 

Het regent

en ik heb geen zin

om nat te worden op mijn fiets.

Het regent

in een grijze wereld

soms vind ik het najaar even niets.

Het regent

al de hele dag

alsof het nooit meer stoppen gaat.

Het regent

mijn planning in de war

en grote plassen op de natte straat.

Het regent

herfst mijn leven in

met druppels kou en nat en miezer.

Het regent

in de verlepte tuin

het spoelt niet schoon maar spettert viezer.

Het regent

dat verandert niet

dit gaat vandaag nog uren zo door.

Negeren dus

met laarzen aan

en capuchon; trotseer ik de buien en ga er voor!

 

 

Vorige week mocht ik na een vergaderdag een nieuwe (nou ja nieuwe, een refurbished) laptop van mijn werk mee naar huis nemen. Een kek klein dingetje is het. Het was wel even wennen aan de nieuwe wachtwoorden en het netwatandersdanikgewendwas toetsenbord, maar daar kreeg ik wel wat voor terug. Mooie plaatjes.

Elke keer namelijk als ik mijn nieuwe laptopje opstart, toont het beeldscherm een mooi plaatje van een prachtig uitzicht. Het zijn steeds weer plekken waarvan ik denk “Daar wil ik naar toe!”. En omdat ik toevallig ook een vakantie voor de zomer van 2020 aan het plannen ben, komen deze inspirerende plaatjes prima uit. Er is alleen een probleem. Ik heb geen idee waar ik deze bijzondere landschappen of stadsgezichten kan vinden. Lief en Oudste vertelden meteen toen ik dit dilemma bij hen neerlegde dat hun laptops ook van die mooie plaatjes tonen. En dat er bij hen een icoontje zit waarop ze kunnen klikken voor meer informatie. Op mijn laptop ontbreekt die mogelijkheid. Dus blijf ik tegenwoordig gewoon, voordat ik me met een wachtwoord aanmeld en de foto verdwijnt, elke ochtend een paar seconden in stilte dromend naar mijn beeldscherm staren. Vakantaserend over hoe het op die onbekende plek zal zijn.

Of weten jullie misschien waar ik naar toe moet reizen om dit te kunnen zien?

“We gaan al die vier kannaltjes doen” Ze heeft een leuk (Oost-Europees?) accent, is lief, aardig en begripvol. Maar ik vind het niet leuk om bij haar te zijn. Ik kan er niet bij waarom iemand tandarts wil worden. Want wie vindt het nou leuk om naar de tandarts te gaan? Maar goed, als ik dan toch naar een tandarts moet voor een wortelkanaalbehandeling, dan maar naar deze dame die er in gespecialiseerd is.

Als er een traan over mijn wang rolt vraagt ze voor de zoveelste keer of het nog wel gaat, knijpt in mijn hand en zegt dat ik het heel goed doe.  Ik voel me even een jaar of negen in plaats van negenenveertig.

Ondanks de verdoving doen sommige handelingen van haar echt ontzettend pijn. Ik wens de zenuwen dood terwijl ik zenuwachtig wacht op het volgende pijnlijke moment dat ze met iets (Een pinnetje? Een boortje? Geen idee, ik houd mijn ogen dicht, het zou ook zomaar een satéprikker kunnen zijn) in mijn kies prikt en op zoek gaat naar de blootliggende zenuwen.

Een uur later is de kapotte en aangetaste kies gewortelkanaalbehandeld en gevuld en weer als nieuw.

Als ik naar huis fiets waait het, bladeren vallen van de bomen. En ik bedenk dat ik helemaal ben vergeten te kijken in de ogen van de tandartsassistente.

---

De ballonen staan al een paar dagen verkeerd om op de kast.

71

Ik kijk er een paar keer per dag naar. En denk dan “ooit word ik misschien wel 71. Misschien staan er dan ook ergens deze ballonnen. Dat het getal dan wel klopt”.

71

Ik moet nog 50 worden. Dat klonk eerst heel oud.

Maar nu denk ik steeds vaker aan mijn 71e verjaardag. Opeens voelt 50 best nog jong.

71. Dat is pas over ruim 21 jaar. Dat voelt eigenlijk als nog een heel lange tijd. Ga maar na, in de afgelopen 21 jaar kreeg ik twee kinderen, verhuisde ik drie keer, had ik minstens vijf verschillende banen, leerde ik tientallen nieuwe mensen kennen die vriend(inn)en werden, speelde ik vier keer mee in een theatervoorstelling, ging ik bloggen bij Vrouwonline en voor Libelle en De Meenthe, begon ik met Facebook, Twitter en Instagram, startte ik een leesclub, ging ik voor het eerst carnaval vieren in Maastricht, won ik een reis naar Marokko, zag ik Suzanne Vega optreden, werd ik fan van Jakop Ahlbom, kanode ik een paar dagen over de Zambezi, volgde ik een zangcursus, vierde ik de liefde op bruiloften van vrienden en familie, werd ik een paar keer tante, schreef ik schoolkranten vol en columns voor de gratis krant DAG, zag ik allerlei landen voor het eerst, las ik honderden boeken, verstuurde ik duizenden kaarten, zat ik bij honderden theatervoorstellingen in de zaal, wandelde ik door Oostenrijkse en Griekse bergen,  treinde ik naar Zuid-Frankrijk en kampeerden we met onze huurcamper aan het meer van Genève, deed ik allerlei vrijwilligerswerk en zag ik heel vaak de zon in zee zakken.

Bovenstaande is slechts een rijtje van zaken die spontaan omhoog komen. Ik kan nog wel veel meer toevoegen. Zo bezien is 21 jaar een eeuwigheid. Een hele lange tijd.

Ik snap dus niet hoe het kan dat Oudste al 17 is geworden. Want die zeventien jaar, die voelen juist helemaal niet lang, die lijken omgevlogen!

Misschien is dat juist wel het mooie van tijd. En hoe de mens er op individueel niveau mee omgaat. Dat ik kan denken nog heel lang te hebben. Dat 21 jaar nog als een vat vol tijd voelt. Zodat ik niet bang word dat het eigenlijk ook al bijna voorbij is.

71

81

91

Joh. Ik heb nog eeuwen! 😉

 

 

Precies zeventien jaar geleden viel 15 september ook op een zondag. Dit soort weetjes kan ik niet over elke datum ophoesten hoor. Maar voor deze datum weet ik het toevallig nog wel. Die zondagavond in 2002 gingen we met mijn ouders uit eten in Den Haag. Daar woonden we toen en zij waren bij ons op visite. Ik weet nog bij welke restaurant we aten. Dat we door de stad wandelden. En dat ik bijna negen maanden zwanger was.

Ik weet dat alles nog omdat die avond de laatste avond zou worden dat ik nog geen moeder was. Geen idee of de voorgaande zin grammaticaal wel juist is, maar hopelijk snapt u mijn bedoeling. Laat op de avond zwaaiden we mijn ouders uit, die reden terug naar Friesland.  De volgende ochtend, maandag heel vroeg, begon, totaal onverwacht, de bevalling. Rond half 2 ‘s middags werd Oudste geboren. Vanuit het ziekenhuis (de thuisbevalling lukte niet helemaal, dus eindigde ik een paar honderd meter verderop op de Maxima-afdeling van het Westeinde) belde ik mijn moeder. Die dacht eerst dat ik een grapje maakte, amper 15 uur geleden had ik hen vrolijk uit staan zwaaien en was er nog niets aan het handje en nu opeens zou hun eerste kleinkind er al zijn?!? Maar toen hoorde ze een babyhuiltje. En nog een keer. “Is het echt waar?” stamelde ze. Het was echt waar. Ze reden meteen nog maar eens vanuit Friesland naar Den Haag.

Morgen zeventien jaar geleden werd ik moeder.  Mijn ouders komen morgenmiddag weer naar ons toe. Deze keer hoeven ze maar een kilometer of vijftien. Dat wij ooit dichterbij hen kwamen wonen, dat vonden zij een echt cadeautje. Een van mijn mooiste cadeaus ever wordt morgen zeventien. Ze krijgt, naast wat kleinere cadeaus, rijlessen cadeau. Kan ze misschien over een jaar mijn ouders naar Den Haag rijden als ik daar op monumentendag rondleidingen geef. Kunnen we daarna allemaal uit eten gaan bij dat ene restaurantje waar we zeventien jaar geleden nog van niets wisten…

We zeggen hier altijd kachel. Al is het helemaal geen ouderwetse gaskachel meer. We hebben gewoon een verwarming. Met een bijbehorende ketel. Op gas (sorry Groningen…).

Maar goed. Die verwarming dus. Die staat al maanden uit. Want zomer, hitteplan, tropische temperaturen zowel buiten als in huis, u kent het wel. Maar nu is het september. En buiten lijkt het plots herfst. En waar we in de afgelopen maanden soms vergeefs probeerden de binnentemperatuur onder de 26 graden te houden, nu is het opeens uit zichzelf koel in huis. Vanochtend wees de thermostaat  19.5 graden aan. Normaal, verderop in de herfst, staat “de kachel” bij ons altijd op 20 graden (en wat hoger als er gasten komen, want die bleken het doorgaans bij ons maar koud te vinden).

19.5 graden. Dat is onder mijn normale verwarmingstemperatuur. Maar de kachel aanzetten? Nu al? Op 10 september? Ik wil er eigenlijk nog niet aan. Milieutechnisch niet. Financeeltechnisch niet. Maar vooral emotioneel nog niet. Want hoewel ik echt geen fan ben van de hittedagen die we deze zomer hebben gehad, en ik stiekem misschien meer een lente- of herfsttype ben dan een zomermeisje, ik kan het nog even niet loslaten. De zomer bedoel ik. Die zomer vol einden fietsen onder blauwe luchten met witte wolken. Die zomer met vrolijke huiswerkloze kinderen al dan niet met logeetjes erbij. Die zomer vol frambozen uit eigen tuin. Die zomer vol uitstapjes en ijsjes. Die zomer vol…

Okay, ik weet misschien al wat het is. Ik heb dit jaar (nog) geen last van een herfstdip. Ik heb gewoon een soort wee. Geen heimwee, maar Urlaubwee. Naar de vakantie.

Maar, eerlijk is eerlijk. Misschien is het meer. Groter dan dat. De algemene weemoed heeft toegeslagen. Ik zie namelijk nu al wat ik ooit ga missen. Oudste zit in VWO-6, doet eindexamen straks. Als alles goed gaat, dan woont ze over een jaar misschien wel op kamers. En twee jaar later zal Jongste dan misschien ook wel volgen. Zit ik straks met een leeg nest hier!

Misschien wil ik daarom die zomer nog wel vast houden. Niet alleen om de vakantie, maar om alles. Om het vele samen zijn. Het gaat me gewoon allemaal te snel. Die schoolvakantie van zes weken was ook in een zucht voorbij namelijk.

Ik doe verwoede pogingen het een beetje tegen te gaan. Al dat wee. Plan leuke weekendjes weg en uitstapjes met het hele of halve gezin. Wil dingen samen doen. Tussen het werk en huiswerk door. Herinneringen maken. En het vakantiegevoel van de zomer vast te houden.

Geef me nog een paar weken. Daarna stort ik me vol overtuiging op de pepernoten en kerstkaarten. Een paar weken nog. Om te wennen aan een nieuw seizoen.

Gelukkig schijnt ondertussen de zon en is het nu 20 graden in huis. Hoef ik de beslissing om wel of niet de verwarming aan te zetten nog even niet te maken. En het schijnt over een paar dagen “gewoon” weer zonnig te worden, met temperaturen ruim boven de twintig graden. Kan ik nog even doen alsof het nog steeds zomer is. Alsof die eeuwig duurt. En zo niet, dan vindt u mij ergens onder een dekentje. Of bij het schap met chocoladepepernoten.