Margje

Zeg.
Zullen we het weekend
ook gewoon in de verlenging doen
en langer laten duren?

Nemen we de maandag
lekker vrij allemaal,
houden we wat minder ballen hoog
de komende uren!

Hoeven we nu nog niet naar bed.
Wordt nergens een wekker gezet.
Spelen we samen nog een tijdje door.
Wie doet mee? Ik stem voor!

@toettwit

Daar zat ik dan, op rij vier in de volle theaterzaal. Met tranen in mijn ogen. Ik geneerde me een beetje, want mijn eigen kind was nog niet eens op het podium geweest.

Oudste zit op jazzdance. Elke zaterdagochtend heeft ze dansles. Samen met een van haar beste vriendinnen. Eens per twee jaar is er een grote uitvoering van alle dansgroepen. Een avondvullend programma. Of middagvullend, als je naar de matineevoorstelling gaat. Die voorstelling wordt elke keer weer serieus aangepakt. Een paar weken van te voren is er De Doorloop. Dan komen alle groepen bij elkaar om de volgorde van alle dansen door te nemen. Dit jaar was het thema Peter Pan. Oudste zat bij het groepje The lost boys (hoewel het wel allemaal meiden zijn). In de week van de voorstellingen is er De Generale op donderdagavond. De Première volgt dan op vrijdagavond en op zaterdag wordt de voorstelling nog tweemaal gedanst; ‘s middags en ‘s avonds. Alle drie de keren zit de schouwburg vol publiek. Want er dansen meer dan 200 kinderen, jongeren en (enkele) volwassenen mee. En al die dansers hebben ouders, broers en zussen, opa’s en oma’s, eigen kinderen en vrienden en vriendinnen die de voorstelling natuurlijk willen zien.

Zaterdagavond zat ik dan eindelijk ook in het publiek. En al binnen een dans of twee werd ik overmand door emoties. Die kinderen, die stonden daar toch maar mooi op de theatervloer te dansen waar ook alle grote theaterproducties werden opgevoerd. En wat deden ze het goed en leuk en wat was de muziek mooi en ach kijk die gespannen, maar toch ook enthousiaste koppies toch. Enfin. Tranen dus. En toen moest Oudste haar minutes of fame nog beleven en had ik zelfs haar vriendin en diens zusje (beiden kind aan huis hier) nog niet eens gezien.

Daar was ze dan. Mijn meisje. Die overduidelijk van meisje naar jonge vrouw aan het groeien is. Vorige week bij de jaarafsluiting van haar theatergroep was het nog echt een meisje. Hier stond opeens een jonge vrouw. Hoppa, daar zat ik, nog meer ontroerd te zijn dan ik al was.

Ik heb het steeds vaker. Ontroerd om iets waar ik vroeger met droge ogen naar kon kijken. Het zal de leeftijd wel zijn. Steeds meer het besef hoe bijzonder het is als er iets bijzonders, iets moois of iets echt oprechts te zien is. Maar ook steeds meer het besef hoe kwetsbaar alles is, en (in gevallen van tranen van verdriet en onmacht) ook hoe ingewikkeld het leven soms kan zijn.

Die avond in de schouwburg waren alleen sommige danspasjes ingewikkeld. Verder was het één groot feest. Na afloop deed ik even kort een danspasje voor uit mijn eigen jeugd. Dat werd natuurlijk als ‘zeer beschamend’ ervaren door mijn kinderen. En toen waren er weer tranen. Ditmaal van het lachen. Het was een mooie zaterdagavond. En dat was het.

Het is al bijna 21 juni. Vanaf vrijdag worden de dagen al weer korter. Een raar idee als voor je gevoel de zomer nog moet beginnen.
En dat moet hij (zij?) eigenlijk natuurlijk ook nog.
Want de zomer begint deze week.

Lief en ik vieren dit jaar op 21 juni een feestje (het nieuwe kantoor van zijn werk wordt namelijk feestelijk geopend). De kortste nacht van dit jaar brengen we daarom door in een hotel in Rotterdam. Niet dat je dan minder voor een hotelkamer betaalt, effectief is die nacht natuurlijk niet echt korter. Nog steeds duren de dag en nacht samen 24 uur.

Mei en juni waren drukke maanden. Ik had zo nu en dan wel wat meer dan die 24 uren in een dag en nacht willen hebben. Het was weer een bijzondere lente. Vol leuke en minder leuke zaken. We vierden verjaardagen, troosten anderen bij nare berichten, werkten hard, maakten schoon, sliepen uit, kookten eten, borrelden met vrienden, deden vrijwilligerswerk, lazen boeken&kranten, keken series&films op Netflix, zagen de theatervoorstelling van de theatergroep van Oudste, zetten honderdduizenden stappen, treinden door heel het land, maakten ons zorgen, kochten een kast bij de IKEA, verkochten spullen op Marktplaats, wonnen weer niets in de loterij, kochten toch heel veel theaterkaarten voor het nieuwe seizoen, genoten van kleine en grote momenten van geluk, masseerden pijnlijke schouders en zagen de tuin groener en groener worden. Lief bracht een kar vol zooi naar de vuilstort, zodat de tuin weer wat netter werd. Ik dipte een paar weken enorm vermoeid & hormonaal door het leven (hallo overgang?!), maar pakte de draad weer op en richtte ondertussen ook nog een leesclub op. Oftewel, we leefden ons leven en kachelden zo de lente door.
Eigenlijk net als elk jaar. Alleen met steeds weer andere details.

Soms sta je er wat te weinig bij stil. Maar nu, vlak voordat het zomer wordt, doe ik dat wel. Omdat we weer een nieuwe lente waard waren, vieren we straks het begin van de zomer!

“We nemen ze even mee.
Ze gaan in bad”.
Pas later besef je
dat wie je zo lief had
bruut van je af zijn genomen
omdat je met hen
Amerika probeerde in te komen.
Jouw toekomst kapot
je kinderen angstig alleen
We zeiden “Dit mag nooit meer gebeuren”
Maar nu? Waar gaat dit heen?

Soms schrijf ik op Twitter een gedichtje van maximaal 280 tekens. Deze week was dat bovenstaande tekst.

Ik vrees een beetje dat alle clichés gewoon kloppen. Dat de tijd steeds sneller lijkt te gaan als je ouder wordt bijvoorbeeld. Ik kan mij vaag herinneren dat het vroeger als kind eeuwen leek te duren voordat mei en juni voorbij waren en die grote lange zomervakantie eindelijk eens echt dichterbij kwam. Nu heb ik gevoel dat het vorige week nog maart was en blijkt het al juni te zijn.

In mijn hoofd ben ik soms nog steeds dat kind, verlangend naar een schoolvakantie. In de werkelijkheid ben ik 48 (jep, die 50 komt er aan, hoe dan?!?!) en heb ik een gezin, een baan en een huis. Oh ja, en een beestje, laten we de kat niet vergeten. Zestien jaar geleden liep ik zwanger rond, nu loopt er een pubermeid door het huis. Bijna zestien wordt ze, over een dag of honderd. Ze kijkt er reikhalzend naar uit, naar haar sweet sixteen party. Ik kijk regelmatig vol verbazing naar haar en haar broertje (die een lange slungelachtige puberjongen begint te worden, hij is al groter dan zijn zus en ook groter dan mij!) en vraag me af waar de tijd lijkt te blijven.

Maar eigenlijk weet ik het wel. Ik zie de tijd namelijk overal. De tijd, die heeft het reuze druk. De tijd verdwijnt in de kieren van ons huis en komt tevoorschijn als barsten in het stucwerk. De tijd kruipt in mijn huid en laat zich zien als rimpels. De tijd nestelt zich in mijn lijf en roept de overgangshormonen op zich te verzamelen en te laten horen. De tijd kleurt mijn haar grijs. De tijd bladert door mijn kalender alsof ie haast heeft het einde van het verhaal te leren kennen.

Maar de tijd doet ook leuke en bijzondere dingen. De tijd laat zich zien als een klein, nog bijna onzichtbaar, vlassnorretje op de bovenlip van mijn zoon. De tijd maakt van hem een mooie (inside and out) stoere jongeman. De tijd vormt het lichaam van mijn meisje en maakt van mijn puberette een prachtige zelfstandige jonge vrouw. De tijd die mij soms vertwijfeld in de spiegel doet kijken, diezelfde tijd, die staat mijn kinderen zo goed.

Ik probeer hem stil te laten staan soms, die tijd. Maar dat kan niet. Want als de tijd stil blijft staan, dan gaat er iets goed fout. Dus omarm ik hem (haar?) maar, en kijk met steeds slechter zicht (hallo leesbril!) de tijd tegemoet.

Steeds vaker besef ik, iedereen heeft zijn eigen verhaal. Zijn eigen verdriet. Zijn eigen problemen. Zijn eigen geluk. Zijn eigen geheimen. En lees dan voor zijn gerust haar of het of hun. Welke gender je maar wilt.

Mededogen en empathie. Daarmee zou ik soms wat meer behept willen zijn. Ik voel ze in me, maar soms vergeet ik ze wel eens in te zetten, als ik moe ben, of ongeduldig en me even niet meer bewust ben van het feit dat ieder mens zijn eigen sores heeft. Onaardige gedachten over iemand, een kleine roddel, een geïrriteerde blik, ze zijn mij niet vreemd. Hoewel ik over het algemeen echt aardig en positief ingesteld ben hoor, vraag maar aan mijn vrienden (oh jee, hoop ik toch maar dat ze dat zullen beamen) ben ik toch niet altijd de Margje die ik zou willen zijn (but working on it!😊 ).

Maar goed, elk individu dus heeft een verhaal. Ik hoorde en las er veel de afgelopen weken. En het maakte indruk. Ik besefte eens te meer dat begrip, liefde, aandacht, empathie en mededogen de eigenschappen zijn die een goed mens maken. En dat je, als je goed kijkt of luistert, in bijna iedereen wel iets goeds of moois kunt zien. Dat maakte me bescheiden. En stiller.

Ik heb de woorden nog niet gevonden om precies uit te leggen wat ik bedoel geloof ik. Maar ooit komen ze.
Nu wilde ik gewoon de stilte hier doorbreken, even wat van me laten horen.

Het tropische weer van de afgelopen dagen is niet helemaal aan mij besteed. Te warm vind ik het. Maar ik gun het iedereen die wel van die hitte houdt. Omdat ik weet dat het hier in Nederland nooit lang duurt, zo’n megazonnige periode. Het wordt vanzelf weer een graad of twintig. En dan moeten de zonaanbidders weer wachten op de volgende hittegolf.

Ik doe mijn dagelijkse dingen, soms in een wat tragere modus, maar alles gaat gewoon door. Ik heb ook van alles te vertellen. Maar ik deed dat al op Twitter, Facebook en in real life, en weet daarom hier niet meer zo goed waar te beginnen. Soms denk ik van alles, maar blog ik niets. Heb mededogen. En geniet van de regen. Goed voor de tuin en mijn verhitte hoofd vol verhalen.

Verbaasd kijk ik naar de tweets van mensen die duidelijk de naam Laurel horen.
Ik heb het fragment al zes keer afgespeeld en hoor niets anders dan Jemmie

Klik hier voor de link naar de NOSsite met het geluidsfragmentje

Overduidelijk Jemmie, dus ik hoor bij #teamYanny denk ik. Want hoewel ik echt probeer Laurel te horen door het woord Laurel te lezen of aan Laurel te denken, ik hoor alleen maar Jemmie.

Een paar minuten laten komt Oudste thuis. Ik laat haar het fragment horen. Ik hoor weer Jemmie. Maar Oudste niet. “Hij zegt Laurel”. Ze snapt niets van mijn Jemmieverhaal. Nogmaals afspelen. Ik hoor Jemmie. Zij weer Laurel.

Ze zoekt de link op op haar eigen mobiel. Om door te zenden naar vriendinnen. Als ze die link afspeelt hoor ik opeens een luid en duidelijke Laurel. Huh???? Ze speelt het nogmaals af. Nu horen we dus allebei Laurel. Ik kan de Jemmie nergens meer vinden.

Misschien ligt het aan het apparaat waarop ik het hoor, opper ik nog. Maar ook op mijn eigen mobiel, met dezelfde links als eerst, hoor ik alleen maar Laurel.

Absurd.

Hoe dan???

Als ik morgen in de trein zit en de conducteur Zwolle hoor omroepen, kijk ik eerst eens goed naar buiten. Want misschien hoort de rest van de coupé wel dat we in Almere zijn.

Ik kan mijn oren en hersenen dus eigenlijk niet vertrouwen. Heel vaag! Wat hoor jij???

Laurel of Yanny? KLIK

Continue reading “Laurel of Yanny (of Jemmie)”