Margje

Pffff, de plotselinge rugpijn verdween redelijk snel, vrijdag liep ik alweer normaal en zaterdag ging het nog veel beter. Bleek ik gelukkig niet de rest van onze werkvakantie in Den Haag als een bejaarde door het leven te hoeven steggelen.

Vrijdagmiddag nam vriendin Annet ons mee in een bootje en bekeken we de stad vanaf het water. Altijd leuk!

Zaterdag was er natuurlijk eerst de verkoop bij het Emmaus, zoals altijd verkocht ik op de curiosa-afdeling en had ik een gezellige tijd met de klanten en mijn ouders die ook een dagje langskwamen in het Haagsche.

Na de verkoop gingen we met hen de stad in for some serious shopping en terrassing. Wat was het druk in de stad en op de terrasjes. De zomer had de halve stad naar buiten gelokt. De vrijheid werd niet alleen op het Malieveld gevierd met muziek (daar ging Lief nog even een kijkje nemen), maar ook met geld uitgeven in de binnenstad; de winkels en cafés deden goede zaken.

We wandelden door het centrum en sloten de dag weer bij het Emmaus af met een grote kom soep. Daarna pakten we gauw onze koffers in, zodat mijn ouders die onderweg naar hun eigen huis bij ons thuis konden afzetten. Zo hoefden we op onze eigen terugreis, op zondag, alleen maar allemaal een eigen rugzakje of klein tasje mee te nemen. Heel handig, want we hadden die zondag onderweg naar huis nog wat bijzonders op het programma staan; Lief, de kinderen en ik gingen naar Soldaat van Oranje, de musical. We genoten van het bijzondere theater en alle theatrale hoogstandjes die er met het decor gedaan worden (zo bijzonder!), waren onder de indruk van het verhaal (en ook van het feit dat de zaal daar al jaren vol zit en hoe de acteurs dag in dag uit hun rol spelen) en treinden daarna dan alsnog echt naar huis.

Onze eerste meivakantieweek zat er op.

Nu is het maandagochtend. Lief en ik zitten weer achter onze laptops. Een gewone werkdag is het voor ons. De kinderen stellen hun gewone leven nog even uit, die vieren nog een weekje meivakantie. Maar dan nu in hun eigen omgeving, en niet in Den Haag. “Wat is het hier rustig” zei Jongste, toen we gisteravond van het station naar huis liepen, “Echt heel anders dan in Den Haag”. En nu ik hier zo zit te werken, bij de open tuindeuren, kan ik niet anders dan dat beamen. Wat is het hier rustig, en wat is de grote stad toch druk. Maar soms is het heerlijk om je even in al die reuring te begeven. Met terrassen en eettentjes op elke hoek, een groot aanbod aan winkels, theaters, bioscopen en activiteiten, en het strand om de hoek.

En dan is het ook weer goed thuiskomen in een rustig provinciestadje. Waar het misschien allemaal iets minder hip en happening is, maar waar we zeker ook niet allemaal bejaard zijn 😉

Waar jij ook zit, ik wens je een heel fijne maandag!

Vanochtend klapte ik opeens
Vanuit het niets
Dubbel van de pijn
Mijn adem stokte even
En daarna maakte ik een paar rare geluiden
Die niemand hoorde
Want ik was alleen aan het werk

Straks val ik flauw hier
Dacht ik
En dan lig ik hier een uur
Voordat ze me vinden
Want pas om half elf is het koffietijd
En komen ze kijken
Waar ik blijf.

Maar ik viel niet flauw
Dus strompelde ik
Gelijk een stiefelende bejaarde
Door de gang naar de anderen
Om te vertellen dat het niet goed met me ging
En dat ik opeens
Plotseling
Door mijn rug was gegaan ofzo
Of iets anders ellendigs
En allesoverheersend pijnlijks.
De pijn bleef
De rest van de dag.

Dus daarom vandaag
Even geen blog
Of winactie.
Ik ben veel te druk bezig
Om een balans te vinden dus
Bewegen
En rust te nemen
En niet te veel te googlen
Op wat er aan de hand kan zijn.
(Want het zou zomaar
Iets dodelijks kunnen zijn natuurlijk)

Hopen jullie even mee dat
Morgen
Alles vast
Veel beter is?

Als ik met mijn twee pubers door Den Haag loop, dan denk ik terug aan toen we hier nog woonden. Allebei zijn ze hier geboren, ik heb hier duizenden voetstappen liggen, fietste honderden kilometers met een bakfiets gevuld met twee kleine kinderen, in het heden herinner ik me het verleden.

Ik zucht er van soms. Tevreden met hoe het nu gaat, wie ze zijn geworden en zullen zijn, zou ik soms toch graag met wat ik nu weet en voel even teruggaan naar toen. Naar toen ze baby, peuter en kleuter waren. In de draagzak, aan mijn hand, achterop de gewone fiets of slapend in mijn armen.

Het kan niet. Elk moment van nu vliegt weg waar je bij zit. Dus pak ik ze gewoon soms zomaar even vast, geef ze een zoen, aai over hun haar. Omdat ik weet dat over dertien jaar deze dag net zo verleden tijd zal zijn als 2005 nu is. Dus maak ik nu mooie herinneringen om ooit stilletjes over te zuchten.

Wil jij mijn koning zijn?
Dan ben ik jouw koningin.
dan zwaaien we naar iedereen
en hebben altijd zin
in koningspelen, oranjebitters
en reizen in een koets.
We rijden door heel Nederland
en doen dat dan stapvoets
zodat iedereen selfies maken kan
met ons op de achtergrond
in 365 dagen koetsieren we dan
heel ons mooie landje rond.
‘s Nachts maken we prinsesjes
of een prins of twee
en elke ochtend bij het ontwaken
roepen we heel hard Hoezee
En dan zeg jij bij het ontwaken
Lange leve de Koningin
Ik zet een kroontje op je hoofd
en duik mijn bed weer in.
Want van koetsjerijden
en zwaaien en lachen de hele dag
word je best wel moe,
dus vind ik dat uitslapen mag.
Dat zou toch eigenlijk pas echt
de beste koningsdag zijn
dat je als koning uit mag slapen
en NIETS hoeft; dat is pas fijn.
Weet je wat, jij bent geen koning
en ik word gewoon geen koningin
dan zwaai ik alleen naar wie ik wil
en doe mijn eigen zin.

Ze komen altijd anders terug dan hoe ze weg zijn gegaan. Groter, gegroeid, veranderd.

Dat werd me verteld over pubers die op uitwisseling gaan. Ik kon me er wel wat bij voorstellen. Een week naar het buitenland zonder je ouders, logeren in een gastgezin met andere gewoontes, contact maken in een andere taal, er zijn weken waarin je veel minder meemaakt.

Vannacht kwam ze terug. Om 3 uur reed de bus het parkeerterrein van de P+R bij het station op. Als een van de eersten stapten ze uit, zij en één van haar BFF’s. Met hun armen om elkaar heen liepen ze op ons, hun moeders, af. Ze zagen er best moe uit (niet geheel onlogisch gezien het tijdstip), maar ze waren ook heel wakker. Na een omhelzing en een paar eerste zinnen werden de koffers gepakt. Terwijl we naar onze straat reden (we zijn buren), kletsten ze honderduit. Over wat er allemaal wel en/of niet gebeurd was, en wat zij allemaal wel en/of niet gedaan hadden (ehm, tja, privacy enzo, daarom houd ik het wat vaag).

Thuis liet ze haar aankopen zien. Nieuwe kleding en sieraden, maar ook kleine cadeautjes voor Lief en mij (haar vader kwam ook nog even uit bed gestapt). Om 4 uur lagen we in bed. Het huis voelde toch net wat minder leeg dan de week ervoor.

Vandaag rond enen maakte ik haar wakker door onder aan de trap haar naam te noemen. Een slaperig hoofd keek me even later vanaf boven aan. Hoe laat het wel niet was? Ehm, nou, kwart over 1. Haar verbaasde blik deed me lachen. Ik maakte een lekkere brunch en genoot van het feit dat ze weer tegenover me aan tafel zat. Stiekem keek ik even of ze ook gegroeid was, of veranderd. Ik kon het niet met zekerheid zeggen. Ze vertelde over feestjes, rare gebruiken, het eten daar en over het logeergezin. Maar een week weg vertel je niet in een kwartiertje boven een boterham met gebakken ei.

Later die middag kwam ze me showen hoe de Spaanse zon haar armen, buik en rug verkleurd had. En een uur later kwam ze grinnikend met haar gezicht vlak bij het mijne melden dat ze er heel veel sproeten bij had gekregen.  Daarna stond ze een half uur onder de douche te zingen.

Ze heeft van alles meegemaakt, waar  ik nooit echt weet van zal hebben. Loslaten 3.0

Zo is het goed, zo moet het gaan, eens zal ze helemaal op eigen benen staan. Maar voorlopig ben ik wel blij dat ze nu maar slechts een weekje weg was. En groeien, dat doet ze elke dag. Je ziet het misschien niet aan haar lengte, maar wel in haar ogen. Ik vind haar prachtig en ze wordt met de dag een nog mooier mens. Dat is groeien 3.0

Ben ook blij met jullie echte lezers hier! 😗