Steeds weer een nieuw verhaal
Na een weekje thuiswerken in de tropische hitte (mijn hemel, wat was het warm!) treinfietsten we naar ons vakantiedres en plonsten we het meer in. Onze week vakantie was begonnen.
Heerlijk!!!
Hierbij een vrolijke zwemfie om jullie een goed weekend of fijne vakantie te wensen.
Ze lonken in de verte. De dagen zonder wekker, zonder werkmail, zonder vastigheid. Ik zie de gloed van dagen vol zon en zalig nietsdoen.
Niets doen is ook lezen in de hangmat en einden fietsen en terrasjes en kaartspelletjes en zwemmen en ijsjes eten en Netflixen midden in de nacht.
Ik kijk er naar uit. Naar een weekje weg met ons vieren. Naar een paar dagen alleen met Lief op pad terwijl de kinderen een midweek vakantiewerk op een camping doen.
Maar het leukste van vakantie is eigenlijk de voorpret bedacht ik zo net. Die duurt vaak langer dan de vakantie zelf. En die voorpret, daar zit ik nu dus middenin! Wat een heerlijkheid!
Humor is belangrijk vind ik, ook in een relatie. Dus erg fijn dat ik soms heel hard kan lachen om die man van mij.
Deze keer ging het om een pakje dat thuis bezorgd werd, terwijl ik elders aan het werk was. Het was een pakje voor mij, maar ik wist dat de inhoud voor hem bestemd was. “Maak maar open” appte ik daarom terug op zijn bericht dat er een pakjesbezorger aan de deur was geweest.
Die man van mij heeft er wel eens baat bij dat ie met een blogger is getrouwd. Want als blogger komt er zo nu en dan een leuke samenwerking voorbij (die ik alleen doe als het product of onderwerp bij ons past). Kijk, ik mag dan wel eens op persreis (naar Athene bijvoorbeeld), of krijg een leuke ketting of hangmat cadeau (blog volgt nog!), soms mogen we iets reviewen dat voor de man van de blogger bedoeld is. Dan heeft Lief dus mazzel.
Deze keer ging het om ondergoed, van Schiesser. Zoals altijd verstuurde Hemdvoorhem.nl de spulletjes in een mooie doos. Steeds weer een cadeautje zo, de bestellingen die je bij Hemdvoorhem doet.
Ik had verwacht dat ik ‘s avonds bij thuiskomst wel van Lief zou horen wat er in het pakje zat, en wat hij er van vond. Maar Lief had een leuker idee. En zo zat ik onderweg in de trein naar mijn volgende werkafspraak opeens heel erg hard te lachen. Om die heerlijke man van mij. Hij had namelijk in zijn eentje selfies voor mij gemaakt waarin hij het fotomodel dat op de verpakking afgebeeld stond aan het nadoen was:
Hij had er zelfs zijn bril voor afgedaan en zijn haar extra in de gel gezet. Lekker ding! 🙂
Mijn man is dan misschien wel geen knap ondergoedmodel, maar wel de leukste man die ik ken.
En natuurlijk wilt u dan ook weten hoe de onderkleding bevalt? Het draagt lekker, aldus Lief, Hoofd van de afdeling Testen.
En uw blogger kan als hoofd Was melden dat ook na een paar keer wassen de pasvorm nog steeds perfect is.
Fijne cadeautjes dus. Van Hemdvoorhem voor hem, de man van de blogger.
Oh, en kijk, zo ziet mijn man er uit als ie meer kleren aan heeft en met zijn eigen kapsel (en met het hemd onder een overhemd: zie je niet, voelt wel lekker aldus de man) =》
(foto hierboven gemaakt door K. Jong)
Vijftien wordt hij. Die jongen met de scheve lach.
Komende donderdag is het zover.
Ik vroeg hem of hij al wist wat wij wilde hebben
als cadeau voor die bijzondere dag.
Toen hoorde ik onverstaanbare klanken
die eindigden op iets van twee punt nul
het bleek over koptelefoons te gaan
maar verder had ik echt geen benul.
Gelukkig zijn wij heel modern en hip bij de tijd
en hebben wij allebei een mobiele telefoon
dus in plaats van een handgeschreven verlanglijstje
kreeg ik nu een whatsappje met een linkje van mijn zoon.
Dat bleek een link naar de sale bij die bolle, heel fijn zo een uitverkoop.
Want koptelefoons zijn tegenwoordig echt duur, niet normaal
Deze moeder gaat nu maar snel dat ding online bestellen
en misschien dat ik offline dan nog een boek bij de boekwinkel haal!
Er is een boekenmarkt in de stad vandaag. Inclusief een kinderboekenpersonagesparade. Zelf vond ik daarvan de Pipi het leukst. Maar misschien ben ik iets te bevooroordeeld omdat ik haar al bijna 17 jaar ken…
Ik zocht en scoorde Dwarsliggerboekjes en zat samen met Lief op een terrasje. En opeens voelde het als vakantie. Het duurt alleen nog iets van drie keer drie is zes weken voordat het zover is.
Update: de winnaar van deze winactie is Danielle geworden. Zij reageerde via het invulformulier: Wat leuk! Ik wil graag strand omdat dat mijn aller lievelings plekje is! Strand om je nek, heerlijk Danielle. Leuk dat je meedeed!!
Toen ik 17 werd, organiseerde mijn moeder een verrassingsfeestje. Ook mijn kersverse vriendje kreeg een uitnodiging, een week voor de feestelijke happening. We hadden net twee weken verkering, en mijn ouders hadden hem nog niet ontmoet, dus had mijn moeder de uitnodiging aan een vriendin van mij meegegeven. Het is nog steeds een hilarisch verhaal; vriendin Bertine die op die lange jongen uit V6 afstapte en hem vroeg: “Jij bent toch het vriendje van Margje?” en op zijn bevestiging hem de envelop overhandigde met de mededeling; “Ik heb hier een brief van haar moeder.” Gelukkig bleek de brief geen Blijf van mijn dochter af bericht, maar een A4tje met een vrolijke uitnodiging voor mijn verjaardag.
Op het feestje zelf (in de versierde garage) kreeg ik een cadeautje van hem. Voordat je verder leest moet je je even inleven dat het 1987 was hè, en wij verliefde pubers. Maar goed, dat cadeautje dus. Hij had twee kettinkjes gekocht. Eentje voor hem, en eentje voor mij. Aan die van hem bungelde een M en voor mij was er eentje met zijn voorletter. Zenuwachtig priegelde hij het slotje open en deed de ketting om. Waarschijnlijk moest ik blozen en zoenden we daarna. Maar hier laat mijn geheugen mij in de steek.
Deze week heb ik een leuke winactie voor je. Kettinggerelateerd. Je kunt namelijk (pun intended!) een naamketting winnen van naamketting.nl Zelf mocht ik er ook eentje uitkiezen. En het leuke is, bij naamketting.nl kun je, ondanks de naam 😉 ook gewoon heel andere woorden uitkiezen. Dat deed ik. Ik koos voor fiets. Omdat onze liefde zo ongeveer begon toen ik bij mijn Lief achterop de fiets sprong om vanaf een schoolfeest naar de plaatselijke disco te liften en omdat we elkaar sinds die tijd ansichtkaarten sturen met fietsplaatjes erop. En ook omdat Lief moest lachen om de woordgrap die het inhield. (Fiets ketting, had u hem door?).
De ketting wordt geleverd in een allerschattigst doosje. Zo is het meteen ook een leuk en lief cadeautje als je een naamketting zou weg willen geven! Alleen viel mijn Fietsketting wat tegen. Dat lag niet aan naamketting.nl , maar aan mijn gekozen woord (en lettertype). In plaats van Fiets leek er Flets te staan. En dat stond dan weer een beetje gek om mijn nek. Zo flets ben ik nou ook weer niet. Kijk, kies je voor Fien, dan snapt vast iedereen wel dat er geen Flen staat, en niemand zal Fidan verwarren voor Fldan. Maar mijn fiets werkte gewoon niet.
Gelukkig snapten ze dat bij naamketting.nl ook. Ze maakten een nieuw ontwerp voor me, maar mijn flets-angst bleef. Dus koos ik een nieuw woord waar Lief ook vrolijk van werd, en ik zelf ook. Omdat we dol zijn op flauwe woordgrappen misschien. Of omdat ik best wel iemand ben die kan doorzagen over iets. Hoe dan ook. Ik kreeg weer een mooi pakje in de bus. Leuk is ie hè? Mijn ketting zaag.
Wil jij ook een zilveren naamketting van naamketting.nl? Vul dan het winformulier hieronder in (je reactie komt dan direct in mijn mailbox en niet online), of laat een reactie onder dit blog achter (je reactie komt dan wel online, maar je mailadres niet!). Over twee weken loot ik een winnaar. Kies je dan een naam? Of ga jij ook voor een heel ander woord??
Gisteren zei ik nog tegen een vriendin dat ik zo dankbaar ben dat mijn beide ouders er nog zijn. En dat het zo fijn is dat ik elk jaar een weekje met mijn moeder op vakantie kan. Dat ik besef hoe bijzonder dat is.
Mijn vader en moeder zijn van dezelfde generatie als La Bijl. Mijn moeder kreeg in 2004 haar eerste TIA. Martine Bijl had in 2015 een hersenbloeding. Waar mijn moeder wonderbaarlijk snel weer opknapte, moest Martine Bijl tijdenlang revalideren en kwam het nooit meer echt goed. In het prachtige en bijzondere boekje “Rinkeldekink” beschrijft Bijl eerlijk en oprecht hoe haar leven (en zijzelf) veranderd is na de hersenbloeding. Soms is het verhaal grappig, soms donker en overrompelend. Ik las het vol verwondering, met tranen en respect.
Martine Bijl is vorige week donderdag overleden. Aan de complicaties van die hersenbloeding van vier jaar geleden, zo meldt het nieuwsbericht. Ik was er even stil en onder de indruk van.
Ik weet zeker dat mijn moeder het bericht, net als ik, met gemengde gevoelens zal lezen. Met medeleven voor Martine en haar nabestaanden, maar ook (zonder het vervelend te bedoelen naar anderen) met een klein sprongetje in ons hart en een zucht van geluk dat het verhaal van mijn moeder en haar TIAs een positiever vervolg had. Want dat is wat de dood ons brengt: nog meer dankbaarheid voor het leven.
In december 2018 schreef ik DIT blogje. Over dat ik amper nieuwe kleding had gekocht in 2017 en 2018 (van 2016 wist ik het niet meer). Dit alles in een poging wat duurzamer te leven.
Sommige vriendinnen dachten dat ik met dat blogje een soort belofte had gedaan om in heel 2019 geen kleding te kopen. Ik las mijn tekst nog eens na en vond gelukkig die bewering niet. Want ik kocht dus wèl nieuwe kleding afgelopen kwartaal.
Het leek namelijk wel of het universum me wilde pesten. In de weken na het publiceren van mijn blogpost over mijn pogingen geen nieuwe spullen te kopen, maar tevreden zijn met wat ik al had, ging er van alles kapot. Ik bleef met een jurk achter iets haken en scheurde het kledingstuk onherstelbaar kapot. Vervolgens hield ik aan een gezellige leesclubavond een vernaggelde tuniek over; de mooie tafel waar we de hele avond aan gezeten hadden en waar ik regelmatig tegenaan aan had geleund bleek van ongeschuurd/ongelakt hout te zijn en had een groot stuk van voile voorkant ontoonbaar gemaakt; allemaal lelijke haken en beschadigde stof. Daarna bleken twee broeken gewoon helemaal versleten en ging een jurk kapot in de wasmachine.
En kijk, ik wil veel doen voor een beter klimaat. Maar met kapotte spullen rondlopen gaat ook mij iets te ver.
Dus hangen er ondertussen in mijn kast twee nieuwe tunieken, kocht ik twee leggings ter vervanging van de broeken en maakte ik het geheel af met een zwart vest (wilde ik eigenlijk al twee jaar hebben). En in de schoenenwinkel slaagde ik voor een paar halfhoge laarsjes met een hak (ik had niets met een hakje meer) en een stel stoere boots (want ik had geen normale schoenen meer).
Best een investering opeens. Maar al met al nog steeds maar 2 tunieken, 2 paar schoenen, 1 vest en 2 leggings. Soort van twee setjes dus ;-). En hoewel dit meer is dan ik van plan was voor het eerste half jaar van 2019, doet het me goed dat het vooral ter vervanging van oude/kapotte stukken is. Dat scheelt dan weer een beetje.
Vorig weekend was ik met Lief een dagje in Amersfoort. Samen slenterden we op zaterdagmiddag door de stad. Toch ook even kijken bij de nieuwe zomercollecties van winkels die we in ons eigen stadje niet hebben. Ik paste van alles aan. Maar telkens weer dacht ik: Heb ik dit nou echt nodig? Voegt het iets toe? Is het het geld en de milieubelasting waard? Steeds was het antwoord (soms na lang twijfelen hoor, ik geef het toe): “Nee!”. Dus alles ging terug de rekken. Uiteindelijk kochten we niets. Of wacht, toch wel. Een thermosbeker voor Lief. Kan hij koffie van thuis meenemen de trein in. Veel goedkoper. En als ie dan onderweg toch nog eens koffie wil, hoeft hij geen weggooi bekertje te kopen. Best duurzaam! 😉
Ga ik nu eens vragen hoe het die ene vriendin vergaat die na het lezen van het vorige kledingblogje reageerde met haar plan een heel jaar geen nieuwe kleding te kopen. Zou het haar lukken? In februari had ze alleen nog maar een tweedehands jasje gekocht. Benieuwd of ze het volgehouden heeft!
Ergens deze week overviel het me opeens. Het gevoel van nu. Dat nu alles eigenlijk gewoon een soort van perfect was. Dat nu een tijd zou zijn waarover we (Lief en ik, of de kinderen, of elk apart, iemand van onze We dus) ooit zouden zeggen dat het goed was toen.
Want het was goed. Mijn kiespijn was weg, het gaat goed met iedereen van mijn eigen en ouderlijke gezin, we hebben banen, vrienden, elkaar, mooie reisplannen en bijbehorende spaarplannen, de zomer komt er aan, het huis is fijn, de kasten vol (genoeg eten, boeken en kleding), geen grote zorgen, een slapende kat op de vensterbank, dat soort dingen. Ik zat op de bank in de voorkamer en hoorde en zag Lief en de kinderen ouwehoeren in de keuken. Ze hadden lol, moesten lachen met elkaar. En daar werd ik zo gelukkig van, dat vrolijke gelach, dat ik dus opeens besefte dat dit het was. Deze nu. Geen groots en meeslepend moment ergens op een bijzondere plek, maar gewoon het alledaagse gewone, thuis. Nu. Hier.