Margje

Wat ik mis zijn de kleine dingen.

Mijn ouders knuffelen.

Met een groep vrienden borrelen in de kroeg. Ook al drink ik niet eens.

Dat de buurvrienden en hun kinderen komen eten en dan aanschuiven aan de lange eettafel.

Een huilende vriendin troosten door een arm om haar heen te slaan.

Naar het theater gaan. En dan na afloop van de voorstelling napraten over het theaterstuk en het leven in het algemeen.

Hard lachen met de vrouwen van de leesclub. Of onbevangen en zonder afstand lekker improviseren met de meiden van theatergroep Op Woensdag.

Een wereld zonder Coronamaatregelen en de bijbehorende beperkingen voor mijn kinderen.

Iedereen die ik vanaf maart niet in real life heb gezien weer eens in real life zien.

Kleine dingen die ik tien maanden geleden allemaal heel gewoon vond. En die nu groot en belangrijk blijken te zijn. Nu het niet meer kan of het er niet meer is.

Ik mis ze. Ik mis het allemaal. Terwijl ik tegelijkertijd blij ben met alles wat ik wel heb (een huis, een baan en inkomen, een auto waar ik mee op pad kan (naar wat nog wel mag), een goedgevulde boekenkast, werkend internet en een Netflix abonnement bijvoorbeeld) en vooral met wie ik nog wel heb (mijn gezin, familie, vrienden, jullie); ik hoefde van niemand afscheid te nemen. Ik besefte meer dan ooit wat voor gezegend mens ik was en nog steeds ben.

En ik weet

ik mis nu misschien van alles

maar

ooit zal ik missen

wat (wie) ik nu allemaal juist heb.

Ik was een van de eerste deelnemers/gebruikers. Hij was nog niet eens helemaal af en nog maar werkzaam in een paar provincies. Toen ik de Coronamelder-app installeerde had ik echter niet verwacht dat ik maanden later echt een melding zou krijgen.

Hoewel ik me prima voelde (geen klachten zoals dat tegenwoordig heet), raakte ik er wel een beetje van in de war. Op het nieuws had ik eerder die dag gehoord over de mutaties van het virus in Engeland. Al het coronanieuws greep me steeds meer aan. En nu dit berichtje.

‘s Middags hadden Lief en ik juist nog wat afleiding gezocht en waren gaan wandelen langs de zee. Even een ander uitzicht, even letterlijk en figuurlijk de wind om en door ons hoofd. Het was prachtig. Nederland kan zo mooi zijn. Herstel, Nederland IS gewoon mooi. Maar je moet het wel willen zien.

Ik zag het.

Er waren weinig mensen. Afstand houden was geen probleem.

Maar eerder die week, op donderdag 17 december volgens de app, moest ik dus in de buurt zijn geweest van iemand die nu aan de Coronamelder-app had laten weten dat hij/zij/hen positief was getest. Ik probeerde die donderdag te herinneren. Wat had ik gedaan, waar was ik geweest, wie had ik gezien. De enige conclusie die overbleef was dat het iemand uit de supermarkt moest zijn. Hadden de besmette persoon en ik te lang toevallig achter elkaar aan gelopen dat onze telefoons de app bij elkaar hadden geregistreerd? Heb ik te lang bij de kassa gestaan en is de caissière nu besmet en mijn anonieme melder? Ik heb geen idee.

Als ik geen klachten had, zou testen voor dinsdag geen zin hebben. Pas vanaf die dag zou getest kunnen worden of ik ook besmet ben. Morgenochtend sta ik dus in de rij bij de Coronatestlocatie, die zit tegenwoordig heel dichtbij, verderop in de buurt. Ehm… hoe sterk is zo’n bluetoothsignaal eigenlijk?

Toen alle spullen op tafel lagen en ik klaar was om te beginnen  moest ik opeens denken aan mijn kinderen die op de lagere school (basisschool voor de jongere meelezers hier) altijd in de week voor Kerst een kerststukje op school moesten maken.

Ondertussen zijn ze 16 en 18 en maken ze heel andere dingen. Zo knutselt Jongste nu een uitvergrote darmwand met epitheelcellen in elkaar voor biochemie en zwoegt Oudste op Engelstalige essays.

Woensdag kwam er een groot pakket binnen met woeste takken groen, een klosje ijzerdraad, een lege wijnfles en rode versiersels. Het bleek een cadeau van mijn werk, er zat ook nog een tasje vol lekkers bij. Allemaal bedoeld voor de online kerstborrel die op vrijdagmiddag gepland was (meteen na de uitslag van de tweedaagse audit voor twee verschillende keurmerken).

Gistermiddag konden we samen proosten op dat we er nog zijn, dat het met die twee keurmerken wel goed ging komen en op alles wat verder wel goed is in dit rare jaar. En daarna kregen we een online workshop Kerststuk maken. De takkenbossen en versiersels bleken, met de lege fles als basis, een soort mini kerstboom te kunnen worden. Ik leefde me uit alsof ik een nieuwe roeping had gevonden (opeens weet je het: je wordt kerststukjesmaker!). Het was heerlijk gezellig en super hilarisch. Na een paar uur wist ik het zeker: ik heb de leukste collega’s van de wereld en het mooiste kerststukje van heel de stad. En let wel, ik was niet dronken ofzo, want ik drink geen alcohol. Het was gewoon lekker om even vrolijk samen iets te doen.

Vanochtend vroeg ik me af of al die basisscholen door de plotselinge Lockdown nou wel toegekomen zijn aan het maken van al die kerststukjes. Of zouden al die blokken oase dit jaar ongebruikt in de kast blijven liggen? Als iemand nog online met me wil kerststukjes maken, houd ik me aanbevolen. Ik heb nog groene takken genoeg en weet dat er ergens nog een bijna vergeten stuk oase ligt. Samen krijgen we het wel gezellig deze Kerst!!