Als kind had ik ‘Zondagse kleren’. Nieuwe kleding die je eerst alleen op zondagen aanhad. Tot het gewone kleren werden en je ze ook op schooldagen droeg. Ik ben heel benieuwd of dat fenomeen nog steeds bestaat. Hier hanteren we dat in ieder geval niet meer.
Sinds vorig jaar kocht ik zelf trouwens amper nieuwe kleding. In een poging duurzamer te gaan leven. En daarom weet ik nu gewoon van de afgelopen anderhalf jaar nog precies wat ik wèl gekocht heb.
In september 2017 kocht ik 2 jurken. Mijn broer ging trouwen, ik wilde wat nieuws aan en kon niet kiezen.
In 2018 kocht ik
1 tuiniek
en
1 b.h.
1 paar wandelschoenen
2 paar wandelsokken
2 onderbroeken
1 paar pumps
1 badjas
En dat was het. Qua gewone kleding kocht ik dus dit jaar alleen een tuniek. En oh ja, een omslagdoek die ik bij de kringloopwinkel kocht om te gebruiken bij een waarzegsteract.
Ik hield het verder bij de spullen die ik al had. Waarschijnlijk kan iedereen me uittekenen in de kleding die ik draag. Want ik heb geen mega uitgebreide garderobe. Ach, de kans is ook groot dat mensen het niet eens door hebben, omdat ze vaak meer met hun eigen kleding bezig zijn dan met die van anderen. En zo wel, jammer dan. Ook op foto’s zullen we later niet aan de hand van mijn kleding kunnen zien wanneer wat was. Ik draag al jaren dezelfde spullen. Soms kwam ik wel eens in de verleiding. Als ik online of offline wat leuks zag. Maar dan bedacht ik dat wat ik in mijn kast had hangen ook prima voldeed en ging ik niet tot een aankoop over.
Pas afgelopen vrijdag had ik voor het eerst in de anderhalf jaar even een baalmomentje. We gingen uit eten met vrienden en mijn twee favoriete jurken had ik pas die middag gewassen en waren nog niet droog. Vertwijfeld keek ik mijn kledingkast in. Wat zou ik nu dan aantrekken? Ik wilde wel een beetje feestelijk op pad. Het werd uiteindelijk een paarse tuniek van een mooie stof met zwarte borduursels. Eentje die al jaren als twijfelgeval in de kast hing, maar die nu bij gebrek aan beter gepromoveerd werd tot feestkleding. In het land van eenoog… et cetera.
Hoe dan ook. Mijn CO2uitstoot op basis van kleding kopen was de afgelopen 2 jaar lekker laag. En ik kocht dus hopelijk ook niets dat gemaakt is in verschrikkelijke kledingfabrieken onder erbarmelijke omstandigheden.
Ook het komende jaar ga ik weer proberen zo weinig mogelijk te kopen. Helemaal niets gaat niet lukken. Want ik merk dat sommige kledingstukken die ik al jaren heb, beginnen te slijten. Tegen die tijd moet ik maar eens op zoek naar merken die “goede” spullen verkopen. Want ik mag heus nog wel eens nieuwe kleren kopen. Ik hoef echt geen geheelonthouder op shoppen te worden. Gewoon zo nu en dan iets moois ter vervanging. Ik drink tenslotte ook iets van vijf glazen alcohol per jaar 😉