Toen alle spullen op tafel lagen en ik klaar was om te beginnen moest ik opeens denken aan mijn kinderen die op de lagere school (basisschool voor de jongere meelezers hier) altijd in de week voor Kerst een kerststukje op school moesten maken.
Ondertussen zijn ze 16 en 18 en maken ze heel andere dingen. Zo knutselt Jongste nu een uitvergrote darmwand met epitheelcellen in elkaar voor biochemie en zwoegt Oudste op Engelstalige essays.
Woensdag kwam er een groot pakket binnen met woeste takken groen, een klosje ijzerdraad, een lege wijnfles en rode versiersels. Het bleek een cadeau van mijn werk, er zat ook nog een tasje vol lekkers bij. Allemaal bedoeld voor de online kerstborrel die op vrijdagmiddag gepland was (meteen na de uitslag van de tweedaagse audit voor twee verschillende keurmerken).
Gistermiddag konden we samen proosten op dat we er nog zijn, dat het met die twee keurmerken wel goed ging komen en op alles wat verder wel goed is in dit rare jaar. En daarna kregen we een online workshop Kerststuk maken. De takkenbossen en versiersels bleken, met de lege fles als basis, een soort mini kerstboom te kunnen worden. Ik leefde me uit alsof ik een nieuwe roeping had gevonden (opeens weet je het: je wordt kerststukjesmaker!). Het was heerlijk gezellig en super hilarisch. Na een paar uur wist ik het zeker: ik heb de leukste collega’s van de wereld en het mooiste kerststukje van heel de stad. En let wel, ik was niet dronken ofzo, want ik drink geen alcohol. Het was gewoon lekker om even vrolijk samen iets te doen.
Vanochtend vroeg ik me af of al die basisscholen door de plotselinge Lockdown nou wel toegekomen zijn aan het maken van al die kerststukjes. Of zouden al die blokken oase dit jaar ongebruikt in de kast blijven liggen? Als iemand nog online met me wil kerststukjes maken, houd ik me aanbevolen. Ik heb nog groene takken genoeg en weet dat er ergens nog een bijna vergeten stuk oase ligt. Samen krijgen we het wel gezellig deze Kerst!!
