Steeds weer een nieuw verhaal
Het houdt maar niet op. Maar ja, die lockdown gaat ook nog wel even door. 17 dagen te gaan nog. Dit zijn de foto’s van de afgelopen dagen. Opdat ik niet vergeet hoe erg het was. 😉
Langzaamaan begin ik het te merken in sommige kasten of lades. We zullen doorgaan!!
In totaal verdwenen er al meer dan 350 dingen uit mijn huis. Met vandaag erbij zitten we nog 23 dagen in Lockdown. Dus moet ik straks 23 dingen verzamelen die weg gaan. In een poging eindelijk eens wat te ontspullen. Nog ruim drie weken dus om een opgeruimder huis en een andere mind-set te kweken. Dat er door heel het land mensen mee zijn gaan doen, doet me goed en motiveert enorm!
Wat ik mis zijn de kleine dingen.
Mijn ouders knuffelen.
Met een groep vrienden borrelen in de kroeg. Ook al drink ik niet eens.
Dat de buurvrienden en hun kinderen komen eten en dan aanschuiven aan de lange eettafel.
Een huilende vriendin troosten door een arm om haar heen te slaan.
Naar het theater gaan. En dan na afloop van de voorstelling napraten over het theaterstuk en het leven in het algemeen.
Hard lachen met de vrouwen van de leesclub. Of onbevangen en zonder afstand lekker improviseren met de meiden van theatergroep Op Woensdag.
Een wereld zonder Coronamaatregelen en de bijbehorende beperkingen voor mijn kinderen.
Iedereen die ik vanaf maart niet in real life heb gezien weer eens in real life zien.
Kleine dingen die ik tien maanden geleden allemaal heel gewoon vond. En die nu groot en belangrijk blijken te zijn. Nu het niet meer kan of het er niet meer is.
Ik mis ze. Ik mis het allemaal. Terwijl ik tegelijkertijd blij ben met alles wat ik wel heb (een huis, een baan en inkomen, een auto waar ik mee op pad kan (naar wat nog wel mag), een goedgevulde boekenkast, werkend internet en een Netflix abonnement bijvoorbeeld) en vooral met wie ik nog wel heb (mijn gezin, familie, vrienden, jullie); ik hoefde van niemand afscheid te nemen. Ik besefte meer dan ooit wat voor gezegend mens ik was en nog steeds ben.
En ik weet
ik mis nu misschien van alles
maar
ooit zal ik missen
wat (wie) ik nu allemaal juist heb.
Ha, jullie dachten misschien dat ik alleen maar bezig was met mooie foto’s maken en wachten op mijn coronatest uitslag, maar niets is minder waar. Ik ben ook nog gewoon aan het werk èn aan het ontspullen. Tot het eind van de lockdown tel ik de dagen af en per dag dat de lockdown nog duurt, moet ik een ding wegdoen.
Ook de afgelopen dagen verzamelde ik weer heel wat zooi spullen die naar de kringloop of iemand anders mogen.
De foto’s zijn een stok achter de deur voor mezelf om te zien hoeveel het is en me te doen voelen dat er niets meer bij hoeft. Opgeruimde mensen die leven met weinig spullen kunnen zich waarschijnlijk niets voorstellen bij alles wat wij de afgelopen jaren hebben verzameld in kasten en kamers. Wees gerust, ik leef niet als een hoarder, de vloer is hier gewoon nog zichtbaar. Toch kan ik voorlopig nog even makkelijk door met het verzamelen van spullen. Dingen genoeg. Loslaten is mijn nieuwe mantra tijdens deze lockdown. Inclusief het loslaten van een schuld- of schaamtegevoel. Ik wil juist trots op mezelf zijn dat ik zo goed bezig ben.
Ga ik nu beginnen met het verzamelen van de 28 spullen van vandaag!
Ik was een van de eerste deelnemers/gebruikers. Hij was nog niet eens helemaal af en nog maar werkzaam in een paar provincies. Toen ik de Coronamelder-app installeerde had ik echter niet verwacht dat ik maanden later echt een melding zou krijgen.
Hoewel ik me prima voelde (geen klachten zoals dat tegenwoordig heet), raakte ik er wel een beetje van in de war. Op het nieuws had ik eerder die dag gehoord over de mutaties van het virus in Engeland. Al het coronanieuws greep me steeds meer aan. En nu dit berichtje.
‘s Middags hadden Lief en ik juist nog wat afleiding gezocht en waren gaan wandelen langs de zee. Even een ander uitzicht, even letterlijk en figuurlijk de wind om en door ons hoofd. Het was prachtig. Nederland kan zo mooi zijn. Herstel, Nederland IS gewoon mooi. Maar je moet het wel willen zien.
Ik zag het.
Er waren weinig mensen. Afstand houden was geen probleem.
Maar eerder die week, op donderdag 17 december volgens de app, moest ik dus in de buurt zijn geweest van iemand die nu aan de Coronamelder-app had laten weten dat hij/zij/hen positief was getest. Ik probeerde die donderdag te herinneren. Wat had ik gedaan, waar was ik geweest, wie had ik gezien. De enige conclusie die overbleef was dat het iemand uit de supermarkt moest zijn. Hadden de besmette persoon en ik te lang toevallig achter elkaar aan gelopen dat onze telefoons de app bij elkaar hadden geregistreerd? Heb ik te lang bij de kassa gestaan en is de caissière nu besmet en mijn anonieme melder? Ik heb geen idee.
Als ik geen klachten had, zou testen voor dinsdag geen zin hebben. Pas vanaf die dag zou getest kunnen worden of ik ook besmet ben. Morgenochtend sta ik dus in de rij bij de Coronatestlocatie, die zit tegenwoordig heel dichtbij, verderop in de buurt. Ehm… hoe sterk is zo’n bluetoothsignaal eigenlijk?
Toen alle spullen op tafel lagen en ik klaar was om te beginnen moest ik opeens denken aan mijn kinderen die op de lagere school (basisschool voor de jongere meelezers hier) altijd in de week voor Kerst een kerststukje op school moesten maken.
Ondertussen zijn ze 16 en 18 en maken ze heel andere dingen. Zo knutselt Jongste nu een uitvergrote darmwand met epitheelcellen in elkaar voor biochemie en zwoegt Oudste op Engelstalige essays.
Woensdag kwam er een groot pakket binnen met woeste takken groen, een klosje ijzerdraad, een lege wijnfles en rode versiersels. Het bleek een cadeau van mijn werk, er zat ook nog een tasje vol lekkers bij. Allemaal bedoeld voor de online kerstborrel die op vrijdagmiddag gepland was (meteen na de uitslag van de tweedaagse audit voor twee verschillende keurmerken).
Gistermiddag konden we samen proosten op dat we er nog zijn, dat het met die twee keurmerken wel goed ging komen en op alles wat verder wel goed is in dit rare jaar. En daarna kregen we een online workshop Kerststuk maken. De takkenbossen en versiersels bleken, met de lege fles als basis, een soort mini kerstboom te kunnen worden. Ik leefde me uit alsof ik een nieuwe roeping had gevonden (opeens weet je het: je wordt kerststukjesmaker!). Het was heerlijk gezellig en super hilarisch. Na een paar uur wist ik het zeker: ik heb de leukste collega’s van de wereld en het mooiste kerststukje van heel de stad. En let wel, ik was niet dronken ofzo, want ik drink geen alcohol. Het was gewoon lekker om even vrolijk samen iets te doen.
Vanochtend vroeg ik me af of al die basisscholen door de plotselinge Lockdown nou wel toegekomen zijn aan het maken van al die kerststukjes. Of zouden al die blokken oase dit jaar ongebruikt in de kast blijven liggen? Als iemand nog online met me wil kerststukjes maken, houd ik me aanbevolen. Ik heb nog groene takken genoeg en weet dat er ergens nog een bijna vergeten stuk oase ligt. Samen krijgen we het wel gezellig deze Kerst!!
33 dingen (een bak met potloden en dooie pennen en een bak met zooitjes telt steeds voor 1 ding). Wat goed is gaat naar de kringloop (zoals die briefpapiersetjes, het blauwe vest of de tijdschriften), de boeken bracht ik naar mijn ouders die in hun appartementengebouw in de gezamenlijke ruimte een boekenkast voor algemeen gebruik hebben staan en de bakken vol zooi gaan de prullenbak in. Hoppa!
Die 33 was gisteren. Vanavond verzamelde ik 32 dingen. De helft kan naar de kringloop, de andere helft gaat de vuilcontainer in.
En ja, ik weet het, de kringloopwinkels zijn niet open nu. Dus bewaar ik alles in grote shoppertassen in de schuur tot ik het weg kan brengen. Want goede spullen weggooien, dat kan ik niet!!
Vijf weken in lockdown. Dat is vijfendertig dagen. Ik bedacht mijn eigen Lockdown Challenge; ik ga opruimen. Al een tijdje echt nodig (en eerdere pogingen zijn hopeloos gestrand, ik stelde het steeds maar uit). Nu heb ik mijn eigen stok achter de deur. Een heuse ontspul-challenge. Mijn Lockdown Countdown plan voor de komende weken is als volgt: ik ga elke dag aftellen naar het einde van de lockdown, door steeds het aantal spullen weg te doen van de dagen dat we nog in lockdown zitten. Op deze manier hoop ik ons huis (en mijn hoofd misschien ook?) wat opgeruimder en leger te hebben straks op 19 januari.
Gisteren deed ik dus 35 dingen weg. Vandaag worden het 34. Op de laatste dag van de lockdown moet ik dan nog 1 ding wegdoen (de kerstboom ofzo?).
Ik ga op deze manier dus in totaal 630 uit mijn huis verwijderen. Ik begon gisteren voorzichtig, met een grote stapel tijdschriften (34 stuks) en een koptelefoon.
Vandaag is het al een wat meer afwisselend samengestelde stapel spullen. Vanachter zijn laptop kijkt mijn man zo nu en dan tevreden naar alles wat het huis mag verlaten. Deze keer zijn het tassen, schoenen, slippers, een riem, sjaals, een stom spel, handschoenen, tijdschriften, een kaars en boeken.
Wat goed genoeg is gaat in tassen voor de kringloop. En een paar van die boeken ga ik langsbrengen bij minibiebs in de omgeving.
Ontspul je mee tijdens deze lockdown? Ik kijk uit naar je verhalen en tips en tricks!
Zondagochtend is een mooie dag om een winnaar te loten van een winactie. Dus gaf ik alle deelnemers een nummer en liet ik de random nummer generator een getal uitkiezen.
Vandaag is Anneliese de W. de gelukkige. Zij krijgt de historische roman geschreven door Tanya Commandeur opgestuurd. Veel plezier met dit gesigneerde exemplaar Anneliese!!
Niet gewonnen deze keer? Er staat nog een lekkere winactie open, doe mee en krijg een grote Tony Chocolonely reep in je brievenbus! 😉