20 jaar getrouwd

 

Vandaag heb ik 28 jaar verkering. Of houd je verkering op als je gaat trouwen?

Eind 2014 was het gelukt. Ik had een weekend gevonden waarop zowel wij vieren als mijn ouders niets in de agenda hadden staan. Konden we mooi dat langgeplande weekendje weg boeken!

“Het is gelukt hoor, ik heb geboekt” vertelde ik Lief die avond. “We gaan het weekend van 20 en 21 maart met z’n zessen naar Hof van Saksen!”.”Nou, romantisch hoor” grinnikte hij “Ga ik op mijn huwelijksdag met mijn schoonouders op een bungalowpark zitten!”.

21 maart 1995 trouwden we. Ach gos wat waren we nog jong toen.

Een week nadat ik geboekt had, kwam Lief, enigszins schuldig kijkend, de kamer inlopen.

Continue reading “20 jaar getrouwd”

Noorderlicht in Nederland

 

Ik rende omhoog toen ik op Twitter las dat mensen in Groningen en Zwolle het Noorderlicht konden zien. Wij wonen namelijk ongeveer nogal midden tussen die twee steden in. 🙂 Het Noorderlicht in Nederland. Dat is bijzonder. Misschien kon ik het zien vanuit de slaapkamer van Oudste? Ik zag niets. Nou ja, de straat, de lucht, de sterren, maar geen Noorderlicht.

Misschien vanuit de tuin dan? Ik snelde naar beneden en liep op sokken naar buiten. Achterin de tuin, op het hoogste punt keek ik naar wat volgens mij het Noorden moest zijn. De nacht was gewoon een nacht net als alle anderen. Na tien minuten staren in het donker gaf ik het op. Het Noorderlicht zien staat dus nog steeds bovenop mijn bucketlist. Ach, zo houd ik iets te wensen over!

 

Anderen zagen het gisteravond wel; KLIK

The returned is Les Revenants

Vorig jaar zag ik een mooie tv-serie. Les Revenants gaat over een klein dorpje in Frankrijk waar bijzondere dingen gebeuren. Het is een sfeervolle, beklemmende serie met mooie muziek en goede acteurs. En oh ja, in het Frans dus. Dit weekend ontdekte ik op Netflix dat er een engelstalige remake is gemaakt. The Returned heet het (precies zoals de titel waarmee Les Revenants al werd aangeduid in Engelstalige landen) en het is gewoon precies hetzelfde als Les Revenants, maar dan met Engelstalige acteurs. Ik keek het eerste kwartiertje en was verbaasd over hoe precies het script van de Franse serie is gevolgd. Bijna op de letter leek het wel.

Het gebeurt wel vaker met succesvolle tv-series. Lief en ik kijken nu The Bridge, in de originele Scandinavische versie. Ook die serie is al in een Amerikaanse Engelstalige versie uitgebracht. En heet dan ook gewoon The Bridge.

Waarom gebeurt dit? Waarom kijken Amerikanen (en andere Engelstaligen?) niet naar Franse of Scandinavische series? De originele series zijn echt heel erg goed. Waarom zou je dan een remake maken met precies hetzelfde verhaal en dezelfde karakters? Het verhaal is al verteld, de serie is al gemaakt.

Waarschijnlijk alleen omdat Amerikanen (en andere Engelstaligen?) gewoon geen ondertitels willen lezen. Scandinavische series worden in Nederland wel goed bekeken, wij zijn gewend aan ondertitels. De gemiddelde Amerikaan is dat niet gewend en zal dus minder snel kiezen voor een serie waarin geen Engels wordt gesproken. Best zonde eigenlijk. Want uiteindelijk wordt de sfeer van zo’n serie ook bepaalt door de taal, het gebied en de oorsprong.

Ik kon bij het kijken naar de Amerikaanse tiener Camille die vier jaar na haar dood gewoon weer haar huis binnenstapt en haar leven verder wil leven alleen maar denken aan haar Franse personage. Dat meisje krijg ik al niet meer uit mijn hoofd sinds ik de eerste (Franse) aflevering zag. De remakes laat ik dus aan mij voorbij gaan. De originele series raad ik van harte aan!

Boer zoekt vrouw, de weekendjes weg. Waar groeit en bloeit de liefde?

Conclusie van de uitzending van deze week: Berlijn en Oslo zijn the places to go om de liefde te laten groeien. Je verwacht het niet. Maar in mijn samenvatting van de nieuwste aflevering Boer zoekt Vrouw, oftewel mijn wekelijkse Boer zoekt vrouw blog hieronder zul je lezen dat ik toch echt gelijk heb!

image

Hetty en boer Geert gaan naar Lanzarotte. Waar ze onder de indruk zijn van hun hotelkamer met tot twee zwanen gevouwde handdoeken op hun bed. Geert knalt de fles champagne open en heeft een huwelijksreisgevoel. Het liefdesleven kan niet meer stuk roept hij uit. ’s Avonds pakken ze een terrasje, waar Geert steeds wil zoenen en de pols van Hetty vasthoudt. Misschien om te checken of ze nog leeft en hem met al zijn energie wel bij kan houden? Als hij dan ook nog eens zegt dat hij haar zal laten zien hoe blij hij met haar is, vrees ik een beetje dat we weer wat geils van Geert gaan zien, maar gelukkig blijft ons dat bespaard.

De volgende dag ontbijten ze met uitzicht op zee en bekijken daarna op de lokale markt de groenten. Boer Geert’s handen jeuken; de groenten die daar liggen uitgestald, dat kan toch echt niet. De prei en bloemkolen hadden al lang weggehaald moeten worden, die zien er niet meer goed genoeg uit om te verkopen. Dat lijkt toch nergens op? Daarna lopen ze samen over het strand en probeert Geert te pootje baden met Hetty, maar Hetty wil haar broekspijpen niet omhoog doen. Bij Geert komt er wel van alles omhoog. Hetty lijkt steeds een beetje meer geïrriteerd te worden door het flirterige gedrag van Geert. Volgens Hetty is hij vooral onzeker. En langzaamaan zien we dat inderdaad gebeuren. In de kale bergen van Lanzarotte, na een ritje op een kameel, overdenkt hij zijn leven. Geert is bang dat zijn vierdubbele ADHD zijn nieuwe relatie in de weg komt te zitten. Met tranen in zijn ogen vertelt hij dat het best een wonder is dat zijn overleden vrouw het zo lang met hem heeft volgehouden. Zou een nieuwe vrouw dat ook kunnen? Kan die hem begrijpen zoals Mannie dat deed? Moet hij veranderen? Maar hoe dan?

Bij het diner probeert hij dit alles duidelijk te maken aan Hetty. Dat hij misschien niet zo makkelijk is voor een ander. Hetty vindt dat hij alles teveel invult voor haar. Ze wil zelf wel bedenken wat ze van hem vindt. Geert wil alleen maar duidelijk maken dat zijn geest nu eenmaal soms anders werkt dan je misschien zou denken, of dat hij ingewikkeld kan zijn om mee samen te leven. Hetty pakt het simpel aan. Gewoon met jezelf afspreken dat je iets doet en dan doen. Geen gezeur. Geert kijkt haar vertwijfeld aan. Zo makkelijk werkt het bij hem nu eenmaal niet. Hetty lijkt dat maar onzin te vinden. Zij zal die ADHD wel eens pakken, zo lijkt ze te denken. Zul je zien, blijkt ADHD straks gewoon op te lossen volgens de methode van Hetty; GDGG (Gewoon doen geen gezeur)!

De volgende dag waaien ze maar wat uit op de rotsen en belooft Hetty dat het heus allemaal wel goed zal komen. Als Geert maar geduld wil hebben. En dat wil Geert wel proberen. Voor deze dame van zijn dromen.

————————————————————————————————–

Nancy en boer Theo mogen naar Oslo afreizen. Waar Nancy meteen de boel verpest door te kiezen voor twee eenpersoons kamers. Samen op een kamer slapen vindt ze nog een brug te ver. Theo sukkelt er maar wat achteraan. We doen het rustig aan, mompelt hij tegen de camera. Oslo blijkt verder nog best sfeervol. Zeker vanaf de brug die Nancy niet te ver vindt is het uitzicht op de stad wonderschoon. Bij het diner houdt Nacny een therapeutische sessie waarin ze duidelijk maakt wat ze allemaal wel en niet wil van een man, hoe ze Theo ziet, wat ze van hem vindt, wat zij wel en niet leuk vindt en dat hij wel tegengas moet geven en moet zeggen wat hij van haar en haar meningen vindt, maar steeds als hij het woord wil nemen begint zij weer door te praten met nog meer uitleg. Theo vat het mooi samen: “ We praten heel veel, maar we begrijpen elkaar eigenlijk nog niet helemaal.”

Continue reading “Boer zoekt vrouw, de weekendjes weg. Waar groeit en bloeit de liefde?”

De week van de lentekriebels

Vanaf morgen is het de Week van de Lentekriebels in het basisonderwijs. Ik had dat vaag wel ergens gelezen, maar er verder niet over nagedacht. Tot ik vrijdag week opeens een fittie voorbij zag komen op Twitter. Mervouw Mariska Orbán deHaas sloeg daar namelijk ALARM. Met hoofdletters nog wel… Het bleek over kleuters te gaan. Die krijgen in de Week van de Lentekriebels blijkbaar op school te horen hoe baby’s gemaakt worden.

“Het lijkt mij ongezond en ongewenst dat 4 en 5-jarigen op school van een juf te horen krijgen hoe een baby in de buik komt #pervers” twitterde Mevrouw Orbán deHaas. Ze is daarom van plan haar kinderen de komende week maar thuis te houden. “Seksuele voorlichting hoort thuis achter de voordeur, niet achter de schooldeur” luidt haar laatste tweet op vrijdag over het onderwerp.

Ik krijg wel vaker een beetje de kriebels van Mariska, dus googelde ik maar eens op die Lentekriebelsweek. Om te kijken hoe het nu precies zat. Ook klikte ik door op een link die Mariska op Twitter had gedeeld, waarin het weekprogramma van de kleuters werd uitgeschreven. Kijk gerust even mee en zie wat ‘ze’ van plan zijn de komende week bij de kleuterklassen => KLIK Bij punt 5.6 komt het gewraakte onderwerp aan bod. Hoe komt de baby in de buik van mama en hoe wordt het geboren? is de vraagstelling van dit thema . Voor dit hele verhaal is precies 5 minuten ingepland.

“De les Hoe wordt een baby gemaakt” is wel een vluggertje zeg, grapte ik op Twitter. Ik had in mijn eentje wel lol op mijn grapje. Geloof niet dat ie verder echt aan kwam.

Vijf minuten voor de conceptie èn de geboorte. Hoe snel wil je het hebben? Ik geef het je te doen als kleuterjuf (of meester). Ik ben al lang blij dat ze twintig minuten inplannen voor het onderwerp Rolmodellen in de media. En ik denk dat de kleuters vooral zin hebben in het onderwerp Baby op bezoek waar een half uurtje voor is ingeruimd. Waarschijnlijk mag een trotse grote zus of broer de kersverse baby van het gezin komen showen? Moeten we daar eigenlijk niet de Kinderbescherming voor inseinen, ik bedoel, binnen 30 minuten bij 30 kleuters op schoot, dat is toch veel te druk voor zo’n baby?

Continue reading “De week van de lentekriebels”

Tranen

Steeds weer voel ik de tranen
Maar ik begrijp ze niet
Er is niets om voor te huilen
Toch heb ik verdriet

Misschien was het een week van iets te veel (ziekenhuizen)
Of van juist iets te weinig (slaap) misschien
Van mooie zinnen lezen in een boek
En ontroerende Facebookfilmpjes zien

Maar toch, vanwaar die tranen
Er is niemand weggegaan, er is niets stuk
En dan, opeens, besef ik het
Het zijn tranen van geluk!

Margje op maandag, links naar mijn Libelle blogs

Elke maandag vind je mij op libelle.nl

Daar blog ik over gezonder leven, wel en niet afvallen en alles wat daar zo’n beetje mee te maken heeft. Om de paar weken plaats ik hier even een linkje neer naar de nieuwste blogposts bij Libelle voor mijn nieuwe/luie/geïnteresseerde lezers die niet zelf de stap naar Libelle durven/willen/kunnen maken 😉

Deze week blog ik over of het nog wel of niet nog gezellig is allemaal => KLIK

Vorige week schreef ik over de koolhydraatmaffia en mijn jaloezie… => KLIK hier voor die tekst.

Al mijn blogs van de afgelopen maanden op Libelle.nl lezen? Daar heeft Libelle zelf helaas geen makkelijke knop voor, maar als je doorklikt naar dit blogje van mijzelf, dan vind je nog meer linkjes en ook weer een linkje naar een blogje van mijzelf met nog meer linkjes, enzovoort, enzovoort. Voor als je even niets te doen hebt?! Neem er gerust een koekje bij 😉

foto (2)
Margje blog op Libelle

Margje keek weer Boer zoekt vrouw. Notulen vol poezen en zoenen.

Poezen en zoenen. En vertwijfeling. Dat zijn zo’n beetje wel de steekwoorden van deze week bij Boer zoekt Vrouw. Ik maakte weer notulen voor iedereen die er vandaag niet bij kon zijn, maar wel bij wil blijven. Vandaag schreef ik weer een Boer zoekt vrouw blog dus. Deze keer nemen we alles puntsgewijs even door. Wel zo makkelijk.

Boer Jan
– Jan koos vorige week voor Rianne, waarmee hij een klik had. En dus niet voor de vonk die hij voelde voor/bij Marike. Daarmee won verbazend genoeg de klik het dus van de vonk, terwijl 90% van mijn lezers en reageerders op sociale media het toch echt met elkaar eens waren dat vonk voor klik gaat. Jan hoort dus bij de 10% die vinden dat de klik het wint van de vonk. Dus verlaat hij deze week zijn geliefde Texel om zich op het drukke vasteland te begeven.
– Hij gaat op bezoek bij Rianne (meteen zoenen op de mond bij de voordeur, dat dan weer wel!) en ontdekt dat haar huis vol hangt met foto’s en spullen van haar overleden vriend. En met foto’s van alle paarden die ze ooit gehad heeft. Dus.
– Maar het meest opvallende aan het huis van Rianne zijn de aanwezige katten. Net als Rianne zijn die groot. Heel groot. Jan blijkt niet van katten te houden. Rianne is dol op katten. Sterker nog, ze heeft een camerasysteem in haar huiskamer staan waarmee ze op afstand naar haar katten kan kijken als ze niet thuis is. Jan schrikt van de snorharen van de katten. En van het feit dat ze bijna bovenop hem springen als hij op de bank een potje wil zoenen met Rianne. Even denken we zijn twijfel te zien, voor wie en wat heeft hij eigenlijk Marike laten schieten??
– Gelukkig mag hij snel bij de katten weg, want ze gaan op bezoek bij de ouders van Rianne. Die hebben geen katten, maar wel een overenthousiaste hond die een kwartier lang Rianne bespringt. De hond blijkt best slim. Hij heeft allerlei knuffels die hij bij naam kent. Rianne heeft die knuffels namelijk namen gegeven. En als zij zegt “Pak Okki” dan pakt de hond de juiste knuffel.
– Boer Jan kijkt steeds meer vertwijfeld in de camera. Bij wie is hij in hemelsnaam beland?

Boer Tom
– Tom koos vorige week voor Rimke en nodigt daarom nu al zijn vrienden en familie uit om te laten zien welke vrouw hij aan die 1800 brieven heeft overgehouden. Het kennismakingsfeestje ziet er als volgt uit: alle vrouwen staan in de keuken te kletsen over hoe het was, zo’n logeerweek van Boer zoekt vrouw en alle mannen staan in de schuur beneden te praten over het lekkere wijf dat Tom gescoord heeft.
– Als de beenham gaar is komen ze allemaal samen in de keuken en houdt Tom een speech waardoor het opeens op een huwelijksreceptie begint te lijken. Daarna zoenen Tom en Rimke elkaar op de mond. Alsof iemand heeft gezegd dat hij de bruid mag kussen.
– De vader van Rimke heet Stoffel, praat Fries en is net zo’n enthousiaste vent als boer Geert. Hij houdt van ouderwetse koffie (en niet van Senseo) en vindt het machtig leuk dat Tom hem naast de enorme bos tulpen ook een kitten cadeau geeft om de muizenplaag aan te pakken. “Oooh, een klein poesie” kirt Rimke enthousiast terwijl op sociale media iedereen tekeer gaat over hoe stom het wel niet is om iemand een kat cadeau te geven.
– Daarna komen de zussen en zwager van Rimke ook nog langs. Zij willen wel eens weten waarom Tom voor hun Rimke heeft gekozen. Nou, ze ziet er enorm mooi uit, legt Tom uit. En ze heeft geen bord voor haar mond. Wij kijken nog eens goed naar Rimke. Nope, inderdaad, geen bord voor haar mond.

Boer Theo
– Theo had vorige week geen keuze meer, alle vrouwen op Nancy na liepen bij hem weg. Gelukkig wilde hij uiteindelijk toch het liefste Nancy. Dus dat kwam goed uit. Heel even leek Nancy hard weg te lopen van deze mislukte logeerweek, maar uiteindelijk bleef ze en na een spelletje Mens erger je niet (dat echt geen zak aan is met twee personen kan ik je vertellen), besloot ze toch de liefde eventueel dan misschien maar een kans te geven.
– Deze week komt Theo bij haar thuis op bezoek (drie zoenen bij de voordeur) en stelt ze hem voor aan haar moeder en aan haar dochter. Die dochter van Nancy lijkt geen jaar jonger dan Nancy zelf, dus daar ging even al mijn aandacht en verbazing naar uit. Geen idee dus wat er verder aan de keukentafel bij Nancy werd besproken. Volgens mij was het wel gezellig.

Continue reading “Margje keek weer Boer zoekt vrouw. Notulen vol poezen en zoenen.”

De lente in mijn kop

Ik slowjuicede wortelen, appels en peren tot den heerlijk sapje en bakte havermoutspeltkokosrozijnenwortelmuffins van de wortelprut die uit de slowjuicer kwam.

Ik ruimde de kamer en deed een afwasje op terwijl ik naar klassieke muziek luisterde.

Ik las de hele zaterdagkrant, in het zonnetje bij de openslaande deuren.

Ik bakte broodjes en at die op tijdens het Wordfeuden.

Ik mijmerde wat na over de mooie show van Ellen ten Damme die ik gisteren zag. Wat. Een. Stem!

Ik gaf alle moestuintjespotjes water.

Ik schreef een blogje.

Allemaal voor twaalven! Ik sla door mensen, ik sla door!

Lang leve de lente!!

Narcose

JongsteZiekenhuis

“Blijft de moeder erbij?” vraagt de anesthesist aan de drie zusters die aan het bed van Jongste staan. Ze kijken mij allemaal aan als hij de vraag nog eens herhaalt “Kan zij er bij blijven?”. Ik kijk naar mijn zoon die ondertussen is aangesloten op de monitor die zijn levenssignalen meet. “Kun je het aan?”  vraagt een van de zusters. Ik knik. “De moeder kan het aan” zeg ik tegen de anesthesist.

Ik blijf. Ik wil dat Jongste mij kan zien als hij onder narcose gaat. En er bij zijn als hij weer wakker wordt. Als dat betekent dat ik ook zie hoe ze aan zijn linkerpols staan te trekken en duwen om deze weer te ‘reponeren’ (je leert snel medisch jargon als je op een Eerste Hulp post van een ziekenhuis terecht bent gekomen), dan moet dat dan maar. De moeder blijft erbij.

Continue reading “Narcose”