PSST: Lang zal ik leven en Marie Kondo

Lang zal ik leven in de gloria!

Gister werd ik 45. Lief en de kinderen brachten mij al zingend een ontbijtje op bed. En binnenkort bezorgt de post een nieuwe waterkoker (de oude is kapot) en een nieuwe salontafel (er bestaat geen oude, ik heb nog nooit eerder een echte salontafel gehad). Het eerste is een praktisch cadeau. Dat was heus ook wel gekocht als ik niet jarig was. En, eerlijk is eerlijk, naar een salontafel waren we ook al een tijdje op zoek, verjaardag of geen verjaardag. Maar ach, wat zou ik anders moeten vragen. Eigenlijk heb ik alles al tenslotte. Dus wat zou ik dan aan spullen moeten wensen voor mijn verjaardag? Ik probeer juist voorzichtig mijn huis wat op te ruimen door spullen weg te gooien.

Daarbij volg ik niet de Marie Kondo hype. Deze Japanse opruimgoeroe verovert de wereld met haar boek “The Life-Changing Magic of Tidying Up” waarin ze vooral uitlegt dat je heel veel spullen weg moet gooien volgens haar Does it spark joy methode. Je houdt elk item in huis even vast en probeert dan te voelen of het joy sparked bij je. Nou word ik nogal blij van alles en van heel veel, dus deze methode werkt niet zo goed bij mij. Ik blijk gewoon een Everything sparks joy kind of girl te zijn. Zo krijg ik mijn huis dus nooit leger.

Ik ben daarom maar begonnen met een meer numerieke methode. Sinds 1 april (geen grap), gooi ik elke dag iets weg (of in de prullenbak of in een doos voor de kringloopwinkel). Op 1 april was dat één ding, op 2 april twee dingen, op 3 april drie en, enfin, u snapt het vervolg waarschijnlijk wel? Op 30 april (geen Koninginnedag met kleedjesverkoop helaas) gooi ik dus dertig dingen weg en dan heb ik in totaal ehm, weet ik veel, heeeeeel veel dingen weggegooid.Toch heeft Marie Kondo en alle mensen die aan Mariekondoën zijn geslagen (het is inderdaad ondertussen gewoon een werkwoord geworden op sociale media!) me wel aan het denken gezet. Niet over de spullen die ik om me heen heb verzameld, maar over de kilo’s die ik aan mijzelf heb verzameld. Het zijn er zo’n dertig te veel. En hoewel ik op zich geen last van ze heb (ik kan eigenlijk over het algemeen wel alles doen wat ik wil met dat lijf van mij en word doorgaans in het dagelijks leven niet belemmerd door mijn overgewicht), sparken ze nou ook niet echt joy. De Marie Kondo test zouden al die kilo’s overgewicht niet doorstaan. Weggooien en opruimen dus.


.

Ik heb dit soort vergelijkingen nodig om steeds meer te beseffen dat ik echt weer serieus aan de slag moet met dat dikke lijf van mij. Stapje bij stapje kom ik door dit soort vergelijkingen dichter bij het gedrag dat bij die wens hoort. Want dat is het enige dat steeds maar weer tussen mij en beter resultaat op de weegschaal staat: mijn gedachten. Die steeds maar weer de boel lijken te saboteren. Mijzelf en mijn pogingen om af te vallen ondermijnen door me te vertellen dat het toch niet lukt en ik daarom maar net zo goed meteen kan stoppen met proberen. De gedachten die zeggen “Kom maar door met de chips!” en de korte termijn satisfactie winnen het veel te vaak van het lange termijn idee dat voor een lang en gezond leven gaat.Mijn Lief en de kinderen zongen enthousiast “Lang zal ze leven” gisterochtend. Dit jaar luisterde ik er bewuster dan ooit naar.

Eigenlijk begin ik elke dag opnieuw met gezonder leven. Om mijn kans op een lang leven te vergroten. Als ik nou elke dag eens bedenk dat ik het maar één dag hoef vol te houden? Eén dag gezond leven, dat moet me toch lukken? En de volgende dag begin ik dan gewoon opnieuw. Dan hoef ik het weer maar één dag vol te houden. Eén dag is niets. Dat zou zelfs mij moeten lukken. Ook zonder PSST’s, ook zonder personal coach, ook zonder dat ik ergens intern moet worden opgenomen met een slot op de koelkast.

Met een beetje doorzettingsvermogen lukt het me dan zelfs 365 dagen lang tot mijn volgende verjaardag! Gaan er eindelijk eens wat meer kilo’s af dan de kilo’s die ik afviel tijdens mijn PSST-project. Hopelijk vier ik mijn 46e verjaardag slanker dan ooit in een opgeruimd huis 😉