Roze sokken

“De bijeenkomst is hier door de deur rechts. Willen jullie je schoenen hier uit doen?”

Mijn schoenen uit doen? Daar had ik niet op gerekend. Een vriend vroeg mij mee naar een informatieavond over een training die hij misschien wil gaan volgen. Het is nogal een bijzondere en intense training en hij vindt het fijn dat er iemand met hem mee gaat die kritisch met hem meedenkt of dit iets voor hem zal zijn. Omdat ik het wel interessant vind, hij mijn beste vriend is èn omdat ik er graag meer van af wil weten voor het geval hij inderdaad de training gaat volgen, zeg ik ja.

Het terrein en de gebouwen van de organisatie die de trainingen geeft, liggen in een mooie omgeving. Midden in de bossen staan luxe en bijzondere panden en heerst een relaxte sfeer. Iedereen in de ontvangstruimte heeft gewoon zijn schoenen aan. Maar misschien had de grote thermoskan sterrenmixthee me al iets kunnen waarschuwen. Of het feit dat alle mensen die overduidelijk niet voor het eerst naar de locatie kwamen elkaar allemaal (maar dan ook allemaal) steeds verwelkomen met een lange uitgebreide knuffel. Nog niet eerder zag ik mensen zo vaak elkaar een ‘hug’ geven.

Na de ontvangst en thee worden we naar een ander gebouw gebracht. In de hal van dat gebouw is langs de muur een schoenenkast getimmerd. Waar we dus onze schoenen moeten achterlaten omdat we op sokken de volgende ruimte in moeten gaan. Ik trek mijn laarzen uit en grinnik. Onder mijn zwart-crème gekleurde lange jurk heb ik knalroze sokken aan. Ik kon vanochtend niets anders vinden en had een stel sokken van Oudste uit de bak gegrist. Die heeft ondertussen sokken in een maat die ik ook pas. Reuze handig. En omdat ik lange zwarte laarzen aanheb, zie je die sokken toch niet. Behalve wanneer je dus opeens onverwacht je schoenen uit moet doen.

Op mijn knalroze sokken loop ik de ruimte in en zoek een plekje op één van de matten die op de grond zijn gelegd en waar een soort kussentjes met rugsteun op liggen. ALs ik me in kleermakerszit op de mat heb geïnstalleerd, bedenk ik me dat het veel erger had kunnen zijn. Die roze sokken zijn tenminste nog gelijk aan elkaar. Heel soms heb ik wel eens een dag waarop ik ‘s ochtends in mijn haast nergens een gelijk paar kan vinden omdat de wasmachine en wasdroger weer hebben samengespannen en sokken op hebben gegeten. Dan trek ik wel eens twee verschillende sokken aan. Dat zou best raar hebben gestaan nu, onder die nette jurk en mijn gemakeupte hoofd. Ik kijk even stiekem om me heen en check de sokken van anderen. Je ziet niet vaak een groep volwassenen op sokken. Zouden zij allemaal wel voorbereid zijn op deze schoenloze sessie? Hoewel er soms wat versleten of verwassen paren tussen zitten, heeft iederen bij elkaar passende (grijze, zwarte of witte) sokken aan. Mijn vriend ziet me gluren. “Gelukkig heb ik vandaag twee dezelfde sokken aan” grinnikt hij. Ik lach. Kijk, daarom zijn we vrienden. Wij begrijpen elkaar.