Het was even stil hier op mijn blog. Ik logeerde namelijk een weekje in een tipi zonder wifi. Ik had mijn laptop wel mee, want vanaf mijn tipieiland vertrok ik meteen naar Den Haag waar ik een werkpresentatie moest houden, maar die laptop bleef dus een week lang in de rugzak. Ik las een boek of vier, hing (voor het eerst in mijn leven echt relaxt) hangmat, sprong zo nu en dan het Veluwemeer in om af te koelen, kookte voor onszelf en de buren (of genoot van het feit dat er voor mij gekookt werd), keek wat naar de mensen om me heen, hing nog een beetje hangmat en bedacht dat het goed was.
Mijn leven bedoel ik.
Ik heb een leuke man, fijne kinderen, een aardige familie en bijzondere vrienden. We hebben een dak boven ons hoofd, een inkomen en sociale bezigheden. Ik heb attente lezers en genoeg spullen. Er is liefde, geld, geborgenheid en veiligheid dus, bedacht ik mij in mijn hangmatje. De zon scheen, ik had mijn ogen dicht. Als ik ze open deed zag ik blauwe lucht, witte wolken en de punt van mijn wifiloze tipi. Ik hoorde de kinderen verderop op het eiland joelen en lachen. Op de grond stond een kop thee. Ik heb het gewoon verdomde goed voor elkaar, bedacht ik. Daar werd ik even stil van. Er was niets verkeerd, alles ging goed.
Vasthouden, dit gevoel, dacht ik toen. Vasthouden en niet vergeten.
Daarom schrijf ik het hier op. Voor de zekerheid. En ik ga een hangmat kopen. Voor het geval dat…