Ik leerde nieuwe woorden gisteren. Blokbeugel (niet te verwarren met blokJESbeugel) en activator bijvoorbeeld. Het betekent hetzelfde, het zit nu in de mond van mijn dochter, ik ga me er scheel aan betalen (terwijl het iets recht moet breien) en Oudste kon er niet door slapen vannacht.
Het is ook niet niets. Het ding klemt vast aan haar bovenkaak en duwt haar onderkaak naar voren. Het is een hele mond vol en het ziet er vaag uit. Ze kan er (nog) niet goed mee praten, heeft steeds haar mond vol slijm (omdat die mond denkt Hé, er is iets in mij, dat kunnen we zeker opeten?!) en het is een beetje pijnlijk. Hopelijk went het snel. Want ze moet er een jaar mee rondlopen (en daarna moet ze aan de blokJESbeugel). Hij mag uit als ze moet eten of gaat sporten. En tijdens spreekbeurten en theateroptredens. Maar verder moet ze hem continu dragen. En hoewel ze zelf de kleur mocht kiezen (het werd knalroze met glitters), is het echt geen leuk ding.
Ik vind het nogal wat. Maar het schijnt nodig. Ze heeft een enorme overbite en haar onderkaak is te klein en neigt te veel naar achteren. Ik vind het maar stil in huis. Ze praat veel minder en is er wat bedeesd door.
Typen kan ze nog wel. En dus maakte ze gisteravond met haar vader haar eerste eigen mailaccount aan. Kreeg ik plotsklaps opeens een mailtje van haar. Dat was wel even een mijlpaalmomentje. En ik zag meteen dat die blogbeugel, ehm, bloKbeugel haar vrolijkheid niet helemaal verpest had; het was een mailtje vol smileys! Gelukkig maar. Toen wist ze nog niet dat het slapen met dat ding haar niet zou lukken. Dat ze uiteindelijk samen met mij in het grote bed zou liggen huilen. Om die stomme blokbeugel.
Maar het is een stoere, die meid van mij. Want zonder mopperen fietste ze vanochtend met haar mond vol blokbeugel naar school terwijl ze dit liedje neuriede:
http://www.youtube.com/watch?v=1nrijpxfZDo
