Team patat

Het is een beetje een rommelige week, deze Herfstvakantie. Lief en ik werken allebei een beetje, soms veel, soms weinig, en de kinderen logeren zo nu en dan ergens, of nodigen logees bij ons thuis uit en maken tussendoor ook nog huiswerk, want zo’n middelbare school is niet niets.

Afijn, u begrijpt het al, er gebeurt van alles hier, en we zien per dag wel hoe het loopt.

Dinsdag liep het zo dat Lief ging werken in Rotterdam en op de heen- en terugreis werd vergezeld door Oudste en twee vriendinnen die ook naar Rotterdam gingen, maar dan om te shoppen.

Jongste was op maandagavond voor het avondeten vertrokken naar een vriendje en bleef daar ook slapen, hij zou ergens op de dinsdag weer naar huis komen. Daar zou dan waarschijnlijk even niemand zijn. Want zijn vader en zijn zus waren dus in Rotterdam en zouden pas halverwege de avond weer thuiskomen en ik moest op dinsdag de hele dag naar kantoor. Maar goed, de knul is dertien ondertussen, die redt zich wel een paar uur zonder ouderlijk toezicht, en wie weet bleef ie nog wel een nachtje bij dat vriendje. Neem je mobiel mee, opperde ik nog, dan kan ik je bereiken dinsdag. Zo kwam het dus dat ik dinsdagmiddag rond vieren naar huis treinde en Jongste belde om te checken of hij wel of niet thuis was, en wel of niet thuis zou eten. Ik kreeg zijn voicemail. Ook de appjes die ik vervolgens stuurde leverden geen reactie van zijn kant op. Toen ik twee uur later de trein uitstapte en naar huis fietste had ik dus nog steeds geen contact met hem gehad, wist ik niet waar hij was en had ik ook geen idee of ik alleen of samen met hem zou eten. In mijn hoofd mopperde ik een eindje voor me uit. Zo van Verdorie, ik betaal zijn telefoonabonnement, en waarom is ie nou nooit bereikbaar als ik hem probeer te bellen, en verdikkemie zeg, die pubers van tegenwoordig zitten altijd op hun telefoon, behalve precies op de momenten dat ik ze nodig heb (enzovoort….). 

Ietwat chaggie (en toch ook ietwat bezorgd) liep ik thuis het tuinpad op. Er brandde licht in de woonkamer. Hij was dus in ieder geval thuis?! “Waarom neem je je telefoon nou niet op” miepmopperde ik terwijl ik naar binnenstapte. Hij keek me verbaasd aan. Had geen idee waar zijn mobiel überhaupt was (die bleek achteraf dus nog bij dat vriendje te liggen). Met mijn chaggie hoofd keek ik de keuken en woonkamer in. Die zagen er een stuk netter en opgeruimder uit dan hoe ik ze die vroege ochtend had achtergelaten. Jongste borg ondertussen de stuifzuiger op. De schat, hij had de afwasmachine ingeruimd, oud papier verzameld, alle dekentjes netjes opgevouwen, opgeruimd en stofgezogen. En was zich verder van geen kwaad bewust wat betreft zijn onbereikbaarheid. “Ik dacht, je komt vanzelf wel thuis en dan zie ik wel wat we doen met eten” vertelde hij me op de vraag of hij zich dan niet afvroeg hoe laat ik thuis zou zijn.

Opvoedkundig legde ik nog even uit dat ik het dus niet fijn vond als hij onbereikbaar was en dat hij, als hij vaker alleen thuis wilde mogen zijn, toch echt zijn mobiel bij zich moest houden. En daarna vroeg ik hem wat hij wilde eten. Of eigenlijk, waar we eten zouden gaan halen (het was half zeven, ik was gaar van een hele dag vergaderen en treinen en ik wilde niet meer koken). Het werd de snackbar. Terwijl hij patat en snacks haalde, kookte ik snel wat diepvriessperciebonen en sneed een tomaat in stukken. Daarna kroop ik op de bank. Niet wetende dat het moeilijkste moment van de dag nog moest komen.

Vijf minuten later stapte Jongste binnen. “De friet is er!” riep hij vanuit de keuken.

Wat??? Friet???

“Zeg jij friet?” vroeg ik verbaasd. Ik ben namelijk nogal overtuigd #teampatat

Jongste knikte. Jep, hij vond patat nogal vettig klinken. Friet klonk veel lekkerder.

Pubers. Ze gaan hun eigen weg. Met of zonder mobiel. En voordat je het weet zijn ze ook nog eens voor/van een heel ander team. #teamfriet bijvoorbeeld. Loskomen doet soms pijn 😉