Vasthouden

Je moet ze loslaten, die kinderen van je. Zodra ze hun eigen stappen de wereld in kunnen zetten is het een balans van vasthouden en loslaten. Waarbij dat loslaten vaak spannender is dan dat vasthouden.

Ik heb een tiener (van precies tien) en een puber (van net twaalf) in huis. We maakten heel wat eerste keren mee.

De eerste keer alleen naar de speeltuin, de eerste keer alleen logeren, de eerste keer alleen naar school, de eerste keer alleen thuis, de eerste keer alleen naar de stad, de eerste keer… Valt het u op dat er steeds “alleen” achter al die eerste keren staat. Loslaten is soms heel letterlijk.

We zullen ook moeten leren figuurlijk los te laten. Oudste gaat sinds augustus naar de middelbare school. Kenden we op de lagere school in ieder geval de juffen en meesters nog persoonlijk, nu heb ik werkelijk waar geen idee van wie mijn kind allemaal lessen krijgt. Ik ken de mentor, en de twee docenten die ik tijdens een 10-minutengesprekje heb gesproken, maar daar houdt het wel mee op. En waar ze het wel of niet met haar vriendinnen over heeft, ook dat weet ik niet meer allemaal.

Soms kijk ik verbaasd naar de dingen die ze doen en zeggen. Wat zijn ze groot al. Wat zeggen ze bijzondere dingen, wat denken ze originele gedachten. Ze zijn deels van mij (want uit mij geboren), maar ook helemaal zichzelf.

We wachten ondertussen op de gast die ons gezin de komende jaren zal verblijden met zijn (haar?) aanwezigheid. Die wellicht zal zorgen voor roerende tijden.

De puberteit bedoel ik. Misschien zijn mijn verwachtingen te hoog (lees; te angstig) gesteld na al die jaren dat ik als pedagogisch medewerkster in een crisisopvang voor pubers werkte. Niet alle jongeren schelden, drinken te veel alcohol, gaan aan de drugs, krijgen verkeerde vrienden, lopen weg, negeren school of welk ander gezag dan ook. De puberteit kent vele graduaties.  We zullen vanzelf wel zien welke versie er bij ons thuis naar binnen stapt.

Voorlopig wordt er hier nog weinig gepuberd. We krijgen nog steeds knuffels en “Ik hou van jou”-s van zowel Jongste als Oudste. ze willen nog met ons gezien worden in de stad of elders, ze plunderen de keukenkastjes niet, Jongste zat gisteren spontaan de stapel schone was op te vouwen en Oudste vraagt nog steeds netjes of ze iets wel of niet mag.

Lief en ik genieten ons dus maar suf tegenwoordig, knijpen letterlijk en figuurlijk in onze handjes, en vertellen elkaar regelmatig hoe we boffen met onze kinderen (en ons huis, onze gezondheid, onze banen, ons hele leven eigenlijk). Want je weet maar nooit wanneer de wind opeens anders waait en er een storm door je leven raast.

Ik houd dus lekker nog even vast hoe het allemaal gaat nu. Loslaten kan altijd nog als het moet.