Het vervolg op Puinzooi

Ik vertelde er vorige week al over. KLIK HIER Dat blogje eindigde met nog steeds dezelfde puinzooi als aan het begin van het blogje. Maar toen ging Lief een weekje op skivakantie. Negen nachten zou hij weg zijn. Ik bedacht een plannetje. Als hij weg was zou ik als verrassing de puinhopen in huis aanpakken. Wat zou hij blij zijn met het resultaat!

Terwijl Lief zijn rugzak inpakte en in de week voor vertrek zijn skispullen bij elkaar zocht en/of kocht, belde ik met mijn vader. Hij wilde wel een stellingkast in het berghok maken, zodat ik spullen op een nette manier kon opslaan. En zo kwam het dat Lief op vrijdagavond nog maar net tien minuten weg was en mijn vader al voor de deur stond. Hij moest even opmeten hoe lang de balken en planken voor de stellingkast moesten zijn. Op zaterdag kocht hij het materiaal, op zondag zaagde hij thuis de planken en balken op maat en op maandag timmerde hij binnen no time de kast in elkaar. Ik was ondertussen al begonnen met het uitzoeken van de spullen, stapels en bakken met dingen. Op maandag kocht ik een voorraadje verhuisdozen en in de week die volgde zat ik na werktijd tussen de stofwolken en spullen orde te zoeken in de chaos.

Soms sloeg de wanhoop wel even toe. Waar was ik aan begonnen? Maar langzaam begon het ergens op te lijken. Alle foto’s, fotoalbums en fotoboeken kwamen eindelijk weer bijelkaar in dozen. Alle dagboeken en agenda’s bij elkaar. De twee oude cd-kastjes die nog in de schuur stonden sleepte ik naar boven en vulde ik met de triljoen cd’s die ik tegenkwam. Ik vulde een doos per kind met herinneringen aan hun kindertijd. Ik maakte foto’s van spullen die op Marktplaats konden (en verkocht zo voor een paar tientjes aan kinderspeelgoed, sportspullen en dvd-series). Ik verzamelde oud papier, checkte kleding en gooide veel weg, sorteerde spullen die naar de kringloop konden en was ontzettend trots op mezelf.

Ik sjouwde alle verhuisdozen en kratten zelf van boven naar beneden. Het was een soort pittige thuisfitness.

En langzaam daalden de stofwolken neer. Mijn vader reed vier dozen oud papier naar de papier container. Ik bracht drie vuilniszakken weg en de buurman was zo attent om zes dozen vol zooi naar de kringloopwinkel te rijden. Het ruimde lekker op allemaal.

Als Lief belde, of wanneer we via Skype contact hadden, vertelde ik niets over mijn bezigheden en ook de kinderen verklapten niets.  Ook op twitter of Facebook schreef ik niets over mijn activiteiten. Best moeilijk, maar het lukte.

Een week later, op zondagochtend, kreeg ik een whatsappje van Lief. Hij zou vroeger thuis zijn dan verwacht. Ik sjeesde met een stofdoek door huis, pakte de stofzuiger erbij en precies een kwartier voordat Lief thuis was, was mijn verrassing klaar voor onthulling.

Het eerste uur had hij nog niets door. Beneden was er tenslotte niet echt iets opvallend veranderd. Pas toen hij een uurtje later naar boven liep zag hij de nette studeerkamer en ontdekte hij de opgeruimde slaapkamer. Hij was helemaal verbaasd. En blij met de ruimte die er nu eindelijk weer was. Toen ik hem daarna meenam naar het berghok, om te laten zien hoe die was geworden, was hij nog meer onder de indruk.  Dat ik dat helemaal in mijn eentje had gedaan terwijl hij een weekje aan het skiën was!

Ik zuchtte van tevredenheid. Maar wist dat het ware werk eigenlijk nu pas begon. Zorgen dat de boel netjes bleef en dat we over een jaar niet weer midden in de puinhopen zouden moeten slapen of werken. Mocht het ooit weer zover komen, dan ga ik denk ik een weekje skiën. 🙂