Over een maand (op 9 april) word ik 44.
Volgens vriendin R. echt een heel mooi cijfer en een fijne leeftijd. Dat geloof ik dan maar.
Ik denk dat ik zo’n beetje op het midden van mijn leven begin te komen (als ik morgen onverhoopt overlijd dan heb ik ongelijk, maar ik ga er altijd maar van uit dat ik 93 word, net als mijn beide oma’s, dat is namelijk veel leuker, dan heb ik nog lekker een jaar of vijftig vanaf nu).
Als dit ongeveer op het midden van mijn leven is, dan moet ik dus op beginnen te passen. Want zo op de helft van je leven komt de midlifecrisis voorbij. Dat is best vaag op zich, want iemand die helaas maar vijftig mag worden, die heeft toch niet op z’n vijfentwintigste al een midlifecrisis? Eigenlijk kun je een midlifecrisis dus pas diagnosticeren als iemand overleden is: “Oooooh, daarom was zij op haar dertigste zo recalcitrant, dat was haar midlifecrisis!”.
Misschien ben ik dus al jaren aan het midlifecrisissen zonder dat iemand het door heeft. Of komt die persoonlijke crisis paar over een jaar of tien voorbij omdat ik 108 verjaardagen mag gaan vieren.
Volgens Wikipedia is ‘de midlifecrisis een psychologisch verzamelbegrip, dat de psychologische ontwikkelingsfase van mensen moet weergeven in de periode tussen de 35 en 50 jaar (Wat? Tussen de 35 en 50? Meid, dan ben ik er misschien al lang doorheen!!). Vaak wordt men op deze leeftijd geconfronteerd met zingevingsvraagstukken en kunnen daardoor uit balans kunnen worden gebracht. De term werd geïntroduceerd in 1965 door Elliott Jaques.’
Gut, ik loop achter. Vanaf je 35e kun je dus al midlifecrisissen. Ik ga dus NU op zoek naar een jonge minnaar, een motorrijschool en en en en en … oh wacht, een van de kenmerken is volgens Wikipedia ‘het extra aandacht schenken aan fysieke kenmerken’. Ah kijk, misschien is mijn PSSTproject gewoon wel een midlifecrisis dingetje. 😉 Pfieuw, hoef ik dus niet te leren motorrijden? Fijn! Ga ik nu een lekker kopje thee zetten en een appeltje in stukjes snijden. Lekker gezond. Zodat ik hopelijk heeeeeeeel oud ga worden. Opdat ik mijn kinderen kan zien opgroeien tot volwassenen die in een midlifecrisis terecht komen. Mooi hoor, die cirkel van het leven 😉
Weer heerlijk om te lezen.
Reageer niet op alles hoor. Lezen kost me (hoe leuk de blog ook is) vaak al genoeg energie. 😉
En dat heeft niet alleen met mijn leeftijd te maken. :p
Fijn weekend & geniet van het prachtige weer & je gezin.
Ik dacht dat een midlifecrisis meer voor mannen was, een soort tegenhanger van de overgang. En ik had er geen last van. Integendeel, ik werd juist die leeftijd steeds zekerder. Ik moet niet eens denken aan een jongere minnaar of motorrijden. Pffffffffffft, vermoeiend hoor, doen of je nog jong bent :-)Daar ben ik gewoon te lui voor 😉
Ach voor motorrijden hoef je geen midlifecrisis te hebben,doe ik al vamaf mijn 25e ( of zou dat betekenen dat ik bijna aan t eind zit) hoe dan ook, levensvragen stel je volgens mij in verschillende stadia van je levem. Midlife heeft volgens mij meer te maken met het loslaten van onzekerheden en meer jezelf te worden ipv degene die je door opvoeding en omgeving dacht te moeten zijn.
Volgens mij begint dat pas als je echt last begint te krijgen van ouderdomskwaaltjes als rimpels, menopauze etc. Ik ben 51 en het komt soms ineens binnen ‘oh, ik ben nooit meer jeugdig en er zijn veel dingen waar ik nooit meer aan toe kom’. Gelukkig is mijn leven erg leuk op het moment – veel leuker dan toen ik 20 of 30 was – dus ik word er niet somber van. Maar merk wel dat ik ergens in een omslagperiode zit.