Vorige week overleed een vriendin van mijn moeder. Ze was ziek, had kanker en het “was allemaal best snel gegaan”. De chemokuren hielpen niet. De week ervoor was mijn moeder nog bij haar langs geweest. Ze kenden elkaar vanuit hun jonge meisjesjaren. Allebei deden ze de opleiding tot ziekenverzorgster, intern bij een verpleeghuis. Net van school af kwamen ze, groen als gras waren ze, maar ze gingen het huis uit, op kamers bij het verpleeghuis. Mijn moeder bleef wonen in het dorp waar ze hun opleiding deden, haar vriendin kwam uiteindelijk met haar man in de Randstad terecht. Maar ze waren vriendinnen voor het leven geworden. Ik noemde haar man en haar Oom en Tante, ook al waren we geen familie. Mijn moeder had geen zus en ik denk dat zij en haar vriendin zich soms best zussen voelden. Dus zo gek was het niet dat ik haar Tante noemde.
En nu was ze dus binnen een half jaar na de diagnose dood. Toen mijn moeder twee weken geleden bij haar langs ging wisten ze wel dat het misschien de laatste keer was dat ze elkaar zouden zien, maar toch gingen ze er vanuit dat haar nog wat langer tijd gegund zou zijn. Maanden misschien, maar in ieder geval toch zeker wel weken. Het werden maar een paar dagen.
Na het bezoek van mijn moeder hoorde ik hoe slecht het met haar ging en schreef ik een kaart naar haar en haar man, om hen sterkte te wensen in deze heftige tijd. Die kaart zat vervolgens twee dagen in mijn tas voordat ik hem postte. In de nacht dat de kaart via de sorteercentra bij de postbode terechtkwam om bezorgd te worden, overleed de vriendin van mijn moeder. Vandaag schrijf ik weer een kaart, een condoleance kaart. Alleen naar hem. Om hem sterkte te wensen met zijn verlies. Maar ik stuur er ook maar eentje naar mijn moeder (ook al zie ik haar morgenavond ook gewoon, omdat we samen naar het theater gaan), want een vriendin verliezen aan de dood is erg. Heel erg.
Vijftig jaar vriendschap. Wat verdrietig dat het over is, maar wat een geluk ook dat je het mee mag maken.
Ik heb weinig vrienden overgehouden uit mijn jeugd. Met eentje ben ik getrouwd en de twee vriendinnen die ik sinds mijn negende en twaalfde ken, zie ik niet zo vaak, maar ik speel wel met beide doorlopend potjes Worfdfeud en ze zijn me heel veel waard. Ik hoop maar dat ze dat weten. Verder ga ik met niemand meer om uit de tijd voor mijn twintigste. (je zou bijna concluderen dat ik niet leuk was/ben, ik hoop toch maar dat dat het niet is…)
Gelukkig maakte ik nieuwe vrienden later, tijdens mijn studietijd en mijn banen die ik daarna kreeg en zelfs via mijn online activiteiten op fora en blogs! Soms vind ik het moeilijk, vriendschappen, wanneer ben je slechts kennissen, waar begint vriendschap, wanneer is het overduidelijk over (ook zoiets moeilijks soms 🙁 ik maakte het onlangs mee) en hoe onderhoud je het contact? Is vriendschap pas echt goed als je elkaar niet per se vaak hoeft te zien, zolang het maar goed is als je bij elkaar bent en weet dat je in geval van nood er altijd voor elkaar bent? Of moet je elkaar toch minstens om de paar maanden zien om elkaars vrienden te zijn?
Ik ben niet altijd een goede vriendin, soms is het gewone leven te druk of mijn hoofd te vol om overal snel en adequaat op te reageren. Ik hoop dus maar dat vriendschap is dat de ander weet dat jij om hem of haar geeft. En dan hoop ik maar dat al mijn vriend(inn)en weten dat dat dus zo is en dat ik dat zo voel. Dan ga ik het ook redden, om vijftig jaar bevriend te zijn. En als ik nou dat gezonde leven een beetje vol ga houden, kan dat zelfs lukken met de nieuwe vriendschappen die ik hier in de Provincie opbouwde. Nu maar hopen dat al mijn vrienden en ik stokoude, doch fitte, bejaarden worden. Oh, en mijn moeder ook graag, want die kan ik nog lang niet missen!
heftige dingen zijn dat… welk verlies ook… als ze je dierbaar zijn maakt het niet uit of het familie, vriend of kennis is… verlies is verlies… ze was dus een soort van tante voor je en het verdriet wat het je moeder doet zal jou ook aangaan… jij ook sterkte dus!
liefs
Ook ik heb weinig vriendinnen meer van voor mijn 20e. maar eentje is er nog steeds. Al vanaf mijn 17e, zij is de vrouw van mijn eerste chef. een paar jaar ouder dan ik. Ik een echt plattelandsmeisje, vond en vindt haar een echte vrouw van de wereld. We hebben samen al van alles meegemaakt in die 35 jaar. Ze was er toen ik verliefd werd, verloofde, trouwde, kinderen kreeg en ging scheiden. Ze is er altijd, vaak zijn we het eens, soms zeggen we elkaar ongezouten de waarheid. We zien elkaar maar een paar keer per jaar omdat we niet vlakbij elkaar wonen, maar als we elkaar zien, raken we nooit uitgepraat. Het voelt nooit ongemakkelijk. Zij is degene bij wie ik mijn hart uit stort, die me raad geeft, maar we kunnen samen ook onbedaarlijk lachen. Kortom ze is een vriendin uit duizenden.
Ik had 1 echte vriendin toe ik jong was, van heel klein af, ik zat een klas hoger als zij, en zoals ze zelf zegt, ben ik blijven zitten om bij haar in de klas te komen, daarna heb ik mijn Franse man ontmoet, ze was mijn getuige bij mijn huwelijk. Toen was het een tijdje moeilijker tussen ons, geen ruzie maar ik was getrouwd, kreeg daarna snel mijn dochter, terwijl zij studeerde in Amsterdam en veel lol maakte met haar studie vrienden. Later is alles goedgekomen, want ze woont nu al weer sinds meer dan 20 jaar op 20 min. afstand van mij hier in Frankrijk ! Wij hebben nu weer heel veel contact en ook al hebben we ieder ons eigen leven, echte vriendinnen blijven we !!
Oh ja, profiteer vooral van je moeder, want die is toch echt niet te vervangen, jammer genoeg heb ik haar al jong verloren, maar missen doe ik haar nog altijd, zelfs na 30 jaar…
Je moeder krijgt nu veel op haar bordje, eerst die inbraak, dan die operatie. En nu het verlies van een zo dierbaar iemand. Gecondoleerd, moeder van Margje en natuurlijk ook jij met tante. Ik had 2 goede vriendinnen, maar met 1 verloor ik het contact door een verhuizing. Ze sneed alle banden met “Nijmegen” door, dus ook met mij. Dat deed pijn, veel pijn. Ik had zelfs 1 dochter naar haar vernoemd. Naar de andere vriendin voel ik me schuldig. Door haar ziekte, MS, kan ze moeilijk communiceren. Ik kan niet opbellen want dan kan ze niet praten en andere keren kan ik niet mailen want dan kan ze niet lezen. Ik kan er ook niet even langsgaan, het is te ver weg. En voor vervoer ben ik afhankelijk van anderen. Toch maar weer proberen te bellen en te mailen, het is zo’n lieve, dappere meid.
Hi Margje, Ik heb pas sinds kort je blog ontdekt maar vind het erg leuk. Ik heb een vraag; wat betekent in vredesnaam PSST?? Bedankt, Marya
Als je dit blogje leest, dan wordt het je vast wel duidelijk Marya! KLIK
Hi Margje, snap het en wil ook een dag je PSST zijn of heb je al voldoenden aanmeldingen? Ik dacht even dat PSST…….stond voor een geheimzinnig genootschap. Psst…..stil, ik moet je iets vertellen. Groet, Marya