Vaste lezers hier op Margje.nu weten het wel. Ik ben nogal gevoelig voor winterdips (en jep, ook voor voorjaarsvermoeidheid). Als ik het zo typ, dan lijkt het wel alsof ik een half jaar lang zit te dippen hier, maar volgens mij zijn vooral november en februari moeilijke maanden.
De afgelopen maand gaf ik het wel eens eerlijk toe. Dat ik november maar lastig vond, en mijzelf ook een beetje. Best vaak leverde dat (helaas voor de ander) herkenning op. Er zijn meer novemberdippers dan je doorhebt soms. November is gelukkig voorbij. Met mijn daglichtlamp in de ochtend, en mijn mindset gericht op leuke dingen (die er Altijd ook zijn), lukte het redelijk. Toch voelde ik hem wel, die novembermaand. En dat sijpelt altijd een beetje door richting december. Dat winterdipnovembergevoel. Zelfs dwars door de Sinterklaasfeestsfeer heen (en die werd ook wel wat getemperd door de Zwarte Pieten ellende zeg, hemeltje wat een gedoe!).
Maar toen viel er sneeuw. In de donkere dagen voor kerst. En die sneeuw, die maakte alles licht. Zelfs midden in de nacht was het niet echt donker. Want al het licht wat er nog wel was, werd tiendubbel keer weerkaatst en versterkt door de dikke deken van witte sneeuw die de wereld bedekt had. Wat zag alles er mooi en helder uit. Zelfs mijn winterdipje moest toegeven dat het schitterend was. Ook in mijn hoofd werd het dus lichter. November verdween voorgoed uit mijn systeem. Bijna jammer dat de deken van sneeuw vandaag toch echt helemaal weggesmolten is…
Soms is alles wat je nodig hebt, een dekentje. En wat licht.
Over lichtpuntjes gesproken: dank voor het lezen hier, dank voor reageren op FB, Twitter of elders. Jullie zijn mijn lichtpuntjes!
(PS: Geen idee van wie die afbeelding van ‘lichtjes’ is. Mocht ik copyright schenden, laat me weten, dan haal ik ‘m weg!)
Wat een heerlijk licht stukje… En wat herkenbaar..
Ik zeg : let it snow, let it snow, let it snow…
(en sorry voor de mensen die de sneeuw als overlast ervaren…)
Met de kerst weer een dik pak lijkt me wel wat!