“We gaan al die vier kannaltjes doen” Ze heeft een leuk (Oost-Europees?) accent, is lief, aardig en begripvol. Maar ik vind het niet leuk om bij haar te zijn. Ik kan er niet bij waarom iemand tandarts wil worden. Want wie vindt het nou leuk om naar de tandarts te gaan? Maar goed, als ik dan toch naar een tandarts moet voor een wortelkanaalbehandeling, dan maar naar deze dame die er in gespecialiseerd is.
Als er een traan over mijn wang rolt vraagt ze voor de zoveelste keer of het nog wel gaat, knijpt in mijn hand en zegt dat ik het heel goed doe. Ik voel me even een jaar of negen in plaats van negenenveertig.
Ondanks de verdoving doen sommige handelingen van haar echt ontzettend pijn. Ik wens de zenuwen dood terwijl ik zenuwachtig wacht op het volgende pijnlijke moment dat ze met iets (Een pinnetje? Een boortje? Geen idee, ik houd mijn ogen dicht, het zou ook zomaar een satéprikker kunnen zijn) in mijn kies prikt en op zoek gaat naar de blootliggende zenuwen.
Een uur later is de kapotte en aangetaste kies gewortelkanaalbehandeld en gevuld en weer als nieuw.
Als ik naar huis fiets waait het, bladeren vallen van de bomen. En ik bedenk dat ik helemaal ben vergeten te kijken in de ogen van de tandartsassistente.
Veel beter hoor, je ogen dicht. Ik heb wel gekeken en je wilt het echt niet weten, wat ze erin stoppen en welk formaat dat heeft. Ik hoop dat je een pijnloos herstel hebt!
Jij ook al? Ik heb gisteren weer de definitieve vulling gekregen, vindt de tandarts verschrikkelijk.
Oh balen als je er zo tegenop ziet. Maar gelukkig heb je het achter de rug. Wel fijn dat het een lieve tandarts is. En smile en door
Nooit leuk de tandarts.
Ben altijd blij als de halfjaarlijkse controle er weer op zit.
Qua beroep lijkt het me niets, nooit vrolijke mensen. Altijd gestreste en bange klanten op de stoep.