Als je bent ingeschreven bij de kerk, dan ben je in principe lid voor het leven. Als je verhuist naar een andere gemeente, dan wordt dat doorgegeven en ontvang je op je nieuwe adres welkomstpost van het kerkelijk genootschap van je nieuwe woonplek.
De grote mensen gingen naar de kerk, de kinderen naar de zondagsschool. Eigenlijk een soort crèche voor kinderen tot 12 jaar. Zodat ze de kerkdienst niet verstoorden misschien. Of omdat het in de kerk een stuk saaier was voor kinderen dan op de zondagsschool. Want in plaats van de preek werden er verhalen voorgelezen, er waren kleurplaten, we mochten knutselen (rondom bijbelse thema’s natuurlijk, dat wel, maar dat waren er best veel) en we zongen leukere liedjes dan de grote mensen. Met Kerst en Pasen en andere speciale diensten zaten we wel, net als de grote mensen, in de kerk. Dan waren de diensten ook een beetje aangepast, maar de meeste zondagochtenden zaten we in een bijgebouwtje van de kerk. We hadden een eigen liedjesboekje. Mijn favoriet was nummer 99, die van een lammetje dat ging dwalen. Ik ken de tekst nog steeds uit mijn hoofd. Een lammetje ging dwalen, ver weg en heel alleen. Verliet de goede herder en liep steeds verder heen…
Ik was gedoopt toen ik een baby was. Zo gaat dat doorgaans in de Nederlands Hervormde kerk. Als je ouders er bij horen, dan jij als kind ook. Je wordt een soort van automatisch ingeschreven dan. En om dat te bevestigen voor God en de gemeente word je gedoopt. Dat is een feestelijke gebeurtenis.
Uitschrijven bij de kerk bleek een stuk zakelijker. Een mailtje was genoeg. Een week of drie later kreeg ik de bevestigingsbrief. Met ook een link waar ik naar toe kon gaan als het een vergissing bleek te zijn, dan was ik zo weer ingeschreven en hoorde ik er weer bij.
Het voelde toch een beetje gek. Maar minder gek dan door het jaar heen het kerkblad en de brieven met donatieverzoeken te ontvangen en dan elke keer weer te denken dat ik dan wel ingeschreven stond bij de kerk, maar er nooit kwam. Prima als mensen wel geloven in een God, en ik zie ook heus wel dat er veel goeds wordt gedaan hier in mijn stadje door zijn onderdanen. Mijn ding is het echter niet. Dat moest ik dan eindelijk ook maar eens officieel maken.
Daar stond het dan zwart op wit. Dat ik er niet meer bij hoorde. Misschien ben ik in hun ogen wel dat lammetje uit mijn lievelingsliedje van vroeger, bedacht ik gisteravond. Of wacht, ik ben geen kind meer. Ik ben dus nu een groot dik dwalend schaap. Toch voel ik me niet alleen. De wereld zit vol kuddes waar ik bij hoor. Zonder herder misschien, maar ach, dat noemen we dan gewoon wildlife. Met uitslapen op zondag.
Ga je mee, gaan we samen dwalen… hoewel ik nooit tot een kerk behoord heb, dus ik weet niet hoe het is om met een herder mee te lopen (wel met een herdershond, dat was dan weer heel gezellig en fijn)
Ik heb me jaren geleden uitgeschreven. Ik was verhuisd en heb dat aan bijna niemand laten weten aangezien mijn ex en zijn familie na het verbreken van de relatie me nogal nare dingen toewensten, zoals ‘dat ik maar eens van de trap gegooid moest worden’. Dus ik zat net lekker in mijn eigen huisje toen het kerkblaadje kwam. Daar stond mijn nieuwe adres vermeld onder ‘verhuisd binnen de gemeente’. Mijn ex schoonouders lazen het blaadje ook. Wat was ik boos, alles voor niets. Bleek dat de kerk gewoon alle verhuizingen doorkreeg van de basisadministratie in de gemeente. Van privacy was nog geen sprake. Ik heb direct mijn lidmaatschap van de kerk opgezegd. Nog twee jaar last gehad van mijn ex.
Oeh. Dat was wel een vervelende consequentie. Ik denk dat dat soort info met huidige AVGwetgeving ook niet meer in zo’n krantje mag worden gezet.
En misschien had ik het moeten weten maar net als jij deed ik er niets aan en verdween het blaadje ongelezen in het oud papier, wist ik veel dat dat zo ging, dure les.